Technologia tuszu i cieni do powiek.doc

     Technologia tuszy do rzęs i cieni do powiek

Tusz do rzęs jest kosmetykiem nakładanym na rzęsy, aby były one grubsze, dłuższe i ciemniejsze. To jeden z najbardziej starożytnych znanych kosmetyków – był używany w Egipcie najprawdopodobniej już w 4000 p.n.e. Egipcjanie używali substancji zwanej proszkiem antymonowym , aby przyciemnić swoje rzęsy, brwi i powieki. Egipski proszek był prawdopodobnie zrobiony z galenitu/błyszczu ołowiu lub siarczan ołowiu , malachitu i węgla drzewnego lub sadzy . Babilończycy i starożytni Grecy również używali czarnych kosmetyków do oka, tak jak później Rzymianie. Kosmetyki wszelkiego rodzaju wypadły z użycia po upadku Rzymu, chociaż kosmetyki do oczu pozostały popularne w arabskim świecie. Używanie kosmetyków stało się na nowo popularne w epoce renesansu.

Pierwsze współczesne tusze do rzęs miały zazwyczaj formę „ściśniętego ciastka”. Nakładało się je na rzęsy przy pomocy mokrego pędzelka. Składniki stanowiły 50% mydła i 50% czarnego pigmentu. Pigment był przesiewany i mieszany z płatkami mydlanymi, następni przepuszczany przez młyn kilka razy i w końcu prasowany. Innym tuszem była maskara w kremie, podobna do lotionu substancja pakowana do tubki. Aby go nałożyć, trzeba było wycisnąć małą ilość tuszu na pędzel. To był „brudny” proces, który został znacznie usprawniony poprzez wynalezienie w latach 60 aplikatora do maskary. To opatentowane urządzenie miało formę wyżłobionego pręcika, za pomocą którego nabierano odpowiednia ilość tuszu tym samym wyciągając go z pojemnika. Wyżłobiony pręcik został wkrótce zastąpiony szczoteczką/pędzelkiem. To ułatwienie w nakładaniu miało bezpośredni związek ze wzrostem popularności maskary w późnych latach 60.



Obecnie możemy podzielić tusze do rzęs na dwie podstawowe grupy:
1. tusz typu „mascara”, czyli rozpuszczalny w wodzie. Przy demakijażu łatwo się zmywa mleczkiem kosmetycznym.
2. Tusz wodoodporny, czyli takli, który nie rozpływa się pod wpływem wody, łez, deszczu. Technologia pozwala na uzyskanie tego typu tuszów w wielu kolorach (a także odcieniach):brąz, niebieski, granat, zielony, szary, czy też fioletowy. Do jego zmycia z rzęs trzeba używać kosmetyków z tłuszczem.
3. Tusz dwustronny, najczęściej Black&Wtihe -Nie zawsze jest on biało czarny – może występować w wielu kolorach jak każdy tusz wodoodporny. Zawsze jest jednak warstwa biała, którą nakładamy na rzęsy, odczekujemy, aż dobrze wyschnie i dopiero nakładamy na nią tusz czarny (lub kolorowy)
 

Tusze wodoodporne mają skład oparty na lotnych rozpuszczalnikach (izododekan), pszczelim wosku, woskach roślinnych (karnauba, ryż bran, candelila wosk)oraz wosków pochodzenia naturalnego (parafina), pigmentów (tlenek żelaza, ultramaryna) i polimerów. Tusze wodoodporne nie zawierają grup wrażliwych na wodę i przez to zapewniają odporność na łzy ,pot lub deszcz ,w związku z tym mogą być usuwane za pomocą specjalnych preparatów zdolnych do usunięcia zaschniętego tuszu.

Tusze nie wodoodporne składają się z wody substancji powierzchniowo czynnych , wosku pszczelego , wosków roślinnych , wosków mineralnych , pigmentów ,pogrubiających polimerów( guma arabska ,hydrofobowa zmodyfikowana celuloza) i konserwantów. Ten rodzaj tuszu do rzęs można łatwo usunąć za pomocą wody i mydła ,nie jest odporny na wodę.
Istnieje wiele różnych formuł do produkcji maskary. Wszystkie zawierają pigment. W Stanach Zjednoczonych, prawo federalne zabrania używania pigmentów pochodzących od węgla lub smoły do produkcji kosmetyków do oczu, więc maskary mają naturalne kolory i nieorganiczne pigmenty. CARBON BLACK  - jest czarnym pigmentem używanym do produkcji większości tuszy, a tlenki węgla dają brązowe kolory. Inne kolory, takie jak ultramaryna są używane w innych formułach. Jeden popularny typ maskary zawiera emulsję składającą się z olejów, wosków i wody.
Do tego rodzaju formuł używa się często wosku pszczelego tak i jak wosku karnauba i parafiny. Oleje mogą być mineralne, lanolinowe, lniane, rycynowe, z terpentyny, eukaliptusowe, a nawet sezamowe. pantenol i prowitamina B5 – ożywiają i odżywiają te dwie substancje rzęsy, powodują , że lepiej rosną.
Niektóre receptury zawierają alkohol. Kwas stearynowy jest częstym składnikiem receptur tuszy płynnych, jak również utwardzacze takie jak cerezyna i gumy – guma tragakantowa i metyloceluloza. Niektóre maskary zawierają cienkie włókna sztucznego jedwabiu, które sprawiają, że produkt jest bardziej lepki.

Dzisiejsze tusze mają już wiele nowoczesnych składników, takich jak:

·         polimery, kaszmir i włókna jedwabiu - wydłużają i pogrubiają rzęsy, przedłużają trwałość tuszu oraz zapobiegają rozmazywaniu

·         kreatyna - wygładza rzęsy

·         woski - zwiększają objętość rzęs i podkręcają je

·         sylikony - ułatwiają rozprowadzanie tuszu

· Rzęsy powinny być suche – tusz nakładany na nie tuż po ich zmyciu mleczkiem, czy tłustym kosmetykiem, nie będzie dobrze się trzymał – dotyczy to zarówno mascary, jak i tuszu wodoodpornego.
· Tusz nakładamy zawsze zaczynając od górnej powieki – jeśli chcemy uzyskać bardzo delikatny makijaż możemy nie malować dolnych rzęs, albo pomalować je w sposób bardzo delikatny.
Nowoczesny tusz przestał spełniać jedynie rolę „czernienia” rzęs i brwi. Dzięki różnego. rodzaju tuszom uzyskujemy rozmaity efekt po nałożeniu go na rzęsy – możemy je pogrubić, wydłużyć, zagęścić itp. Na opakowaniach znajduje się informacja o rodzaju tuszu.

Współczesne tusze mają zazwyczaj skręconą spiralkę, dzięki której odpowiednia ilość tuszu można przenieść na rzęsy. Czasami można spotkać tusz z małym grzebyczkiem.
 

Receptura tuszu wydłużającego

woda                                           55,170

parafina                             12,600

kwas stearynowy               8,400

wosk pszczeli                             3,400

wosk karnauba               3,120

ekstrakt z akacji               2,720

trietanoloamina               1,840

polimetoksylan sodowy              1,000

kompleks hygropleksu               1,00

hydroksyetyloceluloza              0,900

dimetikon                             0,500

mieszanina estrow metyloweo,

etylowego, propylowego, butylowego i fanoksyetanolu              0,400

pantenol              0,300

triclosan               0,100

baza zapachowa               0,05

kwas cytrynowy               0, 026

tokoferol               0,018

palmitynian askorbylu               0,018

ceramidy              0,01

chitosan               0,01

receptura tuszu pogrubiającego

woda              44,076

kwas stearynowy              6,6

parafina               6,240

woda utleniona               11,5

kopolimery akrylanowe               5,0

poliwinylopirolidon              3,6

wosk pszczeli                             3,5

sorbit an glikolu polietylenowego 3,0

alkohol cetylostearylowy              2,04

celuloza mikrokrystaliczna 1, 56

tri etanoloamina 1,64

wosk karnauba 1,56

ekstrakt z akacji 1,36

hydroksylowana lanolina 1,2

palmitynian cetylu 0,4

dimetikon 0,5

polimetakrylan sodowy 0,5

hydroksyetyloceluloza 0,45

mieszanina estrow metylu,

etylu, propylu i butanu, kw. P-hydroksybenzoesowego z fenoksyetanolem 0,4

krzemian magnezowo- glinowy 0,24

pantenol 0,15

triclosan 0,1

baza zapachowa 0,018

palmitynian askorbylu 0,018

lecytyna 0,018

ceramidy 0,01

kwas cytrynowy 0,006

Proces produkcji

Obecnie produkuje się dwa typy tuszu do rzęs. Pierwszy z nich to typ bezwodny, co oznacza, że nie zawiera wody. Drugi typ robi się na bazie lotionu/płynu metodą emulsji.

·    1 typ

W tej metodzie składniki są mieszane w pojemnikach, które dają porcje 38 – 114 litrowe. Składniki są najpierw ostrożnie odmierzane i ważone. Pracownik wsypuje je do mieszadła. Przy pomocy ciepła topi się woski, a mikstura jest potrząsana zazwyczaj przy użyciu łopaty. Mieszanie/potrząsanie trwa dopóty, dopóki mieszanina nie osiągnie półtwardego stanu.
Maskara może być produkowana na dwa sposoby. W metodzie bezwodnej wszystkie komponenty są mieszane, podgrzewane i potrząsane. W metodzie emulsyjnej woda i zagęszczacze są mieszane, podczas gdy woski i emulgatory są mieszane i podgrzewane osobno. Pigmenty są dodawane przed tym jak obie mikstury są łączone w szybkoobrotowym mieszadle zwanym homogenizatorem. Wynikiem każdej z metod jest półtwarda substancja gotowa do opakowania.

·    2 typ – metoda EMULSJI/EMULSYJNA

W tej metodzie woda i zagęszczacze są łączone, aby stworzyć płynna lub kremowa bazę. Woski i emulgatory są podgrzewane i mieszane osobno a potem dodawane są pigmenty. Potem woskowa i lotionowa/płynna baza są mieszane w homogenizatorze. W odróżnieniu od pierwszej metody, tutaj zbiornik pozostaje zamknięty i miesza składniki na bardzo szybkich obrotach bez wpuszczania powietrza i wyparowywania substancji. Olejki i woski są dzielone na bardzo małe krople przez gwałtowne ruchy homogenizatora i utrzymywane w wodzie w stanie zawieszenia. W homogenizatorze można umieścić bardzo małą ilość substancji np. 19 litrów lub dużą ilość około 380 litrów. Szybkoobrotowe mieszanie trwa dopóki, dopóty substancja nie osiągnie temperatury pokojowej.

Następujące kroki są powszechne przy produkcji obu typów tuszu

Po tym jak roztwór maskary się schłodzi lub osiągnie pożądany stan, pracownicy transportują go do zasobnika przerzutowego, a stamtąd opróżniają jego zawartość do leja samowyładowczego na maszynie napełniającej. Maszyna ta pompuje odmierzoną ilość (zazwyczaj 5 g) roztworu do pojemników na tusz. Pojemniki są zazwyczaj zamykane ręcznie. Próbki są brane do inspekcji a reszta jest przygotowywana do dystrybucji.

Kontrola jakości
Jakość i czystość są badana na różnych etapach produkcji. Chemikalia/ środki chemiczne/ substancje są sprawdzane zanim odbędzie się mieszanie, aby upewnić się, że odpowiednie substancje w odpowiedniej ilości znajdują się w zbiorniku. Po wymieszaniu porcji następuje kolejne sprawdzenie. Po zapakowaniu porcji, pobiera się próbki z początku, środka i końca partii. Bada się ich skład chemiczny oraz w kierunku zanieczyszczeń mikrobiologicznych.

Przyszłość
Niektóre maskary dostępne na rynku, „chwalą się” tym, że zostały wyprodukowane tylko z naturalnych składników, a ich receptury mało różnią się od produktów, które mogły zostać zrobione w domu 100 lat temu. Wpływ na  rozwój technologii tuszy może mieć rozwój/wynalezienie nowych pigmentów. Badacze w przemyśle plastikowym wynaleźli krzykliwe, żywe pigmenty, których użyto przy produkcji pomadek do ust. Pigmenty pochodzące od plastiku mogą być także interesujące dla producentów maskar.

Cienie do powiek

Jak wiemy, malowanie oczu jest jednym z najstarszych zabiegów upiększających. Współcześnie kobiety sięgają w tym celu przede wszystkim po cienie do powiek. Są one produkowane w formie kremów opartych na bezwodnych tłuszczach lub emulsjach wodno – tłuszczowych oraz kredek i preparatów prasowanych. Głównym składnikiem cieni i pudrów jest talk lub skrobia oraz mieszanina pigmentów.

Pigmenty

Pigmenty są określane wg tzw. Colour Index – C. I. – wykaz dopuszczalnych do stosowania ustala Ministerstwo zdrowia – Rozporządzenia Ministra Zdrowia z 12 lipca 2004r., Dz.U.04.201.2064 z dnia 15 września 2004 r.

Pigmenty – farby suche, barwiące, praktycznie nierozpuszczalne w wodzie. Pigmenty dzieli się na rodzaje/ze względu na źródło pochodzenia/ i na odmiany/ze względu na specyficzne cechy i związane z tym zastosowaniem/.

Rozróżnia się pigmenty organiczne i nieorganiczne – otrzymuje się bądź z naturalnych substancji barwnych przy zastosowaniu procesów chemicznych, mechanicznych i termicznych np. pławienie, mielenie, suszenie, ekstrakcja/pigmenty naturalne/, bądź stosując procesy chemiczne, czy fizykochemiczne np. stapianie, strącanie, utlenianie, dwuazowanie/pigmenty syntetyczne/.

Pigmenty azowe – pigmenty organiczne, w których chromoforem/czynnik barwny/ jest grupa azowa -N=N-  . Barwniki azowe odznaczają się żywością barwy, dobrą trwałością na światło i wodę, najczęściej spotykane barwy: żółte, pomarańczowe, bordo.

Pigmenty ftalocyjoninowe – niebieskie i zielone pigmenty, wyróżniają się pięknymi kolorami, dużą siłą barwienia, doskonałą trwałością na światło, temperaturę, kwasy i alkalia.

Pigmenty nieorganiczne – dzielą się na naturalne i syntetyczne, klasyfikowane są wg kolorów na : biele, żółcienie, oranże, czerwienie, fiolety, błękity, zielenie, czernie.

Laki – pigmenty organiczne, są otrzymywane z barwników rozpuszczalnych w wodzie przez wytrącenie w postać nierozpuszczalną lub przez trwałe osadzenie na podłożu. Zachodzi wówczas reakcja chemiczna miedzy roztworem wodnym barwnika a roztworem związku strącającego z wytworzeniem nierozpuszczalnego produktu – laku.

Osadzenie na substracie opiera się na procesach fizycznych /adsorpcja/ lub fizycznych i chemicznych.

Laki dzieli się na dwie grupy:

A/. laki syntetyczne

B/. laki pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego – są otrzymywane przez

      lakowanie barwników naturalnych, obecnie rzadko stosowane

Laki syntetyczne otrzymuje się

A/. z barwników zaprawowych przez lakowanie metalem – głównie alizarynowe

      z glinem, żelazem, chromem, barem

B/. z barwników kwasowych lakowanych solami metali, głównie baru

C/. z barwników zasadowych lakowanych związkami o charakterze kwaśnym

Pigmenty perłowe

A/. tlenochlorek bizmutu /C.I.77163/ - srebrny proszek, występuje w formie

     dyspersji /pasty/ w oleju rycynowym

B/. mika – błyszczyk – minerał – wystepuje w formie dyspersji w oleju

     rycynowym lub zawieszony w bieli tytanowej /TiO2/.

Pigmenty perłowe są odporne na kwasy, alkalia, światło, występują w kolorach srebrnym, złotym, niebieskim, zielonym czerwonym.

Talk – uwodniony krzemian magnezu – Mg3/Si4O10/ /OH/2 – biały proszek nierozpuszczalny w wodzie, tłuszczach. Posiada bardzo dobry poślizg i przyczepność oraz zdolność wiązania oleju.Talk musi być sterylizowany, rozdrobnienie 5 – 15 mikronów.

Dwutlenek tytanu – TiO2 – biel tytanowa, w przyrodzie występuje jako rutyl i anataz, do celów kosmetycznych stosuje się odmianę anataz. Biały pigment podwyższa przyczepność i polepsza białą barwę pudru.

Krzemionka – SiO2 – koloidalna, w małej ilości poprawia sypkość pudru.

Kreda strącana – drobnoziarnista forma węglanu wapnia CaCO3 podwyższa siłę krycia.

Kaolina – glinka porcelanowa – glinokrzemiany – stosuje się kaolinę koloidalną o bardzo drobnym uziarnieniu, polepsza przyczepność.

Podział cieni ze względu na konsystencję:

·         Cienie w kamieniu (sprasowane) – są to najbardziej uniwersalne, najpopularniejsze i najłatwiejsze w użyciu cienie. Występują również w największej gamie kolorów. Cienie w kamieniu nakłada się aplikatorem, płaskim, szerokim pędzelkiem do cieni lub opuszkami palców. Świetnie nadają się do makijażu cieniowanego. Jeśli są dobrej jakości, utrzymują się na powiekach przez 6-7 godzin.

Cienie w kremie – polecane są osobom noszącym szkła kontaktowe i paniom o suchej cerze. Można je nanosić opuszkami palców. Ponieważ bardzo szybko schną, należy nakładać je dosyć szybko. Odrobinę kosmetyku nanosi się w 3-4 punktach na powiekę i bardzo dokładnie rozciera. Cienie w kremie są dość nietrwałe i mają tendencję do osadzania się w zagłębieniach powiek.

Cienie w płynie – trzymają się na powiece najlepiej ze wszystkich rodzajów cieni do powiek, ale nakładanie ich wymaga sporo wprawy, gdyż błyskawicznie wysychają.

Cienie w sztyfcie – cienie w miękkich sztyftach można kupić w wielu różnych odcieniach. Najpierw rysuje się nimi kreskę wzdłuż brzegu powieki, a następnie rozciera się ją palcem.


Kredki do powiek – wyglądają jak grube kredki do rysowania. W zależności od rodzaju mogą być o konsystencji kremu bądź pudru. Kredkami malujemy na powiece grube kreski, które następnie rozcieramy aplikatorem, pędzelkiem lub opuszkami palców, co daje niezwykle delikatny efekt. Są idealne w czasie podróży.

...