Forester Cecil Scott - Hornblower 09 - Komodor.pdf - Horatio Hornblower - stasiek51

C. S. FORESTER

Komodor

Przekład Henryka Stępień

WYDAWNICTWO MORSKIE GDAŃSK

„TEKOP” GLIWICE

1991

Tytuł oryginalu angielskiego: The Commodore

Redaktor: Alina Walczak

Opracowanie graficzne: Erwin Pawlusiński Ryszard Bartnik

Korekta: Teresa Kubica

ISBN 83-215-5792-9 (Wyd. Morskie) ISBN 83-85297-64-2 (Tekop)

Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1991

we współpracy z „Tekop” Spółka z o.o. Gliwice

Bielskie Zakłady Graficzne zam. 1724/K

Rozdział I

Kapitan Sir Horatio Hornblower siedział w krótkiej wannie i patrzył z niesmakiem na swoje

nogi przewieszone przez jej brzeg. Cienkie i owłosione, przywodziły mu na myśl nóżki pająków,

jakie widywał w Ameryce Środkowej. Trudno było myśleć o czymkolwiek innym siedząc w

skurczonej pozycji w tej idiotycznej nasiadówce, z kolanami pod nosem; z jednej strony nogi

zwisały za wannę, a z drugiej wystawała z wody górna partia ciała. Zanurzona w wodzie była

tylko środkowa część korpusu, od pasa do kolan, a do tego zgięta prawie w pół. Hornblower był

zły, że musi brać kąpiel w tej pozycji; starał się opanować irytację i usilnie próbował nie myśleć o

tysiącach wygodniejszych kąpieli na pokładzie okrętu, pod pompą do zmywania pokładu,

wyrzucającą na niego strumienie orzeźwiającej wody morskiej. Sięgnął po mydło i flanelową myjkę

i zaczął wściekle szorować nie zanurzone okolice ciała, rozpryskując wodę przez brzegi wanny na

wyfroterowaną dębową podłogę ubieralni. Pokojówka będzie miała z tym kłopot, ale w swoim

obecnym nastroju Hornblower był rad, że przysporzy komuś kłopotu.

Podniósł się niezdarnie, ociekając wodą, namydlił i opłukał środkowe partie ciała i krzyknął

na Browna. Brown nadszedł natychmiast z sypialni, chociaż doświadczony służący wyczułby nastrój

swego pana i opóźnił trochę przybycie, dając mu możność wyrzucenia z siebie paru mocnych słów.

Narzucił ogrzany ręcznik na plecy Hornblowera, uważając, aby końce się nie zamoczyły. Hornblower

wyszedł z mętnej od mydła kąpieli i ruszył przez pokój, zostawiając na podłodze ścieżkę z kropel i

mokre ślady stóp. Wycierając się patrzył ponuro przez drzwi sypialni na ubranie wyłożone tam przez

Browna.

— Ładny poranek, sir — odezwał się Brown.

— Do diabła z twoim porankiem — burknął Hornblower.

Będzie musiał włożyć to przeklęte tabaczkowo-niebieskie ubranie, lakierowane trzewiki i

złotą dewizkę; nigdy dotąd nie miał na sobie czegoś takiego i czuł obrzydzenie do tego stroju,

podziwianego przez żonę już w czasie przymiarek u krawca, a bał się, że przyjdzie mu je nosić do

końca życia. Na to uczucie odrazy składała się zwykła ślepa niechęć, bez żadnego powodu, a do tego

wstręt do czegoś, w czym nie jest mu do twarzy i w czym wygląda już nie pospolicie, ale

idiotycznie. Wdział przez głowę koszulę lnianą za dwie gwinee, a potem z wielkim trudem wbił

łydki w ciasne tabaczkowe spodnie. Opinały mu nogi jak skóra. Kiedy już wciągnął je do końca, a

Brown, stojąc za jego plecami, dociągnął mu je w stanie, Hornblower spostrzegł się, że nie włożył

pończoch. Zdjęcie teraz spodni byłoby przyznaniem się do błędu, czego nie miał zamiaru robić.

Odmówił, gdy Brown mu to zaproponował i poczęstował go nowym przekleństwem. Z

filozoficznym spokojem Brown ukląkł i zaczął podwijać ciasne nogawki, które nie dały się jednak

podciągnąć nawet do kolan, toteż próba nałożenia długich pończoch w ten sposób skończyła się

niepowodzeniem.

— Obetnij to świństwo u góry! — warknął Hornblower.

—Klęcząc na podłodze Brown podniósł na niego protestujące spojrzenie, ale widząc wyraz

twarzy swego pana, nie odezwał się ani słowem. W zdyscyplinowanym milczeniu zaczął wypełniać

rozkaz. Wziął z toaletki nożyczki i ciach, ciach, ciach! Górna część pończoch spadła na podłogę, a

Hornblower wsunął stopy w obcięte końce i po raz pierwszy tego dnia poczuł satysfakcję, gdy

Brown odwijał nogawki spodni na to, co pozostało z pończoch. Los może się sprzysiąc przeciwko

niemu, ale, na Boga, on mu pokaże, że potrafi postawić na swoim. Wbił stopy w lakierowe trzewiki,

już nie złorzecząc, że ciasne — przypomniał sobie, z poczuciem winy, że uległ namowom modnego

szewca i nie nalegał na wygodę, gdy obecna przy braniu miary małżonka pilnowała, aby stało się

zadość wymogom mody.

Stąpając sztywno podszedł do toaletki i owinął szyję halsztukiem, a Brown przypiął mu

fontaź. Ten głupi halsztuk drapał go w uszy przy ruchach głowy, a sztywna szyja zrobiła się jakby

dwa razy dłuższa. Nigdy dotąd nie czuł się bardziej skrępowany; jak tu oddychać swobodnie w tym

przeklętym stojącym kołnierzu, który stał się modny, gdyż tak nosili się Brummell[1] i książę

regent[2]. Wdział kamizelkę w kwiatki — niebieskie z różowymi gałązkami — i surdut z

najlepszego sukna, tabaczkowy, z wielkimi niebieskimi guzami; spód klap kieszeni i podszycie

wyłogów i kołnierza było w odpowiednim odcieniu niebieskiego. Przez dwadzieścia lat

Hornblower nosił wyłącznie mundur, toteż obraz ukazany przez lustro jego niechętnym oczom wydał

mu się nienaturalny, groteskowy, śmieszny. Mundur to rzecz wygodna — nikt nie mógł mu zarzucić,

że źle w nim wygląda, bo przecież musiał w nim chodzić. Natomiast w ubraniu cywilnym powinien

się przejawiać jego własny smak i gust — nawet jeśli jest człowiekiem żonatym — i niech sobie

ludzie śmieją się z tego, co nosi. Brown przyczepił mu złoty zegarek do dewizki i wepchnął go do

kieszonki w spodniach. Na brzuchu powstało wskutek tego nieznaczne wybrzuszenie, ale

Hornblower nie miał zamiaru obywać się bez zegarka tylko dlatego, żeby ubranie lepiej leżało.

Wsunął w rękaw płócienną chusteczkę podaną mu przez Browna po spryskaniu jej wodą kwiatową i

już był gotów.

— To piękny strój, sir — zauważył Brown.

— Piękna tandeta! — odburknął Hornblower.

Przeszedł, wciąż na sztywnych nogach, przez ubieralnię i zastukał do przeciwległych drzwi.

— Proszę — usłyszał głos małżonki.

Barbara siedziała w kąpieli — jak on sam niedawno — z nogami zwieszonymi za wannę.

— Jak świetnie wyglądasz, mój drogi — zawołała. — Co za miła odmiana zobaczyć cię nie w

mundurze.

Nawet Barbara, najmilsza kobieta na świecie, nie była wolna od przykrej przywary

niewieściej, polegającej na chwaleniu zmiany dla niej samej, ale Hornblower nie odburknął jej tak

jak Brownowi.

— Dziękuję — powiedział, mozolnie zdobywając się na nadanie głosowi miłego tonu.

— Podaj ręcznik, Hebe — zwróciła się Barbara do służki wychodząc z kąpieli. Drobna

Murzynka podeszła bezszelestnie i owinęła ją ręcznikiem.

— Wenus wynurza się z fal — zażartował szarmancko Hornblower. Robił, co mógł, żeby

opanować uczucie skrępowania na widok żony nagiej w obecności innej kobiety, mimo że Hebe to

tylko służąca i do tego kolorowa.

— Myślę — mówiła Barbara, gdy Hebe osuszała jej skórę ręcznikiem — że ludzie na wsi

wiedzą już o naszym dziwnym zwyczaju brania kąpieli, co dzień. Trudno mi sobie wyobrazić, co o

tym sądzą.

Hornblowerowi nie było trudno; sam był kiedyś chłopcem wiejskim. Barbara odrzuciła ręcznik

i znowu przez moment stała naga, gdy Hebe wciągała jej jedwabną koszulę przez głowę. Raz

przełamawszy bariery, kobiety zupełnie tracą poczucie skromności — w swojej przeźroczystej

koszuli Barbara wyglądała bardziej szokująco niż bez niej. Usiadła przy toaletce i zaczęła smarować

twarz kremem, a Hebe czesała jej włosy; na toaletce stało mnóstwo słoików i słoiczków i Barbara

sięgała do nich kolejno jak czarownica przygotowująca swój napój.

— Cieszę się — ciągnęła, oglądając uważnie swoje odbicie w lustrze — że świeci słońce.

Dobrze, że mamy ładny dzień na dzisiejszą uroczystość.

Hornblower myślał o uroczystości od chwili przebudzenia; nie tyle może z niechęcią, co z

niepewnością. Będzie to pierwsza ważna chwila w jego nowym życiu, toteż — rzecz całkiem

naturalna — nie wiedział na pewno, jak zareaguje na odmianę. Barbara wciąż studiowała odbicie

swojej twarzy w lustrze.

— Witamy nowego dziedzica Smallbridge — powiedziała, odwracając się do niego z

uśmiechem.

Uśmiech odmienił nie tylko jej oblicze, ale i nastrój Hornblowera. Barbara przestała być

wielką damą, córką lorda, z najbłękitniejszą arystokratyczną krwią w żyłach, damą, której

doskonała równowaga duchowa i pewność siebie tak onieśmielały Hornblowera, czego bardzo nie

lubił; teraz stała się znów tą samą kobietą, która trwała przy nim nieustraszenie na zoranym

pociskami pokładzie „Lydii” na Pacyfiku, kobietą drżącą z miłości w jego ramionach, ukochanym

przyjacielem i przyjazną kochanką. Serce Hornblowera zabiło szybciej dla niej. Wziąłby ją w

ramiona i całował, gdyby w pokoju nie było Hebe. Lecz spojrzenie Barbary napotkało jego wzrok i

wyczytało z niego te myśli. Jeszcze raz uśmiechnęła się do niego; rozumieli się cudownie, mieli

własne, sobie tylko znane sekrety i świat pojaśniał dla obojga.

Barbara wciągnęła białe jedwabne pończochy i zawiązała na udach szkarłatne jedwabne

podwiązki. Hebe czekała już z uniesioną w rękach suknią i Barbara dała pod nią nura. Suknia

falowała i kłębiła się, aż Barbara wysunęła spod niej potarganą głowę, wymachując rękami w

trakcie wsuwania w rękawy. W takich warunkach żadna nie wyglądałaby na wielką damę i

Hornblower kochał ją bardziej niż zwykle. Hebe ułożyła fałdy sukni na swojej pani i narzuciła jej na

ramiona koronkową pelerynkę, żeby poprawić jeszcze włosy. Gdy ostatnia szpilka została wetknięta

i ostatni loczek przypięty, Hebe nachyliła się i pomagając łyżką do butów wsunęła pantofelki na

stopy Barbary, która z wielką uwagą wkładała na głowę ogromny kapelusz przybrany różami i

wstążkami.

Forester Cecil Scott - Hornblower 09 - Komodor.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: