Daniken Erich Von - Dzien W Ktorym Przybyli Bogowie.pdf - Daniken Erich Von - marek33x

Erich von Däniken

_____________________________________________________________________________

DZIEŃ, W KTÓRYM PRZYBYLI BOGOWIE

_____________________________________________________________________________

I. Cudowna podróż w epokę kamienną

Dwie rzeczy nie mają granic:

wszechświat i ludzka głupota

Albert Einstein (1879-1955)

Już pierwszego wieczora w Gwatemali zdarzyło się coś, czego nie

lubię, kiedy mam zamiar nie nagabywany pomyszkować sobie w jakimś kraju. W hallu

hotelu "El Dorado" usłyszałem, że ktoś wywołuje moje nazwisko - trzeci program telewizji

prosił mnie o wywiad.

W Gwatemali byłem przed pięciu laty. Od tamtej pory stolica tego

kraju przeżyła wielki rozwój. O ile jednak dumna sylwetka centrum pełnego

rozmigotanych reklam prawie się nie zmieniła, o tyle pozostała część sześćsettysięcznego

miasta leżącego 1493 m n.p.m. między wulkanami Agua a Fuego, tętni nowym życiem.

Republika Gwatemali nie

chce być ciągle krajem rozwijającym się, pragnie wyjść z izolacji, w jakiej znalazły się

mniejsze narody. Rozbudzone ambicje odczuwa się tu na

każdym kroku. Około 60 % ludności stanowią Indianie, 25% Metysi reszta - to biali, z

których większość mieszka tu od pokoleń.

Miasto Gwatemala będzie dla nas w najbliższych dniach bazą

wypadową wypraw do starożytnych siedlisk Majów, pierwszym celem

zaś Tikal. Samolotem towarzystwa lotniczego "Aviateca" lecimy nazajutrz w południe do

Flores nad jeziorem Peten Itzá. W nowym budynku dworca lotniczego wita nas potworna

duchota. Pod eternitowym

dachem hali przypominającej hangar żar jak w piecu. Nie znaleźliśmy samochodu

terenowego, wynająłem więc półciężarówkę datsuna. Powiedziano mi też, że droga do Tikal

jest w doskonałym stanie.

Byłem przyzwyczajony do informacji tego rodzaju. Z każdym przejechanym kilometrem

oczekiwałem więc niespodziewanego końca równiutkiej wstęgi asfaltu - nic takiego się

jednak nie stało. Jak nam obiecywano, jechaliśmy dobrą drogą, mijając fincas, ogromne

majątki ziemskie z plantacjami kawy i kukurydzy. Aż do Tikal sześćdziesięciokilometrowa

droga była równa jak stół. Gdyby ulewne tropikalne

deszcze nie ograniczały widoczności, przybylibyśmy na miejsce już po godzinie jazdy. A tak

dopiero o późnym zmierzchu dotarliśmy do szlabanu zamykającego wjazd do

Archeologicznego Parku Narodowego Tikal.

Ralf, chemik in spe a zarazem mój towarzysz podróży, podobnie jak ja

wypatrywał hotelu "Jungle Lodge", w którym spędziłem kilka dni przed siedemnastu laty.

Przy drodze znajdowały się wówczas tablice informacyjne. Teraz nie było żadnej.

- Seňores. - zawołałem w kierunku trzech Indian siedzących na

ziemi. - Gdzie jest "Jungle Lodge" ?

Spojrzeli na mnie tępo. Czy mój hiszpański był aż tak niezrozumiały,

a może oni znali tylko jeden z szesnastu indiańskich dialektów, którymi

po dziś dzień mówi się w Gwatemali? Dodałem gazu.

Granatowe chmury deszczowe sprawiły, że zmierzch zapadł szybciej

niż zazwyczaj. Gdzieniegdzie jaśniały prostokąty niewielkieh okien rozświetlonych słabymi

żarówkami, przed ubogimi chatami dymiły pochodnie. Po chwili poczuliśmy swojski zapach

węgla drzewnego. Nagle datsun zaczął podskakiwać na wybojach, skręciłem więc w kie-

runku światła widocznego między dwoma olbrzymimi puchowcami.

[Puchowiec (Ceibapentandra) - drzewo, z którego jajowatych owoców o długości do 15 cm

wydobywa się wełnisty puch, stosowany jako materiał tapicerski oraz wypełnienie

kamizelek ratunkowych (kapoków).]

Pod okapem drewnianej chaty jakiś starzec palił fajkę. Wcale nie przeszkadzał mu deszcz,

który zaczynał właśnie bębnić po dachu

naszego samochodu zamieniając zarazem drogę w grzęzawisko.

- Przepraszam - zapytałem najpierw po hiszpańsku, a potem po angielsku. - Jak

dojechać do "Jungle Lodge"? - Starzec pokręcił głową, ale nie była to chyba odpowiedź.

Nagle przypomniało mi się, że hotel stał na niewielkim wzgórzu.

Droga, którą jechaliśmy, zamieniła się w potok.

- Ta woda płynie z góry - rzucił Ralf z humorem. Skręciłem

w łożysko strumienia i ruszyłem pod prąd. Datsun jęczał podskakując

na korzeniach i głazach. Wreszcie reflektory prześliznęły się po zniszczonej drewnianej

tablicy, na której widniał czerwony napis: JUNGLE LODGE. Samochód kołysał się sunąc

wśród drzew i krzaków. Gdzieś tu znajduje się zapewne budynek hotelu i bungalowy.

Zatrzymałem wóz, zgasiłem reflektory. Kiedy oczy przyzwyczaiły się nam do ciemności,

ujrzeliśmy nie oświetlony, wydłużony budynek,

pokryty dachem z liści palmowyeh i łyka. Ze środka dobiegały męskie głosy. Wszystko było

nieco niesamowite. Zawołałem Halo, a zaraz potem: "Buenos tardes!"

Usłyszeliśmy kroki. Za drzwiami ktoś zapalił zapalniczkę, po chwili zajaśniało światło.

Roztańczony płomień oślepiał padając nam prosto

w twarz. Trzymający świecę człowiek o posturze zapaśnika wagi ciężkiej

spojrzał na mnie przyjaźnie.

- Bienvenidos! Seňor von Däniken? - Przez dłuższą chwilę olbrzym

przyglądał mi się badawczo. - Bienvenidos, don Eric! - powiedział

w końcu niskim i jakby melancholijnym głosem. Rozbłysła latarka.

Ujrzałezn poczciwą twarz o długim, wąskim nosie. Mężczyzna miał koło pięćdziesiątki, był

ubrany w brązową bawełnianą koszulę w żółtą kratę

i o wiele za ciasne zielone spodnie ze sztruksu, nie prane od niepamięt-

nych czasów.

- Skąd pan mnie zna?

Olbrzym przedstawił się pod okapem, po którym z szumem spływały

potoki deszczu:

- Jestem Julio Chaves. Proszę mi mówić Julio. - Wymawiał "j"

jako twarde, gardłowe "h". - Czy mogę do pana mówić don Eric?

- Proszę mi mówić Erich! - zgodziłem się, lecz nadal mówił do

mnie "Don Eric". W kilku słowach wyjaśnił, że jest Gwatemalczykiem

ale pochodzi z Europy i jest inżynierem budownictwa, że archeologiczna pasja kazała mu

przez wiele lat studiować historię Tikal i innych ośrodków kultowych Majów, że przeczytał

wszystkie hiszpańskie

wydania moich książek, zna zamieszczone w nich zdjęcia i widział mnie wczoraj w telewizji.

- Dlaczego nigdzie nie pali się światło?

- Ze względu na moskity. - Olbrzym z rezygnacją opuścił ręce,

kiedy jednak brązowawy owad wielkości chrabąszcza wkręcił mi się we włosy, Julio bez

wahania palnął mnie swoją wielką łapą.

- Pardon! - powiedział i pstryknąwszy palcami cisnął martwego

owada w deszcz, a potem szerokim gestem zaprosił nas do środka. Jeden z trzech

obecnych tam mężczyzn zapalił natychmiast przedpotopową

latarnię.

- Gdzie są goście hotelu? - zacząłem się dopytywać patrząc na

resztki minionej świetności pomieszczenia.

- Poza nami nie ma nikogo. Ludzie nocują tu tylko w ostateczności

- powiedział Julio.

Kiedy byłem tu ostatni raz, hotel "Jungle Lodge" był jeszcze nowy.

Mieszkali w nim archeolodzy, studenci, turyści. Od kiedy jednak

asfaltowa szosa połączyła Tikal z Flores, turyści wołą eleganckie hotele w mieście.

Archeolodzy natomiast już się tu nie pojawiają, bo prac

wykopaliskowych w Tikal prawie się nie prowadzi. Hotele, nie mające klientów,

podupadają jeszcze prędzej, niż je budowano. W tropikalnej dżungli ząb czasu daje znać o

sobie znacznie szybciej niż gdzie indziej. Moskitiery w oknach są dziurawe, materace i

pościel wilgotne, za to

z pryszniców woda ledwie kapie.

Razem z Juliem i pozostałymi mężczyznami siedzieliśmy w "jadalni" wokół świecy.

Nagle na dworze coś zaczęło warczeć - uruchomiono prądnicę. Po chwili rozjarzyły się gołe

żarówki.

Dekoracja, jaka zainspirowałaby Hitchcocka do napisania sceny dramatycznego

morderstwa! Półmrok. Przy stole sześciu zmęczonych mężczyzn - trzej o twarzach

pokrytych nieświeżym zarostem podają

sobie po kolei butelkę rumu. Na ścianie za ladą wiszą zardzewiałe klucze do pokoi i zblakły

kalendarz sprzed trzech lat wydany przez jakąś frmę ubezpieczeniową. Wielkie pożółkłe

prześcieradło, na którym widać

jakby odbicie steli Majów, dzieli długie pomieszczenie na dwie części. Poza tym stoi tu

jeszcze wiele stołów pomalowanych na brązowo.

Dziury między dachem a ścianami zapewniają stały dopływ świeżego powietrza i ułatwiają

bezustanne wizyty wszelkiego latającego robactwa. Słychać brzęczenie moskitów, które tak

długo obmacują czułkami

ściany, podłogę i stoły, aż trafą w końcu z satysfakcją na ludzkie ciało. Indiańska

dziewczyna - gdzie ukrywała się dotąd? - podaje nam

sznycle wołowe z nie omaszczonym ryżem. Wygłodniali rzucamy się na jedzenie. Dobra psu

i mucha! (Któregoś dnia zaszedłem do kuchni

i zrobiło mi się niedobrze. Na stole lażały kawałki mięsa, owoce

i jarzyny, na których roiło się od much i mrówek. Garnki i patelnie były

pokryte zakrzepłym starym tłuszczem. Przez następne cztery dni

żywiliśmy się wyłącznie orzeszkami z puszki i coca-colą.)

Julio i brodacze zanieśli nasze bagaże do bungalowu nr 3. Umówiliś-

my się na dziewiątą rano - o wiele za późno, bo o śnie i tak nie było co marzyć. Ze zmęczenia

można się było wprawdzie jakoś przyzwyczaić do ciasnego łóżka pokrytego pleśnią, ale z

moskitami nie dało się znaleźć żadnej płaszczyzny porozumienia. Szparę pod drzwiami i

dziury

w siatkach umieszczonych w oknach pozaklejałem wrrawdzie plastrem,

którego wielkie rolki zawsze wożę ze sobą, ale wobec pluskiew i innych pasożytów byliśmy

bezradni - gryzły nas bez przerwy w łydki, uda i co szlachetniejsze części ciała. Znalazły

chyba szczególne upodobanie

w szwajcarskiej krwi. Założyliśmy dżinsy i obwiązaliśmy nogawki

w kostkach sznurowadłami. Ale nie spaliśmy nadal, bo na dworze

odzywały się jakieś zwierzęta. Ustawiczne "uuurch, uuurch, uuurch aż

do bólu wwiercało się w uszy. O siatki w oknach obijały się chrabąszcze. Czy w ogóle udało

nam się zasnąć? Jeśli tak, to zapadaliśmy w sen tylko na krótkie chwile - pod narkozą

zmęczenia. O pierwszym brzasku wstaliśmy, zjedliśmy trochę orzeszków z puszki, a potem

obolali powlekliśmy się do datsuna - na pierwszym biegu, podskakując na

wybojach koryta wczorajszej rzeki, która dziś na powrót przeobraziła się w drogę,

pojechaliśmy do Tikal.

Tikal, najstarsze miasto Niziny Maya

O brzasku Tikal sprawiało wrażenie miasta duchów. Szare welony mgły wznoszące się

nad akropolem otulały szczyty piramid. Spod stóp uciekały nam jaszczurki. W zaroślach

hałasował grzechotnik - przepłoszyliśmy go jednak rzucając kamieniami.

Tikal jest najstarszym miastem Majów - znaleziska świadczą, że istniało już w VIII w.

prz. Chr. Starożytny Rzym założono podobno

w 753 r. prz. Chr. Wprawdzie rozkwit Tikal przypada wprawdzie na ten

sam okres, łecz ekspansja tej zdumiewającej struktury urbanistycznej wymyka się

wszelkim porównaniom z innymi wielkimi miastami tamtej epoki.

Obszar, uznany przez rząd Gwatemali za Archeologiczny Park Narodowy, obejmuje 576

km2. Znajduje się tu ogromne skupisko ruin

- w większości pokrytych bujną roślinnością - świadczących, że

niegdyś stały tu "nowoczesne" wówczas budowle. W "city", strefie obejmującej około 16

km2, zlokalizowano mniej więcej trzy tysiące zabytków, z których część już odkopano. Są to

domy mieszkalne

i pałace, rezydencje władców, tarasy, platformy, piramidy oraz ołtarze

- łączą je ulice o kamiennej nawierzchni, przy których znajdują się

wielkie place do obrzędowej gry w piłkę. Lotnicze zdjęcia radarowe wykazały również

istnienie podziemnej sieci kanalizacyjnej - systemu irygacyjnego rozciągającego się na cały

Jukatan. Infrastruktura wodociągowa była równie niezbędna jak ogromne, planowo

rozmieszczone zbiorniki wodne, z których siedem odkryto w strefie wewnętrznej, trzy zaś w

zewnętrznej - Tikal nie leży ani nad rzeką, ani nad jeziorem. Ludność tego miasta w okresie

narodzin Chrystusa eksperci oceniają

dziś na około 50-90 tys., a jest to liczba, którą - jeśli weźmie się pod uwagę wielkość

metropolii - w trakcie odkopywania dalszych znale-

zisk trzeba będzie zapewne skorygować w górę.

- Proszę mi powiedzieć, don Eric, dlaczego Tikal zbudowano

właśnie tu, w sercu dżungli, nie zaś nad brzegami jeziora Peten Itza, odległego zaledwie o

czterdzieści kilometrów? Dlaczego właśnie tu?

- Don Eric nie wie.

- Może przez przypadek... - odparłem, żeby spoconemu olbrzymowi dać choćby

namiastkę odpowiedzi. Brązowym grzbietem dłoni Julio zaczął nerwowo trzeć czoło zlane

potem.

- Bzdura! Tu nie ma mowy o żadnym przypadku! Tikal to matematyczno-astronomiczne

monstrum... - Julio zaczynał się robić gadatliwy. Wyniośle wskazał na

siedemdziesięciometrową piramidę

leżącą z prawej. - Oto świątynia IV! - Potem wskazał na lewo, gdzie stała piramida "tylko"

czterdziestometrowa. - Oto świątynia I. Jeśli przeciągnie pan linię prostą między środkiem

świątyni I a środkiem świątyni IV, to 13 sierpnia linia ta wskaże dokładnie azymut Słońca

[Azymut - kąt zawarty między południkiem miejscowym a południkiem przechodzącym

przez obserwowane ciało niebieskie, mierzy się go od południa na zachód, północ i wschód.]

o zachodzie. Przed nami widać świątynię III. Linia prosta łącząca

świątynię I z III wskazuje dzień równonocy, kolejna prosta, między III

a IV, wschód Słońca pierwszego dnia zimy. I co pan na to, don Eric!

Don Eric milczał, ale Julio spostrzegł jego sceptyczne spojrzenie. - Świątynia V, ta z tyłu,

leży dokładnie na wierzchołku kąta

prostego, którego ramiona biegną do świątyni I i IV! - Spojrzał na mnie z radością.

- No i co z tego? Istnieje znacznie więcej budowli, które tworzą ze

sobą kąt prosty. Cóż w tym dziwnego?

Julio zbliżył się do mnie prawie groźnie.

- Ma pan kompas?

Nosiłem go w torbie z aparatami fotograficznymi. Po chwili przyrząd spoczął w wielkim

łapsku Julia, który poprosił, żebym spojrzał na czerwoną igłę, która jak zawsze wskazywała

północ.

- Czy mógłby pan wskazać piramidę, której przekątne leżą na linii

północ-południe lub wschód-zachód? - spytał.

Przeniosłem wzrok z kompasu na piramidy.

- Nie - powiedziałem.

Julio uśmiechnął się z wyższością.

- Dobrze. Wejdźmy na szczyt świątyni I!

Zarzuciliśmy aparaty fotograficzne na ramię i ruszyliśmy posłusznie za naszym

olbrzymem. Julio zdążał żwawo w kierunku schodów

świątyni - od lat zdarzało mu się wiele razy wchodzić na nią

z kompasem i przyrządami mierniczymi, dla nas jednak była to

wspinaczka ryzykowna. Stopnie sięgały do kolan, a na dobitkę były tak strome, że wejście

przypominało mi wspinaczkę w skałach naszych szwajcarskich gór. W dole leżała Plaza -

porośnięta trawą, otoczona piramidami i świątyniami. Pięcioro wczesnych turystów,

otulonych

Daniken Erich Von - Dzien W Ktorym Przybyli Bogowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: