05.Lorraine_Anne_Niezwykla_milosc.pdf

Anne Lorraine

Niezwykła miłość

Rozdział 1

Tego dnia Anne miała mnóstwo pracy. Telefon dzwonił

niemal bez przerwy. Musiała załatwić dziesiątki spraw. Ale w

końcu doczekała się popołudnia i mogła pójść do domu.

Wzięła torebkę i lekkim krokiem wyszła z biurowca.

Od razu spostrzegła samochód Petera, zaparkowany po

drugiej stronie ulicy. Natomiast jego samego nigdzie nie było

widać.

Spacerkiem przeszła do niewielkiego parku

rozciągającego się przed ratuszem. Usiadła na ławce. Peter na

pewno nie każe na siebie długo czekać, ponieważ równie

dobrze jak ona wiedział, że zostawił samochód w miejscu,

gdzie obowiązywał zakaz parkowania.

Siedząc na ławce i spoglądając na ratuszowy zegar,

jeszcze przebiegała pamięcią miniony dzień. Miała wprawdzie

mnóstwo pracy, ale równie dużo satysfakcji. Im intensywniej

musiała pracować, tym bardziej lubiła swoje zajęcie w małej

agencji i - w tym punkcie rozważań uśmiechnęła się - tym

większą miała pewność, że Jane wkrótce zaproponuje jej

przystąpienie do spółki.

Wskazówki zegara nieubłaganie posuwały się naprzód, a

Petera wciąż nie było widać. Zastanawiała się, czy powinna

jeszcze trochę poczekać, czy może lepiej od razu pójść na

przystanek autobusowy. Gdyby się pośpieszyła, mogłaby

jeszcze złapać trzydziestkę dwójkę, która kursowała między

Mextown a Little Watbury.

Właśnie wstawała z ławki, gdy usłyszała swoje imię.

- Halo, Anne! Czyżbyś na kogoś czekała, dziecinko?

Odwróciła się marszcząc czoło; jak zawsze, gdy Peter

nazywał ją „dziecinką", ogarnął ją nagły gniew.

- Ach, Peter! - zawołała poirytowanym głosem. Ale

patrząc na jego wesołą minę poczuła, jak w jednej chwili

opadła wzbierająca w niej fala złości. - Czy zdajesz sobie

sprawę, że narażasz się na mandat?

- Przepraszam - odparł z uśmiechem, biorąc ją pod rękę.

Na głównej ulicy nigdzie nie dało się zaparkować, z

wyjątkiem tej przeklętej strefy zakazu. Poza tym zależało mi

na tym, żebyś wiedziała, że jestem w mieście.

Miała wielką ochotę spytać, dlaczego tak mu na tym

zależało. W końcu jednak zrezygnowała z tego pytania. Czy

wartą było się narażać na odpowiedź, która prawdopodobnie

by ją rozczarowała? A tak przynajmniej mogła żywić nadzieję,

że przyjechał tutaj, ponieważ nie potrafił się obejść bez jej

towarzystwa. Ludzie pewnie uznaliby ją za szaloną, gdyby im

powiedziała, że już jako trzyletnia dziewczynka zakochała się

w tym dryblasie o jasnych włosach, i od tamtej pory jej

uczucia nie zmieniły ani na jotę. Nie przestała go kochać

nawet wtedy, gdy starał się o rękę jej siostry, a w niej widział

tylko głupiego podlotka.

Wsiedli do samochodu. Anne z rozkoszą usadowiła się na

wygodnym siedzeniu, tymczasem Peter włączył się do ruchu

ulicznego.

- Jak tam w pracy? - spytał, kiedy wyjechali z miasta i

znaleźli się na szosie wiodącej do Little Watbury. - Szczerze

mówiąc, nie pojmuję, jak ty to wszystko wytrzymujesz... Co

słychać u pięknej, dumnej Jane? Przypuszczam, że nadal

komenderuje wszystkimi jak kapral, który z niejasnych

powodów jest wściekły na całą ludzkość.

Anne, w rozterce pomiędzy lojalnością i podziwem dla

Jane a chęcią przypodobania się Peterowi, zmusiła się do

skruszonego uśmiechu.

- Ona wcale taka nie jest, trzeba ją tylko lepiej poznać -

zaczęła. Natychmiast jednak zauważyła drwiące spojrzenie

Petera, więc dodała pośpiesznie: - Och, tak, wiem, że znacie

się od dziecka, ale w gruncie rzeczy w ogóle jej nie znasz.

Ona jest bardzo mądra i niesamowicie zręcznie kieruje

agencją. Od czasu otwarcia biura nigdy nie przychodziło do

nas tylu klientów co teraz. Jane miała absolutną rację, kiedy

twierdziła, że nasza agencja wypełni rzeczywistą lukę w

Mextown. Wszyscy próbowali ją przekonać, że w małym

mieście taka agencja z góry będzie skazana na niepowodzenie

i że jedynym miejscem, gdzie mogłaby funkcjonować, jest

Londyn. Ale sukces, jaki odniosła Jane, dowodzi chyba

jednoznacznie, że to waśnie ona miała rację, prawda? Wciąż

otrzymujemy coraz więcej zleceń, a wiesz, dlaczego? Bo

nikogo nie odprawiamy z kwitkiem. Na przykład dziś po

południu zadzwoniła z Brighton pewna pani. Dowiedziała się

o naszej ofercie „Zawsze do usług" i pytała, czy za dwa

tygodnie moglibyśmy odwieźć małe dziecko do rodziców,

którzy mieszkają w Paryżu. Jane bez chwili namysłu

odpowiedziała: „oczywiście". I zorganizowała wszystko w

ciągu paru minut. A wczoraj...

- A dlaczego rodzice sami nie przyjadą po dziecko? Anne

zawahała się na moment, najwyraźniej zbita z tropu tym

nieoczekiwanym pytaniem.

- Skąd ja to mogę wiedzieć? - odparła. - Rodzice po

prostu chcą, żebyśmy dostarczyli dziecko do Paryża, a Jane

potrafi to dla nich zorganizować.

- Naturalnie - powiedział Peter - już o tym mówiłaś, moja

droga. W rozmowie o interesach potrafisz być bardzo

przekonująca. Jane powinna dziękować Bogu, że dla niej

pracujesz. - Anne zmarszczyła czoło, odrobinę zdumiona tym

nieoczekiwanym i prawdopodobnie niezamierzonym zwrotem

„moja droga", równocześnie jednak zła na Petera, że tak mało

interesuje się jej pracą w agencji. Ciekawa jestem, pomyślała,

jak by zareagował, gdybym mu powiedziała, że Jane jest nie

tylko wdzięczna, lecz również robi mi nadzieje na współudział

w agencji? Jak oni wszyscy by na to zareagowali? Czy taki

sukces nie przekonałby ich raz na zawsze, że już od dawna nie

była tą „dziecinką", jak ją na poły współczująco, na poły

pobłażliwie nazywano? Niekiedy myślała sobie, że powinni ją

raczej nazywać „biedną dziecinką", gdyż to bardziej

odpowiadałoby prawdzie. Jak sięgała pamięcią, zawsze

pozostawała w cieniu swojej pięknej, utalentowanej starszej

siostry, sama zaś była tylko „dziecinką", jej uczuć nie trzeba

było szanować, nikt jej nie chwalił ani nie dodawał jej odwagi,

bo przecież nigdy nie potrafiła być tak miła, pracowita i

czarująca jak jej siostra Lois. Jedną scenę pamiętała jeszcze

tak żywo, jakby to zdarzyło się dopiero wczoraj: miała dostać

śliczną bawełnianą sukienkę, z której jej siostra już wyrosła.

Poszła z matką do krawcowej, która miała zrobić poprawki.

Do dzisiaj miała w uszach głębokie westchnienie matki, które

nastąpiło po słowach krawcowej: „Naturalnie, możemy ją

poprawić, ale nie będzie już leżała tak jak na Lois. No tak, ale

ona mogłaby chodzić nawet w płóciennym worku, a i tak

wyglądałby cudownie. Natomiast Anne... cóż, sama pani

rozumie, co mam na myśli. Milutka dziewuszka, ale w

porównaniu z Lois..."

W porównaniu z Lois! Te słowa, niby jakiś lejtmotyw

towarzyszyły jej przez całe życie i sprawiały, że czuła się

nieszczęśliwa. W czasach szkolnych to właśnie Lois została

wybrana przewodniczącą klasy, to Lois przynosiła do domu

nagrody, i Lois nigdy nie musiała sama nosić swojego

tornistra. Lois błyskawicznie odrabiała zadania domowe i

potrafiła znaleźć dość czasu, by zostać najlepszą tenisistką i

pływaczką w miasteczku. Kiedy miała siedemnaście lat,

przyjęto ją do orkiestry w Mextown, i w miejscowej gazecie

często wychwalano jej grę na skrzypcach. Natomiast Anne

całe godziny spędzała na odrabianiu lekcji, a mimo to

regularnie przynosiła do domu świadectwa, w których było

napisane: „Anne jest pilną uczennicą..." Nigdy nie dostała

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: