Bruno Groening - niezwykły człowiek - prześladowany uzdrowiciel.pdf - Bruno Groening - piewca

Bruno Groening - niezwykły człowiek -

prześladowany uzdrowiciel

Bruno Groening (Gronkowski) - (1906 - 1959) - niezwykły człowiek i prześladowany

Uzdrowiciel Duchowy...

W 1949 roku nazwisko Bruno Groening (niem.

Gr öening) dostało się w Niemczech na szersze łamy

opinii publicznej. Bardzo dużo pisała o nim prasa,

mówiło radio i pisało czasopismo " Wochenschau ".

Młodą republikę miesiącami trzymały w napięciu

wydarzenia wokół "Cudownego doktora", jak go

zaczęto nazywać. Został nakręcony poważny film

kinowy, powoływano naukowe komisje badawcze,

przypadkiem Bruno Groeninga zajęła się władza

polityczna i to aż do najwyższych instancji.

Sympatyzujacy z nazistami minister do spraw

socjalnych Północnej Nadrenii i Westfalii bestialsko

prześladował Bruno Groeninga z powodu rzekomego

wykroczenia przeciwko prawu dla naturopatów. W

przeciwieństwie do niego premier Bawarii

tłumaczył, że takiego "wyjątkowego zjawiska" jak

Bruno Groening, nie można potępiać ani likwidować

opierając się na paragrafach kryminalnych. Minister

spraw wewnętrznych niemieckiej Bawarii określał

jego działalność jako "wolną działalność miłości".

Historia Bruno Groeninga pokazuje jak traktowani

są na tym świecie ludzie o wybitnych uzdolnieniach i

możliwościach przekraczających przeciętność w jakikolwiek sposób. Takich ludzi jak Bruno

Groening było bowiem w historii więcej, a przecież uzdrowiciele, bioterapeuci i szamani byli przez

wieki nie tylko prześladowani czarnymi siłami chrześcijańskiego kościoła, ale i torturowani oraz

bestialsko paleni na stosach w ramach katolickiego i protestanckiego barbarzyństwa zwanego

inkwizycją. To, co przytrafiło się Bruno Groeningowi wcześniej spotkało tysiące innych

uzdrowicieli. Taki los spotykał ludzi duchowych ze strony inkwizycji, której morderczy faszyzm i

nazizm Hitlera, Mussoliniego czy Franco jest końcowym stadium.

We wszystkich warstwach społecznych dyskutowano o przypadku Bruno Groeninga zacięcie i

kontrowersyjnie. Rozpalały się bardzo fale emocji, często złowieszczych, inkwizycyjnych.

Duchowni chrześcijańscy, lekarze, dziennikarze, prawnicy, politycy i psycholodzy: wszyscy mówili

o Bruno Groeningu i jego zdolnościach. Jego cudowne uzdrowienia dla jednych były prezentami

łaski wyższej mocy, dla innych szarlatanerią. Jednak fakty uzdrowień zostały potwierdzone przez

badania medyczne. Katoliccy i protestanccy duchowni, wcześniej zgodnie popierający nazizm jako

szczyt inkwizycji, teraz zaczęli potępiać Bruno Groeninga jako heretyka i sekciarza, co jest znaną

historycznie metodą inkwizycyjnej zbrodni!

Bruno Groening , który urodził się w 1906 roku w Gdańsku Oliwie i po I wojnie światowej jako

przesiedleniec wyemigrował do Niemiec Zachodnich, był prostym robotnikiem. Utrzymywał się

dzięki wykonywaniu różnych zawodów, był cieślą, robotnikiem fabrycznym i portowym,

roznosicielem telegramów i monterem urządzeń niskoprądowych. Nagle stał się centralnym

punktem publicznego zainteresowania jako Duchowy Uzdrowiciel.

Wiadomości o jego cudownych uzdrowieniach rozprzestrzeniały się po całym świecie, poczynając

od Niemiec, Francji i reszty Europy. Z czasem ze wszystkich krajów zaczęli przychodzić chorzy

ludzie, przychodziły listy z prośbami o pomoc i propozycje prowadzenia wykładów oraz

uzdrawiania. Dziesiątki tysięcy ludzi pielgrzymowały do miejsc, w których działał Bruno Groering.

Zaczęła się kształtować mała rewolucja w medycynie, rewolucja która torowała drogę do swobody

duchowego uzdrawiania pomimo sprzeciwów kościelenych faszystów, inkwizytorów.

Od wieków istniały w Niemczech i całej Europie siły przeciwne Duchowemu Uzdrawianiu,

bioterapii. Wpływowi ateistyczni i kościelni lekarze, funkcjonariusze kościelni, prawnicy i byli

współpracownicy nazizmu o złych skłonnościach poruszyli wszystko, aby przerwać działalność

Bruno Groeninga. Prześladowały go zakazy uzdrawiania wydawane przez skorumpowane władze

polityczne, zresztą podobnie jak to się dzisiaj dzieje w Polsce. Wytaczano mu oszukańcze,

sfabrykowane procesy o podłożu ideologiczno-religijnym czyli kościelno-faszystowskim.

Wszelkie wysiłki, aby ukierunkować jego działanie na uporządkowane tory, nie powiodły się z

jednej strony z powodu oporu sił autorytatywnych środowisk, z drugiej zaś strony z powodu

niemocy i chęci zysku jego niektórych chrześcijańskich współpracowników. Kiedy Bruno Groening

zmarł w Paryżu w styczniu 1959 roku, toczył się w pełni ostatni spreparowany przez ciemne siły

chrystianizmu proces przeciwko niemu. Postępowanie sądowe zostało ostatecznie zamknięte i

nigdy nie ogłoszono ostatecznego wyroku inkwizycyjnego. Jednak pozostało wiele otwartych

pytań, niedomówień i smrodliwy niesmak.

Okres przygotowawczy (1906-1948)

Kiedy w maju 1949 roku gazety doniosły o"cudownym doktorze z Herford", Bruno Groening miał

za sobą drogę życiową pobłogosławioną owocami doświadczenia i wybrukowaną ciężkimi

kamieniami biedy. Uczył się wiele, z wielu źródeł. Interesował się teozofią, parapsychologią i

antropozofią, znał dobrze nauki Alice A. Bailey o uzdrawianiu ezoterycznym, był poruszony

wezwaniem Swami Vivekananda o jedności religii i Jednym Bogu, które Mistrz wygłosił w 1893 w

USA na Kongresie Religii.

Nic w tym dziwnego, wspomniane źródła były bardzo popularne w owym czasie, szczególnie

teozofia. Fascynował się także zakazanymi objawieniami w Fatimie i zdolnościami przyszłego ojca

Pio (1887-1968), ówcześnie potępianego i izolowanego przez inkwizycyjno-faszystowski kościół

rzymski. Ojciec Pio był szczególnie represjonwany i potępiany w latach 1924-1933, w czasie

rozkwitu chrześcijańskiego faszyzmu, inkwizycji i przygotowania do II wojny światowej. Padre Pio

podobnie jak Bruno Groening straszliwie cierpiał i rozchorował się z powodu represjonowania.

Dzieciństwo i młodość

Bruno Groening urodził się 31 maja 1906 w Gdańsku - Oliwie jako czwarte z siedmiorga dzieci

małżeństwa Augusta i Margarethe Groening (Gronkowskich). Jego rodzice wcześnie już zauważyli

niezwykłość swojego syna. Wiele razy, kiedy ojciec przychodził do domu z awanturą i

wyzwiskami, z pokoju niemowlęcia dochodziły głosy. Gdy przestraszeni rodzice zaglądali do

pokoju, wszystko było normalnie a mały leżał spokojnie w swojej kołysce. Ojciec zaprzestawał

jednak awantur i cicho poruszał się po domu. Takie i podobne zdarzenia oddalały jednak od niego

rodziców i rodzeństwo. Ojciec mógł nawet czuć się niesamowicie.

Im Bruno Groening był starszy, tym bardziej obcy stawał się swojemu otoczeniu. Odpychany przez

twarde serca ze swojego otoczenia, mały Bruno Groening uciekał do lasu spontanicznie

medytować. Czuł się bliżej związany ze zwierzętami, drzewami, krzewami niż z ludźmi, podobnie

jak Święty Franciszek z Asyżu.

"Tu przeżywałem Boga w każdym krzaku, w każdym drzewie, w każdym zwierzęciu a nawet w

kamieniach. Wszędzie mogłem stać godzinami – pojęcie czasu nie istniało – stać i zamyślać się i

ciągle czułem się tak, jakby całe moje wewnętrzne życie sięgało w nieskończoność." - mówi o sobie

Bruno. Nigdy nie brał udziału w dzikich bijatykach swoich rówieśników. I tak stał się obiektem

brzydkich żartów, a za swoją inność był bity i karany przez barbarzyńsko-chrześcijańskie

środowisko.

Z czasem dał się zauważyć ten aspekt natury Bruno Groeninga, który później zyskał mu miano

"cudownego doktora". W jego obecności zwierzęta i ludzie spontanicznie wracali do zdrowia.

Szczególnie w czasie pierwszej wojny światowej często wybierał lazarety, gdzie był mile widziany.

Ranni czuli się dobrze w jego obecności i wielu naturalnie wracało do zdrowia. Chorzy prosili

także, by matka przyszła do nich z małym Brunem. W rodzinie i w kręgu znajomych chętnie

widziano zdolności uzdrowicielskie małego Bruno Groeninga.

Bruno Groening pisze w swoim życiorysie: "Już wtedy, kiedy byłem jeszcze dzieckiem, w mojej

obecności ludzie chorzy byli uwalniani od dolegliwości, dzieci i dorośli, podnieceni w czasie kłótni,

po kilku moich słowach stawali się całkowicie spokojni. Jako dziecko mogłem stwierdzić, że

zwierzęta, które uchodziły za szczególnie płochliwe albo złe, wobec mnie zachowywały się

łagodnie i potulnie. Z tego powodu moje stosunki z domem rodzinnym były szczególne i napięte.

Wkrótce dążyłem do pełnej samodzielności, chcąc wyjść z sytuacji "bycia nie rozumianym" w

rodzinie."

Lata przygotowań Groeninga

W piątej klasie szkoły podstawowej Bruno Groening rozpoczął naukę zawodu handlowca. Jednak

po dwóch latach, zmuszony przez ojca, musiał ją przerwać. Majster budowlany chciał, aby syn

także nauczył się rzemiosła budowlanego. Polecił mu nauczyć się zawodu cieśli, ale tutaj też nie

udało się dokończyć nauki. Zawirowania gospodarki powojennej (1914-1918) nie pozwoliły na to.

Na trzy miesiące przed zakończeniem nauki zawodu firma , w której się uczył, została zamknięta z

powodu braku zamówień. W wyniku tego utrzymywał się z rozmaitych zajęć dorywczych. Prawie

przez dwa lata prowadził budowlany i meblowy zakład stolarski, był zatrudniony jako robotnik w

fabryce i jako robotnik sezonowy, był doręczycielem telegramów i elektromonterem. Już w tym

czasie młody Bruno interesował się teozofią, parapsychologią, radiestezją, ezoteryką i

uzdrawianiem, co było także przedmiotem ówczesnej mody.

Egon Arthur Schmidt tak pisze o tym czasie:

"Wielu kolegów informowało mnie o czymś szczególnym, a mianowicie, że każda praca, której się

podejmował wychodziła mu dobrze, czy to naprawa zegarka, aparatu radiowego czy też kiedy

zajmował się ślusarstwem. Szczególnie odpowiadały mu urządzenia techniczne. Nigdy też nie

wzbraniał się przed podejmowaniem najcięższych prac fizycznych. Jako robotnik portowy, tak

samo ciągnął linę, jak jego koledzy. Nie ukrywał, że na swojej drodze najpierw musi zostać

zepchnięty na dół, aby potem móc wspiąć się do góry. Stare chińskie przysłowie mówi:"Kto nigdy

nie przejdzie przez bagno, nie zostanie świętym". Istnieje dostatecznie dużo świadectw towarzyszy

drogi, z których jedno dotarło do mnie w ostatnim czasie, a które bez zastrzeżeń, krótko i prosto

mówi, że Bruno Groening z okresu jednorocznej, wspólnej pracy, osobie piszącej pozostał w

pamięci jako najlepszy i najprzyzwoitszy kolega, jakiego spotkał kiedykolwiek."

W wieku dwudziestu jeden lat, czyli w roku 1927 Bruno Groening ożenił się. Jego żona od

początku nie rozumiała go zupełnie. Chciała go wepchnąć w ciasnotę mieszczańskiego życia

rodzinnego, a uzdrowienia uważała za dziwaczenie. Obydwaj synowie Harald i Günter urodzeni w

latach 1931 i 1939 umarli w wieku około dziewięciu lat. Chociaż niezliczona liczba osób została

uzdrowiona przez Bruno Groeninga, to Gertrud Groening zupełnie nie wierzyła w uzdrawiającą siłę

swojego męża. Powierzyła swoje dzieci nie jemu, tylko lekarzom. Jednak medycyna szkolna nie

mogła pomóc dzieciom. Obydwaj chłopcy zmarli w szpitalu, Harald w 1939 roku w Gdańsku a

Günter w 1949 w Dillenburgu. Dla Bruno Groeninga były to ciężkie ciosy losu. Jeszcze wiele lat

później łzy napływały mu do oczu, kiedy mówił o swoich zmarłych synach.

Czas międzywojenny był dla niego przygotowaniem do późniejszej działalności. Musiał zdobyć

wiele gorzkich doświadczeń, aby zrozumieć ludzi w każdym położeniu i móc odczuwać ich

potrzeby. Ciężkie doświadczenia pokazują prawdziwość Wschodniej nauce o Karmie, gdzie

wyraźnie poucza się adeptów, że owoc związku z osobą nieakceptującej Mocy Bożej może szybko

zostać utracony, czyli zabrany z tego świata. Osoby rzeczywiście duchowe, albo idą przez życie w

samotnosci, albo powinny tworzyć związki z kimś, kto przynajmniej akceptuje duchowe życie i

potrzeby duszy.

W czasie drugiej wojny światowej Bruno Groening został powołany do Wehrmachtu. Tam doszło

do starcia, gdyż z powodu odmowy strzelania do ludzi, zagrożono mu sądem wojennym. W końcu

jednak wysłano go na front, gdzie został ranny, dostał się do niewoli rosyjskiej, a w roku 1945, jako

wypędzony, przyjechał do Niemiec Zachodnich. Postawa Bruno Groeninga w czasie wojny była

naznaczona jego wolą niesienia pomocy ludziom. Nawet na froncie wykorzystywał każdą sytuację,

aby pomagać kolegom – żołnierzom i ludności cywilnej.

W pewnej rosyjskiej wiosce pomógł ludziom zagrożonym śmiercią głodową w dotarciu do

wojskowych magazynów żywności. Jako więzień starał się o lepsze ubranie, lepsze jedzenie i

lepsze warunki bytu dla swoich kolegów. Niezliczonym chorym, którzy cierpieli na puchlinę

głodową, pomógł w wyzdrowieniu. W strasznych warunkach wojny, z tego co wiadomo, nie zabił

żadnego człowieka lecz pomógł wielu ludziom.

W grudniu 1945 roku został zwolniony z więzienia, stworzył sobie w heskim Dillenburgu nową

egzystencję i sprowadził rodzinę do siebie. Jednak, kiedy po śmierci drugiego syna żona próbowała

mu zabronić jakiejkolwiek działalności i udzielania pomocy, rozstał się z nią, co było z jego strony

spóźnionym działaniem. Czuł się zobowiązany do tego, aby siły uzdrowicielskie, którymi

dysponował przekazać wszystkim ludziom. Powiedział: "Ja nie należę do pojedynczej osoby, ja

należę do ludzkości".

Na początku 1949 roku kręte drogi życiowe doprowadziły go do Zagłębia Ruhry. Dzięki

informacjom udzielanym przez niektórych uzdrowionych, coraz więcej ludzi zaczęło zwracać na

niego uwagę. Przenosił się od domu do domu, zawsze tam, gdzie był potrzebny, gdzie chorzy

prosili go o pomoc duchową. Tak działał w małym kręgu, aż do marca 1949 roku, kiedy to przyjął

zaproszenie pewnego inżyniera z Herford, aby odwiedził jego syna.

Rok 1949 - w centrum zainteresowania publicznego

"Cudowny doktor z Herford"

Dziewięcioletni Dieter Hülsmann już wtedy był od pewnego czasu tak chory, że tylko leżał w

łóżku. Cierpiał na postępujący zanik mięśni i żaden z lekarzy ani profesorów, do których się

zwrócono, nie potrafili mu pomóc. Gdy Bruno Groening zajął się chłopcem, ten mógł znowu

biegać. Inżynier Hülsmann poruszony nagłym uzdrowieniem syna poprosił gościa, by pozostał w

ich domu. Chciał zaprosić jeszcze innych chorych, którym ten cudowny człowiek mógłby pomóc.

Bruno Groening przyjął propozycję i codziennie przychodziło tu coraz więcej ludzi poszukujących

pomocy. Coraz szerzej rozchodziła się wieść o cudownych zdarzeniach, jakie następowały wokół

Bruno Groeninga. Nie upłynęło dużo czasu, gdy jego imię było na ustach wszystkich. Gazety

donosiły o "cudownym doktorze" i w okupacyjnej strefie brytyjskiej stał się on tematem dnia.

Tysiące ludzi napływały na Plac Wilhelma, masy oblegały dom.

Manfred Lütgenhorst z monachijskiej gazety "Münchner Merkur" napisał 24 czerwca 1949 roku

między innymi:

"Gdy przybyłem do Herford o godz. 10.30 rano, przed małym piętrowym domem na Placu

Wilhelma zgromadziło się około tysiąca ludzi. Był to nieopisany obraz ludzkiego nieszczęścia.

Niezliczeni sparaliżowani na wózkach inwalidzkich, na noszach dźwiganych przez swych

krewnych. Niewidomi, głuchoniemi, matki ze sparaliżowanymi i upośledzonymi psychicznie

dziećmi, stare babcie i młodzi mężczyźni tłoczyli się jęcząc. Prawie sto samochodów osobowych,

ciężarowych i omnibusów parkowało na placu - i wszystkie przybyły z daleka.

'Czy wierzycie, że będziecie uzdrowieni?’ pytałem chorych. Kiwali potakująco głowami. ‘Powinien

Pan tu przyjść wczoraj’, odpowiedział mi jeden z nich. ‘Pan Groening był w tym czasie w Viersen

w Nadrenii, a tutaj na placu podniosło się pięciu sparaliżowanych ludzi i poszło normalnie do

domu. Uzdrowienie na odległość - to miejsce ich uzdrowiło!’ Inni chorzy potwierdzili to.

Szedłem dalej przez tłum i zapisywałem ich niezwykłe opowieści. Już tylko one wystarczyłyby, aby

zapełnić książkę. Gdy zapaliłem papierosa, młody człowiek koło mnie poprosił: "Proszę mi

sprzedać jednego!" Był ubrany w marynarkę od munduru i wyglądał jak żołnierz, który wrócił z

Rosji. Dałem mu papierosa. Zapalił i powiedział podekscytowany: ‘Widzi pan, teraz znowu mogę

wszystko zrobić sam’. Tu poruszył prawą ręką i palcami oraz prawą nogą. ‘Czy Pan także został

uzdrowiony przez Groeninga?’ zapytałem. ‘Tak, w Rosji dostałem paraliżu prawej strony ciała. Pan

Groening popatrzył na mnie i teraz jestem całkowicie zdrowy, ciągle jeszcze nie mogę tego pojąć.’

Szczęśliwy poruszał członkami ciała.

Skierowałem się do grupy otaczającej białowłosą, około czterdziestoletnią kobietę. ‘Naturalnie’,

słyszałem głos kobiety, ‘także zostałam uzdrowiona przez pana Groeninga. Miałam wielkie wrzody

żołądka, stawałam się coraz chudsza i nie mogłam spać z bólu. Byliśmy u Groeninga w dwanaście

osób. [...] Popatrzył na mnie i ja poczułam się tak, jak gdyby wrzody spadły niczym kamień na

ziemię. Od tego czasu nie mam już żadnych bólów, przybieram na wadze i zdjęcia rentgenowskie

wykazały całkowite zniknięcie wrzodów. Zgłosiłam się do komisji lekarskiej. Powiem wam, byli

zdumieni!’ Kobieta kontynuowała: ‘Ale to jeszcze nic. W poprzednim tygodniu stał tu na placu

niewidomy mężczyzna. Czekał tak przez kilka dni i nocy. Ponieważ często tu przychodzę, zwrócił

moją uwagę. Współczułam mu i zaproponowałam mu, żebyśmy poszli coś zjeść, zaprosiłam go.

‘Nie’, odmówił. ‘Nie chcę przeoczyć momentu, kiedy wyjdzie pan Groening. Wtedy przyniosłam

mu bułkę i powiedziałam, że zadbam o to, by został zaprowadzony na dworzec. ‘Nie potrzebuję

nikogo, gdyż będę mógł sam pójść na dworzec’. I potem widziałam to na własne oczy. Przyszedł

pan Groening i młody człowiek wykrzyknął: ‘Ja widzę!’ Istotnie, zasłona z jego oczu ustąpiła.

Opisał, jaką torebkę trzymam w ręku. Powiedział: ‘Tam jedzie samochód, a tam jest numer

rejestracyjny’. I sam znalazł drogę na dworzec. Wszyscy, którzy stali wokół, z radości płakali."

Medyczno-polityczno-religijna Inkwizycja

Nie trwało długo, kiedy także władze - przede wszystkim resortu zdrowia - zajęły się tą sprawą.

Utworzono komisję badawczą i Bruno Groening otrzymał zakaz uzdrawiania. Kilku wpływowych

lekarzy było jego zagorzałymi wrogami. Zrobili wszystko, by zablokować jego działanie i żądali,

żeby poddał naukowemu badaniu swoje umiejętności uzdrawiania. Jakie przekonania kryły się za

tym zakazem, pokazują następujące wypowiedzi biorących w tym udział lekarzy: "Groening może

udowodnić, co chce, jednak nie da mu się zezwolenia na uzdrawianie". "Zadawanie się z

Groeningiem uchybia godności zawodowej lekarzy". W końcu czerwca musiał ostatecznie opuścić

Herford. Wszystkie wysiłki, by uzyskać zezwolenie na uzdrawianie, skończyły się

Bruno Groening - niezwykły człowiek - prześladowany uzdrowiciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: