RUNY
Wikingowie nie mieli książek, mimo to nie byli niepiśmienni. Posługiwali się runami – specyficznym alfabetem o nazwie futhark wziętej od nazw jego 6 pierwszych liter. Nie było to pismo tylko normańskie. Pierwsze runy znaleziono na terenie całej Europy lecz na terenach wikingów przetrwało najwięcej przykładów używania tego pisma. Według mitologii wynalazcą run był ODYN. Runy były wycinane na kamieniach, drewnie, kościach i innych przedmiotach. Do dziś najwięcej przetrwało oczywiście tzw. kamieni runicznych. W okresie wikińskim były dwie główne wersje tego alfabetu: krótkogałązkowa i długogałązkowa. Alfabet liczył pierwotnie 24 litery a następnie zredukowano go do 16 liter. Powód z jakiego to nastąpiło do dziś pozostaje tajemnicą. Aktualnie istnieje moda na przypisywanie alfabetowi runicznemu wszelkich mocy magicznych. Było to jednak proste pismo wykorzystywane do wielu celów: pamiątkowych, prawnych, praktycznych.
Przykład tekstu runicznego: „Tola postawił ten kamień dla pamięci swego syna Haralda, brata Ingvara: Jak mężczyźni daleko wędrowali po złoto I na wschodzie nakarmili orła, Na południu zginęli, w Serklandii *. Niech Thor błogosławi te runy.”
Serklandia – kraina czarnoskórych, zapewne terytorium arabskie.
Alfabet runiczny:
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
R
S
T
U
W
Z
Y
SAGI
Słowo saga znaczy historia. Dzięki sagom – opowiadanym sobie wzajemnie historiom znamy dzieje wikingów. Ich historia została spisana bowiem dopiero w ok. 200 lat po kresie ery wikingów. Wszystkie wzmianki na temat historii wikińskiej Skandynawii pochodzą z dwóch ich typów: Sag Królów oraz Sag Islandczyków. Sagi królów rozpoczynają się legendarnymi opowieściami o pierwszych skandynawskich władcach a następnie przechodzą w opowieść o pierwszym królu całej Norwegii Haraldzie Pięknowłosym, krórego panowanie zaczęło się w roku 870. Sagi Islandczyków zawierają opis pierwszych osad, problemów wikingów związanych z osiedlaniem się na nowych nieprzyjaznych terenach, opisy sporów pomiędzy potężnymi klanami, dzieje poszczególnych rodzin itd.
SKALDOWIE
Poeci i pieśniarze układający i recytujący poematy skaldyczne oraz pieśni na dworach możnowładców i królów.
EDDA
Rodzaj podręcznika dla młodych uczących się poetów.
ODYN
Odyn to jeden z głównych normańskich bogów. Jego żoną jest boginka FRIGG. Jest on potężny i biegły w magii, czasem nieco zdradliwy. W przebraniu często wtrąca się do spraw ludzi. Jest czymś w rodzaju boga wojny, ponieważ wspomaga wielkich wojowników choć często kończy się to wydaniem ich na śmierć. Często uznawany za boga zawodowych żołnierzy. Jego bronią jest potężna włócznia GUNGNIR, a dosiada on ośmionogiego konia SLEIPNIRa. Jego miejscem zamieszkiwania jest WALHALLA – miejsce oczekiwania poległych wojowników na ostatni dzień RAGNARÖK. Odyn rządzi działaniami wojennymi o odwagą.
THOR
Bóstwo prostsze i bliższe zwykłym ludziom niż możnowładcom i królom. Pierworodny syn Odyna. Jego żoną jest chłopka SIF. Fizycznie bardzo silny., a jego bronią jest straszliwy młot MIOLLNIR, którym walczy z olbrzymami i demonami broniąc siedziby bogów Asgardu. Młot ten wykonał jeden z karłów – plemienia znanego z rzemieślniczej zręczności. Thor dzierży go zarówno jako pocisk jak i jako oręż do walki. Poza młotem Thor posiada pas i żelazne rękawice.
Thor panuje nad powietrzem, rządzi piorunami i błyskawicami, sztormami oraz ładną pogodą. Opiekun domu, rodziny, urodzajów, i trzody.
HEIMDALL
Jest to bóg strzegący dróg wiodących do ASGARDu. Zadmie on w swój róg bojowy na rozpoczęcie wielkiego dnia Ragnarök.
HEL
Bogini podziemnego świata i śmierci. Podziemny świat IGDRASIL przeznaczony był dla tych którzy nie zginęli w walce. Wejścia do niego strzegł pies GARM.
LOKI
Bóg zła i kłótni, w kilku przygodach towarzyszył THORowi. Z olbrzymką ANGRBODĄ spłodził trzy potwory: węża MIDGARDU, wilka FERNIR oraz boginię HEL. Ma on przyczynić się do końca świata czyli do dnia Ragnarök, kiedy to będzie podróżował na straszliwym statku NAGLFAR.
...
Polakonoid