Pasożyty umysłu - Wilson Colin.pdf - lubie__placki

COLIN WILSON

P ASOŻYTY U MYSŁU

(P RZEKŁAD : B EATA M ODERSKA I T ADEUSZ Z YSK )

Augustowi Derleth - pomysłodawcy

MUSZĘ, nim umrą, znaleźć JAKIŚ sposób wypowiedzenia tego co we mnie jest najistotniejsze,

czego nigdy dotąd nie powiedziałem - a co nie jest ani miłością, ani nienawiścią, ani litością ani

pogardą, ale prawdziwym tchnieniem życia, nieokiełznanym i pochodzącym gdzieś z głębi, a

wnoszącym w ludzkie życie bezkresną przestrzeń i przeraźliwą, beznamiętną siłę będącą czymś

ponadludzkim.

Bertrand Russell list do Constance Malleson, cytowany w:

My Philosophical Development, s. 263

Nota wstępna

Faktem oczywistym i nie wymagającym żadnych uzasadnień jest, że III wolumin

Cambridge History of the Nuclear Agę poświęcamy w całości nowemu wydaniu dokumentu,

znanego pod nazwą Pasożyty umysłu autorstwa prof. Gilberta Austina.

Pasożyty umysłu to oczywiście dokument będący kompilacją wielu materiałów: pism,

nagrań czy stenogramów rozmów z prof. Austinem. Wydanie pierwsze, obejmujące ledwie połowę

obecnie prezentowanego materiału, ukazało się krótko po tym, jak prof. Austin zniknął w 2007

roku, ale jeszcze przed odnalezieniem przez kapitana Ramsaya “Pallas". W skład wydania

wchodziły głównie notatki czynione na prośbę pułkownika Spencera i nagrania skatalogowane pod

numerem 12xm w Bibliotece Uniwersytetu Londyńskiego. Wydanie późniejsze, które ukazało się

w 2012 roku, zawierało stenogram rozmowy przeprowadzonej przez Leslie Purvison 14 stycznia

2004 roku. Pomiędzy tymi materiałami umieszczono inny artykuł, wybrany spośród dwóch

napisanych przez prof. Austina dla Historical Review, oraz jego przedmowy do Refleksji

Historycznych autorstwa Karela Weissmana.

Wydanie niniejsze zachowuje w całości stary tekst i jest poszerzone dodatkowo o materiały

zupełnie nowe, pochodzące z tak zwanych Martinus File, będących przez wiele lat w posiadaniu

Sylvii Austin i znajdujących się, obecnie w Światowym Archiwum Historycznym. Wydawca

wyjaśnia za pomocą odnośników, z jakich źródeł pochodzą odpowiednie partie materiału, a także

korzysta z dotąd nie opublikowanych Notatek Autobiograficznych, napisanych przez prof. Austina

w 2001 roku.

Żadne wydanie Pasożytów umysłu nie stanowi wersji ostatecznej. Staraliśmy się tak

zredagować materiał, aby zachować ciągłość narracji. W kilku miejscach, gdzie, jak sądziliśmy,

było to szczególnie uzasadnione omawianą treścią, włączono materiały z prac filozoficznych prof.

Austina oraz jeden krótki rozdział ze wstępu do Homage to Edmund Husserl, wydanym przez

Austina i Reicha. Opowieść, która się z tego wyłoni, zdaje się potwierdzać, według opinii

wydawców, poglądy przedstawione przez nich w New Light on the Pallas My stery. Należy jednak

podkreślić z naciskiem, że nie to było ich celem. Usiłowali oni objąć całość związanych z tą sprawą

materiałów wierząc, że zasadność tego ujęcia zostanie w pełni potwierdzona, gdy Northwestern

University zakończy pracę nad edycją Complete Papers of Gilbert Austin.

H.S. W.P.

St. Henry's College, Combridge, 2014 rok.

Niniejszy tekst jest zapisem nagrania, którego

dr Austin dokonał na parę miesięcy przed zniknięciem.

Został on opublikowany przez H.F. Spencera.

Historia o tak wielkim zasięgu jak ta nie zaczyna się w jakimś konkretnym punkcie; nie

potrafię też zadośćuczynić prośbie pułkownika Spencera, aby “zacząć wszystko od początku i

następnie dojść aż do końca", jako że historia ta ma w zwyczaju tworzyć meandry. Być może

najlepszym rozwiązaniem będzie, jeśli opowiem po prostu historię mojej bitwy z pasożytami

umysłu, a całą resztę pozostawię historykom.

Tak więc, moja opowieść rozpoczyna się 20 grudnia 1994 roku. Wówczas to wróciłem do

domu z zebrania Middlesex Archaeological Society, na którym wygłosiłem wykład o starożytnych

cywilizacjach zamieszkujących obszary Azji Mniejszej. Był to niezwykle stymulujący i ożywczy

wieczór; trudno o większą satysfakcję niż ta, która płynie z głoszenia spraw bliskich sercu przed

uważnymi słuchaczami. Powinienem do tego jeszcze dodać, że do kolacji po wykładzie podano

znakomite czerwone wino rocznik 1980 - by stało się całkiem jasne, że kiedy wkładałem klucz w

drzwi mego mieszkania w Covent Garden, byłem w radosnym i pełnym optymizmu nastroju.

Gdy wchodziłem, zadzwonił videotelefon, ale ucichł, nim zdołałem do niego dobiec.

Rzuciłem okiem na odtwarzacz, pokazywał numer abonenta z Hampstead; był to numer Karela

Weissmana. Była za piętnaście dwunasta i chciało mi się spać, postanowiłem więc oddzwonić rano.

Rozbierając się, czułem się jednak jakoś nieswojo. Byliśmy przyjaciółmi od dawna i wiedziałem,

że często dzwonił do mnie późną nocą prosząc, bym mu coś tam sprawdził w British Museum

(gdzie spędzałem większą część czasu przed południem). Tym razem jednak coś trudnego do

uchwycenia nie dawało mi spokoju; już w szlafroku podszedłem do videotelefonu i nacisnąłem

jego numer. Długo nie było odpowiedzi. Już zamierzałem odłożyć słuchawkę, gdy na ekranie

pojawiła się twarz jego sekretarza.

- Słyszał pan już? - zapytał.

- O czym?

- Doktor Weissman nie żyje.

Wiadomość ta tak mną wstrząsnęła, że musiałem usiąść. W końcu zdecydowałem się

zapytać:

- Skąd mogłem o tym wiedzieć?

- Wieczorne gazety zamieściły wiadomość.

Odpowiedziałem mu, że dopiero co wróciłem do domu.

Pasożyty umysłu - Wilson Colin.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: