Goonan Kathleen Ann - Kości czasu.pdf - Ebook 21 - magdapetersen

Kathleen

Ann Goonan

Kości czasu

Bones of Time

przełożyła

Anna Krawczyk-Łaskarzewska

Chyba urodziłem się pod nieszczęśliwą gwiazdą, bo zdaje mi się, że ktoś planuje moje

życie w taki sposób, iż nie mogę go zmienić.

Victoria Kaiulani, ostatnia księżniczka Hawajów,

w liście do przyjaciela, Jersey, Anglia, 1897.

Ważne jest to, że w prawach fizyki nie ma niczego, co wykluczałoby podróż przez

tunele czasoprzestrzenne.

John Gribbin,

Unveiling the Edge of Time

PROLOG

Waikiki, Hawaje

2 lutego, 1887

Kiedy oczy księżniczki Kaiulani przywykły do nikłego światła w pokoju chorej matki,

najpierw ujrzała świętego starca, kahunę.

Przystanęła w drzwiach ze ściśniętym gardłem.

Chudy niczym barakuda mężczyzna, złocisty i suchy jak piasek, zdawał się nie

pasować do tego miejsca, a mimo to stał w pełnej wdzięku, władczej pozie. Duża sypialnia

była zagracona eleganckimi, wiktoriańskimi meblami, ale kahuna nie zważał na stłoczone

krzesła z mahoniu i ostrożnie rozłożył na belgijskim dywanie przyniesioną przez siebie matę,

a następnie jednym zwinnym ruchem usiadł na niej i skrzyżował nogi.

Godzinę wcześniej Kaiulani patrzyła ze swojego okna na drugim piętrze, jak kahuna

zbliża się do jej domu. Podniosła wzrok ku czubkom kwitnących mimoz na brązowych,

urwistych stokach Diamond Head, zastanawiając się, dlaczego jej matka postanowiła umrzeć.

Czy mogło być coś piękniejszego niż granatowa linia morza, słodka woń najeżonych różem

mimozowych wachlarzy, albo cichutki szum przybrzeżnych fal za wąskim pasem mokradeł?

Parę miesięcy temu jej matka powiedziała coś o tym, że giną stare Hawaje. Powiedziała, że

zjadają je rekiny. Kim były te rekiny? - dumała Kaiulani, walcząc z napływem łez, ściskając

parapet tak mocno, jak pragnęłaby ścisnąć cienką nić życia swojej matki, żeby nie odchodziła

z tego świata.

Potem z cienia długiej zielonej alei, która prowadziła do Ainahau, wynurzył się

kahuna, wprawiając Kaiulani w popłoch.

Miał tylko przepaskę na biodrach, a jego siwe włosy były krótkie. Bose stopy

wzniecały tumany piasku na niewyasfaltowanym podjeździe. Na wyciągniętych rękach niósł z

wyraźną czcią duże, nieforemne zawiniątko. Kiedy mijał szylkretowy powóz z błyszczącymi,

srebrnymi wykończeniami, w którym Kaiulani i jej matka odbyły wiele obowiązkowych

wizyt towarzyskich, sprawiał wrażenie przybysza z dawnych czasów, o których młoda

księżniczka miała dość mgliste pojęcie.

Zanim zniknął pod dachem ganku, przystanął. Podniósł głowę i spojrzał na Kaiulani

nieodgadnionym wzrokiem, gdy białe zasłony załopotały na wietrze. Odwzajemniła jego

spojrzenie, zastanawiając się, co kahuna o niej myśli.

Teraz, znalazłszy się na progu pokoju swojej matki, nie chciała go przestąpić - z

powodu jego obecności. Ojciec ścisnął ją mocniej za rękę, kiedy wahała się niby narowisty

koń.

- O co chodzi? - zagadnął.

- Co on tutaj robi? - zapytała. Jej stara hawajska niańka opowiadała mnóstwo

przerażających historii o kahunach, ale dotychczas Kaiulani widywała ich rzadko i nigdy z tak

bliska. Ale ten kahuna był w domu jej ciotki Liliuokalani zaledwie przed dwoma miesiącami.

Jego spojrzenie godzinę temu zmroziło ją. Było nieprzejednane, surowe, ponaglające.

- Musisz wejść - oświadczył ojciec, schrypniętym od płaczu głosem. - Matka prosiła.

Tak bardzo cię kocha.

Wchodząc do środka, Kaiulani czuła się bardzo osamotniona. Drzwi zamknęły się za

nią z trzaskiem. Pokoju nie oświetlał ani nowy kinkiet na ścianie, ani delikatne lampy

naftowe. Nie docierały tu nawet promienie słońca. Zgodnie z życzeniem księżniczki Likelike

pokój został przyciemniony zaraz po Bożym Narodzeniu, kiedy zrobiła się obłożnie chora,

chociaż przez zasłony sączyła się cieniutka smuga światła, przecinając na pół pociągłą,

surową twarz kahuny.

Kaiulani oddychała płytko, broniąc się przed nasyconym kamforą powietrzem. Nic

dziwnego, że jej matka...

Była umierająca. Umierająca. Kaiulani odważyła się wypowiedzieć to słowo.

Likelike postanowiła odciąć się od świata. Od światła, od powietrza. Zamknięte okna

tłumiły ptasie trele i szelest botanicznego raju, stworzonego przez jej ojca na mokradłach

Waikiki. Delikatna morska woń, która wypełniała inne pokoje w domu, tutaj ustępowała

miejsca intensywnemu odorowi choroby. Stara hawajska pielęgniarka odwróciła się i

postawiła pustą miskę na stole. Kaiulani aż podskoczyła, słysząc nagły brzęk. Miała ochotę

krzyknąć: otwórzcie te okna, pozwólcie mojej matce oddychać!

Jej matka, drobna, skryta w cieniu postać na ogromnym łożu z baldachimem

przykrytym białą, koronkową kapą z Anglii, wierciła się niespokojnie, aż w końcu podniosła

głowę.

- Chodź, moje keiki - powiedziała.

Kaiulani podbiegła do łóżka i uklękła przy niej. Matka położyła na jej włosach lekką

niczym ptasi pazur rękę. Likelike nie jadła od tygodni, jakby po prostu zdecydowała się

umrzeć.

Umysł Kaiulani wypełniały szepty i plotki pałacowej służby. Przez kilka ostatnich

tygodni wydawało się jej, że każdy przelewający się po skałach strumień Manoa jest

wypełniony tymi szepczącymi głosami, jak gdyby każda szeleszcząca liśćmi roślina

wypowiadała tę samą okropną, fatalistyczną myśl: kahuna modli się o śmierć Likelike. Jakaż

inna mogłaby być przyczyna? - pytano. Królewscy medycy wykształceni w Ameryce i

Europie mówili, że nie dzieje się nic złego. Likelike miała zaledwie trzydzieści sześć lat. A

dziś z samego rana rozeszła się wieść, że daleko od brzegu Hawaii zauważono ławicę

czerwonych aweoweo. Jej matka była kiedyś gubernatorem tamtej wyspy, a aweoweo

zwiastowały śmierć w królewskiej rodzinie. Czyżby rozwścieczyła kogoś stamtąd

małżeństwem ze Szkotem, które rozcieńczyło królewską krew? Ale przecież na przestrzeni

ostatnich pięćdziesięciu lat wielu członków królewskiego rodu na Hawajach poślubiało haoli.

Kaiulani pytała o to kiedyś ojca, a on zezłościł się, bo nie miał cierpliwości do hawajskich

przesądów. Od jednej nieostrożnej służącej dowiedziała się, że powinna uważać, gdyż za całą

sprawą stoi sam brat księżniczki Likelike, król Dawid Kalakaua. Król Papa Moi? Kaiulani nie

mogła uwierzyć w coś podobnego.

Kaiulani odwróciła się, usłyszawszy donośny, głuchy dźwięk, podobny do

dzwonienia. Powoli wstała, ocierając łzy wierzchem ręki, gdy pielęgniarka tymczasem szybko

sięgnęła po chusteczkę.

Pochylony do przodu kahuna odwijał wilgotny, cuchnący zimną ziemią węzełek.

Przywdział jedną z tych hawajskich masek, które zawsze budziły u Kaiulani lęk, kiedy była

młodsza. Ta była prosta: czarna po prawej stronie, biała po lewej. Żadnych wyszczerzonych

zębów czy przerażającej miny. Bezpośrednia, nieunikniona powaga dnia i nocy, życia i

śmierci.

Kaiulani ujrzała kości, stertę ogromnych kości, których było tak dużo, że wysypywały

się na tkaną matę i bezcenny dywan. Były większe od kości psa, którego wybrano na zwierzę

ofiarne, kiedy przed stu laty Kamehameha zabronił poświęcać bogom ludzi. Poczuła ucisk w

żołądku.

- Co robisz? - zapytała z pretensją w głosie, nagle nie czując strachu. Była dziedziczką

tronu Hawajów, on zaś należał w gruncie rzeczy do jej poddanych. - Czy to ty zabijasz moją

matkę?

Pielęgniarka odwróciła się, rzuciła Kaiulani przerażone spojrzenie zza pleców kahuny,

a potem się przeżegnała. Likelike otworzyła usta, ale nic nie rzekła. Kaiulani wyprostowała

się i chwyciła matkę za rękę.

- Nie - odparł starzec, głosem nadzwyczaj melodyjnym, ale z wystudiowanym

Goonan Kathleen Ann - Kości czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: