Koń andaluzyjski

Rejon hodowli obejmuje Hiszpanię, głównie jej część południową. Stadniny: Jerez de la Frontera, Kadyks, Sewilla i Kordoba. Pochodzące stamtąd konie występują w hodowlach na całym świecie.

Szlachetny koń o cechach budowy charakterystycznych dla koni iberyjskich, szczególnie przydatny do wyższej szkoły jazdy. Zwięzłej budowy, średni duży, muskularny, o eleganckich ruchach i dużych zdolnościach do skoków. Głowa sucha i szlachetna, o profilu prostym lub lekko wklęsłym. Szyja mocna, wysoko osadzona. Łopatki ukośne, nadpęcia krótkie. Kończyny suche, czasami nieco zbyt delikatne. Partia zadu dobrze umięśniona. Tułów krępy, z harmonijną linią grzbietu. Najczęstsze jest umaszczenie siwe, ale występuje także gniade, bułane i kare. Wysokość w kłębie 155 - 162 cm.

Historia

Konie andaluzyjskie pochodzą od kuców Sorraia, które występują jeszcze w niewielkiej liczbie w Portugalii. W żyłach zwierząt tej starożytnej rasy płynie krew orientalna. Konie iberyjskie były tak cenione, że ich wywóz bez zezwolenia karano śmiercią. Klasztory z rejonów południowych utrzymywały najczystsze linie. W drugiej połowie naszego tysiąclecia konie hiszpańskie występowały na wszystkich dworach książęcych, jako szczyt końskiej arystokracji. Wraz z ograniczaniem zastosowania ciężkich koni rycerskich nastąpił rozwój szkół jazdy, które dały początek dzisiejszej konkurencji ujeżdżenia. Hiszpańskie konie szlachetne wywarły duży wpływ na inne rasy, np. lipicańską, fryderyksborską, kladrubską, neapolitańską i fryzyjską. Księgę hodowlaną założono w roku 1912 i odtąd hoduje się tę rasę pod nazwą Pura Raza Espanola.