Steele Jessica - Intruz z Werony.pdf - Steele Jessica - LadyHenrietta

Jessica Steele

Intruz z Werony

Rozdział 1

Elyn stała ze słuchawką w ręku, czekając niecierpliwie na połączenie z pokojem

hotelowym, w którym zatrzymali się jej matka i ojczym.

– Niestety, nikt nie odpowiada – poinformowała telefonistka. – Jeśli zechce

pani zostawić wiadomość, otrzymają ją natychmiast po powrocie.

Miły głos telefonistki sprawił, Ŝe Elyn zdołała jakoś opanować rosnącą panikę.

– Nazywam się Elyn Talbot. Proszę przekazać, Ŝe czekam na telefon w bardzo

pilnej sprawie – powiedziała, zdobywając się na równie miły ton.

OdłoŜyła słuchawkę, uświadamiając sobie, Ŝe aczkolwiek zawsze była osobą

zrównowaŜoną i opanowaną, tym razem ogarnął ją prawdziwy popłoch.

Ponownie, po raz nie wiadomo który, przejrzała stronice zapełnione rzędami

cyfr. Ogarnęła ją gwałtowna potrzeba oderwania się od buchalteryjnych zestawień.

Schowała do szuflady biurka bilans wyników. Sytuacja firmy była fatalna.

Wkładając płaszcz i wychodząc na krótki spacer, miała wszakŜe płonną nadzieję,

Ŝe, być moŜe, po jej powrocie prawda okaŜe się mniej zatrwaŜająca.

Pragnęła podzielić się z kimś tą przygnębiającą wieścią. Ruszyła więc w stronę

pracowni projektowej, w poszukiwaniu swojego brata przyrodniego. Guy,

oczywiście, nie mógł w niczym pomóc, ale cięŜar ponurej prawdy zbyt ją

przytłaczał, by mogła unieść go sama.

Gdyby Samuel Pillinger, jej ojczym, a zarazem właściciel Zakładów

Ceramicznych Pillingera, był na miejscu, natychmiast zaalarmowałaby jego.

Wszystko wskazywało na to, Ŝe pod koniec miesiąca nie będą mieli funduszów na

wypłaty dla pracowników, nie mówiąc juŜ o dostawcach. Ale ojczym był

nieobecny. Mimo Ŝe juŜ wcześniej sygnalizowała mu złą sytuację, postanowił

dotrzymać obietnicy, którą złoŜył wcześniej jej matce, i wyjechali wspólnie do

Londynu na kilkudniowe wakacje.

Wakacje! Byli bankrutami! – rozwaŜała ponuro Elyn, naciskając klamkę w

drzwiach pracowni projektowej.

– Jest tu Guy? – spytała Hugha Burrella. Człowiek ten nie cieszył się jej

sympatią, mimo iŜ był niezłym fachowcem.

Hugh Burrell odwzajemniał jej niechęć, ó czym dobrze wiedziała. Zaczęło się

to dwa lata temu, kiedy to próbował się z nią umówić, a ona odpowiedziała

odmownie. Nazwał ją wtedy zarozumiałą snobką, choć nie zasługiwała na Ŝadne z

tych określeń. Odmówiła nie tylko dlatego, Ŝe w jego spojrzeniu widziała jakiś

fałsz, który ją zniechęcał. Po prostu przestrzegała zasady, by nie umawiać się ze

swoimi pracownikami. Zdarzyło się tak tylko raz, a męŜczyzna, z którym się

umówiła, uznał, Ŝe daje mu to prawo do szczególnych przywilejów w pracy.

– Jest u dentysty – odparł Hugh Burrell, obrzucając swoim lisim spojrzeniem jej

zgrabną figurkę i długie włosy barwy miodu.

– Dziękuję – mruknęła.

W zdenerwowaniu zapomniała, Ŝe Guy uprzedzał ją przy śniadaniu o

zamówionej na dziś rano wizycie. Spojrzenie Burrella wprawiało ją w

zakłopotanie, toteŜ czym prędzej wyszła.

Dziesięć minut później dotarła do parkowej części Bovington, zwolniła kroku i

pomimo chłodu październikowego dnia opadła na jedną z licznych ławek. Niestety,

spacer nie przyniósł ulgi jej skołatanym nerwom.

Nie przestawała zadręczać się myślą o tym, jak od początku roku usiłowała

ostrzec Sama Pillingera, Ŝe sprawy fumy wyglądają bardzo niepomyślnie. JednakŜe

on, człowiek o usposobieniu artysty, podobnie jak i jego syn, albo nie wierzył, iŜ

sytuacja wygląda aŜ tak źle, albo sądził, Ŝe wydarzy się coś, co ich ocali.

Nic się jednak nie wydarzyło. W końcu zgodził się przejrzeć razem z Elyn dane

z ostatniego miesiąca. Sądziła, Ŝe wreszcie zdołała uświadomić mu stopień

zagroŜenia. Tymczasem usłyszała: „Więc jest aŜ tak źle?” – i Sam pogrąŜył się w

myślach, przygryzając fajkę. Elyn oczekiwała jakiejś konstruktywnej rady, która

pozwoliłaby im przetrwać, w przypadku gdyby plotki o bankructwie ich

największego kontrahenta okazały się prawdą, ale dowiedziała się tylko, Ŝe właśnie

takie plotki stają się często przyczyną bankructwa. Sam dorzucił jeszcze kilka

gorzkich uwag, upatrując przyczyn swoich niepowodzeń w pojawieniu się na rynku

nowej firmy, która naleŜała do obcokrajowca o nazwisku Maximilian Zappelli.

W rzeczywistości jednak, przypominała sobie Elyn, jakieś dwa lata temu

Zappelli przejął chylącą się ku upadkowi firmę Gradburna w pobliskim miasteczku

Pinwich i w krótkim czasie postawił ją na nogi! On sam zaś prowadził we

Włoszech znakomicie prosperujące przedsiębiorstwo, zajmujące się ceramiką i

marmurami. Uznał więc zapewne – myślała Elyn – Ŝe utworzenie w Anglii jego

filii, to z handlowego punktu widzenia właściwe posunięcie. Okazało się wszakŜe,

iŜ w efekcie przekształcenia dawnej firmy Gradburnów w pręŜnie rozwijający się

koncern, Zappelli znacznie ograniczył rynek zbytu dla wyrobów Pillingera, a

ponadto przyciągnął do swoich zakładów w sąsiednim Pinwich znaczną część

wysokiej klasy fachowców.

JuŜ choćby z tego powodu – w odczuciu Elyn – zasługiwał na niechęć. W

końcu ci pracownicy zostali wyszkoleni przez Pillingera, a on ich podkupił.

W odruchu obiektywizmu uznała jednak, Ŝe skoro Zappelli większość czasu

spędzał we Włoszech, najlepszych fachowców Pillingera podkupił zapewne nie on,

lecz kierownik tutejszego oddziału.

Zirytowanym gestem wepchnęła dłonie w kieszenie, a jej piękne zielone oczy

patrzyły przed siebie nic nie widząc. Mimo wszystko daleka była od sympatii do

Zappellego. Nigdy go wprawdzie nie poznała i nie miała na to najmniejszej ochoty,

wiedziała jednak dobrze, co to za typ. Jego zdjęcie znów pojawiło się we

wczorajszych gazetach. Jak na Włocha, który na ogół mieszkał we własnym kraju,

cieszył się w Anglii znaczną popularnością, stwierdziła ponuro.

Bez trudu przypomniała sobie, Ŝe nie był na zdjęciu sam. Nigdy, na Ŝadnym

zdjęciu nie był sam! Z łatwością odtworzyła z pamięci jego fotografię – wysoki,

ciemnowłosy męŜczyzna po trzydziestce, w wieczorowym stroju, z uwieszoną na

jego ramieniu elegancką, piękną kobietą. To jasne, iŜ zawsze asystowała mu jakaś

kobieta i Ŝe zawsze była to kobieta piękna, choć nigdy nie ta sama, z którą

afiszował się poprzednio.

Uwodziciel i kobieciarz, zaszeregowała go Elyn. Tacy męŜczyźni wzbudzali w

niej instynktowną niechęć. Najgorsze było to, Ŝe kobiety z reguły traciły głowę dla

takich jak on. Nie musiała szukać przykładów daleko. Wystarczała jej przyrodnia

siostra, Loraine.

Wprawdzie Loraine nigdy nie spotkała Zappellego, ale miała niewątpliwie

wrodzoną słabość do męŜczyzn w typie Casanovy i wciąŜ padała ofiarą kolejnych

rozpaczliwych związków.

Dziwne, Ŝe matka Elyn, która za sprawą męŜa kobieciarza miała na swoim

koncie wiele gorzkich doświadczeń, nie znajdowała współczucia dla swojej

przybranej córki. Sam Pillinger równieŜ nie potrafił jej pocieszyć, gdy tonęła we

łzach z powodu kolejnego miłosnego rozczarowania. Tak więc za kaŜdym razem

rola pocieszycielki spadała na Elyn.

– A ja myślałam, Ŝe on mnie kocha! – zawodziła Loraine. Elyn uciszała ją i

koiła jej ból dopóty, dopóki siostra nie doszła do siebie na tyle, by wdać się w

następną niepomyślną dla niej przygodę.

Elyn pozostawało wtedy tylko czekać i obserwować. Doskonale potrafiła

ocenić typ donŜuana. Nie tolerowała męŜczyzn tego rodzaju. Taki właśnie był jej

ojciec – mnóstwo wdzięku i ani cienia charakteru.

Wspominała dzieciństwo jak prawdziwy koszmar. Była spokojnym, wraŜliwym

dzieckiem, które kochało oboje rodziców i drętwiało w obliczu gwałtownych

awantur. Jej rodzice bowiem albo nie widzieli poza sobą świata, albo obrzucali się

naczyniami i głośno krzyczeli. Pamiętała, jak często widywała matkę samotną i

pogrąŜoną w rozpaczy, podczas gdy Jack Talbot znikał na całe tygodnie. Gdy

wracał, następowały kolejne awantury, nowe wybuchy łez i oskarŜeń. Kochała

swojego ojca, toteŜ, będąc jeszcze dzieckiem, z bólem stwierdziła, Ŝe pod jego

nieobecność Ŝycie toczy się duŜo spokojniej.

Miała dwanaście lat, gdy ojciec zniknął po raz kolejny. Był to jego ostatni

wybryk. Ann Talbot zaŜądała rozwodu. Elyn, kryjąc cierpienie głęboko w sercu,

nigdy go juŜ więcej nie zobaczyła.

Dopiero duŜo później dowiedziała się o wszystkich sprawkach, które matka mu

wybaczała, o wszystkich przysięgach miłości i obietnicach wierności, którym raz

po raz ufała, by w końcu, po jego kolejnym miłosnym wybryku, uznać, Ŝe

przekroczył juŜ miarę.

Matka pracowała w tym czasie w niepełnym wymiarze godzin w Zakładach

Pillingera – fabryce artystycznych wyrobów z ceramiki. Obie przeŜyły cięŜki okres

oczekiwania na naleŜne alimenty, zanim rzeczywistość potwierdziła podejrzenia,

Ŝe ojciec nigdy ich nie wyśle. Latami, z najwyŜszym trudem, wiązały koniec z

końcem, walcząc rozpaczliwie o to, by nie zalegać z rachunkami, co nie zawsze im

się udawało. Były w długach, gdy Ann Talbot zdołała wreszcie otrzymać pełny etat

u Pillingera i dzięki temu spłaciła w końcu naleŜności.

Sprawy z wolna zaczęły przybierać pomyślniejszy obrót. W jakiś czas potem

matka przedstawiła ją swojemu pracodawcy, Samuelowi Pillingerowi, który był

wdowcem, a niebawem zapytała, czy córka potrafiłaby go uznać za przybranego

ojca.

– Chcesz za niego wyjść? – spytała Elyn, szeroko otwierając oczy. Miała

wówczas piętnaście lat i bardzo romantyczny obraz świata. – Ty go kochasz?

– Znam juŜ cenę miłości. Pillinger to najlepsza oferta, jaka mi się trafia, i czas

najwyŜszy, Ŝebym z niej skorzystała.

Elyn nie winiła matki o to, Ŝe od czasu, gdy ze łzami wzruszenia w oczach

zawierała pierwsze małŜeństwo, serce jej stwardniało. Opanowała się i

powiedziała:

– Chcę Ŝebyś była szczęśliwa.

– Będę – stanowczo oświadczyła jej matka.

W miesiąc później Ann poślubiła swego pracodawcę i wraz z Elyn

przeprowadziła się z wynajmowanego mieszkania do wielkiego, pięknego, starego

domu, w którym Samuel Pillinger mieszkał ze swoim piętnastoletnim synem i

Steele Jessica - Intruz z Werony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: