Martwy aż do zmroku.pdf

CHARLAINE HARRIS

MARTWY AZ DO ZMROKU

(Przelozyla: Ewa Wojtczak)

Zysk i s-ka

2004

ROZDZIAL PIERWSZY

Od lat czekalam na zjawienie sie wampirów w naszym miasteczku, gdy jeden z

nich wszedl do baru.

Odkad przed czterema laty wampiry wyszly z trumien (jak to wesolo ujmuja),

spodziewalam sie, ze którys z nich predzej czy pózniej trafi do Bon Temps. Nasza mala

miescine zamieszkiwali przedstawiciele wszystkich innych mniejszosci... dlaczego

zatem nie mieli tu zyc czlonkowie najswiezszej, czyli prawnie uznani nieumarli? Do tej

pory wszakze wiejska pólnoc Luizjany najwyrazniej niezbyt kusila wampiry. Choc z

drugiej strony Nowy Orlean stanowil dla nich prawdziwe centrum... W koncu mieszkali

w tym miescie bohaterowie powiesci Anne Rice, nieprawdaz?

Z Bon Temps do Nowego Orleanu nie jedzie sie dlugo i wszyscy goscie naszego

baru mawiaja, ze jesli staniesz na rogu ulicy i rzucisz kamieniem, mozesz przypadkiem

trafic wampira. Chociaz... lepiej nie rzucac.

Niemniej jednak czekalam na mojego wlasnego nieumarlego.

Musze wam powiedziec, ze nie umawiam sie zbyt czesto z mezczyznami. Nie

dlatego, ze nie jestem ladna. Jestem. Mam blond wlosy, niebieskie oczy, dwadziescia

piec lat, dlugie nogi, spory biust i talie jak u osy. Wygladam niezle w letnim stroju

kelnerki, który wybral dla nas szef, Sam Merlotte: czarne szorty, bialy podkoszulek,

biale skarpetki, czarne najki.

Cierpie jednak z powodu pewnego... uposledzenia. Tak w kazdym razie staram

sie nazywac swoje dziwactwo czy dar.

Klienci baru z kolei twierdza po prostu, ze jestem troche stuknieta.

Jakkolwiek ujac moje problemy, rezultat jest identyczny - prawie nigdy nie

chodze na randki. Z tego tez wzgledu ogromne znaczenie maja dla mnie najmniejsze

nawet przyjemnosci.

A on usiadl przy jednym z moich stolików... to znaczy wampir.

Natychmiast wiedzialam, kim jest. Zdziwilo mnie, ze nikt inny sie nie odwrócil i

nie zagapil na niego. Nie rozpoznali go! Ja zas raz tylko zerknelam na te blada skóre i

juz wiedzialam, ze to wampir.

Mialam ochote tanczyc z radosci i faktycznie wesolo zakrecilam sie wokól

wlasnej osi przy barze. Mój szef i wlasciciel baru „U Merlotte’a ” , Sam, podniósl wzrok

znad drinka, który mieszal, i poslal mi krótki usmiech. Chwycilam swoja tace i notesik,

po czym podeszlam do stolika wampira. Mialam nadzieje, ze jeszcze nie zlizalam sobie

szminki z ust, a mój konski ogon ciagle wyglada porzadnie. Bylam troche spieta, lecz

czulam, ze wargi rozciaga mi lekki usmieszek.

Wampir wygladal na zatopionego w myslach, totez moglam mu sie dobrze

przyjrzec, zanim mnie zauwazy. Ocenilam, ze mierzy nieco powyzej metra

osiemdziesieciu. Mial geste, zaczesane gladko w tyl i opadajace na kolnierz kasztanowe

wlosy, a jego dlugie baczki wydawaly sie interesujaco staromodne. Oczywiscie byl

blady, no przeciez byl martwy... jesli wierzyc starym opowiesciom. Chociaz zgodnie z

zasadami politycznej poprawnosci, które równiez wampiry publicznie respektowaly, ten

facet byl jedynie ofiara wirusa - z jego powodu pozostawal pozornie martwy przez kilka

dni, a od czasu zarazenia reagowal alergicznie na swiatlo sloneczne, srebro i czosnek.

Szczególy tej teorii zmienialy sie zreszta zaleznie od gazety codziennej, w której

pojawial sie artykul na ten temat. A obecnie wszystkie dzienniki pelne byly tekstów o

wampirach.

Tak czy owak, „mój wampir” wargi mial sliczne, ostro wykrojone, ciemne brwi

zas wygiete w luk. Jego nos przypomnial mi pewna bizantyjska mozaike

przedstawiajaca jakiegos ksiecia. Gdy nieumarly w koncu na mnie spojrzal,

dostrzeglam, ze teczówki ma jeszcze ciemniejsze niz wlosy, a bialka niewiarygodnie

wprost biale.

- Co moge panu przyniesc? - spytalam, niewyslowienie szczesliwa.

Uniósl brwi.

- Macie syntetyczna krew w butelkach? - spytal.

- Niestety nie, przykro mi! Sam zlozyl niedawno zamówienie, ale pewnie

dostarcza dopiero w przyszlym tygodniu.

- W takim razie poprosze czerwone wino - powiedzial glosem tak chlodnym i

jasnym jak strumien plynacy po gladkich kamieniach. Glosno sie rozesmialam. Sytuacja

byla niemal zbyt doskonala.

- Niech sie pan nie przejmuje mala Sookie, dziewczyna jest niestety troche

stuknieta - z lawy przy scianie dotarl do mnie znajomy glos.

Natychmiast uszla ze mnie cala radosc, mimo iz na wargach nadal czulam

uprzejmy usmiech. Zaciekawiony wampir gapil sie na mnie, obserwujac, jak szczescie

znika z mojej twarzy.

- Zaraz przyniose panskie wino - rzucilam i odeszlam szybko, nawet nie

zerknawszy na zadowolona gebe Macka Rattraya. Mack przychodzil tu prawie kazdej

nocy wraz z zona Denise. Nazwalam ich Szczurza Parka.

Odkad przeprowadzili sie do wynajetej przyczepy przy Four Tracks Corner, z

calych sil starali sie mnie przygnebic. Mialam nadzieje, ze wyniosa sie z Bon Temps

równie szybko, jak sie tu zjawili.

Gdy po raz pierwszy weszli do „Merlotte’a ” , zachowalam sie bardzo

nieuprzejmie i podsluchalam ich mysli. Wiem, ze to paskudne posuniecie. Czasem

wszakze nudze sie jak wszyscy, wiec chociaz przez wiekszosc czasu blokuje naplyw

wrecz wpychajacych sie do mojej glowy mysli innych osób, zdarza mi sie ulec pokusie.

Wiedzialam zatem o Rattrayach kilka rzeczy, których moze nikt inny nie wiedzial. Po

pierwsze odkrylam, ze siedzieli kiedys w wiezieniu, chociaz nie znalam powodów. Po

drugie pojelam, ze Macka Rattraya naprawde bawia wlasne paskudne mysli na temat

ludzi przychodzacych do naszego baru. A pózniej znalazlam w myslach Denise, ze dwa

lata wczesniej porzucila niemowle, którego ojcem nie byl Mack.

Poza tym Rattrayowie nie dawali napiwków!

Sam nalal kieliszek czerwonego wina stolowego, lecz zanim postawil je na mojej

tacy, zerknal ku stolikowi, przy którym siedzial wampir.

Kiedy ponownie spojrzal na mnie, uprzytomnilam sobie, ze równiez wie, kim jest

nasz klient. Mój szef ma oczy blekitne niczym Paul Newman, moje natomiast sa

zamglone i szaroniebieskie. Sam jest takze blondynem, ale jego mocne, geste wlosy

maja odcien niemal goracego, czerwonego zlota. Zawsze jest troche opalony i chociaz

w ubraniu prezentuje sie szczuplo, widzialam go bez koszuli (gdy rozladowywal

ciezarówke), totez wiem, ze tulów ma calkiem muskularny. Nigdy nie slucham jego

mysli, jest przeciez moim pracodawca. Wczesniej musialam odejsc z kilku miejsc,

poniewaz odkrylam na temat moich szefów pewne szczególy, których znac nie

chcialam.

Teraz jednak Sam nic nie powiedzial, tylko dal mi wino dla wampira.

Sprawdzilam, czy kieliszek jest czysty i lsniacy, po czym wrócilam do stolika mojego

klienta.

- Prosze, oto panskie wino - oswiadczylam z przesadna grzecznoscia i ostroznie

postawilam kieliszek na stole dokladnie przed nieumarlym. Wampir spojrzal na mnie

ponownie, a ja skorzystalam z okazji i zatonelam w jego przepieknych oczach. - Na

zdrowie - dodalam z duma.

- Hej, Sookie! - wrzasnal za moimi plecami Mack Rattray. - Przynies nam tu zaraz

nastepny dzban piwa!

Westchnelam i obrócilam sie, by zabrac pusty dzban ze stolika Szczurów.

Zauwazylam, ze Denise prezentuje sie dzisiejszego wieczoru doskonale w krótkim

podkoszulku i szortach. Szope brazowych wlosów uczesala w modny nielad. Denise nie

byla wlasciwie ladna, lecz tak krzykliwa i pewna siebie, ze rozmówca odkrywal jej

braki dopiero po dluzszej chwili.

Sekunde pózniej spostrzeglam ku swojej konsternacji, ze Rattrayowie przysiedli

sie do stolika wampira. Gawedzili z nim. Wampir nie mówil zbyt wiele, lecz

najwyrazniej nie zamierzal tez wstac i odejsc.

- Popatrz na to! - rzucilam z oburzeniem do Arlene, drugiej kelnerki. Arlene jest

rudowlosa, piegowata i dziesiec lat ode mnie starsza. Cztery razy juz wychodzila za

maz, ma dwoje dzieci i od czasu do czasu odnosze wrazenie, ze mnie uwaza za swoja

trzecia latorosl.

- Nowy facet, co? - spytala bez wiekszego zainteresowania. Arlene spotyka sie

aktualnie z Rene Lenierem i chociaz mnie nie wydaje sie on atrakcyjny, moja

przyjaciólka wyglada na dosc zadowolona. O ile sie nie myle, Rene byl wczesniej jej

drugim mezem.

- Och, to wampir - odparlam, poniewaz musialam sie z kims podzielic moim

zachwytem.

- Naprawde? Wampir u nas? No cóz, pomyslmy - oznajmila z lekkim usmiechem

sugerujacym, ze zdaje sobie sprawe z przepelniajacej mnie radosci. - Nie jest chyba

jednak zbyt bystry, kochana, skoro zadaje sie ze Szczurami. Z drugiej strony Denise

niezle sie przed nim popisuje.

Odkrylam, ze Arlene ma racje. Arlene jest o wiele lepsza niz ja, jesli chodzi o

ocene spraw mesko-damskich, jest przeciez ode mnie znacznie bardziej doswiadczona.

Wampir byl glodny. Zawsze slyszalam, ze wynaleziona przez Japonczyków

syntetyczna krew wystarcza nieumarlym za pozywienie, w rzeczywistosci wszakze nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: