kumaryny.pdf

Materiały z farmakognozji dla studentów III roku farmacji

Fitochemia

Kumaryny

Kumaryny są grupą związków czynnych, które charakteryzują się dużą różnorodnością działań

farmakologicznych. Związane jest to bezpośrednio z różnicami w budowie cząsteczek poszczególnych

związków. Z najważniejszych właściwości tych substancji czynnych wymienić należy działania:

przeciwzakrzepowe, spazmolityczne, uspokajające, fotosensybilizujące (uczulające) i światłochłonnne.

Działanie przeciwzakrzepowe niektórych kumaryn związane jest z blokowaniem przez nie w wątrobie syntezy

niektórych czynników krzepnięcia krwi, a co za tym idzie upośledzenia tego procesu. Chodzi tu w

szczególności o protrombinę oraz czynniki VII, IX i X kaskady krzepnięcia krwi. Do powstawania tych białek w

wątrobie niezbędna jest obecność witaminy K. Niektóre kumaryny (np. dikumarol) w wyniku swojego

strukturalnego podobieństwa do owej witaminy zastępują ją w szlakach syntezy czynników krzepnięcia krwi.

Niestety, podobieństwo strukturalne nie idzie w parze z podobieństwem funkcjonalnym, przez co nie

dochodzi do syntezy prawidłowych białek kaskady krzepnięcia krwi. Kumaryny pełnią wiec funkcje tak

zwanych antymetabolitów witaminy K.

Niektóre z kumaryn znalazły ponadto zastosowanie w dermatologi przy leczeniu bielactwa. Do mniej

leczniczych zastosowań kumaryn zaliczyć należy ich wykorzystanie w kosmetyce jako środków zapachowych,

czy filtrów przeciwsłonecznych. Wiadomo również, że niektóre z poznanych kumaryn są silnymi truciznami i

mają udowodnione działanie kancerogenne.

Kumaryny – budowa i właściwości fizykochemiczne.

Kumaryny są pochodnymi α-pironu – aromatycznego związku heterocyklicznego. Można je także traktować

jako cykliczne laktony kwasu cis-o-hydroksycynamonowego (kw. kumarynowy). Kwas ten ma samoistną

tendencję do tworzenia wewnętrznego wiązania estrowego, w wyniku którego powstaje lakton nazywany

kumaryną.

Pod względem budowy kumaryny dzieli się na:

 kumaryny, których zasadniczym rdzeniem jest benzo-α-piron,

 furanokumaryny, w których doszło do kondensacji cząsteczki kumaryny z furanem,

 piranokumaryny, cząsteczka kumaryny jest połączona z heterocyklicznym piranem.

Źródło materiałów: ww.farmakognozja.farmacja.pl | Przekonwertowanie do PDF: p. Zosia :-)

Materiały z farmakognozji dla studentów III roku farmacji

Fitochemia

Różnorodność związków kumarynowych związana jest nie tylko z wykorzystaniem

różnych szkieletów do formowania cząsteczek, ale również z innymi modyfikacjami

chemicznymi polegającymi najczęściej na umieszczaniu w cząsteczkach grup

hydroksylowych, metoksylowych lub alifatycznych. Grupy te są najczęściej lokowane

w pozycjach C-5, C-6, i C-8. W tych pozycjach dochodzi również do przyłączania

cząsteczek cukrów (glikonów), w wyniku czego powstają glikozydy kumarynowe.

Często jednak pod wpływem enzymów zawartych w suszonych surowcach dochodzi

do hydrolizy glikozydów. Z tego też powodu surowce stosowane w lecznictwie zawierają często wolne

kumaryny, lub rzadziej, ich dimeryczne postacie.

Właściwości fizykochemiczne

Kumaryny są substancjami stosunkowo lotnymi, posiadającymi charakterystyczny zapach siana. Ich

rozpuszczalność w wodzie jest różna, uzależniona od budowy chemicznej, za to ich glikozydy są z reguły

dobrze rozpuszczalne. W rozpuszczalnikach organicznych rozpuszczają się dobrze. Roztwory kumaryn (za

wyjątkiem niepodstawionej kumaryny) charakteryzują się zdolnością do fluorescencji - czyli świecenia pod

wpływem światła UV

Surowce kumarynowe

Kumaryny są bardzo rozpowszechnionymi w świecie roślinnym związkami czynnymi. Występują one

najczęściej w roślinach z rodziny Apiaceae i Rutaceae. Rozpowszechnione są również w innych rodzinach.

Najczęściej występują w takich organach roślin naczyniowych jak: nasiona, owoce i korzenie. Rzadziej

występują również w organizmach roślin niższych.

Pomimo dużego rozpowszechnienia w świecie roślinnym, kumaryny pełnią najczęściej rolę związków o

drugorzędnym znaczeniu dla działania farmakologicznego surowców, w których się znajdują. Wspomnieć

należy również, że typowo kumarynowe surowce (np. Herba Meliloti) są obecnie bardzo rzadko stosowane

jako pojedyncze leki, a trochę częściej wchodzą w skład mieszanek czy innych preparatów złożonych.

Surowce kumarynowe :

 Herba Meliloti – Ziele nostrzyka

 Fructus Ammi Visnaga – Owoc keli

 Fructus Ammi majoris – Owoc aminka większego

 Herba Asperulae – Ziele marzanki

 Cortex Fraxini – Kora jesionu

Surowce częściowo kumarynowe :

 Flos Hippocastani – Kwiat kasztanowca

 Herba Rutae – Ziele ruty

Kumaryny - związki.

Kumaryna – jest związkiem, który powstaje podczas suszenia surowców roślinnych zawierających glikozydy

kwasu o-hydroksycynamonowego. Kumaryna jest lotną substancją i nadaje tym

surowcom charakterystyczny zapach suszonego siana. Jest trudno rozpuszczalna i jako

jedyna z grupy kumaryn nie fluoryzuje w świetle UV. Kumaryna wykazuje właściwości

spazmolityczne, ma także działanie uspokajające, niestety stwierdzono, że działa

szkodliwie na wątrobę, prowadząc do jej uszkodzeń. Istnieją również

(niepotwierdzone) przypuszczenia,. że może ona działać rakotwórczo. W związku z

tym nie stosuje się jej w medycynie jako leku. Znalazła za to zastosowanie w kosmetyce jako środek

zapachowy i aromatyzujący.

Źródło materiałów: ww.farmakognozja.farmacja.pl | Przekonwertowanie do PDF: p. Zosia :-)

Materiały z farmakognozji dla studentów III roku farmacji

Fitochemia

Melilotozyd – jest to występujący w nostrzyku żółtym (Malilotus officinalis) glukozyd kwasu trans-o-

hydroksycynamonowego. W trakcie suszenia surowca jego część podlega hydrolizie i przekształceniu do

wolnej kumaryny. Melilotozyd jest więc jej naturalnym prekursorem.

Umbeliferon – 7-hydroksykumaryna. Jest to jedna z najczęściej spotykanych w przyrodzie kumaryn.

Występuje w roślinach z rodzin: Umbelifere Solanaceae, Compositae i innych. Jest jednym ze składników

olejku eterycznego rumianku pospolitego. Zwykle występuje w wolnej postaci (aglikonu). Umbeliferon

posiada zdolność do absorbcji ultrafioletowej części widma słonecznego - należy więc do tak zwanych

substancji fotochronnych. Z tego względu pochodne tego związku (np octan umbeliferonu) znalazły

zastosowanie przy produkcji kosmetyków przeciwsłonecznych.

Herniaryna – 7-metoksykunaryna. Nazwa pochodzi od połonicznika nagiego (Herniaria glabra), z którego

wyizolowano tą kumarynę. Występuje również w innych roślinach np w rumianku pospolitym (Anthodium

Chamomillae). Często towarzyszy innej kumarynie - umbeliferonowi i ma podobne do niego działanie.

Eskulina – jest to 6-glikozyd eskuletyny. Występuje przede wszystkim w korze kasztanowca - Aesculum

hippocastanum. W innych roślinach spotyka się ją rzadko. Dzięki hamowaniu aktywności hialuronidazy

poprawia szczelność i elastyczność drobnych naczyń krwionośnych - wykazuje więc działania podobne do

witaminy P. Zmniejsz lub zatrzymuje krwawienia. Eskulina znalazła zastosowanie w leczeniu hemoroidów,

owrzodzeń i żylaków podudzi. Dzienne dawki doustne to 30 - 75 mg. Stosuje się ją również przy produkcji

preparatów światłochronnych, gdyż dobrze absorbuje promieniowanie z zakresu UV.

Psolaren – jest to związek zaliczany do furanokumaryn. Charakteryzuje się on działaniem fotouczulającym –

czyli zdolnością do znacznego zwiększania wrażliwości skóry na światło. Związki tego typu w połączeniu ze

światłem słonecznym powodują z reguły bolesne i poważne reakcje skórne. Mimo tego przykrego i czasem

niebezpiecznego działania substancje tego typu znalazły zastosowanie w leczeniu choroby zwanej

bielactwem. Stosuje się wówczas naświetlania promieniami UV po wcześniejszym podaniu psolarenu lub

jego mniej toksycznych pochodnych.

Ksantotoksyna – jest to pochodna psolarenu (a dokładnie 8-metoksypsolaren), i podobnie jak on wykazuje

silne właściwości fotouczulające, ma jednak słabsze działanie toksyczne i z tego względu znalazła większe

zastosowanie w leczeniu bielactwa i łuszczycy niż psolaren. Ksantotoksyna stanowi główny składnik czynny

owoców aminka większego (Ammi majus), występuje również w innych roślinach z rodziny Umbelliferae. Jest

Źródło materiałów: ww.farmakognozja.farmacja.pl | Przekonwertowanie do PDF: p. Zosia :-)

Materiały z farmakognozji dla studentów III roku farmacji

Fitochemia

stosowana w Polsce jako lek o nazwie Oxoralen. Działanie ksantotoksyny związane jest z łączeniem się tego

związku (pod wpływem promieniowania UV) z zasadami pirymidynowymi DNA.

Wisnadyna – nazwa tej piranokumaryny wskazuje, że występuje ona w owocach aminka egipskiego – Fructus

Ammi visnaga. Jest ona głównym związkiem czynnym tego surowca. Wisnadyna działa rozszerzająco na

mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, oskrzeli i naczyń wieńcowych. Wykazano również, że ta

furanokumaryna zmniejsza stężenie lipidów i cholesterolu we krwi. Pomimo tego działania preparaty

zawierające wisnadynę wykorzystywane były przede wszystkim w leczeniu choroby wieńcowej i dusznicy

bolesnej, rzadziej, pomocniczo w kamicy żółciowej i nerkowej. Obecnie, w dobie o wiele skuteczniejszych

leków, wykorzystanie tego związku w lecznictwie jest marginalne.

Aflatoksyny – jest to grupa związków, których struktura opiera się na

szkielecie kumarynowym. Obecnie poznano kilkanaście związków

zaliczanych do tej grupy. W celu ich usystematyzowania podzielono je na

serie np. A, B czy C. Aflatoksyny wytwarzane są przez grzyby pleśniowe z

rodziny Aspergillus (przede wszystkim Aspergillus flavus). Związki te należą

do kancerogenów – nawet ich małe ilości prowadzą do powstawania

nowotworów, szczególnie wątroby. Większe, jednorazowe dawki prowadzą

do ciężkich uszkodzeń tego narządu. Ze względu na występowanie pleśni

grzyba Aspergillus flavus w pewnych produktach spożywczych może

dochodzić czasami do ich skażenia aflatoksynami. Do najbardziej

“zagrożonych” produktów należą: różnego rodzaju bakalie, zwłaszcza orzeszki ziemne oraz zboża.

Źródło materiałów: ww.farmakognozja.farmacja.pl | Przekonwertowanie do PDF: p. Zosia :-)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: