Coulter Catherine - Rudzielec.pdf - maryla.krzywin

CATHERINE COULTER

RUDZIELEC

ROZDZIAŁ 1

Zamek Northcliff

15 sierpnia 1815

Tysen Sherbrooke spojrzał przez szeroko otwarte okno na północną część

parku Northcliffe. W zamyśleniu zmarszczył brwi.

- W rzeczy samej - przyznał - wiedziałem, iż należę do spadkobierców tytułu,

Douglasie, ale lista prawowitych dziedziców była tak długa... Nigdy nie wyobrażałem

sobie nawet, że kiedykolwiek mógłbym uzyskać tytuł. Właściwie nie myślałem o tym

od dobrych dziesięciu lat. Jego ostatni wnuk, łan, naprawdę nie żyje?

- Tak, zginął sześć miesięcy przed śmiercią staruszka. Zdaje się, że spadł z

klifu do Morza Północnego. Jego prawnik sądzi chyba, że to właśnie śmierć młodego

lana wpędziła starego Tyronne'a do grobu.

Oczywiście, miał już osiemdziesiąt siedem lat i nie potrzebował w tej kwestii

specjalnej motywacji.

Wszystko więc wskazuje na to, że ty, Tysenie, jesteś teraz baronem

Barthwick. To stary tytuł, jeszcze z początku piętnastego wieku, kiedy baronami

zostawali ludzie dysponujący wielką władzą i majątkiem. Hrabia to tytuł znacznie

późniejszy. Przez długi czas hrabiowie byli parweniuszami.

- Pamiętam zamek Kildrummy - przyznał Tysen - na wybrzeżu, poniżej

Stonehaven, z widokiem na Morze Północne. Piękne miejsce, Douglasie. Zamek nie

jest szczególnie wielki i nie ma wysokich okien, jak to bywało w średniowiecznych

szkockich budowlach. Pochodzi raczej z późniejszego okresu. O ile dobrze sobie

przypominam, to siedemnastowieczna budowla.

Pamiętam, mówiono mi nawet, że stary zamek został zniszczony w jednej z

klanowych waśni. Nowy ma przyczółki nad oknami i drzwiami i dodatkowe

ogrzewanie w przewodach kominowych... jakiś tuzin kominów, a poza tym jeszcze

cztery okrągłe, narożne wieże oblężnicze. Pierwszy poziom budynku wychodzi na

wewnętrzne podwórze zamknięte wysokim murem. - Tysen przerwał na chwilę i

próbował sobie wyobrazić zamek tak, jak widział go w dzieciństwie. Oczy mu

błyszczały, kiedy dodał: - Ale okolica jest dzika i nieokiełznana, jakby Bóg spojrzał

na nią z niebios i postanowił, iż nie będzie na niej nowoczesnych budynków ani dróg,

po czym pozostawił ją nietkniętą.

Jest tam więcej stromych stoków, niż możesz sobie wyobrazić, wiele wąskich

dróg gruntowych i jedna, jedyna droga, która wiedzie do zamku. Strome skaliste

wzgórze schodzi aż na plażę. I te polne kwiaty. Wszędzie polne kwiaty.

Dla jego poważnego, rozsądnego i konkretnego brata opis był zbyt poetycki,

ale Douglas cieszył się, że Tysen nie tylko pamięta Barthwick, ale najwyraźniej

również uwielbia to miejsce.

- Pamiętam, jak pojechałeś tam z ojcem. Miałeś wtedy... ile? Jakieś dziesięć

lat?

- Tak. To był najpiękniejszy czas w moim życiu.

Douglas nie był tym zaskoczony. Nieczęsto bowiem zdarzało się, że któryś z

nich miał ojca na dłuższy czas tylko dla siebie. Kiedy Douglasowi to się udawało,

uznawał to za dar niebios. Wciąż tęsknił za hrabią, człowiekiem honoru, który kochał

swoje dzieci i cierpliwie znosił trudny charakter swojej żony, kwitując jej zachowanie

krzywym uśmiechem i wzruszeniem ramion. Douglas westchnął. Tyle się zmieniło.

- Skoro jesteś teraz baronem i właścicielem wielkiego majątku, powinienem

chyba pozwolić ci wreszcie siadać na honorowym miejscu przy stole.

Tysen nie roześmiał się, choć może uśmiechnął się pod nosem. Nie śmiał się

prawie wcale od czasu, kiedy postanowił poświęcić się Bogu. Miał wtedy sie-

demnaście lat. Douglas pamiętał, jak jego brat Ryder mówił Tysenowi, że ze

wszystkich ludzi, których Bóg umieścił na tym nieszczęsnym padole, to właśnie

pastor powinien mieć największe poczucie humoru, ponieważ najwyraźniej posiada je

również Najwyższy. Wystarczy tylko spojrzeć na wszystkie absurdy wokół nas. Pytał,

czy Tysen obserwował może gody pawia albo czy widział tego bufonowatego księcia

regenta, który jest tak gruby, że muszą go wpychać, a potem końmi wyciągać z balii,

kiedy chce się umyć. Czyż to nie zabawne?

Ale Tysen był poważny. Jego kazania brzmiały zawsze górnolotnie i

udowadniały, że Bóg jest surowy i niełatwo wybacza człowiekowi jego grzechy.

Tysen miał teraz trzydzieści jeden lat i wyglądał jak każdy z rodu Sherbrooke,

wysoki, dobrze zbudowany, miał brązowe włosy z odrobiną jasnych refleksów, i oczy

jak wszyscy Sherbrooke'owie, niebieskie jak letnie niebo. Douglas wyróżniał się w

rodzinie czarnymi jak u kruka włosami i ciemnymi oczami.

Tysen za to, jako jedyny w rodzie, nie posiadał tej radości życia, tej

wrodzonej, niezmąconej szczęśliwości i wiary, że świat jest cudownym miejscem.

Tak mówisz? - uśmiechnął się Tysen. - Chyba muszę pojechać najpierw do

Szkocji i sprawdzić, co w trawie piszczy. - Westchnął. - Tyle mam tu zawsze różnych

zajęć, ale wuj Tyronne zasługuje na dziedzica, który przynajmniej dopilnuje, by

majątek był właściwie zarządzany. Tyle że ja nie mam w tej kwestii żadnego

doświadczenia.

Wiesz, że ci pomogę, Tysenie. Wystarczy, że poprosisz. Chciałbyś, żebym

ci towarzyszył do Bathwick?

Tysen potrząsnął głową.

- Nie, Douglasie, ale dziękuję za dobre chęci. Muszę to zrobić sam. Mam tu na

miejscu zastępcę, który na jakiś czas przejmie moje obowiązki. Pamiętasz Samuela

Pritcherta?

Och tak, nie można było nie pamiętać tego nudziarza.

Pojadę więc sam. Wszyscy z tej Unii nie żyją, Douglasie. Pamiętam tych

wszystkich kuzynów. Tylu chłopców. A teraz wszyscy nie żyją!

Tak, to przykre. Choroby, wypadki albo pojedynki, jeden z nich za dużo

hulał. Jak już mówiłem, ostatni w rodu, łan Barthwick, spad! z klifu do morza.

Niewiadomo dokładnie, jak to się stało.

- Z tej Unii było sześciu chłopców w kolejności do tytułu. Wszyscy przede

mną. Chyba zresztą tylko dlatego wuj Tyronne umieści! mnie na liście spadko-

bierców, Anglika uczynił legalnym kandydatem do tytułu szkockiego barona.

Oczywiście nie spodziewał się, że kiedykolwiek mogłoby do tego dojść.

- A teraz tytuł jest twój, Tysenie. Żart wuja obrócił się przeciwko niemu.

Zamek, urodzajna piękna ziemia, więcej owiec, niż zdołasz policzyć nawet gdy nie

możesz zasnąć... Masz tam również wielu rybaków i rzemieślników, więc nawet w

ciężkich czasach w majątku nikt nie głoduje. Może nie jest to najbardziej bogate

dziedzictwo, ale na pewno sobie poradzisz. Wuj nigdy nie rugował ludzi z ziemi.

Zdaje się, że nikt nie opuścił Barthwick od bardzo dawna.

- I bardzo dobrze - rzekł Tysen. - To niemądry zwyczaj, wyrzucanie z ziemi

ludzi, którzy uprawiali ją od setek lat. Zdaje się więc, że teraz mój syn, Max, jest

kolejnym dziedzicem tytułu Barthwick. Ciekawe, co on na to powie.

Pewnie zacytuje jakieś łacińskie przysłowie, pomyślał Douglas. Najstarszy

syn jego brata był inteligentny, cichy, i chyba jeszcze bardziej poważny niż jego

ojciec w tym wieku. Imię odziedziczył po dziadku, jedynym wykształconym

człowieku w rodzie Sherbrooke'ów, tak się przynajmniej zdawało Douglasowi.

- Kiedy będziesz wyjeżdżał, Tysenie, przywieź dzieci do nas. Alex i ja

zaopiekujemy się nimi. Twoja Meggie może wreszcie wbije trochę rozsądku do

głowy nie tylko swoim braciom, ale również kuzynom. Na Boga, wszystkim by się to

przydało.

Tysen uśmiechnął się łagodnie.

Jest niezwykła, prawda, Douglasie?

Zupełnie jak Sinjun w jej wieku. Meggie zacznie rządzić twoim domem,

Tysenie, jeśli nie będziesz ostrożny.

Brat rzucił mu urażone spojrzenie.

- Nie, nie przypomina Sinjun. Może z wyglądu, ale nie jest takim łobuziakiem

jak ona. Pamiętam, że Sinjun mogła człowieka doprowadzić do szału swoimi

wybrykami. Nie, Meggie jest znacznie bardziej powściągliwa, niż lady Sinjun była

kiedykolwiek.

Pamiętasz - przypomniał Douglas - jak ojciec załamywał ręce, kiedy

kopnęła Tommy'ego Maitlanda w zadek, tak że zleciał z klifu? Dobrze, że biedak nie

złamał karku.

A kiedy zaszyła ci wszystkie nogawki spodni? - wspominał Tysen. - Jeszcze

słyszę twój ryk. Nie, Meggie taka nie jest. Jest bardzo posłuszna. Nigdy nie musiałem

się o nią martwić. - Nagle na jego czole pojawiła się zmarszczka. - Cóż, dwójka

naszych służących słucha jej jak pani domu. Nawet chłopcy wykonują jej polecenia

szybko i bez grymasów. Kucharka też właściwie gotuje tylko to, co lubi Meggie. Ale

to cierpliwość, słodycz i uprzejmość zyskują jej miłość i posłuszeństwo wszystkich

domowników, nawet braci.

Douglas z trudem się powstrzymywał przed wybuchem. Czy jego brat był

zupełnie ślepy? Najwyraźniej tak. Meggie przy ojcu zachowywała się ostrożnie. Ta

dziewucha była bardzo sprytna.

- Pamiętam, że Sinjun wiele razy dostawała ode mnie w ucho. Straciłem już

rachubę – powiedział Douglas.

- Ja dałem jej po uszach tylko raz. O ile pamiętam, to było wtedy, kiedy

przywiązała mój ulubiony latawiec do szyi Korkociąga. Pamiętasz Korkociąga? Cóż

to był za pies! Najwspanialszy! W każdym razie Sinjun rzuciła patyk, a Korkociąg

pobiegł za nim i nim latawiec zdążył unieść się w górę, zaplątał się w róże mamy i

doszczętnie je zniszczył. Zdzieliłem ją, zanim się schowała. - Po chwili Tysen

uśmiechnął się szeroko. - Nie zdawałem sobie sprawy, że tak dawno już nie

widziałem Sinjun i Collina. Za długo. - Wstał i przeciągnął się. - Cóż, ale teraz

wreszcie się to uda. Samuel Pritchert zajmie się parafianami. Dziękuję, że zechciałeś

zaopiekować się dziećmi, Douglasie. Chyba wyjadę w środę. Napiszę po drodze kilka

długich kazań. To daleka droga.

Meggie szybko umknęła na drugi koniec korytarza, gdy tylko usłyszała, że

ojciec zbliża się do drzwi gabinetu wuja Douglasa. Pobiegła prosto do ciotki Alex.

- Mój Boże, Meggie, nic ci nie jest? – przestraszyła się ciotka. Chwyciła

bratanicę w ramiona i obejrzała ją uważnie. - Podsłuchiwałaś, prawda? Ja też to

robiłam w twoim wieku. Twoja ciotka Sinjun wciąż to robi. Co się dzieje, Meggie?

- Ojciec wyjeżdża do Szkocji w środę. Zostawia tu chłopców.

Alex uniosła brwi.

Och, tak, nowy tytuł. Oczywiście, że powinien pojechać. A co z tobą?

Och - westchnęła Meggie, uśmiechając się podstępnie. - Jadę z nim. Będzie

mnie potrzebował. Rozumiesz, ciociu.

Sądzisz, że cię zabierze?

O tak - odparła Meggie. - Mogę ci w czymś pomóc, ciociu Alex?

Alex Sherbrooke popatrzyła na bratanicę i dotknęła palcami koniuszków jej

wspaniałych włosów. Tysen nie ma szansy, pomyślała. Wysłała Meggie do pokoju,

żeby zjadła obiad z braćmi i kuzynami. Chłopcy strzelali z procy, jak powiedział jej

ich nauczyciel, pan Murphy, ocierając pot z czoła. Alex wiedziała, że Meggie na

pewno zaprowadzi tam porządek.

Coulter Catherine - Rudzielec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: