23_Staly_i_ufny_do_konca.pdf

KAZANIE WYGŁOSZONE KOŚCIELE TIMES SQUARE W NOWYM JORKU - 15 maja 2008

Steadfast and Confident To the End

STAŁY I UFNY DO KOŃCA

David Wilkerson

„Lecz Chrystus jako syn był ponad domem jego; a domem jego my jesteśmy,

jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność i chwalebną nadzieję.

Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie

serc waszych, jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni, gdzie kusili mnie

ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż oglądali dzieła moje przez czterdzieści

lat.... Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego, niewierzącego

serca, które by odpadło od Boga żywego, ale napominajcie jedni drugich każdego

dnia, dopóki trwa to, co się nazywa "dzisiaj", aby nikt z was nie popadł w

zatwardziałość przez oszustwo grzechu. Staliśmy się bowiem współuczestnikami

Chrystusa, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność, jaką mieliśmy

na początku” (Hebr. 3:6-9, 12-14, podkreślenie moje). .

„Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego, niewierzącego

serca, które by odpadło od Boga żywego” (Hebr. 3:13).

Ja wierzę, wraz z innymi stróżami, że te dni, które Jezus przepowiedział, już

są. Po całym świecie serca ludzi truchleją ze strachu, kiedy widzą te straszne

rzeczy przychodzące na ziemię.

Jednak wśród tych niepokojów i strachu, my, którzy ufamy Panu, słyszymy

Jego Słowo, które nam mówi, „Bądź mocny i ufny aż do końca”.

Prawda jest taka, że tam, gdzie narasta strach, Bóg oczekuje większego

zaufania. Tam, gdzie jest wielki terror, On nawołuje do większej ufności. Tam,

gdzie jest przygnębienie i desperacja, On nawołuje do większej radości i

zadowolenia.

Taka jest natura naszego niebiańskiego Ojca. On dał możliwość, by Jego lud

trzymał się mocno i zachował radość w najtrudniejszych z niespokojnych czasów.

A jednak do tej możliwości dołączony jest warunek. Jest to wielkie jeśli :

„Staliśmy się bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli tylko aż do końca

zachowamy niewzruszenie ufność... Chrystus, którego domem my jesteśmy, jeśli

23 – Stały i ufny do końca

tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność i chwalebną nadzieję” (Hebr.

3:15, 6).

Dlaczego mamy tu takie ostrzegające słowo? Dlatego, że potężne moce

działają przeciw każdemu wierzącemu, który chce trzymać się tej pewnej wiary.

Pomyśl o tym wszystkim, co spotyka kościół Pana obecnie.

Obecnie widzimy potężny atak na Chrystusa i Jego Słowo. Odstępczy

teologowie na nowo określają Jezusa, kwestionują Jego boskość, szydząc z Biblii i

poddają w wątpliwość autentyczność Pisma Świętego.

Obecna generacja musi stawić też czoła oszalałym pokusom, które nie były

znane poprzednim pokoleniom. Bogobojne kobiety i mężczyźni, którzy kiedyś stali

na straży, są obecnie związani rożnymi uzależnieniami. Zostali zaatakowani i

pokonani, gdyż szatan wysłał swoje moce i zwierzchności do wojny przeciw

niezachwianej wierze każdego naśladowcy Jezusa.

„Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych, jak podczas

buntu, w dniu kuszenia na pustyni” (Hebr. 3:8).

Dzisiaj wszędzie na świecie pojawia się terroryzm, bezsensowna przemoc,

narastają kryzysy finansowe i panika. Efektem tego w kościele staje się odstępstwo

wśród kiedyś mocnych wierzących. Szatańskie moce ciemności zostały wysłane do

określonej walki, by zachwiać ufność świętych Bożych.

Ten atak z piekła może być tak niszczący, tak odstraszający, że będziemy

potrzebować nadnaturalnej siły, by nas podtrzymywała. Ludzka wola i inteligencja

nie będą znaczyły nic w starciu z manifestacją demoniczną, którą spotkamy.

Szczerze mówiąc, uważam, że nie ma żyjącego obecnie chrześcijanina, który

by pozostał stały i niezachwiany w dniach, które są przed nami, bez świeżego

wylania Ducha Świętego. Nikt z nas nie potrafi się ostać w czasach takich

doświadczeń, jeżeli nie znamy i nie korzystamy z pomocy Ducha Bożego.

Dlatego jestem przekonany, że nadszedł czas, by szukać głębszego

objawienia na temat działania Ducha Bożego. Wiemy tak mało o tym, dlaczego

został posłany, kim On jest i co czyni dla nas. Jaka będzie misja Ducha Świętego w

tych ostatecznych dniach?

Oto, co powinniśmy wiedzieć o pracy i działaniu Ducha Świętego.

Duch Święty, to połączona miłość Boga Ojca i Jego Syna Chrystusa.

Miłość Ojca do nas, ucieleśniona w Jego Synu, została przekazana do dzieła

usługiwania Duchowi Świętemu. Duch został posłany do ludzkości, by objawić

majestat i chwałę tej wiecznej miłości.

„Bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który

nam jest dany.... Proszę was tedy, bracia, przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i

przez miłość Ducha” (Rzym. 5:5, 15:30). Duch Święty jest odwieczną miłością Ojca

i Syna. Wszelkie Jego działania, cała Jego służba jest po to, by wyrazić i

manifestować tę miłość.

23 – Stały i ufny do końca

Tak, jak Jezus przyjął dobrowolnie swoją misję, tak samo Duch Święty. On

został dany przez Ojca Chrystusowi, który z kolei posłał Ducha Świętego do nas z

misją miłości. Dlatego wszystko, co Duch czyni – każde pocieszenie i wsparcie,

które przynosi, każde objawienie, każde napomnienie i każde ostrzeżenie – to

wszystko z miłości. To pochodzi najpierw z miłości Ojca i Chrystusa, ale również z

własnej miłości Ducha, gdyż Duch Święty naprawdę kocha każdego, w kim mieszka.

To wszystko może wydawać się tak elementarną prawdą dla niektórych

czytelników, ale tak naprawdę w obecnych czasach narastającego zamieszania, jest

to prawda, która musi być utwierdzona w naszych sercach

„Bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który

nam jest dany ” Rzym. 5:5).

By utrzymać się pewnie w dniach, które nadchodzą, nasza wiara musi

uchwycić się tego, co niżej: Jeśli nie jesteśmy upewnieni w Bożej miłości do nas,

nie możemy stać niewzruszenie i pewnie. Nie będziemy tez mogli się cieszyć w

czasie, kiedy uderzą w nas rozszalałe sztormy.

Prorok Izajasz przyrównuje działanie i służbę Ducha Świętego do miłości i

pociechy matki.

„Jak matka pociesza syna, tak ja będę was pocieszał, i w Jeruzalemie

doznacie pociechy” (Izajasz 66:13).

W naturze nie ma większej miłości, niż miłość troskliwej matki. Ona zawsze

jest gotowa pomagać swoim dzieciom, przytulić i przekazać pocieszające słowa w

czasie kłopotów.

Poprzez taki obraz matki, Duch Święty pokazuje nam, jak On spełnia Swoją

misję. Właściwie, to mówi nam przez Izajasza:

„Jako naśladowcy Jezusa, wiecie już coś o miłości. Teraz pokażę wam, jak

delikatna i cierpliwa jest miłość Ojca i Jego Syna do was.. By to zrozumieć,

pomyślcie o delikatnej miłości matki. Tak właśnie Ja działam i usługuję wam”.

Pomyślcie o tym: matka będzie przy chorym dziecku dotąd, aż będzie

zdrowe. Zniesie nawet to, jeżeli dziecko odrzuci jej miłość. To dziecko może

popaść w grzech, lekceważąc wszystkie ostrzeżenia i napomnienia matki. Ono może

stać się niezależne, niewierne, pyszne, uparte i buntownicze, ale pomimo tego

matka nigdy z niego nie zrezygnuje.

Wiem, że jest wiele bogobojnych matek, które to czytają i które mają

złamane serca z powodu dziecka, które wpadło w złe towarzystwo. Teraz to dziecko

jest uzależnione i matka nie może już się z nim porozumieć. Ono wydaje się nie

wierzyć w Boga. Nawet kiedy pokutuje i obiecuje poprawę, to nigdy nie jest

trwałe.

Wiem, że taka matka płacze po nocach i jej serce krwawi. Ale mimo takiego

wielkiego zmartwienia, jej matczyne serce jest dalej pełne miłości, ciągle wyciąga

rękę do niego, ciągle się troszczy i ciągle daje. Jej miłość do jej dziecka nigdy nie

ustaje.

23 – Stały i ufny do końca

Mojżesz przypominał Izraelowi, „Pan znalazł cię w ziemi pustynnej”

„Jak orzeł pobudza do lotu swoje młode, Unosi się nad swymi pisklętami,

Rozpościera swoje skrzydła, bierze na nie młode I niesie je na lotkach swoich” (5

Mojż. 32:10-11).

Wyobraźcie sobie matkę – samicę orła. Jezus nawiązuje do podobnego

obrazu, kiedy mówi, że „jak kokosz zgromadza swoje pisklęta pod skrzydła” (Mat.

23:37). W czasie niebezpieczeństwa taka matka ukrywa z miłością swoje młode pod

swoimi skrzydłami.

Mówimy tu o najbardziej troskliwej i pełnej ufności miłości, znanej ludziom.

Gdybyście poszli do jakiegokolwiek sądu i zajrzeli do sali rozpraw, widzielibyście

młodych mężczyzn, sądzonych za wszelkie możliwe przestępstwa. Kto jest na sali

wśród obserwatorów? Najczęściej matki.

Gdybyście poszli do jakiegokolwiek więzienia w dniu odwiedzin, kto

najczęściej czeka w kolejce na widzenie z synem lub córką? Matki, ze zbolałym

serce i smutkiem, które poświęciły wiele godzin, by tam przyjechać. Matki, które

dalej kochają swoje dziecko, chociaż świat już się ich wyrzekł, matki, które nie

chowają w sercu urazy do swoich dzieci i które dalej dobrze o nich myślą. Matki,

które wydają się mieć nieograniczoną zdolność, by kochać i przebaczyć.

Wiele lat temu pewien stary kaznodzieja napisał, „Nie wiem, czy ten syn

marnotrawny miał matkę, ale jeżeli miał, zapewniam was, że kiedy ojciec stał na

dachu i wypatrywał powrotu syna, matka była sama w domu, modliła się i płakała.

Później, kiedy wszyscy tańczyli z powodu powrotu syna, matka szeptała na ucho

syna słowa przynoszące uzdrowienie i nadzieję”. „Jak matka pociesza, tak Ja was

pocieszać będę”.

Możemy nie rozumieć, dlaczego Bóg pozwala, by nasze cierpienia trwały...

dlaczego ci, których kochamy, przeżywają ból i cierpią tak długo... dlaczego na

wiele z naszych modlitw nie mamy odpowiedzi, ale Bóg nie jest zobowiązany

odpowiadać nam na wszystkie pytania. Możemy nie znać odpowiedzi na niektóre z

nich, aż będziemy w chwale.

Jest jedna rzecz, której nigdy nie kwestionuję: to miłość Ojca do mnie,

objawiona przez Ducha Świętego, który mieszka we mnie.

Paweł mówi nam, „Nie zasmucajcie Ducha Świętego” (Efez. 4:30).

Uważam, że zasmucamy Ducha Świętego, kiedy nie przyjmujemy Jego misji

miłości do nas.

Zbyt wielu w kościele myśli o Duchu, jak o „twardym człowieku”. W ich

myślach widzą Go, jako stojącego z rózgą do karania w ręku. Jeśli patrzę na Ducha

Świętego, jak na ojca, który wybucha gniewem z powodu każdego mojego upadku,

albo jak na zniechęconą matkę, która przestaje kochać dziecko, nigdy nie

przetrwam. Nie będę mocny i utracę moją pewność.

23 – Stały i ufny do końca

Z misją Ducha Świętego jest odwrotnie. On jest po to, by „ożywić ducha

pokornych i pokrzepić serca skruszonych” (Izajasz 57:15).

Gdyby Duch miał postępować z nami według naszych grzechów i upadków,

nikt by się nie ostał. W następnym wierszu czytamy, „Bo nie na wieki wiodę spór i

nie na zawsze się gniewam, w przeciwnym razie musiałby przede mną ustać duch i

istnienia, które Ja sam stworzyłem” (57:16).

Możemy mieć pokusę, by rozpaczać z powodu naszych grzechów i upadków,

ale Duch przychodzi z miłością po to, by uwolnić nas od takich myśli rozpaczy.

Oto następna obietnica z Izajasza 66:13: „W Jeruzalemie doznacie pociechy”.

Cóż za proroctwo! Ten wiersz mówi o pociesze w kościele, dla każdego

członka ciała Chrystusowego, gdzie miłujemy i wspieramy jedni drugich. Jest to

obraz ludu Bożego, pocieszającego się wzajemnie w smutkach i cierpieniach.

Ten obraz jest potwierdzony przez Pawła w Nowym Testamencie:

„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec

miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, który pociesza nas we wszelkim utrapieniu

naszym, abyśmy tych, którzy są w jakimkolwiek utrapieniu, pocieszać mogli taką

pociechą, jaką nas samych Bóg pociesza” (2 Kor. 1:3-4).

Zauważcie, że tu nie ma nic powiedziane o uwolnieniu od walki. Czytamy, że

Duch Święty daje nam pociechę, byśmy wytrwali i stali mocno w naszych

doświadczeniach: „pociesza... w utrapieniach”.

Ta pociecha Ducha Świętego w utrapieniu, jest nie tylko chwilowym

zdjęciem ciężaru. Nie jest to westchnienie ulgi, czy odpędzenie dręczących myśli

lub strachu. Jest to raczej pociecha, która przychodzi do nas w naszych

utrapieniach – i jest to nadnaturalne. To cudowne dzieło, to posłane z nieba

uzdrowienie umysłu, duszy i ducha. Taka pociecha jest wyłączną usługą Ducha

Świętego i towarzyszy temu wiara, jeżeli ufamy w Jego miłość do nas.

Pismo Święte mówi nam, „Będziesz pocieszał tych na Syjonie. Będziesz miał

słowo uzdrowienia dla tych, którzy się boją i są przerażeni.” Drogi święty, pytam

cię: co masz, co mógłbyś dać innym w utrapieniach? Co Duch Święty uczynił w

tobie, co może przynieść uzdrowienie dla cierpiących przyjaciół i rodziny?

Nie pytam o środki materialne czy miłość. Uprzejme słowa współczucia nie

wystarczą. Kosz żywności nie zaspokoi wszystkich potrzeb. To wszystko jest dobre i

biblijne, ale one same w sobie nie są w stanie uzdrowić zranień.

„Będziesz pocieszał tych na Syjonie”, ale czym? I Jak?

Duch Święty obiecuje twórczy cud.

W odpowiedzi na naszą wiarę, Duch Boży obiecuje stworzyć w nas coś, co

przyniesie pociechę w każdym możliwym kłopocie i niebezpiecznych

okolicznościach. On włoży w nas słowo, które może uzdrawiać, pocieszać i zachęcić

innych.

23 – Stały i ufny do końca

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: