Lagerkvist, Par - Śmierć Ahasvera.pdf - Par Lagerkvist - wnim1

ŚMIERĆ AHASVERA*

Do gospody dla pielgrzymów zdążających do Ziemi Świętej

wpadł pewnego wieczoru mężczyzna jakby ścigany przez błyska-

wice; gdy rozwarł drzwi, całe niebo rozpłomieniło się, a deszcz

i wiatr natarły na niego tak, że ledwie zdołał zamknąć je

za sobą. Kiedy w końcu mu się to udało, odwrócił się

twarzą ku wnętrzu mrocznej izby, oświetlonej tylko paru

kopcącymi lampami oliwnymi, jak gdyby pytając, gdzie się

znalazł. Była to duża, zimna izba, w głębi której kłębiły

się takie ciemności, że przybysz nie mógł tam nic dostrzec.

Jak daleko jednak sięgał jego wzrok, na brudnej, zmierzwionej

słomie, rozrzuconej na całej podłodze, klęczeli ludzie jakby

pogrążeni w modlitwie, słyszał ich niewyraźne mruczenie, ale

twarzy nie widział, wszyscy odwróceni byli do niego plecami.

Powietrze, ciężkie i zatęchłe, aż dusiło, gdy weszło się z dworu,

trudno było oddychać. Gdzie też on się znalazł?

Przy drewnianych, z gruba ciosanych stołach nie opodal

drzwi kilku mężczyzn o brutalnych twarzach grało w kości

i popijało. Siedziało tam też parę kobiet, wieszały się mężczyznom

na szyi i robiły wrażenie równie pijanych jak oni. Jeden

z graczy podniósł na chwilę mętne oczy na obcego, który

wszedł jakby ścigany przez błyskawice. Nikt inny nie zwrócił

na niego uwagi.

Tylko przy jednym stole było wolne miejsce. Siedział tam

zupełnie samotnie jakiś mężczyzna. Nieobecnym spojrzeniem

wpatrywał się prosto przed siebie, jak gdyby pochłonięty

wyłącznie sobą. Był to człowiek w średnim wieku, chudy

' żylasty, nogi trzymał wyciągnięte pod stołem na całą długość,

u jego stóp leżał zwinięty pies. Przybysz podszedł do stołu

' usiadł nieco dalej.

Tamten nie podniósł oczu, jakby nie zauważył, że ktoś

zajął miejsce obok niego. Również i przybysz udawał, że

nie zwraca na niego uwagi, zerkał tylko nieznacznie w je-

go stronę. Twarz tego mężczyzny o ostrym rudawym za-

roście i wąskich zaciętych ustach była koścista i zamknię-

ta, nieprzystępna. Na stole przed nim leżały jego długie

chude dłonie, owłosione na grzbiecie; oświetlał je nikły płomyk

lampki oliwnej, który drgał migotliwie, poruszany przeciągiem

od drzwi. Niby mała, płochliwa istota w dużej pustej izbie.

Słychać było bezustannie szmer modlitw i szczęk toczących

się po stole kości, pijane głosy i śmiech graczy. Na dworze

huczała burza, biła o ścianę, przy której stał stół, deszcz

siekł po murze i po małym okienku, pod którym siedzieli,

grzechotał o ślepą szybkę.

Przybysz zerknął ponownie na siedzącego obok mężczyznę.

Nie, nie warto było nawet próbować spytać go, gdzie się

znajdują, co to za dziwne miejsce wysoko w górach.

Pies poruszył się z lekka, zwinął się w kłębek i ze sła-

bym, żałosnym skomleniem znowu ułożył się wygodnie u nóg

mężczyzny. Ten, zdawałoby się, nie zwrócił na to wcale uwagi,

a może nie spostrzegł, że pies się rusza, że ociera się o jego

dziurawe, zniszczone buty.

Nagle cała izba rozbłysła od potężnej błyskawicy, niemal

równocześnie uderzył piorun, jeszcze długo potem grzmot

toczył się wśród gór. Przybysz rozejrzał się dokoła, spojrzał

ku oknom, które przepuściły blask błyskawicy, a teraz znowu

były ciemne jak przedtem. Nikt inny nie przywiązywał wagi

do uderzenia pioruna, do szalejącej burzy, która trzymała ich

w zamknięciu. Dlaczego zebrało się tu tyle ludzi? I dlaczego

klęczeli na słomie w głębi izby?

Od jednego ze stołów zajętych przez pijaków wstała kobieta

i podeszła ku nim chwiejnym krokiem. Przez chwilę przyglądała

się mężczyźnie z psem, po czym usiadła naprzeciw niego

Długo nie odzywała się, patrzyła tylko na niego szyderczo.

z krzywym uśmieszkiem. Widać było, że jest pijana, nie starała

się nawet tego ukrywać, włosy miała w nieładzie, bujne i ciemne,

nastroszone nad zniszczoną twarzą, która kiedyś musiała być

bardzo piękna, tak piękna, że niemal jeszcze tę piękność

zachowała. Nawet szyderczo wykrzywione usta były właściwie

piękne, duże i pełne, przyciągały do siebie wzrok.

— Dlaczego nie pijesz? — zapytała w końcu nadspodzie-

wanie niskim głosem.

A gdy nie odpowiadał, wzruszyła pogardliwie ramionami.

— Ja piję. Masz coś przeciwko temu? Masz coś przeciw

temu, że piję? Powiedz?

— Dlaczego miałbym mieć coś przeciw temu? — odparł

mężczyzna i spojrzał na nią po raz pierwszy.

— Oczywiście. Jakże byś mógł, skoro to ty sam mnie

tego nauczyłeś.

Odwróciła się do drugiego mężczyzny, do dziwnego przy-

bysza, który wszedł ścigany przez błyskawice.

— To on nauczył mnie pić, wiesz! To on nauczył mnie

wszystkiego. Wszystkiego od początku — to jego dzieło, że

stałam się taka. jaka jestem. Czy nie uważasz, że dobrze

mu się to udało, że powinien być zadowolony, hę? Zaczęło

się od tego, że mnie zgwałcił, że nauczył mnie tych spraw.

A potem wszystkiego innego. Rozpoczął od tego, co naj-

ważniejsze. Może to nieprawda? Może nie? Co? Nie byłeś

wtedy taki święty, nie wyglądałeś na pielgrzyma. Nie za-

chowywałeś się jak ktoś, kto właśnie wybiera się do Jerozolimy,

a jeśli tak, to przez dziwną bramę. On idzie do Jerozolimy,

słyszysz! Nie, ty tego nie zrozumiesz, bo on wcale nie

wygląda na pielgrzyma, ale tam zdąża. Do Ziemi Świętej.

Wątpliwe tylko, czy dojdzie, czy nie skończy przedtem na

szubienicy.

Przybysz patrzył zdziwiony to na nią, to na mężczyznę,

to na modlących się w głębi izby ludzi.

~ Dziwne miejsce, prawda? Nie uważasz? Pielgrzymi i oszuści.

Lagerkvist, Par - Śmierć Ahasvera.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: