Dean Koontz - Cieniste ognie.pdf - anuszkaw

Koontz Dean R. – Cieniste ognie (Nieśmiertelny)

Przełożył: Romuald Szoka

Wydanie oryginalne: 1987

Wydanie polskie: 1996

Książkę tę dedykuję

Dickowi i Ann Laymonom, tak sympatycznym,

że aż trudno w to uwierzyć.

Specjalne ukłony dla Kelly...

Oddech nieświeży

I trup już leży.

Tak zaczyna się bajka...

Księga znaczącego smutku

CZĘŚĆ PIERWSZA

MROK

Ci, co poznali mrok, światło kochają.

Oczekują świtu, nocy się lękając.

Księga znaczącego smutku

Szok

Jasność poranka wypełniła przestrzeń. Była niemal tak fizyczna jak bijące o szyby krople deszczu.

Mokre maski i bagażniki zaparkowanych na ulicy samochodów błyszczały kolorowo. Deszcz

przydał blasku zieleni i chromowanym karoseriom znajdujących się w ruchu aut. Kalifornijskie

słońce odbijało się w każdym skrawku lśniącej powierzchni, a całe centrum miasta Santa Ana

skąpane było w jaskrawym świetle czerwcowej jutrzenki.

Rachael Leben opuściła biurowiec głównymi drzwiami i znalazła się na chodniku. Promienie

letniego słońca spłynęły na jej odsłonięte ramiona niczym strumień ciepłej wody. Zamknęła oczy i

zwróciła twarz ku niebu, by przez chwilę z rozkoszą poddać się ich działaniu.

– Jesteś z siebie tak zadowolona, jakby dzisiaj był najszczęśliwszy dzień w twoim życiu –

powiedział gorzko Eric, który wyszedł za nią z budynku i zobaczył, że kobieta rozkoszuje się

czerwcowym upałem.

– Proszę – rzekła Rachael z twarzą wciąż wystawioną do słońca – nie róbmy scen.

– Zrobiłaś tam ze mnie głupca.

– Nie masz racji.

– A zresztą, co chcesz przez to udowodnić?

Nie odpowiedziała. Postanowiła, że nie pozwoli zepsuć sobie pięknego dnia. Odwróciła się i

ruszyła przed siebie.

Eric wyprzedził ją i zastąpił jej drogę. Jego szaroniebieskie oczy płonęły, choć zwykle były

lodowato zimne.

– Nie zachowujmy się jak dzieci – powiedziała kobieta.

– Nie wystarcza ci, że mnie opuszczasz. Musisz jeszcze obwieścić całemu światu, że nie tylko

nie potrzebujesz mnie, ale również wszystkiego, co mogę ci dać.

– Nie, Eric. Nie dbam o to, co ludzie o tobie pomyślą, niezależnie od tego, czy mieliby

pomyśleć dobrze czy źle.

– Chcesz mi wreszcie dać nauczkę.

– To nieprawda, Eric.

– Akurat! – wykrzyknął mężczyzna. – Tak właśnie jest, do cholery! Znajdujesz przyjemność

w upokarzaniu mnie. Wprost tarzasz się w tym.

Widziała go teraz takim, jakim go dotąd nie znała: płaczliwym. Eric zawsze wydawał się silny, tak

fizycznie, jak emocjonalnie i umysłowo. Miał silną wolę i nigdy nie zmieniał zdania. Potrafił

zachować rezerwę i nie angażować uczuć. Bywał okrutny. W ciągu siedmiu lat ich małżeństwa

zdarzały się chwile, gdy Eric był od niej tak daleko jak księżyc. Ani razu, aż do tej pory, nie okazał

słabości, nie budził politowania.

– W upokarzaniu? – zdziwiła się Rachael. – Eric, ja wyświadczyłam ci niebywałą przysługę.

Każdy inny człowiek na twoim miejscu kupiłby butelkę szampana i uczcił to.

Oboje wyszli właśnie z biura adwokata Erica, gdzie uzgodniono zapis do aktu rozwodowego.

Szybkość, z jaką się to odbyło, zdumiała wszystkich, z wyjątkiem Rachael. Kobieta zaskoczyła

zgromadzonych przybyciem bez swojego adwokata i odstąpieniem od wszelkich roszczeń, do

jakich była upoważniona na mocy kalifornijskiego prawa wspólnej własności. Gdy prawnik Erica

przedstawił pierwszą ofertę, Rachael oświadczyła, że są dla niej zbyt wspaniałomyślni i podała

inną sumę, która wydawała jej się rozsądniejsza.

– Co, szampana? Zamierzasz wszystkim opowiadać, że wzięłaś dwanaście i pół miliona

mniej, niż ci się należało, tylko dlatego, żeby szybko dostać rozwód i uwolnić się ode mnie? I

ja mam mieć jakiś powód do radości? Boże...

– Eric...

– Nie możesz się doczekać, żeby się ode mnie uwolnić. Gotowa byłabyś uciąć sobie rękę. I ja

miałbym celebrować moje upokorzenie?!

– Eric, mam swoje zasady. Nie mogę wziąć więcej niż...

– Do dupy z zasadami!

– Wiesz, że ja bym...

– Każdy, kto spojrzy na mnie, powie: „Boże, ależ z tego gościa musi być potwór, skoro

zrezygnowała z dwunastu i pół miliona dolarów tylko dlatego, żeby się jak najszybciej od

niego uwolnić!”

– Nie zamierzam nikomu zdradzać szczegółów – powiedziała Rachael.

– Gówno!

– Jeśli myślisz, że kiedykolwiek źle o tobie mówiłam lub plotkowałam na twój temat, to znasz

mnie mniej, niż sądziłam.

Kiedy wychodziła za Erica, miał trzydzieści pięć lat i wart był cztery miliony. Starszy od niej o

dwanaście lat, teraz liczył ich czterdzieści dwa, a jego fortuna przekraczała trzydzieści milionów.

Nie istniały więc żadne co do tego wątpliwości, że zgodnie z prawem stanu Kalifornia Rachael

przysługiwało trzynaście milionów z tytułu podziału majątku zgromadzonego w okresie

małżeństwa. Zamiast tego kobieta zażądała jedynie czerwonego mercedesa 560 SL i pięciuset

tysięcy dolarów, nie chciała żadnych alimentów. Łącznie stanowiło to jedną dwudziestą szóstą

majątku, o który mogła wystąpić. Wyliczyła sobie jednak, że otrzymana suma pozwoli jej

spokojnie i niezależnie od nikogo zastanowić się nad tym, co zrobić z resztą życia, i następnie

zrealizować te plany.

Rachael uświadomiła sobie, że przechodnie patrzą na nich, kłócących się na skąpanej w słońcu

ulicy, i powiedziała cicho:

– Nie wyszłam za ciebie dla pieniędzy.

– Ciekawe – odrzekł Eric kwaśno i bezsensownie.

Jego zuchwała, wykrzywiona gniewem twarz nie była w tej chwili przystojna. Zmieniła się w

brzydką, głęboko pobrużdżoną maskę o ostrych rysach.

Rachael mówiła spokojnie, bez cienia goryczy w głosie. Nie zamierzała przywoływać Erica do

porządku ani w jakikolwiek sposób go ranić. Już wszystko skończone. Nie czuła gniewu, jedynie

trochę żalu.

– A teraz, gdy nie jesteśmy już razem, nie oczekuję od ciebie finansowego wsparcia w

wielkim stylu na resztę mych dni. Nie muszę opływać w dostatki. Nie chcę twoich milionów.

To ty je zarobiłeś, nie ja. To owoc twojego geniuszu, twojego żelaznego uporu, nie

kończących się godzin spędzonych w biurze i w laboratorium. Ty sam, i nikt inny,

zbudowałeś to wszystko i należy to wyłącznie do ciebie. Jesteś ważnym człowiekiem, w

swojej dziedzinie może nawet wybitnym, Eric, a ja to tylko ja, Rachael, i nie zamierzam

podszywać się pod twoje sukcesy.

W miarę jak kobieta sypała pochwałami, gniew na twarzy Erica rysował się coraz wyraźniej.

Przyzwyczaił się do tego, że we wszystkich układach – tak zawodowych, jak i towarzyskich –

odgrywał dominującą rolę. Z pozycji władcy absolutnego żądał od otoczenia bezwzględnego

posłuszeństwa, a tych, którzy nie chcieli mu się podporządkować, po prostu niszczył. Rządzenie

sprawiało mu przyjemność. Siły żywotne czerpał zarówno z interesów przynoszących mu miliony

dolarów zysku, jak i ze sporów w kręgu znajomych, które zawsze rozstrzygał na swoją korzyść.

Rachael przez siedem lat robiła to, czego sobie życzył, aż wreszcie postanowiła z tym skończyć.

Śmieszne, ale teraz właśnie opanowanie i rozsądek Rachael sprawiły, że odebrała mu całą władzę,

z której czerpał radość. Oczekiwał długiej walki o podział łupów, a ona tymczasem po prostu

odeszła. Rozkoszował się już perspektywą zjadliwej utarczki na temat płatności alimentacyjnych,

ale Rachael pomieszała mu szyki, odrzucając takie wsparcie. Delektował się myślą, że zrobi przed

sądem ze swojej byłej żony interesowną, pozbawioną godności dziwkę, skłonną zadowolić się

ułamkiem tego, co się jej należało. I tak byłaby bogata, ale wtedy czułby, że wygrał wojnę i zmusił

ją do uległości. Kiedy jednak Rachael oznajmiła, że jego miliony nic dla niej nie znaczą, stracił

resztę władzy, którą jeszcze mógł nad nią mieć. Zrobiła to tak stanowczo, że – gdyby w przyszłości

mieli się jeszcze spotkać – z pewnością występowałaby z pozycji równej mu, a może nawet

miałaby nad nim jakąś moralną przewagę. Ta świadomość zrodziła w nim gniew.

– No cóż – zaczęła Rachael. – Z mojego punktu widzenia straciłam z tobą siedem lat i chcę

tylko rekompensaty za ten okres. Mam dwadzieścia dziewięć lat, prawie trzydzieści, i można

powiedzieć, że dopiero zaczynam swoje życie, aczkolwiek później niż większość ludzi. Zapis

da mi wspaniały start. A jeśli stracę ten szmal i pewnego dnia będę żałować, że nie

walczyłam o całe trzynaście milionów, będzie to moje, a nie twoje zmartwienie. Z nami już

koniec, Eric. Klamka zapadła.

Ruszyła w bok, starając się ominąć mężczyznę, ale ten złapał ją za rękę i zatrzymał.

– Pozwól mi odejść, proszę – powiedziała łagodnie.

Spojrzał na nią i rzekł:

– Jak to możliwe, że tak bardzo myliłem się co do ciebie? Myślałem, że jesteś grzeczną,

nieśmiałą słodką idiotką, a tymczasem siedzi w tobie prawdziwa ważniaczka, czyż nie?

– Zupełnie oszalałeś, jeśli tak sądzisz. I zupełnie nie przystoi ci taka gburowatość. A teraz

pozwól mi przejść.

Eric zacisnął chwyt jeszcze mocniej.

– A może to wszystko jest częścią twojej strategii, co? Kiedy papiery zostaną przygotowane i

w piątek przyjedziemy je podpisać, ty nagle zmienisz zdanie i zażądasz więcej.

– Nie, to nie jest z mojej strony żadna gra.

Uśmiechnął się okrutnie zaciśniętymi ustami.

– Założę się, że tak jest. Jeśli zgodzimy się na tak skandalicznie niski zapis i przygotujemy

papiery do podpisania, odrzucisz je, a w sądzie użyjesz ich jako dowodu na to, że chcieliśmy

cię oszukać. Będziesz udawała, że to my zaproponowaliśmy tę sumę i próbowaliśmy cię

zmusić do podpisania aktu. Będziesz próbowała stworzyć mój niekorzystny obraz –

prawdziwego skurczybyka o sercu z kamienia. Tak? Czy to jest ta twoja strategia? Czy na

tym polega gra?

– Już ci powiedziałam, że to nie jest żadna gra. Jestem wobec ciebie szczera.

Eric wbił palce w jej ramię.

– Mów prawdę, Rachael!

– Przestań!

– Czy to jest twoja strategia?!

– To boli.

– No, ale jak już zaczęliśmy, to opowiedz mi teraz o Benie Shadwayu.

Rachael zamrugała ze zdziwienia, gdyż nie przypuszczała, że Eric wie o Benie.

Jego twarz zdawała się twardnieć w gorących promieniach słońca i pękać coraz większą liczbą

głębokich, gniewnych bruzd.

– Jak długo cię rżnął, zanim wreszcie zdecydował się wystąpić przeciwko mnie?

– Jesteś niesmaczny – powiedziała i zaraz tego pożałowała, bo zauważyła, że sprawiło mu

przyjemność, iż udało mu się wreszcie wyprowadzić ją z równowagi.

– Jak długo? – nalegał, zaciskając palce na jej ramieniu.

– Spotkałam Benny’ego dopiero sześć miesięcy po naszej separacji – odparła, starając się

mówić obojętnym tonem. Nie chciała dać się wciągnąć w awanturę, do której wyraźnie

zmierzał.

– Jak długo Benny kłusował na moim terenie?

– Jeśli wiesz o nim, to znaczy, że mnie śledziłeś, choć nie miałeś do tego prawa.

– Tak, chcesz zachować dla siebie swoje nieczyste tajemnice.

– Jeśli wynająłeś kogoś, żeby za mną chodził, to powinieneś wiedzieć, że widujemy się

dopiero od pięciu miesięcy. A teraz pozwól mi odejść. To mnie wciąż boli.

Mijał ich właśnie młody człowiek z brodą. Zatrzymał się i po chwili podszedł.

– Czy pomóc pani?

Eric odwrócił się do niego z taką wściekłością, że słowa, które wypowiedział, zabrzmiały jak

splunięcie:

– Zjeżdżaj, facet! To moja żona, więc nic ci do tego!

Rachael spróbowała wyswobodzić się z żelaznego uchwytu, ale bez powodzenia.

– Fakt, że jest to pańska żona – powiedział brodaty nieznajomy – nie upoważnia pana do

zadawania jej bólu.

Eric puścił Rachael, zacisnął pięści i zbliżył się do intruza. Chcąc ratować sytuację, Rachael

odezwała się szybko do swego niedoszłego zbawcy:

– Dziękuję, ale wszystko w porządku. Naprawdę. Nic mi nie jest. To tylko mała sprzeczka.

Młodzieniec wzruszył ramionami i oddalił się, oglądając się co chwila za siebie.

Incydent ten uświadomił wreszcie Ericowi niebezpieczeństwo, że wzbudzi niezdrową ciekawość

ludzi, co przy jego pozycji było niepożądane. Jednakże nie mógł opanować emocji. Na twarz

wystąpiły mu rumieńce, a wargi pobladły. Oczy patrzyły groźnie.

– Nie martw się, Eric – powiedziała Rachael. – Zaoszczędziłeś wiele milionów dolarów i Bóg

jeden wie ile na adwokatach. Wygrałeś. Wprawdzie nie udało ci się sponiewierać mnie przed

sądem ani popsuć mi opinii, jak miałeś nadzieję, ale i tak wygrałeś. Musisz się tym

zadowolić.

Eric zakipiał z wściekłości.

– Ty stara, głupia dziwko! Zaraz jak mnie opuściłaś, chciałem cię dopaść i zatłuc na śmierć.

Powinienem był to zrobić. Żałuję, że tego nie uczyniłem. Myślałem jednak, że przyczołgasz

się do mnie z powrotem. Dlatego ci nic nie zrobiłem. A powinienem był. Powinienem był

zatłuc cię na śmierć.

Rachael była zaszokowana wybuchem jego nienawiści. Eric podniósł rękę, jak gdyby chciał ją

uderzyć. Cofnęła się przed spodziewanym ciosem, ale on opanował się, odwrócił gwałtownie i

odszedł szybkim krokiem.

Rachael, patrząc na niego, nagle zrozumiała, że chorobliwe dążenie jej męża do dominowania nad

wszystkimi stanowiło potrzebę dużo silniejszą, niż jej się wydawało. Pozbawiając go władzy nad

sobą, odwracając się tyłem tak do niego, jak i do jego pieniędzy, nie tylko zrównywała go z sobą,

ale również – w jego oczach – raniła jego męską dumę. To właśnie o to musiało teraz chodzić, bo

przecież nic innego nie wyjaśnia jego szalonej nienawiści oraz trudnego do pohamowania

pragnienia, by zadać jej fizyczny ból.

Z biegiem lat coraz bardziej go nie lubiła, jeśli nie nienawidziła. Trochę się go również bała. Ale aż

do obecnej chwili nie zdawała sobie w pełni sprawy z tego, jak bardzo on jej nie cierpi. Dopiero

teraz uświadomiła sobie, że ten człowiek był naprawdę niebezpieczny. Choć wciąż oślepiały ją

złociste promienie słońca i zmuszały do mrużenia oczu, choć przypiekały jej skórę, poczuła nagle,

że przeszywa ją zimny dreszcz. Wywołała go myśl, iż mądrze postąpiła, rzucając Erica w

odpowiednim czasie, bo dzięki temu uniknęła zapewne cięższych obrażeń niż siniaki, które jego

palce niewątpliwie pozostawią na jej ramieniu.

Odetchnęła z ulgą, widząc, jak Eric schodzi z chodnika na jezdnię. Chwilę później uczucie ulgi

przerodziło się w przerażenie.

Mężczyzna szedł w stronę swego mercedesa, zaparkowanego po przeciwległej stronie alei. Był

zapewne oślepiony wściekłością, a może jego wzrok poraziło jaskrawe światło czerwcowego

słońca, odbijające się we wszystkich błyszczących powierzchniach. Gnał przez Main Street, nie

oglądając się na boki. Pokonał prowadzące w kierunku południowym pasy ruchu, po których nie

poruszał się w tej chwili żaden samochód, i przeszedł na drugą połowę jezdni, którą – z prędkością

ponad sześćdziesięciu kilometrów na godzinę – nadjeżdżała ciężarówka miejskiego

przedsiębiorstwa oczyszczania.

Rachael krzyknęła, by go ostrzec, ale było już za późno.

Kierowca wcisnął hamulec do oporu, ale pisk opon zablokowanych kół śmieciarki rozległ się

prawie jednocześnie z przerażającym odgłosem uderzenia.

Eric – wyrzucony w powietrze – przeleciał ponownie nad pasami prowadzącymi w kierunku

południowym, jak gdyby uniósł go podmuch fali uderzeniowej powstającej podczas wybuchu

bomby, po czym – koziołkując jeszcze kilka metrów – spadł na chodnik. Z początku ciało jego było

sztywne, potem jednak sflaczało niczym szmaciana lalka i znieruchomiało twarzą ku ziemi.

Żółty subaru zahamował z przeraźliwym piskiem opon i monotonnym wyciem klaksonu i

zatrzymał się metr przed ciałem Erica. Jadący za nim chevrolet, nie zachowawszy bezpiecznej

odległości, uderzył w tył samochodu i popchnął go w stronę zwłok.

Rachael pierwsza dobiegła do Erica. Z sercem bijącym jak młot, wołając go po imieniu, rzuciła się

na kolana i instynktownie dotknęła ręką jego szyi, by zbadać tętno. Skóra mężczyzny była mokra

od krwi i jej palce ślizgały się po gładkim ciele, gdy desperacko szukała pulsującej arterii.

Dean Koontz - Cieniste ognie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: