Braun Jackie - Prawdziwy diament(1).pdf - e-booki - ZBIGNIEW-JULIUSZ

Kristi Gold

Nocne fantazje

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maison de Minuit. Willa Północy. Nazwa wiekowej, owianej

tajemnicą luizjańskiej rezydencji brzmiała złowieszczo,

jednak dla Selene Albright Winston symbolizowała pierwszy

powaŜny krok ku wolności.

Selene zebrała się na odwagę, wysiadła z samochodu i z duszą

na ramieniu ruszyła kamienną ścieŜką w kierunku budynku.

Nawet najmniejszy powiew wiatru nie poruszał liśćmi.

Panującą wokół upiorną ciszę tylko od czasu do czasu

przerywało granie cykad. Stare, porośnięte mchem dęby o

powykrzywianych grubych konarach jak ponurzy wartownicy

strzegły posesji przed intruzami. Ogród porastała wysoka,

poŜółkła, zachwaszczona trawa. Uschnięty Ŝywopłot wytyczał

zarośnięte zielskiem rabaty, na których od dawna nie kwitły

kwiaty.

Zatrzymała się o kilka metrów od werandy, Ŝeby się uwaŜniej

przyjrzeć budynkowi, który z zewnątrz sprawiał wraŜenie

opuszczonego. BladoŜółta fasada zabytkowej, wybudowanej

w klasycystycznym stylu rezydencji była mocno zniszczona.

Stare okiennice, stolarka okienna, sześć masywnych kolumn

podtrzymujących tympanon oraz drzwi wejściowe

pomalowane były na czarno. Selene pomyślała z nadzieją, Ŝe

moŜe wnętrze okaŜe się bardziej przyjazne, poniewaŜ

zewnętrzny widok odstraszał i zniechęcał ciekawskich do

zaglądania do środka. Instynktownie wyczuła, Ŝe powinna stąd

uciec w bezpieczne miejsce. Nie mogła jednak tego zrobić.

Bezpieczeństwo miało swoją cenę.

Weszła na pierwszy stopień schodów prowadzących do

frontowych drzwi. Zaskrzypiał i ugiął się, jakby się miał

złamać. Pierwsze wraŜenie było ponure. Zaniepokoiła ją

jednak wizja, która niespodziewanie nawiedziła jej umysł.

Oczy. Lodowate błękitne oczy o intensywnym spojrzeniu.

Selene zacisnęła powieki i zablokowała myśli, aŜ widzenie

zniknęło. Gdy weszła na drugi stopień, powróciło, odbierając

jej resztki pewności siebie oraz wywołując napad duszności.

Nie moŜe pozwolić, Ŝeby wizje znów zaczęły ją nawiedzać.

Nie wpuści ich do swojego świata. Na pewno nie teraz. Prze-

cieŜ przez lata udawało jej się je kontrolować.

Wzięła głęboki wdech, nałoŜyła na zmysły niewidzialny

kaptur ochronny i zrobiła trzeci krok na werandę.

Poskutkowało, stwierdziła z ulgą.

Po krótkiej chwili wahania zastukała do obłaŜących z farby

czarnych drzwi, po czym pospiesznie wygładziła czerwoną,

dopasowaną do figury sukienkę bez rękawków. Mimo Ŝe

uszyta była z lekkiego materiału, Selene czuła się w niej jak w

eskimoskiej parce. Chcąc się ochronić przed nieznośnym

czerwcowym upałem, związała włosy nisko na karku w koński

ogon, co niestety niewiele pomagało. Zdenerwowanie oraz

fakt, Ŝe nikt nie odpowiadał, nie poprawiało jej samopoczucia.

Zapukała powtórnie i po chwili usłyszała odgłos zbliŜających

się kroków. Poczuła ulgę, ale jednocześnie ogarnął ją

niepokój. Nie miała pojęcia, kto otworzy drzwi. Przyjaciel czy

wróg? MoŜe właściciel niebezpiecznych błękitnych oczu?

W progu pojawiła się kobieta w wieku około sześćdziesięciu

lat o bystrych ciemnych oczach i czarno-siwych krótkich

włosach ułoŜonych w prostą fryzurę. Ubrana była w luźną

bladozieloną sukienkę. Miała czujne spojrzenie, ale w Ŝadnym

razie nie budziła lęku.

- W czym mogę pani pomóc? - spytała łagodnym głosem,

kontrastującym z ostrymi rysami twarzy.

- Pani Lanoux?

- Tak, a z kim mam przyjemność?

NajwaŜniejsze, Ŝe trafiła pod właściwy adres. Nie szkodzi, Ŝe

kobieta nie odgadła celu jej wizyty.

- Nazywam się Selene Winston. Przyszłam w sprawie

remontu.

Nieznajoma zmierzwiła dłonią włosy.

- Spodziewałam się pani dopiero jutro.

Selene była pewna, Ŝe kiedy w ubiegły piątek rozmawiały

przez telefon, umówiły się na spotkanie na poniedziałek.

NajwyŜej wróci do miejscowej gospody, w której po

spontanicznej ucieczce z Georgii spędziła ostatnie dziesięć

dni. MoŜe powinna potraktować to niedomówienie jako

ostrzeŜenie: nie wchodź!

- Jeśli jestem nie w porę, przyjadę jutro.

- Mowy nie ma. - Kobieta cofnęła się i zaprosiła ją gestem do

środka. - Witamy w Maison de Minuit. Pani Winston, tak?

- Winston to nazwisko po męŜu. Jestem rozwódką. - Selene

wzdrygnęła się, słysząc we własnym głosie gorycz. -

Wolałabym, Ŝeby się pani do mnie zwracała po imieniu.

- W takim razie do mnie proszę mówić Ella - odparła

uprzejmie. - Zejdźmy w końcu z tego upału.

Weszły do ogromnego holu. Selene od razu zwróciła uwagę

na to, Ŝe w domu było równie gorąco jak na zewnątrz. Jedyne

światło, jakie docierało do wnętrza, sączyło się przez

zamknięte okiennice. Poza tym panowała tu ponura atmosfera.

Powietrze przesycone było zapachem starego drewna i

stęchlizny. Przeszły przez hol i Ella wprowadziła ją do równie

ciemnego niewielkiego saloniku. Światło z zewnątrz nie miało

szans na przeniknięcie przez grube niebieskie zasłony. Pokój

umeblowany był oryginalnymi antykami z okresu wojny

secesyjnej, wartymi niewątpliwie fortunę. Były podobne do

tych, które posiadała w swoim poprzednim Ŝyciu. śyciu, które

z radością zostawiła za sobą i z którego pozostało w niej

jedynie zamiłowanie do zabytków.

- To pomieszczenie jest przestrzenią wspólną i podobnie jak

pozostałe powinno zostać odnowione. Dom wymaga remontu

wewnątrz i na zewnątrz. Będzie pani musiała zrobić kosztorys

instalacji klimatyzacji, wymiany dachu oraz znaleźć

odpowiednie ekipy wykonawcze.

- Nie sądziłam, Ŝe zakres prac będzie tak szeroki - zauwaŜyła

Selene lekko zakłopotana.

- Moja droga, moŜesz wynająć do pomocy, kogo chcesz.

Chyba Ŝe nie poradzisz sobie z koordynacją prac?

Selene nigdy nie miała tego typu problemów. Przez wiele lat

kierowała słuŜbą domową. Poza tym nie miała dokąd pójść.

Mogła ewentualnie wrócić do swojego dawnego domu, ale to

nie wchodziło w grę.

- Dam radę, jeśli będę miała odpowiedni budŜet.

- Pieniądze nie stanowią problemu. Najwidoczniej Ella

Lanoux była zamoŜną kobietą, choć w niczym nie

przypominała majętnych matron, wśród których Selene do tej

pory się obracała, nie wyłączając matki. Przestraszyła się

zakresu robót remontowych, ale musi pamiętać, Ŝe przyszła tu

w poszukiwaniu pracy, która pozwoli jej się uniezaleŜnić,

rozpocząć wszystko od nowa i nareszcie zacząć być sobą.

- Chodźmy obejrzeć dom.

Minęły hol i zatrzymały się przed duŜymi dwuskrzydłowymi

drzwiami.

- Teraz zobaczysz najbardziej imponującą część rezydencji -

poinformowała Ella, odwracając się do Selene.

Teatralnym gestem otworzyła podwoje, za którymi ukazało się

ogromne owalne pomieszczenie z zachowaną oryginalną

podłogą z desek. Pośrodku, szerokimi stopniami wyłoŜonymi

czerwonym dywanem, wiła się spiralnie do góry wolno stojąca

klatka schodowa. Selene powędrowała wzrokiem do

sklepienia rotundy, na którym namalowany był fresk ze

złotoskrzydłymi cherubinami na tle upstrzonego chmurami

błękitnego nieba. Centralnie wisiał imponujący Ŝyrandol o

Braun Jackie - Prawdziwy diament(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: