Bramley Wiliam - Bogowie Edenu cz.5.pdf - Bramley Wiliam - Bogowie Edenu - Mario9591

ROBO-SflPIENS

•ndacja wiedzy duchowej do ideologii materialisrycznej postępuje stop

niowo. Proces ren można przedstawić w postaci diagramu zaczynającego się

lj ixl opisu duchowej i fizycznej rzeczywistości z punktu widzenia wiedzy

nwr| .1 kończącego u dołu opisem rych samych rzeczywistości z punktu

• ni i materializmu.

n .TCZYWISTOSC DUCHOWA

iMMy |«n;t istotą duchową. Egzystencja du-

iiM «vn |ii\l niezależna od jakichkolwiek pro-

Mów materialnych. Procesy duchowe są

•ih /plno i mogą wpływać na wszechświat

iwiwwiiiy Nieznane są granice potencjal-

Mh możliwości jakiejkolwiek istoty ducho-

RZECZYWISTOSC FIZYCZNA

Rzeczywistość materialna jest wyłącznie

produktem procesów duchowych i może

być za ich pomocą tworzona, zmieniana lub

likwidowana. Możliwe jest całkowite pozna

nie wszystkich procesów materialnych i du

chowych.

ft n My jest istotą duchową. Istnieją różne

i|n Not duchowych, które nie mogą

l»yr /miiiiiione.

Istoty duchowe podlegają pewnym .nieuni

knionym" lub „niezmiennym" prawom rzą

dzącym światem materialnym.

K*My |i".t istotą duchową. Istnieją nadrzę-

ikia mioty duchowe, którym podlegają

nm/yMkin iiozostałe.

Procesy materialne są wynikiem działań

.wyższych" istot duchowych, którym pod

legają wszystkie pozostałe byty.

W«/y*.y posiadają element duchowy, ale

Wszechświat materialny stworzony został

295

190

MASZERUJĄCY ŚWIĘCI

191

twierdzi, że to dalszy ciąg kary za „grzech pierworodny" Adama i Ewy, który jak

pamiętamy, był próbą zdobycia przez człowieka wiedzy o eryce i duchowej nieśmier

telności.

Kalwin nie próbował oceniać przeznaczenia, mimo ewidentnej niesprawiedliwo

ści, jaką zawierała w sobie ta doktryna. Twierdził, że przeznaczenie jest tajemnicą,

z którą ludzie winni się pokornie godzić. Mówił, że wiele spraw boskich nigdy nie

będzie dostępnych ludzkiemu rozumowi.

Kalwinizm był czymś więcej niż religią na niedzielę. Był receptą na życie, Żądał od

swoich wyznawców pragmatycznego i surowego srylu życia, w którym najświętszym

obowiązkiem jednostki było chwalenie Boga poprzez czynności dnia codziennego.

Wpajano ludziom, że ich pozycja życiowa pochodzi z woli Boga. Życie należy

prowadzić tak, jakby miejsce zajmowane przez jednostkę wynikało z woli Istoty

Najwyższej. Jak z tego widać, kalwinizm jest filozofią feudalizmu czasów nowożytnych.

Kalwin zakazuje picia, gier hazardowych, tańca i śpiewania niepoważnych pieśni.

Wszystko to zaliczone zostało do grzechów, do których piętnowania zesłani zostali na

Ziemię Wybrańcy. Nic dziwnego, że kalwiniści szybko zyskali opinię ponuraków

i nudziarzy Stali się również bardzo gwałtowni. Kalwin nie był człowiekiem toleran

cyjnym i zaadaptował niektóre z okrutnych praktyk stosowanych przez cesarzy

wschodniorzymskich. Zachęcał do stosowania kary śmierci za herezje przeciwko

swojej doktrynie i żądał palenia na stosie „czarownic".

Wkrótce kalwinizm zaczął się rozprzestrzeniać ze swojej twierdzy w Szwajcarii na

inne kraje. W Niderlandach jego wyznawcy odegrali znaczącą rolę w wywołaniu

Wojny Osiemdziesięcioletniej, której owocem był Bank Amsterdamski. W Wielkiej

Brytanii stał się on z kolei zaczynem religii purytańskiej.

Niektórzy angielscy purytanie, podobnie jak ich holenderscy bracia kalwiniści,

postanowili wdrożyć w życie swoje ponure wierzenia i załatwić sprawy materialne

wzniecając rewolucję. W roku 1642 grupa bogatych i wysoko urodzonych brytyjskich

purytanów zainicjowała wojnę domowej przeciwko angielskiemu królowi Karolowi I,

który popełnił ich zdaniem zbrodnię przeciw Bogu żeniąc się z katoliczką i postępując

tolerancyjnie wobec katolików. Po wygraniu wojny domowej i ścięciu Karola I zwy

cięskie armie purytanów oddały władzę nad Brytanią swojemu dyktatorowi Olivero-

wi Cromwellowi.

Purytanie mogli wreszcie pod rządami Cromwella wprowadzić do polityki zagrani

cznej swoje wierzenia religijne. Jednym z głównych ich elementów była wiara

w Armageddon, to jest Ostateczną Bitwę. Uważali oni, że Ostateczna Bitwa już się

rozpoczęła i jej przełom nastąpi pod koniec siedemnastego wieku. Wierzyli, że ich

wojna przeciwko Karolowi I jest jej częścią. Papieża ogłoszono antychrystem, a katoli

cyzm jego narzędziem. Cromwell próbował kształtować angielską politykę zagraniczną

na bazie tych wierzeń i w związku z tym wspierał wysiłki zmierzające do umocnienia

jedności protestantów na arenie międzynarodowej oraz wojny toczone z katolikami

w różnych częściach Europy. Cromwell uważał, że angielscy purytanie są „drugim

wybranym" przez Boga narodem 1 , a jego działalność częścią biblijnych proroctw.

Na kształtowanie purytańskich poglądów na wojnę duży wpływ miała kalwinis

tyczna kosmologia. Angażowanie się w wojnę było według purytanów bardzo

chwalebne. Uważali oni. że ze względu na odwieczną walkę Boga z Szatanem napięcia

i walka są stałym elementem schematu wszechświata. Profesor Michael Walzer

w swojej interesującej książce Revolurion of rhe Saints (Rewolucja świętych) wyjaśnia

ich wierzenia nasrępująco:

Ponieważ w kosmosie istnieje nieustanny konflikt, ciągłe ścieranie się przeciw

ności, przeto i na Ziemi panuje permanentny stan wojny... To napięcie jest częścią

zbawienia; człowiek gnuśny to człowiek stracony. 2

Zrozumienie tego poglądu jest bardzo istotne, ponieważ podnosi on wojnę do

rangi działań niezbędnych do osiągnięcia duchowego zbawienia. Było to jedno

ze źródeł powstania marksistowskiej filozofii „materializmu dialektycznego". 3 Wierze

nie to było jednym z najbardziej zgubnych poglądów głoszonych przez religie

Nadzorców. W oczach purytanów pokój był obrazą Boga, ponieważ oznaczał zaprze

stanie walki z „Szatanem"! „Pokój na świecie jest najbardziej dotkliwą wojną

przeciwko Bogu", napisał w roku 1630 Thomas Taylor. 4 Najświętszym obowiązkiem

purytanina było pójście na wojnę toczoną na chwałę Boga. Jeśli w danym momencie

nie toczyły się żadne wojny (niech Bóg nam to wybaczy), mężczyźni winni byli

w ramach relaksu oddawać się wojskowej musztrze:

Ponieważ każdemu mężczyźnie dany jest czas odpoczynku, ze względów religij

nych najlepszy jest taki, który jest najbardziej wolny od grzechu, taki który może go

najbardziej wzmocnić... więc porzućcie gry w karty, kości, rozwiązłość, rozpustę,

igraszki, próżne rozmowy i inne formy marnowania czasu i zamieńcie to wszystko

na częste ćwiczenia [wojskową musztrę]... 5

Purytańskie uwielbienie wojen połączone z surowym pragmatyzmem przyczyniło

się znacznie do zmiany sposobu ich prowadzenia. Zapoczątkowany kilka pokoleń

wcześniej renesans wywarł bardzo interesujący wpływ na wojny europejskie. Stały się

one sprawą szlachetnie urodzonych - cechowała je widowiskowość i blichtr. Europej

scy władcy wydawali znaczne sumy pieniędzy na wyekwipowanie swoich estetycznie

i kolorowo prezentujących się armii. Mundury w żywych kolorach, łopoczące

chorągwie i wymyślne pancerze były normą w tamtych czasach. Blichtr zastąpił walkę

na polu bitwy. Olśniewające armie epoki renesansu najczęściej wdawały się w nie

2 Michael Walzer, The Revolution of the Saints, A Study in the Origins of Radicai Politics,

Harvard University Press. Cambridge, 1965. str. 279.

'Materializm dialektyczny jest filozofią, która twierdzi, że konflikty między klasami społecz

nymi są nie do uniknięcia i że są one pierwszym etapem procesu, który doprowadzi do

Ixvklasowej utopii [społeczeństwa bezklasowego] na Ziemi.

4 Michael Walzer, The Revolution of the Saints..., str. 279.

'Tamże, str. 287.

Hebrajczycy byli uważani za „pierwszych wybrańców" Boga, którzy stracili jego łaskę.

192

MA5ZERUJĄCY ŚWIĘCI

kończące się manewry okrążające, bardzo rzadko ścierając się ze sobą. Po takich

pompatycznych manewrach często dochodziło do militarnego pata, po czym na

stępował elegancki manewr kawalerii znany pod nazwą rejterady. Na koniec każda ze

stron mogła ogłosić się zwycięzcą z bardzo małą ilością lub w ogóle bez strat, po czym

w pełni chwaty wrócić do domu i poddać się adoracji swojego narodu. Młodzi

żołnierze uchodzili z życiem, by przyspieszać bicie serc swych ukochanych szlachet

nymi opowieściami o swoim eleganckim i honorowym zachowaniu na polu bitwy.

W dzisiejszym zmęczonym, skrajnie pragmatycznym świecie powyższy sposób

prowadzenia wojny może wydawać się co najmniej głupawy, jakby wzięty rodem

z Czarownika z krainy Oz. Był on jednak niezmiernie istotny, ponieważ ujawniał

prawdziwą naturę duszy człowieka. Pokazał, że większość ludzi, jeśli tylko nadarzy się ku

temu okazja, będzie unikać wojen i chemie zamieni areny konfliktów w teatr blichtru.

Wybierze życie, przepych i sztukę zamiast śmierci, bezbarwności i upadku. Renesans był

krótkim okresem w historii, który pokazał, że kiedy zostają złagodzone represje, kiedy

maleje znaczenie wywołujących wojny idei oraz nietolerancji, gdy ludziom pozwoli się

myśleć i działać niezależnie, wówczas rasa ludzka automatycznie unika wojen.

Purytańska surowość zasad moralnych i gloryfikacja wojny sprawiły, że europejskie

konflikty zbrojne zaczęły obficiej broczyć krwią. Armie purytanów funkcjonowały

w myśl zasady, że wojny są po to, aby walczyć i to efektywnie, a nie malowniczo. Mając

to właśnie na uwadze, purytanie wyeliminowali wojskowy blichtr i stworzyli z pomo

cą religijnego drylu efektywnie walczące formacje. Ten pragmatyczny sposób wojowa

nia szybko się rozszerzył, kiedy inne narody odkryły, że pięknie haftowana chorągiew

nie wygra z dobrze wycelowaną armatą. Wprawdzie większość paramilitarnych

organizacji do dziś żywi się ową renesansową malowniczością, to jednak zniknęła ona

zupełnie z pól bitewnych. Zamiast niej mamy surowe, oszczędne mundury, zwięzłość,

efektywność oraz wojskowych strategów, którzy z zimną krwią rozważają możliwość

nuklearnej megaśmierci oraz jej efektywność określaną procentami i współczynnikami

prawdopodobieństwa. Wszystko to jest pozostałością pragmatyzmu wprowadzonego

do wojen przez purytanów i innych protestantów. Zastanawiając się nad zmasakrowa

nymi przez wojny ciałami naszych braci zabitych bardziej efektywnie i pragmatycznie,

nietrudno dojść do wniosku, że owe renesansowe parady nie były wcale takie głupie.

Mimo początkowych sukcesów purytańskie rządy Cromwella nie trwały długo.

W roku 1660 dynastia Stuartów odzyskała brytyjski tron i osadziła na nim Karola II

(syn ściętego Karola I). Karol II zmarł 25 lat później nie zostawiając potomka i królem

został jego brat Jakub II, który panował zaledwie trzy lata, do wybuchu w roku 1688

drugiej rewolucji angielskiej zwanej „Chwalebną Rewolucją". Doszło do niej mimo

ciągłych konfliktów między purytanami i katolikami, przy czym tym razem siłą

przewodnią nie byli purytanie. W rzeczy samej wielu purytanów po objęciu tronu

przez Karola II opuściło Angłię, aby kolonizować Amerykę Północną. Chwalebnej

Rewolucji przewodziła częściowo dynastia orańska wywodząca się z niemieckiej

dynastii Nassau. W czasie gdy się ona rozpoczynała, dynastia orańska była już dobrze

usadowiona na tronie holenderskim. To, jak dynastii orańskiej udało się zasiąść na

brytyjskim tronie i panować nad trzema narodami jednocześnie, jest fascynującym

przykładem politycznej intrygi.

WILLIAM I MARIA TOCZ/} WOJNC

ról Karol II i jego brat Jakub II, który zasiadł po nim na tronie Anglii i Szkocji,

mieli siostrę Marię, która wyszła za mąż za holenderskiego księcia z dynastii

orańskiej. Małżeństwo to połączyło królewskie domy Brytanii i Holandii. Więzy te

zostały jeszcze mocniej zaciśnięte poprzez małżeństwo córki Jakuba II, Marii II,

z synem księcia orańskiego, Williamem III. Królewskie małżeństwa tamtych czasów

miały na celu nie tylko przedłużanie linii dynastycznych, ale również osiąganie

korzyści politycznych i to często z wyrachowaniem i premedytacją. Nieraz aran

żowane byty wręcz w celach szpiegowskich. Wiele niemieckich rodzin królewskich

było mistrzami w tej grze. Notorycznie wżeniali się w zagraniczne rodziny królewskie,

traktując to jako etap przejściowy w sięganiu po władzę w tych krajach. Dynastia

Nassau i jej linia orańska byli członkami tej zdradzieckiej niemieckiej kliki. Osłabiona

po ciężkich bojach o odzyskanie angielskiego tronu rodzina Stuartów wpadła

w pułapkę. Małżeństwa z dynastią orańska w znacznym stopniu przyczyniły się do

doprowadzenia jej do upadku w okresie Chwalebnej Rewolucji. Aby zrozumieć,

dlaczego tak się stało i dlaczego wszystko to jest tak ważne, spróbujmy przyjrzeć się

pokrótce przebiegowi Chwalebnej Rewolucji.

Silna grupa Anglików i Szkotów utworzyła protestancką partię polityczną pod

nazwą Wigowie. Jej główna siedziba znajdowała się w Holandii, która rządzona była

w owym czasie przez dynastię orańska. Kierowani ze swojej centrali w Holandii

Wigowie wzniecili w roku 1688 rewolucję i w wyniku bezkrwawego zamachu stanu

zdetronizowali Jakuba II. po czym na jego tronie osadzili jego zięcia, Williama III,

z domu orańskiego. Dzięki temu posunięciu dynastia orańska panowała teraz nie tylko

w Holandii i swoich pierwotnych posiadłościach niemieckich, ale również w Anglii.

Za całą tą intrygą daje się dostrzec cień Bractwa. Jak wiadomo z przekazów

historycznych, William III był masonem. 1 W roku 1688 utworzono popierającą go

13 — Bogowie Edenu

193

194

WILLIAM I MARIA TOCZĄ WOJNĘ.

195

WILLIAM I MARIA TOCZĄ WOJNĘ

tajną organizacje i nazwano ją Zakonem Orańskim od nazwy jego rodu. Jej struktura

organizacyjna była wzorowana na wolnomularstwie. Zakon Orański był organizacją

antykatolicką i jego celem było umocnienie protestantyzmu jako dominującej religii

w Anglii. Zakon Orański przetrwał stulecia i jest dziś najsilniejszy w Irlandii, gdzie

liczy sobie około 100.000 członków. Najbardziej znany jest obecnie z dorocznej

defilady organizowanej na pamiątkę objęcia tronu Anglii przez Williama III.

Po usadowieniu się na brytyjskim tronie William III zaczął wkrótce tworzyć

w Anglii te same instytucje, jakie jego dynastia ustanowiła w Holandii: silny

parlament z osłabioną monarchią oraz centralny bank oparty na inflacyjnym,

papierowym pieniądzu. Następnie razem ze swoją żoną, Marią II, wplątał Anglię

w kosztowne wojny z katolicką Francji.

Człowiekiem, którego wybrano do zorganizowania angielskiego banku central

nego w czasie panowania Williama III, był tajemniczy szkocki awanturnik William

Paterson. o którym wiadomo bardzo niewiele. Brytyjska Izba Gmin (parlament)

odnosiła się początkowo z niechęcią do patersonowskiej formuły banku, ale zmieniła

zdanie, kiedy okazało się. że dług państwa rośnie w zastraszającym tempie z powodu

kosztownych konfliktów wywołanych przez niezwykle wojowniczego Williama III.

System papierowego pieniądza z wbudowaną weń inflacją został pomyślany jako

sposób finansowania kosztownych wojen. Wysokość podatków sięgała w owym

czasie granic wytrzymałości podatników i Izba Gmin uznała, że nie ma innego

wyjścia, jak przyjąć patersonowską formułę banku. Wkrótce potem utworzono Bank

Anglii i wojny mogły być kontynuowane, podobnie jak to miało miejsce w Holandii

po utworzeniu Banku Amsterdamskiego.

zasobów kruszców szlachetnych. Bank Anglii pozwolił sobie natomiast na aż ponad

szesnastokrotne przekroczenie tego limitu. Rząd brytyjski zgodził się pożyczyć te

banknoty i honorować je jako legalne pieniądze w swoich transakcjach handlowych.

Przystał na ten wariant, ponieważ nie musiał spłacać pierwszej pożyczki, a jedynie

odsetki od niej. Czyżby Bank Anglii nie stracił na tej transakcji?

Otóż, ani trochę.

Nominalna wartość pożyczonych pieniędzy wielokrotnie przewyższała wartość

rzeczywistych zasobów, na których opierały się pożyczone pieniądze. Jednoroczne

odsetki od pożyczonego kapitału pokrywały w całości wartość metali szlachemych

będących w posiadaniu Banku Anglii! Łączna wartość połączonych zasobów fun

datorów Banku Anglii wynosiła 72.000 funtów w złocie i srebrze. Wypuszczając

banknoty o wartości I6 2 / j razy większej, bank mógł pożyczyć Anglii 1.200.000 funtów

w papierowych banknotach. Roczne odsetki wynosiły 8'/i procenta, co dawało

100.000 funtów. Czysty zysk wynosił w rym przypadku 28.000 funtów, czyli 39

procent, i to tylko w jednym roku.

W roku 1716. dwadzieścia dwa lata po założeniu Banku Anglii, identyczny bank

utworzono we Francji. Jego założycielem był John Law. który został następnie

ministrem finansów Francji. Z powodu swoich poczynań Law otrzymał przydomek

.Ojca Inflacji". Przydomek ten niezupełnie odpowiada prawdzie, gdyż wykorzys

tywanie inflacji miało miejsce już wcześniej, jednak niezwykła inflacja, do której

doszło po nacjonalizacji jego banku centralnego, daje mu bez wątpienia prawo do

tego wątpliwie zaszczytnego tytułu.

Będąc synem złotnika, który przeobraził się w bankiera, John Law był postacią

interesującą z wielu względów. Był mocno związany ze szkołami mistycyzmu Bractwa,

które stały za wielu ważnymi zmianami społecznymi ówczesnych czasów. Biograf

Hans Wantoch w swojej książce Magnificent Money-Mnkers scharakteryzował Lawa

jako „jednego z ostatnich, wymierających w epoce Woliera, alchemików-misryków

i astrologów, który szukając kamienia filozoficznego wynalazł inflację". 2 Co ciekawe.

Law był Szkotem o równie niejasnej przeszłości, co jego poprzednik, założyciel Banku

Anglii, William Paterson. Szkockie związki Lawa z Patersonem mogą okazać się bardzo

istotne, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt. że Szkocja była ważnym centrum tajemnej

i daleko sięgającej działalności Bractwa w Europie.

Wojna rozpętana przez Williama III znacznie zubożyła francuski skarbiec. W tej

sytuacji propozycja Lawa założenia banku centralnego wydawała się Francuzom

atrakcyjnym rozwiązaniem i została ostatecznie przez nich przyjęta.

Początkowo, wypuszczona przez Lawa. nowa francuska waluta ożywiła gospodarkę

Francji. Działo się rak dzięki temu, że można było wymienić papierowe banknoty na

monety, które cieszyły się większym zaufaniem ludzi. Wkrótce po nacjonalizacji Bank

Francji wypuścił w krótkim czasie w obieg nadmiar pieniędzy, zamiast robić to

stopniowo. Ludzie szybko zorientowali się. że w obiegu jest znacznie więcej bank

notów niż odpowiadających im monet. W rezultacie nastąpiło załamanie się po

wszechnego zaufania do banknotów i w konsekwencji krach francuskiej gospodarki.

Bank Anglii nazywany jest przez niektórych ekonomistów ..Matką Banków Cent

ralnych". Bardzo szybko stał się on wzorcem dla wszystkich banków centralnych,

które powstały po nim, i pozostaje nim po dziś dzień. Zgodnie z jego formułą bank

centralny jest głównym bankiem państwowym i pożycza pieniądze wyłącznie rządo

wi. Celem utworzenia banku centralnego miało być wprowadzanie rządu w stan

zadłużenia oraz pełnienie roli jego głównego kredytodawcy. Banknoty banku central

nego miały być pożyczane rządowi, który wprowadzał je w obieg w charakterze

waluty narodowej. W ten sposób państwo i jego mieszkańcy traktowali je jako

pieniądze. Utworzenie Banku Anglii spowodowało głębokie zadłużenie kraju u elity

monetarnej (.papierowej arystokracji"), która mogła dzięki temu wpływać na sposób

użytkowania zasobów narodowych. Taki jest modus operandi wszystkich współczes

nych banków centralnych.

Jak większość współczesnych banków centralnych Bank Anglii był bankiem

prywatnym o niemal rządowym statusie. Zgodnie z planem Patersona finansiści,

którzy połączyli swoje zasoby w celu jego utworzenia, otrzymali zgodę rządu na

wypuszczenie złotych i srebrnych banknotów w ilości wielokrotnie przekraczającej

ich połączone zasoby. Zwyczajową praktyką w tych czasach było wypuszczanie

banknotów o łącznym nominale przekraczającym cztery do pięciu razy wartość

BoycT l Ì Ì 9Ts. / st ria m rOWn ' ^ ^

FamaSi " °f Free " ,av ""y. Carr Publishing Co.. Inc..

Hans Wantoch, Afagnificent Money-Makers, Desmond Harmsworth. Londyn. 1932, srr. 94.

196

WILLIAM I MARIA TOCZĄ WOJMĘ

WILLIAM I MARIA TOCZĄ WOJUĘ

Chwalebna Rewolucja roku 1688 nie tylko obdarowała nas Bankiem Anglii, który

do dziś jest centralnym bankiem Wielkiej Brytanii, ale również panującą obecnie

w Anglii rodziną królewską - Domem Windsorów. Dom Windsorów pochodzi

w prostej linii od dynastii hannoverskiej 3 , która była blisko związana z dynastią

orańską i innymi niemieckimi rodami panującymi należącymi do zdradzieckiej kliki

działającej w myśl zasady „poślub i obal". Po śmierci Williama III na tronie angielskim

osadzona została jego siostra Anna. Na mocy wcześniejszych układów po śmierci

Anny tron brytyjski miał przejść w ręce rządzącego w księstwie Hannoveru rodu,

który wcześniej spokrewnił się z rodziną Stuartów poprzez małżeństwo pierwszego

elektora Hannoveru księcia Ernesta Augusta (1629-1698) z wnuczką angielskiego

króla Jakuba I. Tak jak w przypadku dynastii orańskiej również hannoverczykom

koligacje z rodziną Stuartów nie dawały żadnych legalnych podstaw do zasiadania na

brytyjskim tronie. Stało się to możliwe dopiero, gdy Wigowie i dynastia orańska

obalili Jakuba II i zmienili prawo na swoją korzyść.

Pierwszym hanowerskim królem, który zasiadł na angielskim tronie, był Jerzy

Ludwik, który został Jerzym I. Jerzy I nie potrafił mówić po angielsku i uważał Anglię

za posiadłość tymczasową. Większość czasu poświęcał swojej niemieckiej ojczyźnie.

Kolejne pokolenia Hanowerczyków zasiadających na brytyjskim tronie stopniowo

wtopiry się w brytyjskie społeczeństwo. Hanowerczycy dostarczali Anglii królów aż do

roku 1901, po czym tron objęli hanowerscy spadkobiercy królowej Wiktorii i utrzy

mują go po dziś dzień. Przez cały okres swojego panowania dynasna hanowerska

utrzymywała bliskie związki z pozostałymi niemieckimi rodami królewskimi. Przez

pierwsze półtora wieku panowania brytyjscy królowie z linii hanowerskiej poślubiali

wyłącznie córki innych niemieckich rodzin królewskich.

niemieckich królów wcale nie obchodzą sprawy Anglii. W rezultacie powstawały

partie anryhanowerskie, które starały się przywrócić na tron Anglii Stuartów.

Mając to na uwadze, w obawie przed przewrotem, Hanowerczycy postanowili

nie utrzymywać dużej armii złożonej z Brytyjczyków. Ilekroć Anglia potrzebowała

żołnierzy, Hanowerczycy sięgali do brytyjskiego skarbca i wynajmowali wojska

zaciężne u swoich niemieckich przyjaciół oraz w swoim własnym Księstwie Han-

noveru, suto za nie płacąc. Najwięcej żołnierzy zaciężnych dostarczało Anglii

Księstwo Hesji, którego władcy byli blisko zaprzyjaźnieni z dynastią hannoverską.

Co ciekawe, w wyniku tych wszystkich operacji z wynajmowaniem żołnierzy.

część liczących się członków niemieckich rodów, zwłaszcza heskiego, okazało się

później przywódcami nowego typu wolnomularstwa, które powstało w celu usu

nięcia Hanowerczyków z brytyjskiego tronu.

Zanim rozpoczniemy badanie tej szczególnej sytuacji, musimy najpierw zobaczyć,

co się działo z masonerią w tamtych czasach. Główne zmiany, jakie w niej zachodziły,

miały na celu uczynienie z jej największą filią sieci Bractwa.

Nie należy się więc dziwić, że po objęciu tronu przez Hanowerczyków w Anglii

wzrosła fala niezadowolenia. Ze zrozumiałych względów wielu Anglików uważało, że

'W języku niemieckim Hannover pisze się przez dwa .n", natomiast w języku angielskim

przez jedno. W dalszej części będę stosował brytyjska, pisownię (w polskim przekładzie

„Hanower"), gdy będę odnosił się do brytyjskiej gałęzi tej rodziny w Brytanii, zaś niemiecką (w

polskim przekładzie ..Hannover") w przypadku jej niemieckiej gałęzi.

4 Oro lista brytyjskich Hanowerczyków, następców Jerzego I. z podaniem księżniczek, które

poślubili.

Jerzy II, 1727-1760, Karolina Brandenburska,

Jerzy 111,1760-1820, Charlorta Mecklenburska,

Jerzy IV, 1820-1830. Karolina Brunszwicka,

William IV, 1830-1837. Adelaida Sakson-Meiningen,

Wiktoria. 1837-1901. książę Albert Sakson-Coburg-Gotha,

Syn królowej Wiktorii, Edward VII (1901-1910), złamał tę tradycję i ożenił się z kiężniczką

Danii, Aleksandrą. W rym momencie oficjalna nazwa rodziny królewskiej uległa zmianie

z dynastii hanowerskiej na Sakson-Coburg-Gotha od rodowego nazwiska niemieckiego ojca

Edwarda. Kolejna zmiana nazwy tego rodu królewskiego nastąpiła 17 czerwca 1917 roku

w czasie pierwszej wojny światowej, gdy Anglia była w stanie wojny z Niemcami Jego niemiecką

nazwę „Sakson-Coburg-Gotha" zmieniono na angielską ..Windsor", która używana jest do chwili

obecnej. Dzisiejsi Windsorczycy. jak wiele innych europejskich rodzin królewskich, utrzymują

ścisłe związki z niemieckimi rodami królewskimi.

Bramley Wiliam - Bogowie Edenu cz.5.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: