PRO LIFE - Ulotka A3 - Antykoncepcja prowadzi do aborcji.pdf - 02 Teksty i ulotki PDF - klukasze1

Wysoka zawodność

antykoncepcji (głównie

wśród młodzieży):

– 50% nastolatków mieszkających razem do−

świadcza zawodności w ciągu roku stosowania

antykoncepcji (a 30% wciągu roku zarażą się cho−

robą przenoszoną drogą płciową) (Dinerman L.,

Wilson M., Duggan A., Joffe A., Archives of Pedia−

trics & Adolescent Medicine, 1995, 149 No. 9).

– 47% młodocianych niezamężnych kobiet

mieszkających razem z partnerem doświadcza

zawodności środka antykoncepcyjnego (Ha−

ishan Fu, Darroch J., Haas T., Rajnit N., Family

Planning Perspectives, 1999, 31 (2): 56−63).

Zawodność antykoncepcji wśród niezamężnych nastolatków w ciągu roku (w proc.)

na podstawie badania National Survey of Family Growth 1995 (przeprowadzonego

na 10 847 kobietach w USA) (Haishan Fu, Darroch J., Haas T., Rajnit N., 1999, op. cit.).

Dla mnie to był wyrok. Zadzwoniłam

do Andrzeja. Nie wierzył. Myślał, że żartu−

ję. Że sprawdzam, jak się zachowa. Prze−

cież brałaś tabletki, powtarzał. Przecież

miało być spoko… Tej nocy nienawidzi−

łam świata. Siebie. Z rozpaczy wyłam do

samego rana. Dlaczego, skoro tak bardzo

dbałam o to, aby nie wpaść. Ciągle fasze−

rowałam się prochami, uważałam i co?

I będę łazić z brzuchem. Będą mnie wyty−

kać palcami. Nie pójdę na studia. Zostanę

tu na zawsze. Z dzieckiem, z mężem, z by−

le jaką pracą. Nigdy i nigdzie się nie wy−

rwę. No, bo przecież nie usunę ciąży. Nie

zabiję własnego dziecka. Nie dlatego, że

jestem taka wierząca. Nie jestem. Ale usu−

nąć? Nie. To niemożliwe… Jakieś takie…

nieprzyzwoite. Następnego dnia rozma−

wiałam z Andrzejem. Co teraz? Kiedy po−

wiemy rodzicom? – pytałam. Mówiłam

coś o studiach zaocznych, o pomocy ro−

dziców. Andrzej milczał. Usuń – usłysza−

łam w końcu. Usuń, dam kasę – powtó−

rzył. Nie wierzyłam własnym uszom. Po−

czułam ścisk w gardle. Nie mogłam wy−

krztusić żadnego słowa. Niczego. On ze

łzami w oczach zapewniał, że mnie kocha.

I że jeśli ja kocham jego, to muszę tak zro−

bić. Nie możemy mieć dziecka – tłuma−

czył. Musimy zdać na studia. Realizować

marzenia. Znaleźć dobrą pracę. Wtedy bę−

dziemy mieli dziecko. Dużo dzieci. Bo on

je uwielbia. Ale nie teraz. Nie teraz! Bo

ugrzęźniemy, utoniemy… To dla mojego

dobra. Wyłącznie. A jak nie usunę, zosta−

wi mnie. Odejdzie. Nie jest gotowy na pie−

luchy. Wmawiał mi, że ja też tak myślę, że

powtarza tylko moje słowa, bo ja sama

chcę usunąć. Znacznie później zrozumia−

łam, że mnie szantażował. Za późno.

w stanie to zrobić. I nie chrzań, że każda ko−

bieta zrozumie. Nieprawda! Zobacz, miałam

tylko 18 lat, wielkie plany, marzenia. Chcia−

łam je realizować. Ale byłam w ciąży. Z fa−

cetem, którego kochałam, a który nie poko−

chał naszego dziecka. Nie chciałam usuwać.

Wiedziałam, że to zmieni moje życie, ale nie

chciałam. A on mi wmawiał, że powinnam

to zrobić. Tym bardziej, że sama tego chcę.

I w końcu mu uwierzyłam! Uwierzyłam, że

chcę zabić. Że to moja decyzja. Że tak bę−

dzie dla nas lepiej. Andrzej był przy mnie ca−

ły czas. Twierdził, że nigdy mnie nie zosta−

wi, a o tym incydencie (tak, incydencie)

szybko zapomnimy. Oficjalnie nie można

u nas dokonywać aborcji. Ale nie ma z tym

problemu. Wystarczy mieć forsę. Nie wiem,

skąd Andrzej miał pieniądze na zabieg. Wo−

lałam nie pytać. To on załatwił wszystko

z lekarzem z prywatnej kliniki w innym mie−

ście. Tam miałam pozbyć się kłopotu.

Okropnie się bałam. Z nikim prócz Andrzeja

nie mogłam o tym rozmawiać. Próbowałam

się modlić, ale było mi głupio. Modlić się

przed czymś takim… W nocy przed zabie−

giem dręczyły mnie koszmary. Wszędzie

było pełno krwi. Teraz myślę, że to były mo−

je wyrzuty sumienia. Andrzej przyjechał po

mnie rano samochodem. Rodzice nie wni−

kali, dokąd jedziemy. Bardzo ufali mojemu

chłopakowi. W gabinecie było mi zimno.

Przyszedł anestezjolog. Mówił, że nie będę

niczego czuła. Słyszałam odgłos odkłada−

nych metalowych narzędzi lekarskich. Trzę−

słam się z zimna. A może ze strachu. Nie

mogę. Nie mogę mówić, co było potem…

Obudziłam się na sali. Andrzej siedział

obok. Głaskał mnie po głowie. Skarbie,

wszystko będzie dobrze, kocham cię –

szeptał. Nie dałam rady mówić. Ani płakać.

łam na ulicy z daleka, bo jakiś ból nie po−

zwalał mi oddychać. Ściskał za gardło.

Zmuszał do ucieczki. Nie śmiałam się tak

radośnie jak przedtem. Rodzice mówili, że

spoważniałam. I że to taki stres przed ma−

turą. A ja nie mogłam powiedzieć im

prawdy. Choć tak bardzo chciałam przytu−

lić się do matki. Wypłakać się w rękaw.

Wyżalić. Zajęłam się nauką. W końcu za

kilka miesięcy miałam zdawać na prawo.

Andrzej też stukał. Na randkach aż do znu−

dzenia zapewniał o swoich uczuciach. Po−

wtarzał, że postąpiłam słusznie. Tak, jak

powinnam. Byłam mu wdzięczna za

wsparcie. I bardzo go kochałam. Matura

poszła gładko. Egzaminy wstępne też.

W Warszawie wynajęliśmy razem miesz−

kanie. O aborcji nie mówiliśmy. Ta sprawa

wracała tylko wtedy, gdy w nocy budziły

mnie koszmary. Andrzej przytulał mnie

i uspokajał. Aż do tego dnia… To był gru−

dzień, paskudna pogoda. Miałam doła.

Andrzej wrócił z zajęć. Milczał. A potem

zaczął się pakować. Ot, tak, po prostu…

Jak gdyby nigdy nic. Wyprowadzał się.

Dokąd? Dlaczego? Nie odpowiadał. Błaga−

łam, żeby wyjaśnił. Co zrobiłam, że mnie

tak karze. Przecież ja tak cię kocham. Dla

ciebie usunęłam ciążę – krzyczałam. Sama

tego chciałaś – mówił bezładnie . Nie

wiem, co czuję. Muszę od ciebie odpo−

cząć . A potem usłyszałam coś strasznego.

Ohydnego. Powiedział, że nie może być

z kimś, kto zabił dziecko. Przestałam pła−

kać. Wrzeszczałam, że ma się wynieść.

Zejść mi z oczu. Tamtej nocy myślałam, że

umrę. I chciałam umrzeć. Znów nienawi−

dziłam siebie. Minęło trochę czasu, zanim

się pozbierałam. Ale czas nie goi wszyst−

kich ran…

niski status socjoekonomiczny wyższy status socjoekonomiczny

Metoda

antykoncepcji

Pigułka

nie mieszkający

razem

12,9

Mieszkający

razem

48,4

nie mieszkający

razem

7,6

Mieszkający

razem

31,4

Prezerwatywa

23,2

71,7

14,0

51,3

Z danych opublikowanych przez Amerykańską Akademię Pediatrii w „Pediatrics” (Vol. 104, Novem−

ber 1999) wynika, że zawodność stosowania hormonalnej pigułki antykoncepcyjnej u nieletnich ko−

biet jest kilkanaście razy wyższa w stosunku do zawodności u kobiet dojrzałych i dochodzi do 15 proc.

Skuteczność antykoncepcyjna prezerwatyw: odsetek (%) kobiet zachodzących

w ciążę podczas stosowania prezerwatyw przez rok.

Źródło

Skuteczność

w warunkach

idealnych

Skuteczność

w warunkach

typowych

· W BMJ (British Medical Journal) opisa−

no badania, wykazujące, że 52% osób bada−

nych zdarzyło się pęknięcie lub ześlizgnięcie

prezerwatywy w ciągu 3 miesięcy przed bada−

niem (Kelly J., A. Grazioli, BMJ, 1996, 312).

· W Stanach Zjednoczonych 25−47% za−

pomina zażyć przynajmniej jedną pigułkę an−

tykoncepcyjną w ciągu cyklu. Z badań francu−

skich wynika, że 27% badanych kobiet zapo−

mniało zażyć pigułkę w ciągu 4 tygodni. Gdy

badania tego problemu prowadzono nie na

podstawie opinii kobiet, lecz regularność sto−

sowania pigułki antykoncepcyjnej mierzono

elektronicznie, wykazano, że jedynie 19−33%

kobiet nie zapomniało zażyć pigułki w ciągu

miesiąca (w porównaniu do liczby opartej na

deklaracjach kobiet: 53–59%) (Moreau C.,

Bouyer J., Gilbert F., Perspectives on Sexual

and Reproductive Health, 2006, 38).

· „W Stanach Zjednoczonych 60 proc. ciąż

(3,1 mln rocznie) to ciąże nieplanowane. 47

proc. z tych ciąż powstaje, gdy kobieta stosu−

je antykoncepcję. Tak wysoki wskaźnik jest

szczególnie zaskakujący wobec niskiej zawod−

ności przypisywanej długoterminowym meto−

dom antykoncepcyjnym oraz wobec faktu, że

antykoncepcję doustną stosuje 73 proc.

wszystkich Amerykanów stosujących anty−

koncepcję w ogóle” (Potter L. S., Obstetrics

&Gynecology, 1996, Vol. 88, No 3, Suppl).

· „W ciągu całego życia statystyczna kobie−

ta doświadczy 1,8 raza zawodności środków

FDA (Consumer−Friendly Birth Control Information) 1997

The Alan Guttmacher Institute−AGI (Facts in Brief) 2000

CDC, MMWR 48 (47); 1073−80, 1999

WHO Fact Sheet No. 243, June 2000

–

14%

16%

14%

10–14%

Zawodność antykoncepcyjna prezerwatyw w określonych grupach (liczona jako liczba

niezaplanowanych ciąż występujących u 100 kobiet stosujących prezerwatywy w ciągu roku)

KOBIETY UBOGIE

zamężne

niezamężne, nie żyjące

w konkubinacie

żyjące w konkubinacie

wiek

<20

23,1

20−24

20,6

25−29

16,6

>=30

10,7

<20

23,2

20−24

22,7

25−29

23,6

>=30

14,9

<20

71,7

20−24

41,1

25−29

23,7

>=30

19,5

KOBIETY ŚREDNIOZAMOŻNE

zamężne

niezamężne, nie żyjące

w konkubinacie

żyjące w konkubinacie

wiek

<20

13,9

20−24

12,3

25−29

9,8

>=30

6,2

<20

14,0

20−24

13,7

25−29

14,3

>=30

8,8

<20

51,3

20−24

26,1

25−29

14,3

>=30

11,7

źródło: Family Planning Perspective, 1999, 31 (2)

antykoncepcyjnych” (Trussell J., Vaughan B.,

Family Planning Perspectives, 1999, 31 (2)).

czętych dzieci i późniejszymi cierpieniami fi−

zycznymi i psychicznymi kobiet−matek (syn−

drom postaborcyjny).

Uwierzyłam, że chcę zabić

Usiłujesz mnie zrozumieć? Nie możesz.

Tylko ktoś, kto był w takiej sytuacji, jest

Czas nie goi ran

Nie myślałam o tym, co zrobiłam. Nie

byłam w stanie. Kobiety z wózkami omija−

wysłuchała Aga Trojan

źródło: „Cogito”, nr 19/03 (206),

str. 20–21

Musimy z mocą podkreślać, że antykon−

cepcja nie tylko nie prowadzi do zmniejszenia

liczby aborcji, lecz do jej zwiększenia, a jej

promowanie skutkuje wzrostem zabójstw po−

dr inż. Antoni Zięba

Prezes Polskiego Stowarzyszenia

Obrońców Życia Człowieka

Aborcja boli na zawsze

moi znajomi postanowili się zająć wszystkim

sami. Czułam się jak ktoś patrzący na to

wszystko z zewnątrz, jakby to w ogóle mnie

nie dotyczyło, jakby chodziło o kogoś innego.

Nie oskarżam teraz nikogo, oni po prostu ro−

bili to, co uważali za najlepsze. Dlatego teraz

wiem, że tak ważne jest, by ludzi uczyć

i uświadamiać o tym, co naprawdę jest dobre!

Znalazłam się w Cleveland, u znajomych,

którzy zawieźli mnie do kliniki aborcyjnej. Mo−

je serce mówiło mi wtedy, że robię źle, jednak

rozsądek podpowiadał to, do czego namawia−

li inni.

Zostałam sama w klinice, wzięto ode mnie

200 dolarów, poddano testowi ciążowemu

i przydzielono metalową szafkę, taką jak na pły−

walni. Dostałam papierową jednoczęściową pi−

żamę. Wszystko wokół było zimne, personel za−

chowywał się w sposób mechaniczny i formalny.

Świadectwa

Musiałam mieć pewność, że nic się nie zda−

rzy. Kiedy w październiku spóźniał mi się

okres, tłumaczyłam to przemęczeniem. Te

ciągłe powtórki, klasówki – myślałam. Poza

tym złapałam paskudną anginę. Wreszcie

dostałam okresu. Był krótszy i skąpszy niż

zwykle, ale nie zwróciłam na to uwagi. Prze−

męczenie i choroba rozwalają organizm.

W listopadzie okresu już nie miałam. Dla

świętego spokoju poszłam do lekarza.

O tym, jak wielkim nieszczęściem w ży−

przy twoich zarobkach?”, „Przecież masz już

jedno dziecko do wyżywienia”, „Z czego zapła−

cisz za poród i pobyt w szpitalu?”. Miałam

okropny zamęt w głowie, nikt mnie nie wsparł,

nie przytulił, nie zapytał, co czuję. A wystar−

czyłaby choć odrobina miłości czy wsparcia...

Znajoma, która 25 lat wcześniej poddała

się nielegalnej aborcji, pierwsza podsunęła mi

to rozwiązanie. Przecież teraz aborcja jest już

legalna i „bezpieczna”. I choć ona sama na

skutek aborcji nie mogła mieć dzieci, bardzo

mnie do niej namawiała. Czułam się jak w po−

trzasku. Nie było czasu na myślenie...

Byłam kompletnie zdezorientowana i ogłu−

piona, nie wiedziałam, co robić. W tej sytuacji

Zabiłam dziecko

ciu kobiety jest aborcja i jak tragiczne

powoduje konsekwencje, mówi świa−

dectwo Carolyn, opublikowane w książce

„Aborted Women. Silent no more”.

To było 10 lat temu. Zaszłam w ciążę. Byłam

rozwiedziona i faktycznie samotna. Pierwszą mo−

ją reakcją była panika. Miałam już 4−letnią córkę,

pracowałam tylko dorywczo, więc niewiele zara−

białam. Ojciec dziecka, kiedy dowiedział się, że je−

stem w ciąży, wycofał propozycję małżeństwa.

Byłam bez środków do życia, bez ubezpieczenia

i nie wiedziałam, gdzie szukać pomocy.

Kiedy zwracałam się do znajomych, każdy

mi mówił coś innego: „Z czego się utrzymasz

K ujonem zostałam z musu. Wiedza

była moją jedyną szansą na wyrwa−

nie się z małego miasteczka. Szansą

na lepsze życie. Dlatego po maturze chcia−

łam zdawać na prawo. Nie wyobrażałam so−

bie, że cokolwiek pokrzyżuje moje plany.

Ale kujonom też zdarza się miłość. Pięk−

na, mądra, odpowiedzialna. Andrzej, mój fa−

cet, uczył się w technikum. Prócz uczucia łą−

czył nas wspólny plan: zdać maturę i wyje−

chać na studia w wielki świat. On wybierał

się na warszawską politechnikę, ja na wyma−

rzone prawo. Dlatego nasz związek oparli−

śmy na zasadzie: uczucie jest ważne, ale na−

uka ważniejsza. To nasza szansa. Oczywi−

ście, spotykaliśmy się. Kino, czasami impre−

za albo seks, kiedy Andrzej miał wolną cha−

tę. Cały czas brałam tabletki antykoncepcyjne.

Wyrok dożywocia

Ginekolog nie miał wątpliwości. Ciąża.

Siódmy tydzień. Tłumaczył, dlaczego tablet−

ki nawaliły. Że antybiotyki, choroba…

Zapraszamy na stronê internetow¹ Polskiego Stowarzyszenia Obroñców ¯ycia Cz³owieka: www.pro-life.pl

Żadnego współczucia, żadnego wsparcia. Jak

w jakiejś fabryce. Kazano mi czekać na wywo−

łanie w małej poczekalni. Potem przeprowa−

dzono mnie do innego pomieszczenia, kazano

położyć się na stole i włożyć stopy w coś w ro−

dzaju strzemion. Wszystko było tak zimne, że

miałam dreszcze. Jeszcze nigdy tak się nie ba−

łam i nie byłam taka samotna. Okazało się, że

zabieg, który miał być bezbolesny, wcale taki

nie był. Kiedy wyrywano ze mnie dziecko, ból

stał się tak nieznośny, że z oczu popłynęły mi

łzy. Kazano mi leżeć spokojnie i obiecywano,

że „to zaraz się skończy”. Po aborcji kazano mi

przejść do innego pokoju, gdzie pozwolono mi

położyć się na pół godziny, po czym kazano

wstać i pójść. Poszłam do szafki i ubrałam się.

Miałam się zgłosić do lekarza rodzinnego za

sześć tygodni. Zapytałam, czy mogę zadzwo−

nić po kogoś. Odpowiedziano, że szpital nie

ma telefonu na użytek pacjentek i że mogę za−

dzwonić z budki na zewnątrz.

Wyszłam na ulicę. Był zimny, listopadowy

dzień. Kiedy czekałam przed kliniką na samo−

chód, byłam zmarznięta, czułam nudności, za−

wroty głowy, samotność i pustkę. Podjechała

po mnie znajoma ze swoją przyjaciółką. Je−

chały właśnie na lunch do restauracji, więc

byłam zmuszona im towarzyszyć. Chciałam

po prostu z kimś być. Po dwóch dniach ktoś

ze znajomych odstawił mnie z powrotem do

domu i dosłownie zostawił przed drzwiami

mieszkania. Ciekawe, że tyle osób było goto−

wych, żeby mi doradzać przed aborcją, a po

wszystkim zostałam kompletnie sama...

Wszystko, co nastąpiło później, przypomi−

nało bardziej koszmar niż rzeczywistość.

W nocy śniło mi się moje własne, zabite dziec−

ko... Zaczęłam pić, doszłam do pięciu butelek

alkoholu tygodniowo. Czasem nie jadłam

przez kilka dni, a potem, zmusiwszy się do je−

dzenia, wymiotowałam wszystko, co wcze−

śniej zjadłam. W końcu poszłam do lekarza

i okazało się, że po aborcji wdała się infekcja

dróg rodnych. Lekarz zaczął mnie leczyć, lecz

nic nie skutkowało. Kiedy opowiedziałam mu

o nocnych koszmarach i o moim rozstrojeniu

nerwowym, zapisał środki uspokajające. Żad−

nej pomocy, żadnej rady – po prostu tabletki...

Brałam tabletki uspokajające na noc, żeby

móc spać, i tabletki pobudzające na dzień, że−

by się jakoś trzymać. Cztery razy świadomie

przedawkowałam, próbując się zabić. Nie są−

dzę, żebym naprawdę chciała wtedy umrzeć,

po prostu chodziło o to, żeby mną się ktoś za−

jął, wysłuchał, wsparł. Chciałam, żeby to cier−

pienie się wreszcie skończyło. Lekarz próbo−

wał leczyć poaborcyjną infekcję coraz to no−

wymi sposobami, ale bez skutku. Zmieniałam

lekarzy jednego po drugim i w końcu musia−

łam się poddać operacji chirurgicznej, bo in−

fekcja uszkodziła szyjkę macicy. Na krótko po−

czułam się lepiej.

W końcu poznałam mężczyznę, który dzisiaj

jest moim mężem. Dzięki jego miłości iwsparciu

zaczęłam swoje życie jakoś składać na nowo.

Razem zaczęliśmy chodzić do kościoła, gdzie

wreszcie spotkałam Chrystusa, mojego Zbawcę.

On przebaczył mi to, co zrobiłam, ale upłynęło

wiele czasu, zanim byłam zdolna wybaczyć sa−

ma sobie. Po długim okresie duchowej śmierci

idoświadczenia prawdziwego piekła powróciłam

wreszcie do życia. Fizyczne skutki aborcji dawa−

ły jednak ciągle znać o sobie: spadek odporno−

ści, ciągle nowe infekcje, guzki, endometrioza.

W końcu lekarze stwierdzili, że wyleczenie jest

niemożliwe i dlatego byłam zmuszona poddać

się operacji usunięcia macicy. Po 10 latach za−

płaciłam wreszcie swój „rachunek” za aborcję.

Kiedy spoglądam wstecz, myślę, że jeśli

wtedy znalazłabym wokół siebie miłość, zro−

zumienie i wsparcie, a przede wszystkim rze−

telną znajomość faktów związanych z aborcją,

nigdy bym się na nią nie zdecydowała. Abor−

cja boli, boli już na zawsze. Sądzę, że stowa−

rzyszenia kobiet, które poddały się aborcji, po−

winny być dużo głośniejsze. Mamy prawo

ostrzegać przed tym bólem.

A świadomość, że miliony kobiet przeży−

wają ten sam koszmar, który ja przeszłam,

rozdziera mi serce.

Antykoncepcja

65% stosowało antykoncepcję (21% stoso−

wało pigułkę antykoncepcyjną, 9% spiralę,

12% prezerwatywę a 23% inną metodę) (Ba−

jos N., Leridon H., Goulard H., Oustry P., Job−

−Spira N., Human Reproduction, 2003, Vol.

18, No. 5).

Australia – Nowa Zelandia

Większość kobiet, która poddaje się abor−

cji, używa w chwili poczęcia środków anty−

koncepcyjnych – dowodzą uczeni z australij−

skiego Uniwersytetu Flinders w Adelajdzie.

Badanie przeprowadzone wśród 3,4 tys.

kobiet przeczy teorii mówiącej, że najlepszym

sposobem na ograniczenie liczby aborcji jest

szeroko dostępna antykoncepcja.

Profesorowie Wendy Abigail, Charmaine

Power i Ingrid Belan wykazali, że około

70 proc. uczestniczek badania, które dokona−

ły w ciągu ostatnich 10 lat aborcji w jednej

z klinik w Adelajdzie, używało środków anty−

koncepcyjnych w chwili poczęcia dziecka. 36

proc. przyznało, że ich partnerzy używali pre−

zerwatywy, 28 proc. respondentek uciekało

się do różnych hormonalnych środków anty−

koncepcyjnych, a 3 proc. stosowała naturalne

metody regulacji poczęć („Australian and New

Zealand Journal of Public Health”, 2008, 32

(3), 230−237).

w mediach, promuje się fałszywy

pogląd, jakoby poprzez antykoncep−

cję można było wyeliminować aborcję. Praw−

dą jest, że promowanie stosowania środków

antykoncepcyjnych oraz powszechne ich sto−

sowanie, prowadzi w skali społecznej nie do

spadku, lecz do wzrostu liczby aborcji. Trze−

ba podkreślić, że niektórzy błędnie określają

środki wczesnoporonne jako antykoncepcyj−

ne np. „the morning after pill” (tzw. pigułkę

po stosunku), RU−486 czy spiralę wewnątrz−

maciczną (IUD), czy też pod określeniem „re−

gulacja miesiączki” ukrywają aborcję. Ta

błędna klasyfikacja powoduje zafałszowanie

statystyk, które np. w Holandii wykazują sto−

sunkowo niską liczbę aborcji – wskutek po−

minięcia abortywnego działania spiral i pigu−

łek hormonalnych.

Poniżej podajemy tylko kilka wypowiedzi

ekspertów (zarówno tych opowiadających

się za ochroną życia ludzkiego od poczęcia,

jak i tych, którzy akceptują aborcję), jedno−

znacznie wskazujących na związek przyczy−

nowo−skutkowy między antykoncepcją

a aborcją.

Prof. dr Janet E. Smith

z Uniwersytetu w Dallas w USA:

„Istotną różnicą pomiędzy antykoncepcją

a naturalnym planowaniem rodziny jest fakt,

że kobiety poddające się aborcji w większo−

ści stosowały antykoncepcję, natomiast ko−

biety, które stosują naturalne metody plano−

wania rodziny, prawie nigdy nie usuwają cią−

ży. Te, gdy zachodzą w nieplanowaną ciążę,

w pełni ją akceptują.

Antykoncepcja usuwa ze stosunku sek−

sualnego element prokreacji. Sprawia, że

ciąża wydaje się raczej wypadkiem niż natu−

ralną konsekwencją, na którą ludzie odpo−

wiedzialni powinni być przygotowani. Wte−

dy aborcja staje się rozwiązaniem problemu

niechcianej ciąży. Antykoncepcja umożliwia

utrzymywanie stosunków seksualnych tym

kobietom, które nie są gotowe na zajmowa−

nie się dzieckiem. Kiedy zachodzą w ciążę,

mają pretensje do nienarodzonego dziecka

za to, że wkroczyło w ich życie i uciekają się

do aborcji. (...)

Jest faktem, że ten sam system przekonań

i postawa psychologiczna, która dopuszcza an−

tykoncepcję, chętnie również dopuszczają abor−

cję”. (cyt. za: Smith J. E., The connection be−

tween contraception and abortion , The Rescuer,

Vol. VII, No 4, 1993).

Dla potwierdzenia przytoczonych powyżej

stwierdzeń ekspertów prezentujemy kilka da−

nych statystycznych:

Carolyn

źródło: „Miłujcie się!”

Kochajmy życie od momentu poczęcia

Szwajcaria

„Według danych Centrum Informacji

o Rodzinie i Antykoncepcji (CIFERN), odsetek

kobiet stosujących pigułki antykoncepcyjne

i prezerwatywy oraz zgłaszających się do

aborcji w 1990 r. wyniósł 49 proc., a w 1992

aż 73 proc.” (cyt. za: „Medizin und Ideologie”

nr 1/2002, s. 45)

miłości, jaką ofiarowała swojemu dziec−

ku moja młodsza siostra. Dedykuję je

wszystkim, którzy nie przyjęli nowego życia ja−

ko daru od Boga. Dedykuję tym wszystkim,

którzy uważają, że człowiekiem stajemy się od

momentu narodzenia, a nie od poczęcia. Dedy−

kuję tym, którzy twierdzą, że aborcji należy do−

konywać, jeżeli poród zagraża życiu matki.

Cała moja rodzina mieszka na terenie Biało−

rusi, z pochodzenia jesteśmy Polakami. Pro−

blem aborcji we wszystkich byłych republikach

Związku Radzieckiego w zasadzie nie istnieje.

Zabieg przerwania ciąży stawia się na równi

z rozgnieceniem muchy na szybie. To nic wiel−

kiego, przecież to nie morderstwo! Prawo ze−

zwala, a więc jest przyzwolenie. System zrobił

swoje! W ramach dygresji – w Polsce też zrobił

swoje, a i tak tęsknią niektórzy za jego powro−

tem. Ciekawe, o ile mniej się nas będzie rodzić?

Siostra moja już od dzieciństwa miała pro−

blemy zdrowotne. Szczególnie dokuczały jej

nerki. Może i częste choroby, jakie przecho−

dziła, przyczyniły się do tego, że wybrała za−

wód pielęgniarki. Moja siostra jest osobą ra−

dosną i pełną pogody ducha. Pamiętam jej ra−

dość i szczęście, kiedy to w 1993 roku wycho−

dziła za mąż. Przyznam, że trochę się o nią ba−

łem, miała dopiero 20 lat, więc zastanawiałem

się, czy to nie za wcześnie. Czy podoła trudnej

roli matki i żony. Przecież życie jest takie cięż−

kie w biednej Białorusi, tutaj niewiele się zmie−

niło i nadal z trudem starcza środków na życie.

Od dnia ślubu siostry minęły trzy lata. Nie−

stety, przez ten czas nie widywałem jej często,

kontynuowałem bowiem studia teologiczne

w Polsce.

Ciąża Aliny była bardzo trudna. Schorowa−

ne nerki szybko zaczęły dawać znać o sobie.

Musiała być hospitalizowana. Po powrocie do

domu zastała ją śmierć kochanej babci. Przeży−

ła ją tak bardzo, że podczas pogrzebu doznała

nagłego pogorszenia stanu zdrowia. Bardzo

wysoka temperatura, ból nerek, nóg, oczu

i w końcu głębokie omdlenie, spowodowały, że

siostra ponownie trafiła do szpitala. Tam lekarz

dyżurny zapytał wprost mamę, która pojechała

wraz z Aliną, kogo ma ratować: córkę czy jej

dziecko. Przez całą noc pytanie to nie dawało

spokoju naszej mamie. Po długiej modlitwie

i głębokim przemyśleniu sytuacji, mama przy−

pomniała sobie o znajomym doktorze, który za−

pewne starałby się pomóc obojgu pacjentom.

Tymczasem w szpitalu lekarz rozpoczął prze−

konująco namawiać moją siostrę na dokonanie

zabiegu aborcyjnego. Swój wywód zakończył

jednym zdaniem: „Jeśli nie zgodzisz się na za−

bieg, nie będę się zabierał za leczenie, nie chcę ry−

zykować i bawić się twoim życiem, młoda da−

mo”. Potem rozpoczęły się przekonywania pielę−

gniarek: „Sama zginiesz i będziesz miała kalekie

dziecko.”, „Kto ci wydał dyplom pielęgniarki, sko−

ro tak postępujesz?”, „Jesteś młoda, dużo jesz−

cze będziesz miała dzieci, ratuj najpierw siebie”.

Uparte „nie” siostry doprowadziło cały per−

sonel do złości i wręcz szału. Alina odmówiła

również brania leków przeciwbólowych, do cza−

su przybycia znajomego lekarza.

Płakałem, gdy czytałem list naszej mamy,

w którym pisała: „... Weszłam do sali, gdzie le−

żała Alinka, tak, że ona mnie nie widziała. Gła−

skała swój brzuszek i przez łzy bólu mówiła do

dziecka: „... Kochanie, widzisz mama też cierpi,

proszę uwierz, wszystko będzie dobrze...” .

Wszystko zakończyło się rzeczywiście do−

brze. Po przybyciu znajomego lekarza rozpoczę−

ło się leczenie w niewielkim stopniu farmakolo−

giczne. Za trzy miesiące Alina urodziła zdrową

i piękną córeczkę Marysię.

Po pewnym czasie napisała do mnie: „Nie

wiem, co bym zrobiła, gdybym straciła to

dziecko. Cały czas prosiłam Boga, aby ono

mogło narodzić się zdrowe i normalne”.

Dzisiaj Marysia ma już dwa latka, jest po−

godnym i radosnym dzieckiem. Wszyscy się

nią bardzo cieszymy. Jest również bardzo

zdolna i inteligentna, np. umie na pamięć cały

pacierz.

W czasie mojego ostatniego pobytu w domu

rodzinnym Alina powiedziała do mnie: „Zobacz,

gdybym wtedy posłuchała ludzi i medycyny, to

nie byłoby wśród nas Marysi”.

Dziękuję Bogu za to, że tak hojnie obda−

rzył moją siostrę wiarą, nadzieją i miłością.

Bardzo kocham Alinę i jej dziecko. Są dla mnie

wzorem przezwyciężenia cierpień i nadziei,

wbrew wszelkiej nadziei.

Prof. dr Christopher Tietze

jeden z najbardziej

doświadczonych statystyków

zajmujących się

tematem aborcji na świecie:

„Należy oczekiwać wysokiej korelacji

pomiędzy doświadczeniem aborcyjnym

a doświadczeniem antykoncepcyjnym

w przypadku populacji, w których zarówno

antykoncepcja, jak i aborcja są dostępne.

(...) Większe prawdopodobieństwo posia−

dania doświadczenia aborcji występuje

u kobiet, które stosują antykoncepcję”.

(cyt. za: Clowes Brian, Facts of Life , Human

Life International, Front Royal, Virginia

1997, p. 58)

Wielka Brytania

W ośrodku aborcyjnym M. Stopes w Le−

eds, w ciągu 5 lat zapytano 4666 kobiet, które

poddały się aborcji, o przyczynę ich zajścia

w ciążę. 46,6 proc. odpowiedziało, że zaszły

w ciążę wskutek zawodności prezerwatyw.

(por. British Journal of Family Planning , 22,

1996, 6−8)

Jedną z przyczyn aborcji–zabijania poczętych

dzieci jest propagowanie przez media fałszywego

mitu o rzekomej prawie stuprocentowej skutecz−

ności antykoncepcyjnych środków. Wielu, nie

tylko młodych, wierzy tej nieuczciwej reklamie

i podejmuje współżycie seksualne a „zaskoczeni”

nieskutecznością metody podejmują decyzję

o zabiciu „nieplanowanego” dziecka. Wbrew

obiegowym opiniom nie ma stuprocentowo sku−

tecznej metody antykoncepcyjnej. Prawdą jest

natomiast, że ekologiczne metody naturalne: me−

toda termiczna, objawowo−termiczna i metoda

objawowa (metoda Billingsów) mają wysoką

skuteczność. Szczególnie naganne jest przemil−

czanie przez media wyników badań nad wysoką

zawodnością antykoncepcji u młodych ludzi.

W liberalnej, demoralizującej młodzież prasie, nie

podaje się takich informacji.

Francja

Z badań przeprowadzonych na 163 ko−

bietach, które poddały się aborcji we Fran−

cji, wynika, że 46% z nich na 6 miesięcy

przed aborcją stosowało pigułkę antykon−

cepcyjną bądź spiralę IUD, 20,5% używało

prezerwatyw, 10,1% innej metody zapobie−

gania ciąży, a jedynie 13,7% kobiet wcale

nie stosowało antykoncepcji. Zaraz przed

aborcją 25,2% nie stosowało żadnej meto−

dy, 23,2% stosowało pigułkę, 9,4% spiralę

IUD, 23% prezerwatywy, 19,2% inne meto−

dy (Bajos N., Lamarche_Vadel A., Gilbert F.,

Ferrand M., Human Reproduction 2006,

Vol. 21, No. 11).

Z innych badań, przeprowadzonych na

14 704 Francuzkach wynika, że wśród 1034

kobiet, które zaszły w nieplanowaną ciążę lub

poddało się aborcji w ciągu ostatnich 5 lat,

Dr Judy Bury

w 1981 r. stwierdziła:

„Istnieją jednoznaczne dowody, że wbrew

temu, co wydawałoby się do przewidzenia,

promowanie stosowania środków antykon−

cepcyjnych prowadzi do wzrostu liczby abor−

cji”. (cyt. za: „Sex Education for Bureacrats”,

The Scotsman , 29 June 1981)

kleryk Aleksander Krewski

Zapraszamy na stronê internetow¹ Polskiego Stowarzyszenia Obroñców ¯ycia Cz³owieka: www.pro-life.pl

prowadzi do aborcji

W wielu środowiskach, szczególnie

C hciałbym podzielić się świadectwem

PRO LIFE - Ulotka A3 - Antykoncepcja prowadzi do aborcji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: