Ferrarella Marie (Michael Marie) - Ukochanemu tego się nie robi.pdf - Ferrarella Marie - LadyHenrietta

Marie Ferrarella

(Marie Michael)

Ukochanemu tego się

nie robi

Rozdział 1

Reese!

Przez chwilę krew pulsowała szaleńczo w skroniach

Charley. Próbowała udać, że go nie zauważyła, chociaż nagle

przeszył ją dreszcz, a jej oddech stał się płytki. Być może był

zbyt zajęty, by ją zauważyć. Stał za kulisami i z kimś

rozmawiał. Ona zaś znajdowała się po przeciwnej stronie

sceny, razem z gromadką zdenerwowanych aktorek. W

zwyczajnych okolicznościach mógłby nawet nie spojrzeć w jej

kierunku.

W zwyczajnych? Dlaczego okoliczności miałyby być

zwyczajne? Przez chwilę bawiła się w myślach tym słowem.

W ostatnim roku niczego nie robiła zwyczajnie, chyba, żeby

tak nazwać sześciotygodniowe szkolenie FBI i przedzielone

jej potem zadania.

Jej matka tylko kiwała głową: - Charlotto, dlaczego nie

znajdziesz sobie jakiegoś miłego, młodego człowieka i nie

ustatkujesz się? - To znów, wpatrując się w nią z obawą

malującą się na bladej twarzy, pytała: - Charlotto, czy coś jest

nie w porządku?

Charley zawsze pogodnie zaprzeczała, twierdząc, że

usiłuje tylko być dobrą aktorką. Ale matki, jak jej kiedyś

powiedziano, mają szósty zmysł, gdy idzie o ich potomstwo.

Przeczucie matki Charley było trochę irracjonalne, to pewne,

lecz w jakiś niewytłumaczalny sposób czuła, że w ostatnim

roku w życiu jej córki zaszła jakaś dramatyczna zmiana.

Tak, matka Charley wiedziała, wiedziała bez słów.

Natomiast Reese nie potrafił sobie wytłumaczyć, dlaczego

Charley zerwała ich tak dobrze zapowiadający się związek.

Powiedziała mu jedynie, że sprawy przybrały zbyt szybki

obrót i byłoby lepiej, gdyby przez jakiś czas się nie spotykali.

Była pewna, że pomyślał, iż ogarnięta pragnieniem sukcesu

nie potrzebuje go przy sobie w drodze do kariery i sławy.

Pozwalała mu w to wierzyć. Nigdy nie poznał prawdziwego

powodu zerwania. Zdecydowała, że to zbyt niebezpieczne.

Zbyt niebezpieczne dla niego.

Twoja misja, Charley. Pamiętaj o misji, powiedziała do

siebie surowo, zmuszając się do odwrócenia oczu od

wysokiej, okazałej postaci w półmroku. Utkwiła wzrok w

przygnębiająco pustej scenie. Przypomniała sobie, jaką trwogą

napawała ją pusta scena w czasach, gdy była jedynie aktorką.

Teraz zaś uznałaby, że świetnie jej się wiedzie, gdyby

największym zagrożeniem miała się okazać właśnie scena.

Poczuła nawet przypływ sympatii do tych podekscytowanych

kobiet stojących za kulisami. Wszystkie miały nadzieję, że

dzisiaj uśmiechnie się do nich los.

Reżyser prowadził przesłuchania do pięciu głównych ról

kobiecych w nowej komedii muzycznej. Do każdej z nich

potrzebował platynowej blondynki. Charley nigdy nie

widziała tylu blondynek w jednym miejscu. Ona sama, ze

swoimi kasztanowymi włosami, czuła się jak dziki kwiat w

bukiecie żółtych róż o wysmukłych łodygach. No cóż, dzikie

kwiaty mają swoje miejsce, pomyślała. W tej chwili jej

miejsce było tutaj; przyszło jej czytać kwestie w parze z

beznadziejnymi kandydatkami. Swoją rólkę miała już

zapewnioną. Producent zgodził się na współpracę z FBI i

przekonał reżysera, aby ją zaangażował bez próby.

Charley przyłapała się na tym, że spogląda przez ramię w

poszukiwaniu choćby przelotnego spojrzenia Reese'a. Nagle

poczuła się tak, jakby usta miała pełne waty. To już się jej nie

zdarzało z powodu wyjścia na scenę. Nigdy przedtem nie

czuła takiego zdenerwowania, nawet gdy podejmowała się

najrozmaitszych zadań dla Wydziału. Winny był Reese,

uświadomiła sobie z wewnętrznym przekonaniem. Na

wspomnienie jego ust wargi zadrżały jej lekko. Pamięć to coś

dziwnego. Nie chciała tych myśli. Nawet nie wiedziała, że

jeszcze istnieją, lecz nagle stały się tak natarczywe, że nie

potrafiła ich zignorować.

- Charlotte Tramayne! - usłyszała swoje nazwisko

wywołane z wyraźnym zniecierpliwieniem. Albo wzywający

ją osobnik był nieco popędliwy, albo wywoływał ją już nie po

raz pierwszy.

Pospiesznie wyszła na środek sceny, badając wzrokiem

najbliższy rząd krzeseł, aby skupić się na Eliocie Chalmersie,

reżyserze.

- Jestem! - odpowiedziała żywo, zasłaniając oczy przed

oślepiającym blaskiem świateł z prawej strony.

- Zależy gdzie - mruknął z wyrzutem łysy mężczyzna.

Ale głośno mruczy, pomyślała Charley. Zapewne nie

uszczęśliwiło go to, że został nią obarczony. Była przekonana,

że przeszłaby eliminacje, ale Wydział nie życzył sobie

zbędnego ryzyka. Ona musiała grać w tej sztuce. To sprawa

narodowego bezpieczeństwa. Kątem oka Charley zauważyła,

że na dźwięk jej imienia Reese gwałtownie uniósł głowę. Z

wyrazu jego twarzy, na której malowało się zdziwienie,

wywnioskowała, że nic nie wiedział o jej obecności. Ale teraz

już wiedział. Starała się o tym nie myśleć, choć nie było to

łatwe.

- W porządku, Tremayne. Do rzeczy, skoro już

odzyskałaś słuch - powiedział kąśliwie Chalmers.

Posłała mu promienny uśmiech, nawet nie mrugnąwszy

okiem. Czyżby mężczyzna, dla którego miała pracować, był

takim gburem? Zdecydowała się na to wszystko z pełną

świadomością. Jedyny sposób, by dać sobie radę, to

zachowywać się jak profesjonalistka, a tą przecież była.

Aktorstwo to jej pierwsza miłość... A Reese McDaniel to jej

pierwszy kochanek...

Zapomnij o Reese'ie, do cholery! Przecież minął już rok, a

to tak jakby minęło całe życie. Tamte sprawy nie powinny

mieć teraz dla ciebie żadnego znaczenia, strofowała się

Charley. Ale miały. Na jego widok wszystkie zachwycające

wspomnienia odżyły z całą wyrazistością. Poczuła

przeszywający ból.

Charley skupiła uwagę na reżyserze, który właśnie

wywoływał pierwszą ofiarę. Smukła, platynowa blondynka

ledwo zdołała zająć swoje miejsce, gdy Chalmers,

wymachując kanapką z wołowiną, dał jej znak, by zaczynała.

Próbując scenkę Charley uważnie śledziła reakcje Chalmersa.

Zapowiadała się jako niezła aktorka i drażniło ją, że Chalmers

więcej uwagi poświęca swojej kanapce, niż temu, co się dzieje

na scenie. Blondynka wyraźnie opadała z sił.

Pragnąc jej pomóc, Charley tchnęła więcej życia w swoje

kwestie. W miarę jak czytała, jej głos stawał się coraz

mocniejszy, żywo modulowany. Bez zbędnej skromności

Charley wiedziała, że kiedy tylko chce, jest dobra, cholernie

dobra. Zawsze chciała być aktorką, lecz gdy wreszcie zbliżyła

się do upragnionego celu, sława straciła dla niej znaczenie.

Aktorstwo wcale nie okazało się tak podniecające, jak to sobie

wyobrażała. Czegoś w nim brakowało.

Czegoś brakowało także w tej scenie. Roztrzęsionej

platynowej blondynce nie szło dobrze. Zwolnili ją szybko, a

Chalmers wdał się w rozmowę z niskim, młodym mężczyzną,

krótkowidzem, który siedział koło niego. Mimo oddalenia

Charley widziała jego twarz skrytą za szkłami tak grubymi, że

mogłyby służyć jako przycisk do papieru. Chalmers wyglądał

na poirytowanego i zmęczonego, a było widać, że i jego

asystent odczuwa dokładnie to samo. Charley domyśliła się,

że to nie pierwsze przedstawienie, nad którym razem

pracowali.

Ferrarella Marie (Michael Marie) - Ukochanemu tego się nie robi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: