Medeiros Teresa - Kochanka nocy.pdf - sawicz - Vivichomik

Teresa Medeiros

Kochanka nocy

Anglia, 1806 rok

Droga Panno March, Błagam, by wybaczyła mi Pani, że w swej arogancji ośmieliłem się

kontaktować z Panią w ten sposób...

roszę zatem powiedzieć, panno Wickersham, czy ma pani jakieś doświadczenie? Gdzieś w

głębi domu rozległ się straszliwy hałas. Choć korpulentny kamerdyner, który przeprowadzał z

nią rozmowę, wyraźnie się wzdrygnął, a gospodyni stojąca sztywno aż pisnęła, Samancie

nawet nie drgnęła powieka.

Sięgnęła do wysłużonej skórzanej torebki i z wewnętrznej kieszeni wyjęła plik starannie

złożonych dokumentów.

- Oto moje referencje, panie Beckwith. Jak pan zapewne zauważy, są ułożone

chronologicznie.

Choć było południe, w skromnym saloniku panował półmrok. Przez ciężkie aksamitne

zasłony przebłyskiwały promienie słońca, malując jasne pasy na grubym perskim dywanie. W

kątach tańczyły cienie, rzucane przez rozstawione na stołach świece. W pomieszczeniu

zalatywało stęchlizną, jakby od lat tu nie wietrzono. Gdyby nie brak czarnych wstęg w oknach

i przy lustrach, Samantha byłaby gotowa przysiąc, że niedawno zmarł ktoś drogi domownikom

Kamerdyner wziął dokumenty z odzianej w białą rękawiczkę dłoni Samanthy i rozłożył je

na stole. Widząc, że gospodyni wyciąga długą szyję i zerka mu przez ramię,Samantha mogła

tylko modlić się w duchu, by słabe światło nie pozwoliło zbyt dokładnie przyjrzeć się

nagryzmolonym podpisom. Pani Philpot była przystojną kobietą w bliżej nieokreślonym

wieku, chudą i wysoką, w przeciwieństwie do okrągłego kamerdynera. Nie miała zmarszczek,

ale czarny kok był przyprószony siwizną.

- Jak pan widzi, przez dwa lata pracowałam jako guwernantka u lorda i lady Carstairs -

powiedziała Samantha, gdy

pan Beckwith pobieżnie przeglądał dokumenty. - Po wybuchu wojny, wraz z kilkoma innymi

guwernantkami, zgłosi

łam się na ochotnika, by opiekować się rannymi marynarza

mi i żołnierzami.

Trudno było nie zauważyć, że gospodyni wykrzywiła się. Samantha wiedziała, że wiele

osób nadal uważa, że kobiety opiekujące się rannymi żołnierzami prawie niczym nie różnią

się od osławionych markietanek. Bezwstydnice, które nawet się nie zarumienia na widok

nagiego mężczyzny. Czując, że policzki zaczynają jej płonąć, podniosła nieco brodę.

Pan Beckwith przyglądał jej się badawczo znad okularów w drucianych oprawkach.

- Muszę wyznać, panno Wickersham, że jest pani nieco... młodsza, niż się spodziewaliśmy.

To bardzo poważne obowiązki, obawiam się, że wymagają kobiety... dojrzalszej. Może któraś

z pozostałych kandydatek... - urwał, widząc rozbawione spojrzenie Samanthy.

- Panie Beckwith, nie zauważyłam innych kandydatek - stwierdziła, poprawiając palcem

okulary zsuwające się jej z nosa. - Biorąc pod uwagę hojne, wręcz wygórowane

wynagrodzenie, wspomniane w ogłoszeniu, spodziewałam się, że zastanę przed bramą

kolejkę chętnych.

W domu znów rozległ się hałas, tym razem bliżej. Odgłos przypominał kroki monstrum,

człapiącego do swojej nory.

Pani Philpot poruszyła się niespokojnie, aż zaszeleścił jej sztywny, wykrochmalony

fartuch.

- Moja droga, może jeszcze filiżankę herbaty?

Kiedy sięgnęła po porcelanowy czajniczek, ręka drżała jej tak mocno, że herbata rozlała się

na podstawkę i kolana Samanthy.

- Dziękuję - mruknęła Samantha, ukradkowo wycierając

rękawiczką powiększającą się wilgotną plamę.

Podłoga pod ich stopami wyraźnie się zatrzęsła, podobnie jak pani Philpot. Rozległ się

stłumiony ryk, a po nim seria niezrozumiałych na szczęście przekleństw. Dłużej nie dało się

ukrywać, że ktoś się zbliża.

Pan Beckwith spojrzał z niepokojem w stronę podwójnych złoconych drzwi, prowadzących

do salonu obok, po czym zerwał się na równe nogi. Czoło błyszczało mu od potu.

- Obawiam się, że nie jest to najlepszy moment, by...

-powiedział, pospiesznie oddając Samancie jej listy referencyjne.

Pani Philpot wyrwała jej z ręki spodeczek z filiżanką i z brzękiem postawiła na tacy.

- Beckwith ma rację, moja droga. Musisz nam wybaczyć.

Zdaje się, że za bardzo się pospieszyliśmy... - Szarpnęła

Samanthę, podnosząc ją z miejsca, a następnie zaczęła ją

popychać w kierunku okien, zasłoniętych grubymi kotarami,

jak najdalej od drzwi.

Moja torebka! - zawołała Samantha, spoglądając bezradnie przez ramię.

- Proszę się nie martwić, moje dziecko - uspokoiła ją pani Philpot ze sztucznym

uśmiechem. - Lokaj ją pani przyniesie.

Łoskot nasilał się a, przekleństwa stawały się coraz donośniejsze. Kobieta wbiła paznokcie w

brązowy wełniany rękaw sukni Samanthy, ponaglając ją do wyjścia. Pan Beckwith wyprzedził

je i szybko otworzył jedno z ogromnych okien sięgających od sufitu po podłogę. Mrok

pomieszczenia rozproszyło jasne kwietniowe słońce. Zanim jednak pani Philpot zdążyła

wyprosić Samanthę z salonu, tajemniczy hałas nagle ustał.

Wszyscy troje jednocześnie odwrócili się i spojrzeli na drzwi w przeciwległym krańcu

pokoju.

Przez chwilę jedynym dźwiękiem wypełniającym pomieszczenie było ciche tykanie

złoconego francuskiego zegara, stojącego na kominku. Potem rozległ się dziwny hałas, jakby

coś napierało, a może drapało w drzwi. Coś dużego i wściekłego. Samantha odruchowo

zrobiła krok do tyłu, gospodyni i kamerdyner wymienili pełne obawy spojrzenia.

Nagle drzwi otworzyły się z łoskotem. W progu, zamiast straszliwej bestii, pojawił się

mężczyzna, a właściwie to, co z niego pozostało po odarciu go z wszelkiej ogłady. Zmierz-

wione i zaniedbane jasne włosy sięgały mu poniżej ramion, które nieomal wypełniały całą

szerokość futryny. Wąskie skórzane spodnie opinały szczupłe biodra i podkreślały wspaniale

wyrzeźbione mięśnie łydek i ud. Szczękę pokrywał kilkudniowy zarost, który sprawiał, że

mężczyzna wyglądał jak pirat. Gdyby jeszcze trzymał w zębach nóż.

Samantha zapewne rzuciłaby się do ucieczki w obawie o własną cnotę.

Miał pończochy, ale był bez butów. Na szyi niedbale przewiązał pognieciony fular, który

wyglądał tak, jakby ktoś kilkakrotnie próbował go zawiązać, po czym zniechęcony

zrezygnował. W wypuszczonej luźno batystowej koszuli brakowało połowy spinek, co

pozwalało dostrzec spory fragment imponująco umięśnionej klatki piersiowej pokrytej

delikatnym złotym meszkiem.

Znieruchomiawszy w mroku korytarza, w dziwny sposób przekrzywił głowę, jak gdyby

nasłuchiwał dźwięków, które tylko on był w stanie wychwycić. Nozdrza drgały mu nie-

spokojnie.

Samantha poczuła, że włosy zjeżyły jej się na karku. Miała wrażenie, że to jej zapach

wyczuwał i to ją śledził. Kiedy już prawie zdołała przekonać samą siebie o śmieszności

swoich obaw, ruszył nagle z gracją drapieżnika prosto w jej kierunku.

Na jego drodze stał jednak tapicerowany podnóżek. Zanim zdołała go ostrzec, mężczyzna

potknął się o mebel i z łoskotem upadł na podłogę.

O wiele gorsze od upadku było jednak to, że leżał nieruchomo, sprawiając wrażenie jak

gdyby wstawanie z podłogi nie miało najmniejszego sensu.

Samantha stała jak sparaliżowana, podczas gdy Beckwith rzucił się ku niemu.

- Jaśnie panie! Myśleliśmy, że jaśnie pan oddaje się popołudniowej drzemce!

Medeiros Teresa - Kochanka nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: