Dodziuk Anna - Psychologia podręczna - Część III - Pokocha….pdf - Psychoterapia - książki - fazermistrz

Psychologia podręczna

część trzecia

Anna Dodziuk

P O K O C H A Ć S I E B I E .

Całość w jednym tomie.

`Dzień dobry, mój kochany.

Znajdź trochę czasu na to, by być szczęśliwym!

Jesteś cudem, który żyje,

Który rzeczywiście istnieje na ziemi.

Jesteś kimś jedynym, niepowtarzalnym,

nie można cię z nikim pomylić.

Czy wiesz o tym?

Dlaczego się nie zdumiewasz,

nie podziwiasz,

nie cieszysz się swym istnieniem

i istnieniem innych wokół ciebie?

Czy to tak oczywiste,

czy to nic nadzwyczajnego,

że żyjesz,

że możesz żyć,

że dano ci czas,

abyś śpiewał i tańczył,

czas, abyś był szczęśliwy? (...)

Phil Bosmans: Nie zapomnij o radości.

Pallotinum Warszawa 1990

Serdecznie dziękuję wszystkim, którzy przeczytali maszyno-

pis i podzielili się ze mną swoimi uwagami: Agnieszce Korzenie-

wskiej, Mai Lis, Grażynie Płachcińskiej, Piotrowi Fijewskiemu,

Włodkowi Kameckiemu, a zwłaszcza Andrzejowi Goszczyńskiemu,

który od paru lat jest cierpliwym i bardzo wnikliwym pierwszym

czytelnikiem tego, co przetłumaczę lub napiszę.

Wiesz, zajmuję się tym już prawie 20 lat i ciągle nie mogę

się nadziwić. Aż trudno uwierzyć, jak źle ludzie myślą o sobie

i jak źle sami siebie traktują. Zrób mały eksperyment: powiedz

paru znajomym komplement, a zobaczysz, ile wysiłku włożą w to,

żeby go "unieważnić" - udowodnić Ci, że są brzydsi i głupsi niż

myślisz, a ciuch, który Ci się spodobał, to stara szmata.

A co Ty robisz, kiedy ktoś Tobie powie coś miłego albo Cię

pochwali? Co Ci wtedy przychodzi do głowy? Czy natychmiast za-

czynasz szukać argumentów, żeby udowodnić sobie, że to niepraw-

da? Jeżeli tak, to myślę, że nie lubisz też patrzeć na siebie w

lustrze. Jedna moja koleżanka wróciła po długich wakacjach na

zabitej wsi w bardzo dobrym humorze i stwierdziła, że najlepszy

był nie wspaniały las dookoła, nie piękny widok na Tatry ani

zatrzęsienie grzybów, które uwielbia zbierać - tylko fakt, że

nie było tam lustra i przez dwa miesiące nie musiała na siebie

patrzeć.

Chcesz przyglądać się temu dalej? Sprawdź jeszcze coś, tym

razem u siebie. Zaznacz we właściwych miejscach odpowiedzi na

pytania i połącz je linią tak, żeby tworzyły wykres.

Jakie uczucia odczuwasz do samego siebie?

W tym celu użyj poniższej skali skali:

1. Nigdy.

2. Wyjątkowo.

3. Rzadko.

4. Czasem.

5. Często.

6. Prawie zawsze.

W stosunku do swoich uczuć:

1. Miłość, sympatia do samego siebie.

2. Uczucia mieszane (do samego siebie).

3. Niechęć, nienawiść do samego siebie.

Przeanalizuj swoje odpowiedzi. Po przeczytaniu książki od-

powiedz ponownie na postawione wyżej pytania.

Chciałam Cię prosić, żebyś to zrobił nie tylko dla siebie,

ale i dla mnie. Może się kiedyś spotkamy, wtedy poproszę Cię,

żebyś mi powiedział, czy była jakaś różnica - jeśli tak, to

znaczy, że udało mi się wpłynąć na zmianę Twojego autoportretu.

A na tym mi zależy, bo mam taki oto ambitny zamiar: żebyś nie

tylko dowiedział się czegoś o sobie, ale też żeby coś się w To-

bie zmieniło. Żeby Ci było łatwiej i weselej żyć.

W największym skrócie można to ująć tak. Myślenie o sobie

może dodawać Ci skrzydeł, a może je obcinać. Może być motorem,

który dostarcza Ci energii do życia, realizowania przedsięw-

zięć, pomysłów i marzeń, a może być kulą u nogi, bagażem, z po-

wodu którego wszystko przychodzi Ci z trudem, rzadko coś się

udaje, a marzenia nie spełniają się nigdy. Najczęściej myślimy

o sobie źle, chociaż zwykle nie przyznajemy się do tego przed

ludźmi, a nawet przed sobą. Ponieważ wiele lat temu, zaczynając

pracę jako psycholog w poradni rodzinnej przekonałam się, że

wszystkim Ilekroć miałam na ten temat wykład czy jakieś spot-

kanie - a sprawa poczucia własnej wartości jest moim hobby i

mówiłam o tym do setek słuchaczy - zadawałam zebranym prościut-

kie zadanie: prosiłam, żeby dokończyli zdanie, składające się z

własnego imienia i słowa "jest". W moim przypadku brzmiało to

"Ania jest...". Oni mieli na "trzy-cztery" złapać pierwszą myśl

jaka odruchowo przyjdzie im do głowy.

Otóż niezależnie od tego, czy byli to pacjenci, którzy mie-

li jakieś kłopoty ze sobą, psycholodzy szkolący się w lepszym

pomaganiu innym czy też po prostu ludzie zainteresowani pozna-

waniem siebie, którzy przyszli "z ulicy" do jakiegoś domu kul-

tury - zawsze reakcja była taka sama. Najpierw poruszenie,

szmer, wyraźne zaskoczenie na wielu twarzach, potem pełen na-

pięcia śmiech albo smutek. Niektórzy zaczynali niecierpliwie

trącać sąsiada, żeby natychmiast zwierzyć się ze swojego odkry-

cia.

Oczywiście tak mocna reakcja pojawiała się nie u wszystkich,

ale u znacznej większości. Znalazło się zawsze parę osób na ty-

le odważnych i otwartych, żeby podzielić się tym, co im wyszło.

Mogłoby się wydawać, że pojawią się tu głównie takie okreś-

lenia, których używamy zapytani o charakterystykę jakiejś oso-

by. Kto to jest Kowalczyk? Młody facet z Poznania, nauczyciel,

żonaty. Albo sprzedawczyni z naszego sklepu osiedlowego, star-

sza pani. Jednak wśród setek odpowiedzi, jakie zdarzyło mi się

słyszeć, zawód ani miejsce zamieszkania nie występowało nigdy,

płeć i wiek tylko parę razy, podobnie stan rodzinny.

Określenia, jakie padały, to nie były informacje, lecz oce-

ny. I to oceny w znacznej większości negatywne: "Piotrek jest

głupi", "Basia jest brzydka", "Józek jest do niczego". Czasem

bardziej rozwinięte bardziej szczegółowe - niektórym na przy-

kład przychodziło do głowy zdanie "Krysia wszystko gubi" albo

"niczego nie potrafi doprowadzić do końca".

Robię ten eksperyment już kilka lat i nadal szokuje mnie,

jak duży jest procent osób z takimi negatywnymi ocenami wśród

zgromadzonych na dowolnej sali. No dobrze, nie ma się czemu

dziwić, kiedy siedzą tam ludzie z jakimiś problemami: alkoholo-

wymi, małżeńskimi, z trudnościami w szkole (daję takie przykła-

dy, bo z kłopotami tego rodzaju najczęściej miałam do czynie-

nia). Ale również kiedy grupy były dobierane pod innym kątem -

młodzież z warszawskiego klubu osiedlowego, studenci, dokształ-

cający się pracownicy socjalni - zawsze określenia "na minus"

przeważały nad pozytywnymi i była to przewaga miażdżąca.

A co z Tobą? Czy już sprawdziłeś, co masz w głowie na włas-

ny temat? Możesz powiedzieć, że to się rozpisuje na całe mnóst-

wo różnych szczegółowych ocen. To znaczy: co myślisz o sobie

jako o człowieku w ogóle albo jako o kobiecie czy mężczyźnie

jakim jesteś synem, jaką matką, jakim pracownikiem. Jak gotu-

jesz, pływasz, całujesz, jak sobie radzisz w towarzystwie, czy

umiesz zbierać grzyby, co myślisz o własnych zdolnościach do

uczenia się języków obcych. To prawda, w każdym z tych obszarów

masz jakąś samoocenę, myślisz o sobie dobrze albo źle. Każdy z

nich zresztą i niezliczone inne można by dzielić na jeszcze

mniejsze cząstki.

Ale masz również - jak każdy - pewien syntetyczny obraz,

jakieś ogólne poczucie na własny temat. U amerykańskiego psy-

choterapeuty Erica Berne'a nazywało się to poczuciem, czy jes-

tem O.K. czy nie O.K., czy jestem w porządku, czy nie. Można o

tym mówić jeszcze inaczej, mianowicie: jaki mam stosunek do sa-

mego siebie? Czy siebie akceptuję, lubię, kocham? Czy godzę się

na siebie takiego lub taką, jaka jestem? Co jestem wart czy wa-

rta? (Niestety, mam z tą książką pewien kłopot w zdaniach ta-

kich jak dwa poprzednie trudno za każdym razem używać i rodzaju

męskiego, i żeńskiego. Po długich wahaniach zdecydowałam się

konsekwentnie zwracać się do Ciebie w rodzaju męskim, ponieważ

wszyscy jesteśmy przyzwyczajeni do określonego sposobu czyta-

nia. Otóż -jak myślę - zdanie "jesteś dobra" zostanie tylko

przez kobiety odczytane jako skierowane do nich, zaś "jesteś

dobry" brzmi naturalnie zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet.

Andrzej, mój przyjaciel i recenzent, któremu zwierzałam się

z tej trudności, trochę mnie pocieszył: "Przecież zwracasz się

do człowieka, a człowiek w naszym języku jest rodzaju męskie-

go").

Mnie samej, muszę Ci powiedzieć, jako uzupełnienie zdania

"Ania jest..." przez wiele lat pojawiało się "głupia" albo

"brzydka". Mówię to, bo chcę, żeby było jasne, że problem nis-

kiej samooceny znam nie tylko z pracy z pacjentami i psycholo-

gicznej literatury - gdzie ostatnio poświęca się tej sprawie

coraz więcej miejsca - ale też z własnych przeżyć. Udało mi się

wiele poprawić, mój autoportret jest coraz lepszy.

Z tym, że w trakcie tej niełatwej pracy uprzytomniłam sobie

coś ważnego: że negatywne myślenie o sobie to sprawa nie tylko

indywidualna, ale i społeczna. Mówić - i myśleć! - o sobie dob-

rze jest czymś nieładnym, nietaktownym, tak nie wypada. Czło-

wiek boi się, że zostanie uznany za chwalipiętę, narazi się na

zarzut wywyższania się albo pychy.

Nie ma zwyczaju nie tylko chwalenia siebie, ale też innych.

Skrytykować, powiedzieć "całą prawdę prosto w oczy", wytknąć

błędy i niedostatki - tak, to się ceni. Jesteśmy przesiąknięci

takimi nawykami. Natomiast rzadko kiedy spotykamy się z pochwa-

łą chwalenia, dostrzegania korzystnych cech i otwartego wyraża-

nia pozytywnych opinii o drugim człowieku. Dlatego nawet jeśli

jak powietrza potrzebujesz dobrego słowa, życzliwego zdania o

sobie, uznania ze strony innych, to sam uparcie im tego odma-

wiasz. I oto mamy do czynienia ze społeczeństwem pod tym wzglę-

dem dosłownie wygłodzonym.

Nie da się tego zmienić tak od razu, ale - jak mawiał pe-

wien chiński mędrzec - nawet droga o długości dziesięciu tysię-

cy li zaczyna się od pierwszego kroku. Napisałam tę książkę dla

tych, którzy chcą go zrobić.

Kilkanaście lat temu pracowałam przez pewien czas w zespole

jednego z najlepszych polskich psychoterapeutów. Kiedyś rozma-

wialiśmy o wypisaniu z ośrodka pacjentki z nerwicą, której uda-

ło się podczas leczenia pozbyć przykrych objawów nieustannego

lęku. Pamiętam smutne słowa szefa: "Ona jest młoda, ładna, in-

teligentna ale tak strasznie źle myśli o sobie. Anka, co ja mam

zrobić?"

Wzięłam sobie to pytanie mocno do serca i przez następne

piętnaście lat szukałam odpowiedzi na nie. Czytałam książki,

analizowałam własne przeżycia, a przede wszystkim słuchałam lu-

dzi, którzy zdecydowali się zajrzeć w siebie i coś w sobie

zmienić. Poszukiwania wciągały mnie coraz bardziej i nie wyglą-

da na to, żebym miała ich zaprzestać, bo ciągle odnajduję ja-

kieś nowe cegiełki, z których buduje się odpowiedź. W każdym

razie dzisiaj wiem już na pewno, że niska samoocena to jedna z

najważniejszych i najbardziej powszechnych ludzkich dolegliwoś-

ci. moim pacjentom doskwiera złe mniemanie o sobie, zaczęłam to

sprawdzać u innych ludzi.

Rozdział I: Co naprawdę myślisz o sobie?

Czy już wiadomo, o czym właściwie mamy rozmawiać? W języku

psychologicznym mówi się o poczuciu własnej wartości, samooce-

nie albo obrazie własnej osoby. I każdy wie, że najogólniej

chodz

i o to, jak przeżywamy samych siebie, czy myślimy o sobie

dobrze czy źle, jaki jest nasz prywatny "wewnętrzny autopor-

tret". Ale... co innego patrzeć z zewnątrz, z dystansu, a co

innego znaleźć się w skórze człowieka z samopoczuciem typu

"mniej niż zero".

1. Skomplikowany autoportret

Jestem głupia, zła i brzydka; do niczego się nie nadaję,

nic mi nigdy nie wychodzi; czy komuś może zależeć na kimś takim

jak ja? - niestety, większość ludzi przynajmniej czasami myśli

o sobie w ten sposób. Niektórzy nawet zawsze. Najpierw spróbu-

jemy połapać się w tym myśleniu, przeanalizować je nieco dokła-

dniej, rozłożyć na czynniki pierwsze - bowiem każdy plan popra-

wy sytuacji musi poprzedzać rozeznanie czyli diagnoza.

Masz więc i Ty, jak każdy, jakąś ogólną samoocenę. Malujesz

swój autoportret w jaśniejszych lub ciemniejszych barwach. Ale

ten obraz jest oczywiście znacznie bardziej skomplikowany, zło-

żony z różnych - jeśli tak można powiedzieć - składników czy

wymiarów. Myślę, że cztery z nich są najważniejsze:

- powierzchowność, wygląd zewnętrzny, ciało

- inteligencja, mądrość, zdolności

- dobroć, uczciwość, kwalifikacje moralne

- jaką jestem kobietą? jakim mężczyzną?

Jest jeszcze piąty ważny wymiar co myślę o sobie w obszarze

"ja-inni". Czy ludzie mogą mnie lubić? Czy warto ze mną być?

Czy zasługuję na miłość? Można być przecież pięknym, mądrym i

dobrym, a mimo to czuć się bardzo samotnie.

Jedna z moich przyjaciółek zwierzała mi się kiedyś: "Jestem

niebrzydka, życzliwie traktuję wszystkich i chętnie im pomagam,

głowę mam też nie najgorszą, nauka zawsze szła mi dobrze i w

pracy osiągam spore sukcesy. Ale chyba mi czegoś ważnego braku-

je. Prawie nie mam przyjaciół, znajomi o mnie zapominają, męż-

czyźni się mną nie interesują. Strasznie mi tego brakuje". Ro-

zumiem ją, pewnie i Ty ją rozumiesz - trudno cieszyć się życiem

bez dobrych kontaktów ze znajomymi, przyjaciółmi, najbliższymi.

Spróbuję zastanowić się przez chwilę nad każdym z tych pię-

ciu obszarów - zachęcam Cię do tego samego. Ale przedtem jesz-

cze parę zdań dla tych, którzy lubią rozważać kwestie teorety-

czne. Jeżeli Ciebie to nie interesuje, po prostu opuść ten ka-

wałek i zacznij czytać dalej od następnego.

2. Dla tych, co lubią rozważania teoretyczne

Czy obraz własnej osoby i poczucie własnej wartości to jest

to samo, czy też co innego? - pytają mnie czasami. Otóż moim

zdaniem, chociaż na temat tego rozróżnienia została napisana

niejedna książka, dla naszych potrzeb można używać tych dwóch

pojęć zamiennie.

Co prawda poczucie własnej wartości - i słychać to już w

samym sformułowaniu - jest skojarzone z wartościowaniem czyli

myśleniem o sobie dobrze albo źle, z plusem albo z minusem. Na-

tomiast obraz własnej osoby mógłby być czymś neutralnym czymś w

rodzaju nieoceniającego samoopisu. Tylko że tak nie bywa. Czło-

wiek jest dla siebie zbyt ważnym tematem i sam siebie przeżywa

w sposób ogromnie zaangażowany. W związku z tym, gdy próbujesz

zrobić nawet najbardziej neutralny opis, sporządzić czysto in-

formacyjny autoportret, to jest on taki tylko pozornie, bo do

każdego jego elementu są dołączone jakieś uczucia i oceny.

Jeśli czytasz ten fragment, to znaczy, że jesteś dociekliwy

i pewnie zechcesz na własnym przykładzie sprawdzić, czy tak

jest. Wypisz na kartce dziesięć cech, które charakteryzują Cie-

bie bądź Twoją sytuację, a potem dopisz do każdej plus albo mi-

nus - w zależności od tego, czy to dobrze czy źle, że tak jest.

Drugie ważne pytanie: jak się ma poczucie własnej wartości

do uczuć wobec siebie samego? Inaczej mówiąc, idzie o to, czy

siebie lubisz, czy nie lubisz. Ludzie o niskiej samoocenie czy

negatywnym obrazie własnej osoby nie lubią siebie, nie mają do

siebie zaufania, brakuje im pewności siebie, kiedy zabierają

się do zrobienia czegoś albo kiedy kontaktują się z innymi. Nie

musi tak być w każdej sytuacji ani we wszystkich sprawach, ale

generalnie tak właśnie jest.

Marzy mi się, żeby ktoś skonstruował przyrząd do mierzenia

samooceny. Taki wartościometr na jednym krańcu skali miałby to-

talną akceptację: lubię siebie, kocham siebie, w całości siebie

akceptuję. Na drugim biegunie: w ogóle siebie nie lubię, nic mi

się w sobie nie podoba, uważam, że zasługuję wyłącznie na nega-

tywne oceny we wszystkich sprawach. Oczywiście takie skrajne

okazy nie występują w przyrodzie, więc ani na jednym, ani na

drugim końcu skali mego przyrządu pomiarowego nie znalazłby się

żaden konkretny człowiek.

Na "lepszym" nie byłoby nikogo, ponieważ różne niesprzyja-

jące okoliczności i przeszkody życiowe są informacją, że czegoś

się nie może, nie wie, coś się nie udaje - i w wyniku zetknię-

cia z nimi nawet absolutnie jasny obraz samego siebie musiałby

ulec przyciemnieniu. Natomiast człowiek z drugiego bieguna,

który niczego by w sobie nie akceptował, niczego nie lubił, ży-

wił do siebie wyłącznie niechęć, moim zdaniem umarłby po pros-

tu, pogrążony w głębokiej depresji i apatii.

A więc wszyscy lokujemy się gdzieś pośrodku. Zaś przyrząd

pomiarowy chciałabym mieć, bo myślę, że ogólna samoocena stano-

wi fundament, na którym gorzej lub lepiej buduje się cały gmach

Dodziuk Anna - Psychologia podręczna - Część III - Pokocha….pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: