St. John Patricia - Zwyciezca.pdf - sisi13087

PATRICIA ST. JOHN

Zwycięzca

Rozdział pierwszy

Nie umiem dokładnie określić, kiedy to wszystko się zaczęło. Z pewnością

wszyscy, niczym kwiaty, rodzimy się z naturalną tęsknotą, by dążyć ku

światłu. Po raz pierwszy uświadomiłem sobie tę tęsknotę pewnego

poranka, kiedy wałęsałem się po plaży na północ od Tyru, a moje serce

przepełniała nienawiść do siostry i do siebie samego. Nienawidziłem

siebie, gdyż nie potrafiłem zwalczyć niechęci do siostry, która przecież nie

była winna choroby, jąkają nawiedziła. A może mieli rację ludzie z wioski,

którzy twierdzili, że opętał ją diabeł.

Moja nienawiść nie zrodziła się dlatego, że siostra miewała nagłe ataki

szału. Rzucała się wtedy na ziemię, a nawet na palenisko, zaciskała zęby i

wyrywała włosy z głowy. Przywykłem do tego, gdyż trwało to już wiele

lat. Pomiędzy atakami zachowywała się prawie normalnie, choć zawsze

trzymała się na uboczu i trudno było nawiązać z nią jakiś kontakt. Miała

zwyczaj siadać z boku z zaciśniętymi dłońmi i wpatrywać się w

przestrzeń. Jej twarz traciła wtedy dziecięcy wyraz i nabierała powagi

typowej dla starszych i dojrzałych ludzi. Jeśli odezwała się niekiedy, jej

głos brzmiał jakby z oddali, ale słowa przesycone były mądrością. Pewnie

dlatego matka uwielbiała ją i wyróżniała spośród swoich dzieci.

Nikt inny się nie liczył, myślałem z niechęcią, grzebiąc nogą w

nadmorskim piasku. Byłem jedynym synem, ale to ja i młodsza siostra

musieliśmy znosić głód, kiedy połów ryb nie był wystarczający, podczas

gdy dla niej zawsze musiało się znaleźć trochę jedzenia. W takich

momentach zdawało mi się, że matka boi się jej albo jest tak zaślepiona

miłością, że nikogo innego nie zauważa. Westchnąłem ciężko, żałując, iż

nie jestem dostatecznie duży, by wraz z ojcem wypływać na nocne połowy.

Musiałem najpierw ukończyć dwanaście lat, czyli wejść w wiek męski. Do

tego momentu brakowało jednak dwóch miesięcy.

Na plaży panował bezkresny spokój. Słońce wzeszło ponad ośnieżonym

zboczem góry Hermon i ogrzewało mi plecy. Spojrzałem przed siebie. Nie

można było określić, gdzie kończy się morze i zaczyna niebo, gdyż na

górze i pod moimi stopami dominował taki sam odcień szafiru, a woda, nie

zmącona najmniejszą falą, przypominała lustro.

Było już późno, a to oznaczało dobry połów. Wytężyłem wzrok i na

horyzoncie dostrzegłem maleńką łódź, ciągnącą za sobą zanurzoną do

połowy sieć, a na niej wysoką postać ojca. Podbiegłem w kierunku wody i

zacząłem machać rękami. Po chwili mężczyzna na łodzi odwzajemnił

powitanie. Prawie codziennie powtarzaliśmy ten rytuał. Było to dla mnie

ważne, gdyż bardzo kochałem ojca i miałem pełną świadomość, że rybak

wypływający na nocny połów nie zawsze wraca o poranku do domu.

Pobiegłem po kosze i zdążyłem wrócić w momencie, kiedy załoga

wciągała łódź na piasek. Mężczyznom dopisywał humor, gdyż ryby

wypełniały sieć prawie po brzegi. Wszyscy w ciszy zajęli pozycje

przy linie. Jak na wytrenowaną załogę przystało, nikt nie czekał na

komendę, gdyż wszyscy dobrze znali swe rzemiosło. Bez słowa ustawiłem

się na końcu, by choć trochę pomóc w wyciąganiu sieci. Mimo że jak na

dwunastolatka byłem silnym dzieckiem, nie mogłem równać się z

muskularnymi, spalonymi słońcem rybakami. Szarpnęli linę dokładnie w

tym samym momencie i odchylili się do tyłu, ciągnąc na piasek obfity

ładunek. Potem zaczerpnęli oddechu, znów pociągnęli za linę i wreszcie

naszym oczom ukazała się sieć wypełniona migoczącymi w słońcu

rybami. Teraz należało je posortować.

Uwielbiałem ryby. Niekiedy wiele z nich musieliśmy z powrotem wrzucać

do morza, ale dzisiaj prawie wszystkie złowione ryby były jadalne.

Załadowaliśmy je do koszy, podrygujące jeszcze i lśniące w świetle

promieni słonecznych, a potem rybacy zarzucili kosze na ramiona i ruszyli

na targ. Bardzo się zmęczyłem pracą przy wyciąganiu sieci, więc najpierw

zażyłem krótkiej kąpieli i dopiero wtedy chwyciłem swój mały koszyk i

podążyłem za ojcem. Przed wejściem na bazar czekali już na nas handlarze

gotowi targować się o cenę. Byłem dumny z ojca, gdyż nikt nie mógł zbić

jego ceny, ponieważ nasza łódź jako pierwsza powróciła z połowu. Po

transakcji, kiedy cena została ustalona, a ryby zważone i poukładane w

stosy na ladach, ojciec zwrócił się do mnie.

— Zanieś resztę ryb do domu — powiedział — i powiedz matce, żeby

przygotowała posiłek. Ja niedługo przyjdę.

Ruszyłem w górę ulicą prowadzącą do domu, zapominając na chwilę o

nękających mnie troskach. Byłem bardzo głodny, ale wiedziałem, że

dzisiaj wszyscy najemy się do syta. Niedługo matka i młod-

sza siostra oczyszczą ryby, rozpalą ogień i po domu rozniesie się

smakowita woń smażonej potrawy, ziół i świeżego chleba. Wróci ojciec i

razem usiądziemy wokół paleniska. Nie potrafiłbym wyobrazić sobie

milszych chwil, gdyby nie ciążąca nad nami obecność starszej siostry.

Zazwyczaj jadała z dala od nas, w kącie, trzymając na kolanach talerz

wypełniony najsmaczniejszymi kąskami, niekiedy jednak przysuwała się

do nas i wtedy zapadała ciężka, złowroga cisza. Miałem wtedy wrażenie,

że przysiadł się jakiś obcy człowiek. Matka wpatrywała się w swą córkę z

oddaniem i przepełnioną strachem miłością, ja zaś wybiegałem z domu nie

kończąc posiłku, by znaleźć się jak najdalej od tego wszystkiego.

Kiedy tak szedłem do domu, słońce wzeszło wysoko ponad horyzont. Jego

palące promienie wróżyły upalny dzień. Właśnie mijałem chatę jednego z

członków załogi, gdy rybak wychylił się zza drzwi i zawołał mnie.

Zatrzymałem się na chwilę w ocienionym przedsionku i skwapliwie

przyjąłem kubek maślanki. Gawędziliśmy kilka minut, ale czułem, że

jesteśmy odgrodzeni jakimś niewidzialnym murem. Żałowałem, że nie

mogłem nigdy zaprosić do siebie któregoś z zaprzyjaźnionych rybaków,

ale niespodziewane ataki siostry zupełnie to uniemożliwiały. Zresztą

wszyscy wiedzieli, co się u nas dzieje, i unikali bliższego kontaktu.

Wypiłem maślankę i jeszcze przez chwilę gawędziłem z rybakiem, gdyż

brakowało mi przyjaciół. Wiedziałem, że przyrządzenie ryby nie zajmie

dużo czasu, a zanim ojciec omówi interesy, upłynie dobra godzina. On

również odczuwał przyjemność, rozmawiając z innymi rybakami na temat

przypływów, zmian pogody i połowów. Czasem zastanawia-

łem się, czy ojciec tak jak ja czuje niechęć do powrotu do domu, który po

godzinach spędzonych na bezkresnym morzu mógł się wydawać

więzieniem. Był jednak dobrym mężem i oddanym ojcem, więc nawet jeśli

podzielał moje myśli, zatrzymywał je dla siebie.

W końcu pożegnałem się z zaprzyjaźnionym rybakiem i pobiegłem do

domu, gdyż była już późna godzina. Kiedy wbiegłem na znajomą ulicę,

zdziwiłem się, że matka ze zniecierpliwieniem oczekuje na mój powrót.

Gdy mnie ujrzała, podbiegła do mnie szybko, a na jej twarzy malowała się

dawno nie widziana radość.

— Pospiesz się, synu — zawołała niecierpliwie. — Daj mi ryby, a sam

umyj się i przebierz. Twój wuj przyjechał z Galilei i czeka na śniadanie.

Aż podskoczyłem do góry z radości, gdyż ta wiadomość rzeczywiście

mnie ucieszyła. Bardzo lubiłem wujka z Galilei, którego nieczęsto miałem

okazję widywać. Starszy brat matki opuścił rodzinne strony, kiedy

zakochał się w dziewczynie z Ka-farnaum. Jej rodzice nie zgodzili się, by

ich córka opuściła Izrael, więc wujek zamiast na morzu, zaczął łowić ryby

na jeziorze w pobliżu Galilei. Następnie, aby zjednać sobie teścia,

przeszedł na judaizm, ale nigdy nie zapomniał o swojej rodzinie i co jakiś

czas przyjeżdżał w odwiedziny.

Wuj był potężnym, czarnobrodym mężczyzną o twardych mięśniach

typowych dla żeglarzy. Siedział teraz na macie i odpoczywał po podróży,

drocząc się z uradowaną jego przyjazdem młodszą siostrą. Złożył również

uszanowanie starszej siostrze, ale z nią nie żartował i unikał jej spojrzenia,

gdyż tak jak każdy nie umiał znieść badawczego wejrzenia tych na wpół

dzikich oczu. Ja również,

ilekroć musiałem się do niej odezwać, zawsze patrzyłem w drugą stronę.

Umyty i przebrany w czyste szaty, udałem się do izby, by powitać gościa.

St. John Patricia - Zwyciezca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: