Philip K. Dick -Inna ziemia.pdf

Philip K. Dick - Inna Ziemia

Philip K. Dick

Inna Ziemia

(The Crack In Space)

Przekład Marta Koźbiał

Para młodych ludzi, czarnowłosych, o ciemnej skórze, Meksykanów lub Portorykańczyków, stanęła zdenerwowana

przed ladą Herba Lackmore’a. Chłopak odezwał się niskim głosem:

– Proszę pana, chcemy zostać uśpieni.

Lackmore wstał od biurka i podszedł do lady. Nie lubił kolorowych. Zdawało się, że z każdym miesiącem coraz więcej

ich schodzi się do jego oaklandzkiego biura, filii Departamentu Dobra Publicznego. Zdobył się jednak na uprzejmy ton,

obliczony na wzbudzenie zaufania tej dwójki.

– Czy starannie przemyśleliście tę decyzję, moi drodzy? To odważny krok. Możecie wypaść z gry na jakieś sto lat.

Radziliście się profesjonalisty?

Chłopak przełknął ślinę i, patrząc na żonę, mruknął:

– Nie, proszę pana. Sami o tym zdecydowaliśmy. Żadne z nas nie może dostać pracy i pewnie już niebawem wyrzucą

nas z mieszkania. Nie mamy pojazdu, a bez tego ani rusz, nawet pracy nie ma jak szukać.

Chłopak, mniej więcej osiemnastolatek, wyglądał nieźle, jak zauważył Lackmore. Ubrany był w płaszcz i wojskowe

spodnie. Dziewczyna, dość niska, długowłosa, miała czarne błyszczące oczy i delikatnie zarysowaną, niemal dziecinną

twarzyczkę. Nie przestawała obserwować swego męża.

– Spodziewam się dziecka – wyrzuciła z siebie niespodziewanie.

– A niech to! – zaklął Lackmore z niesmakiem. – Wynoście się stąd natychmiast!

Schyliwszy głowy w poczuciu winy, chłopak i jego żona odwrócili się z zamiarem opuszczenia biura w ten wczesny

poranek. Za chwilę mieli się znaleźć z powrotem na ruchliwej ulicy centrum Oakland.

– Idźcie do konsultanta aborcyjnego! – zawołał za nimi zirytowany Lackmore.

Pomagał im z obrzydzeniem. Najwyraźniej jednak ktoś musiał to zrobić z uwagi na kłopoty, w jakie popadło tych

dwoje. Oczywiste było bowiem, że żyją z rządowej renty wojskowej. Ciąża dziewczyny oznaczałaby automatyczne odebranie

renty.

Szarpiąc z zażenowaniem rękaw pomiętego płaszcza, chłopak spytał:

– Jak możemy znaleźć konsultanta aborcyjnego, proszę pana?

Ta ignorancja ciemnoskórych! Nie były jej w stanie zaradzić nawet nieustanne akcje edukacyjne organizowane przez

rząd. Nic dziwnego, że kobiety wszystkich kolorowych nader często zachodziły w ciążę.

– Zerknijcie do książki telefonicznej – powiedział Lackmore. – Pod „aborcja” lub „terapia”. Potem poszukajcie

podrozdziału „porady”. Rozumiecie?

– Tak, proszę pana, dziękujemy. – Chłopak skwapliwie pokiwał głową.

– Umiecie czytać?

– Tak. Ja chodziłem do szkoły do trzynastego roku życia odparł młodzieniec z dumą, a jego czarne oczy zabłysły.

Lackmore powrócił do czytania gazety; nie zamierzał poświęcać więcej czasu za darmo. Nie ulegało wątpliwości, że ta

para pragnęła zostać uśpiona. Byłaby zakonserwowana w rządowym magazynie, niezmiennie rok za rokiem, dopóki... Ale czy

sytuacja rynku pracy kiedykolwiek się poprawi? Lackmore bardzo w to wątpił, a żył na tym świecie wystarczająco długo, żeby

trafnie ocenić rzeczywistość – miał już dziewięćdziesiąt pięć lat, był członem starej daty. Zdążył uśpić tysiące ludzi, większość

z nich młodych, jak ta para przed chwilą, i... ciemnoskórych. Drzwi biura zatrzasnęły się. Młoda para zniknęła równie cicho,

jak się wcześniej zjawiła.

Westchnąwszy, Lackmore ponownie zabrał się do czytania artykułu na temat procesu rozwodowego Lurtona D. Sandsa

Juniora. Było to obecnie najbardziej sensacyjne wydarzenie. Jak zwykle pochłaniał tekst chciwie, słowo po słowie.

Dzień zaczął się dla Dariusa Pethela wideotelefonami od zirytowanych klientów wypytujących, dlaczego ich Jiffi-

scuttlery nie zostały jeszcze naprawione. Jak zawsze Pethel uspokajał rozmówców, mając jedynie nadzieję, że Erickson zgłosił

się już do pracy w dziale naprawczym Pethel Jiffi-scuttler Sprzedaż i Serwis.

Po zakończeniu rozmów telefonicznych Pethel zaczął wertować strony aktualnego numeru „Kuriera biznesu”. Był

zawsze na bieżąco z wszelkimi nowinkami ekonomicznymi. Oprócz zaawansowanego wieku i dobrej pozycji finansowej to

jedno wynosiło go ponad pracowników.

– Co nowego? – zapytał jego sprzedawca Stu Hadley, stając w drzwiach z magnetyczną miotłą w ręku.

Pethel cichym głosem odczytał nagłówek:

EFEKTY POLITYKI RASOWEJ

SPOŁECZEŃSTWO CZARNEGO PREZYDENTA

Dalej widniał trójwymiarowy wizerunek Jamesa Briskina. Kiedy Pethel nacisnął przycisk poniżej, podobizna ożyła.

Kandydat Briskin uśmiechnął się. Ocienione wąsami wargi Murzyna drgnęły, a wtedy nad jego głową pojawił się balon

wypełniony słowami, które wypowiadał:

1 / 59

Philip K. Dick - Inna Ziemia

„Moim pierwszym zadaniem będzie znalezienie rozsądnego rozwiązania kwestii milionów uśpionych”.

– I rzucenie ich wszystkich, co do jednego, z powrotem na rynek pracy – zamruczał ze złością Pethel, puszczając

przycisk.

Ale to było nieuniknione. Wcześniej czy później musiały nastać czasy czarnego prezydenta. W końcu od wydarzeń 1993

roku kolorowych zrobiło się więcej niż polityków.

Pethel w ponurym nastroju przerzucił parę stron gazety, aby poznać najnowsze szczegóły skandalu Lurtona Sandsa. To

mogło być coś, co poprawiłoby mu humor, zepsuty wiadomościami ze świata polityki. Rzecz dotyczyła sensacyjnego procesu

rozwodowego między sławnym transplantologiem a jego równie słynną żoną Myrą, konsultantką aborcyjną. Wszelkiego

rodzaju pikantne szczegóły zaczynały wychodzić na jaw, przy czym obie strony oskarżały się nawzajem. Według homeogazety

doktor Sands miał kochankę; dlatego też Myra natychmiast wyniosła się z domu, i słusznie zrobiła. Pethel pomyślał, że sprawy

wyglądają zupełnie inaczej niż za czasów jego młodości w ostatnich latach dwudziestego wieku. Teraz był rok 2080 i poziom

moralności, zarówno publicznej jak i prywatnej, uległ znacznemu spadkowi.

Jak doktor Sands mógł chcieć kochanki – zastanawiał się Pethel – kiedy każdego dnia nad jego głową przelatuje satelita

Złote Wrota Chwil Rozkoszy? Mówią, że jest tam do wyboru pięć tysięcy dziewcząt.

Pethel sam nigdy nie odwiedzał satelity Thisbe Olt. Nie popierał takich rzeczy, zresztą jak wiele osób w jego wieku. To

było zbyt radykalne rozwiązanie problemu przeludnienia. W siedemdziesiątym drugim roku seniorzy poprzez listy i telegramy

wywalczyli przywrócenie tej sprawy pod obrady Kongresu. Ale przedstawiony projekt ustawy przebrzmiał bez echa...

Prawdopodobnie, jak sądził Pethel, stało się tak dlatego, że większość kongresmenów sama miała ochotę wziąć powietrzną

taksówkę i udać się na satelitę.

– Jeśli my, biali, będziemy się trzymać razem... – zaczął Hadley.

– Posłuchaj – przerwał mu Pethel. – Te czasy już minęły. Jeśli Briskin wie, co zrobić z uśpionymi, niech zdobędzie

władzę. Ja osobiście nie mogę spać po nocach, myśląc o tych wszystkich ludziach, przeważnie dzieciakach jeszcze,

zalegających rok po roku w rządowych magazynach. Spójrz, jak wiele talentów idzie w ten sposób na marne. To czysta...

biurokracja! Tylko skrajnie socjalistyczny rząd wymyśliłby podobne rozwiązanie! – Spojrzał surowo na sprzedawcę. – Gdybyś

nie dostał pracy u mnie, też mógłbyś...

Hadley przerwał mu cicho:

– Ale ja jestem biały.

Czytając dalej, Pethel dowiedział się, że w dwa tysiące siedemdziesiątym dziewiątym roku satelita Thisbe Olt zarobiła

w sumie miliard dolarów amerykańskich.

– Nieźle – zauważył. – To już wielki biznes.

Przed nim widniała podobizna Thisbe; z kadmowobiałymi włosami i drobnym, wysokim, stożkowatym biustem

przedstawiała wspaniały widok, zarówno ze względów estetycznych jak i erotycznych. Na wizerunku widniejącym w gazecie

Thisbe podawała gościom gorzką tequilę z dodatkiem ziół podniecających, gdyż serwowanie samej tequili było przez długi

czas zabronione na Ziemi.

Pethel wcisnął przycisk pod podobizną i oczy Thisbe natychmiast zaczęły się skrzyć. Kobieta odwróciła głowę, a jej

jędrny biust zafalował powoli. W balonie nad głową piękności formowały się słowa:

„Kłopotliwe wewnętrzne pragnienia, panie biznesmenie? Zrób to, co poleca wielu lekarzy: odwiedź moje Złote Wrota!”

To było zwykłe ogłoszenie, jak odkrył Pethel, nie zaś tekst informacyjny.

– Przepraszam.

Jakiś mężczyzna wszedł do sklepu. Hedley ruszył w jego kierunku.

O, Boże!, pomyślał Pethel, rozpoznawszy klienta. Czyżbyśmy jeszcze nie naprawili jego scuttlera?

Podniósł się z krzesła, wiedząc, że nikt poza nim samym nie zdoła uspokoić tego człowieka. Był to bowiem doktor

Lurton Sands, który z powodu ostatnich domowych kłopotów stał się niezwykle wymagający i porywczy.

– Słucham, panie doktorze – odezwał się Pethel, podchodząc do klienta. – Co mogę dla pana dzisiaj zrobić?

Tak jakby nie wiedział. Doktor Sands miał wystarczająco dużo problemów: walka z Myrą, utrzymywanie kochanki,

Cally Vale; Jiffi-scuttler był mu naprawdę potrzebny. Tego klienta nie dało się, jak każdego innego, po prostu odprawić

z kwitkiem.

Skubiąc w zamyśleniu sumiaste wąsy, kandydat na prezydenta, Jim Briskin, powiedział ostrożnie:

– Znaleźliśmy się w dołku, Sal. Muszę cię zwolnić. Próbujesz mi wyłożyć rację kolorowych, chociaż wiesz, że

dwadzieścia lat grałem według zasad białych. Szczerze mówiąc myślę, że więcej szczęścia będziemy mieli szukając poparcia

u białych, nie u ciemnoskórych. To do nich się przyzwyczaiłem; wiem, jak się do nich odwołać.

– Mylisz się, Jim – powiedział Salisbury Heim, menedżer Briskina do spraw kampanii. – Posłuchaj mnie uważnie. Tym,

do kogo masz się odwoływać, jest śmiertelnie przerażony kolorowy dzieciak i jego żona. Dla nich jedyną perspektywą jest

uśpienie się i wpakowanie do jednego z rządowych magazynów. Chcą być „nabici w butelkę”, jak to oni mówią. W tobie ci

ludzie widzą...

– Ale ja czuję się winny.

– Dlaczego? – nastawał Sal Heim.

– Bo jestem fałszywką. Nie mogę zamknąć Departamentu Dobra Publicznego, dobrze o tym wiesz. Dałem słowo i od

tego czasu pocę się bez przerwy, próbując wykombinować jakiś sposób. Ale nic z tego. – Spojrzał na zegarek; do przemówienia

pozostał kwadrans. – Czytałeś mowę, którą napisał dla mnie Phil Danville?

Sięgnął do przeładowanej kieszeni płaszcza.

– Danville! – Heim wykrzywił twarz. – Myślałem, że się go pozbyłeś. Pokaż mi to.

Chwycił złożone kartki i zaczął je przeglądać.

– Danville to kretyn. Spójrz!

Machnął pierwszą kartką przed nosem Briskina.

2 / 59

Philip K. Dick - Inna Ziemia

– Według niego zamierzasz zakazać ruchu między Stanami a satelitą Thisbe. To szaleństwo! Jeśli Złote Wrota zostaną

zamknięte, liczba urodzeń skoczy do poprzedniego poziomu. I co wtedy? Jak Danville chce rozwiązać ten problem?

Po chwili milczenia Briskin powiedział:

– Złote Wrota są niemoralne.

– Jasne. A zwierzęta powinny nosić gacie – odparował Heim.

– Musi istnieć rozwiązanie lepsze niż satelita.

Heim zagłębił się w dalszą lekturę przemówienia.

– On chce, żebyś poparł tę staromodną, zupełnie zdyskredytowaną technikę nawadniania planety Bruno Miniego –

odezwał się po chwili, po czym rzucił papiery Jimowi Briskinowi na kolana. – Więc co w końcu zamierzasz? Jeżeli będziesz za

przywróceniem wypróbowanego dwadzieścia lat temu i porzuconego już planu kolonizacji planety i zamknięciem Złotych

Wrót, po dzisiejszym wieczorze niewątpliwie zyskasz popularność. Pytanie tylko: u kogo. Powiedz mi, proszę, do kogo

będziesz kierował swoje słowa? – Zamilkł czekając na odpowiedź.

Zapadła cisza.

– Wiesz, co ja myślę? – podjął Heim. – To jest twoja wyszukana metoda, aby się poddać, posłać wszystko do diabła.

W ten sposób chcesz uniknąć odpowiedzialności. Próbowałeś już tak zrobić na zjeździe, wygłaszając szaloną mowę nadającą

się na dzień Sądu Ostatecznego. I ta twoja odmienność, która do dziś wszystkich wprawia w zakłopotanie. Na szczęście byłeś

już mianowany. Zjazd nie mógł cię odwołać.

– W tej przemowie wyraziłem swoje szczere przekonania – odezwał się Briskin.

– Co? Naprawdę sądzisz, że społeczeństwo jest skończone z powodu przeludnienia? To przekonanie w sam raz dla

pierwszego w historii kolorowego prezydenta!

Heim podniósł się i podszedł do okna. Patrzył na centrum Filadelfii, na lądujące transportery odrzutowe, sznury

samochodów i szeregi pieszych pojawiających się i znikających we wszystkich wieżowcach jak okiem sięgnąć.

– Tak sobie myślę – powiedział Heim niskim głosem – że czujesz, iż to społeczeństwo jest skończone, bo nominowało

Murzyna i możliwe, że teraz wybierze go na swego prezydenta; w ten sposób sam siebie pomniejszasz.

– Nie – odparł Briskin spokojnie; jego pociągła twarz pozostała niewzruszona.

– Powiem ci, o czym będzie twoje dzisiejsze przemówienie – odezwał się Heim, wciąż zwrócony plecami do Briskina. –

Najpierw jeszcze raz wyjaśnisz swoje powiązania z Frankiem Woodbine’em, bo ludzie przepadają za badaczami kosmosu.

Woodbine jest bohaterem o wiele większym niż ty, czy tamten, jak go tam zwą – twój rywal. Przedstawiciel SRCD.

– William Schwarz.

Heim ostentacyjnie skinął głową.

– Tak, właśnie. Kiedy już, więc nabzdurzysz o Woodbinie i pokażemy kilka fotek z wami dwoma na różnych planetach,

opowiesz kawał o doktorze Sandsie.

– Nie – zaoponował Briskin.

– Dlaczego nie? Czy on jest świętą krową? Nie wolno go tknąć?

Jim Briskin odpowiedział powoli, starannie dobierając słowa:

– Sands jest wspaniałym lekarzem i nie powinien być ośmieszany przez media, jak to się dzieje obecnie.

– Pewnie w ostatniej chwili znalazł dla twojego brata świeżą, nowiutką wątrobę do przeszczepu. Albo uratował matkę,

kiedy już...

– Sands ocalił setki, tysiące istnień ludzkich. W tym mnóstwo kolorowych, nie bacząc na zapłatę. – Briskin zamilkł na

chwilę, po czym dodał: – Chociaż miałem też okazję spotkać jego żonę. Nie przypadła mi do gustu. Udałem się do niej wiele

lat temu; pewna dziewczyna zaszła ze mną w ciążę i potrzebowaliśmy porady aborcyjnej.

– Świetnie! – rzucił gwałtownie Heim. – Możemy to wykorzystać. Dziewczyna zaszła przez ciebie w ciążę. Powiemy

o tym, kiedy Nonovulid będzie zadawał pytania. Widać od razu, że jesteś typem przezornego człowieka, Jim. – Heim uderzył

dłonią w czoło. – Myślisz naprzód.

– Zostało pięć minut – stwierdził Briskin lakonicznie. Pozbierał kartki z przemówieniem Phila Danville’a i wrzucił je

z powrotem do kieszeni płaszcza. Wciąż, nawet w upalne dni, nosił ciemny garnitur. To, zarówno jak flamingowoczerwona

peruka, było jego wizytówką jeszcze kiedy robił za klauna w telewizyjnych wiadomościach.

– Jeśli wygłosisz jego mowę, jesteś skończony politycznie – zawyrokował Heim. – A jeśli...

Przerwał. Drzwi do pokoju otwarły się i stanęła w nich żona Heima, Patrycja.

– Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała – ale wasze krzyki doskonale słychać na zewnątrz.

Heim przelotnie zerknął na ogromny salon za plecami żony. Pomieszczenie wypełnione było nastoletnimi zwolennikami

Briskina, wolontariuszami przybyłymi ze wszystkich stron kraju, by wesprzeć wybór kandydata Liberalno-Republikańskiego.

– Przepraszam – wymamrotał Heim.

Kobieta weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi.

– Myślę, że Jim ma rację, Sal.

Pat, drobna, o wdzięcznych kształtach, niegdyś tancerka, usiadła z gracją i zapaliła papierosa.

– Im bardziej Jim pokaże się jako osoba naiwna, tym lepiej. – Wypuściła kłąb siwego dymu spomiędzy bladych warg. –

Wciąż ciągnie się za nim reputacja cynika. On natomiast powinien okazać się drugim Wendellem Wilkiem.

– Wilkie przegrał – zauważył Heim.

– I Jim może przegrać – powiedziała Pat, potrząsając głową, aby odgarnąć długie włosy z oczu. – Wtedy będzie

kandydował po raz kolejny i wygra. Rzecz w tym, żeby zaprezentował się jako wrażliwa i niewinna osoba, biorąca na własne

barki wszystkie cierpienia tego świata po prostu dlatego, że taki już jest. Nic nie może na to poradzić; musi cierpieć.

Rozumiesz?

– Amatorszczyzna – skwitował Heim, mrucząc z niezadowoleniem.

Mijały sekundy, kamery stały bezużyteczne, ale przygotowane do pracy. Właśnie nadszedł czas przemówienia. Jim

Briskin zasiadł przy małym biurku, przy tym co zawsze, ilekroć zwracał się do publiczności. Przed nim w zasięgu ręki leżała

3 / 59

Philip K. Dick - Inna Ziemia

mowa Phila Danville’a. Usiadł w zamyśleniu, podobnie jak operatorzy telewizyjni przygotowany już do nagrania.

Przemówienie miało być nadane do satelitarnej stacji transmisyjnej Partii Liberalno-Republikańskiej, a stamtąd

wielokrotnie retransmitowane aż do momentu przesycenia. Konserwatywnym Demokratom prawdopodobnie nie uda się

zagłuszyć przekazu z powodu ogromnej siły sygnału satelity L-R. Przemówienie dotrze do celu pomimo Aktu Tompkinsa

zezwalającego na zagłuszanie politycznych transmisji. Jednocześnie przesyłanie wystąpienia Schwarza będzie również

zakłócane; zaplanowano, że obie mowy zostaną wygłoszone w tym samym czasie.

Naprzeciw Briskina, pogrążona w nerwowej introspekcji, siedziała Patrycja Heim. W pokoju kontrolnym Jim dostrzegł

Sala razem z inżynierami zajętego sprawdzaniem poprawności nagrania.

Z dala od wszystkich, w rogu, siedział Phil Danville. Nikt z nim nie rozmawiał; różne osobistości wchodziły

i wychodziły ze studia, najwyraźniej zupełnie ignorując obecność twórcy przemówienia.

Technik skinął głową w stronę Jima na znak, że pora zaczynać.

– W dzisiejszych czasach – powiedział do kamery Jim – bardzo popularne stało się wyśmiewanie starych mrzonek

i planów kolonizacji planetarnej. Jak ludzie mogli być tak nierozsądni, próbując żyć w kompletnie nieludzkich warunkach...

w świecie nigdy nie przewidzianym dla homo sapiens . Zabawne też, że przez dziesiątki lat starali się przystosować te obce

środowiska do swoich potrzeb i... oczywiście ponieśli fiasko – mówił powoli, cedząc słowa; wiedział, że uwaga odbiorców jest

skupiona na nim i postanowił to wykorzystać. – Teraz więc poszukujemy gotowej dla nas planety, drugiej Wenus, a dokładniej

tego, czym Wenus nigdy nawet nie była. Jaką mieliśmy nadzieję, że będzie: bujna, wilgotna i zielona, jak Eden, tylko czekająca

aż ją odkryjemy.

Patrycja Heim w zamyśleniu paliła papierosa El Producto Alta, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z mówcy.

– Cóż – ciągnął Jim Briskin – nigdy czegoś takiego nie znajdziemy. A nawet jeśli, to już będzie za późno; miejsce okaże

się bowiem zbyt małe i zbyt odległe. Jeśli chcemy nowej Wenus, planety, którą moglibyśmy skolonizować, musimy sami ją

stworzyć. Możemy śmiać się do rozpuku z Bruno Miniego, ale pozostaje faktem, że miał rację.

Z pokoju obserwacyjnego Sal Heim przyglądał się Briskinowi z narastającym bólem. A jednak Jim zrobił to. Poparł

dawno zarzucony projekt Bruno Miniego przeobrażania środowiska innych planet. Szaleństwo wróciło.

Kamera zgasła.

Odwracając głowę, Jim Briskin pochwycił wzrokiem wyraz twarzy Sala Heima. Nagranie zostało przerwane; Sal wydał

takie zarządzenie.

– Nie zamierzasz dać mi skończyć? – spytał Jim. Głos Sala zagrzmiał przez wzmacniacze:

– Nie, do jasnej cholery!

Pat rzuciła podnosząc się z krzesła:

– Musisz, on jest kandydatem. Jeśli sam chce siebie pogrążyć...

Danville, również wstając, odezwał się schrypniętym głosem:

– Jeśli wyłączysz go ponownie, rozpowiem o wszystkim publicznie. Rozgłoszę, jak się nim posługujesz niczym

marionetką!

Zdecydowanie ruszył w kierunku wyjścia. Najwyraźniej mówił serio.

– Lepiej to włącz, Sal. Oni mają rację; musisz pozwolić mi mówić – wtrącił Briskin.

Nie czuł złości, był tylko zniecierpliwiony. W tej chwili pragnął jedynie kontynuować przemówienie.

– No, Sal – rzekł cicho. – Czekam.

W pokoju kontrolnym członkowie partii zaczęli prowadzić naradę z Salem Heimem.

– Podda się – powiedziała Pat do Jima Briskina. – Znam Sala. – Twarz kobiety nie wyrażała żadnych emocji. Nie

podobała się Patrycji ta sytuacja, ale zamierzała jakoś to znieść.

– Racja – przyznał Jim, kiwając głową.

– Ale obejrzysz nagranie, Jim? – spytała. – Oddaj tę przysługę Salowi. Żeby było wiadomo, że naprawdę myślisz to, co

powiedziałeś.

– Jasne – odparł Jim. I tak zamierzał to zrobić. Z głośnika zagrzmiał głos Sala Heima:

– Niech cię szlag, Jim, ty czarnuchu!

Jim Briskin z uśmiechem siedział w oczekiwaniu przy biurku z rękoma splecionymi na piersiach.

Czerwone światło głównej kamery zapaliło się ponownie.

Po przemówieniu rzeczniczka prasowa Jima Briskina, Dorothy Gill, pochwyciła swego przełożonego w korytarzu.

– Panie Briskin, prosił mnie pan wczoraj, abym się dowiedziała, czy Bruno Mini jeszcze żyje. Otóż tak, choć nie ma się

zbyt dobrze. – Panna Gill spojrzała w notatki. – Jest sprzedawcą w przedsiębiorstwie zajmującym się handlem suszonymi

owocami w Sacramento, w Kalifornii. Najwyraźniej Mini zupełnie zarzucił pomysł nawadniania planet, ale pańska mowa

prawdopodobnie pozwoli mu wrócić na stare podwórko.

– Nie jestem pewien – powiedział Briskin. – Może mu się nie spodobać fakt, że jakiś kolorowy podchwycił

i rozpowszechnia jego ideę. Dziękuję, Dorothy.

Koło Briskina pojawił się Sal Heim i, potrząsając głową, stwierdził:

– Jim, nie masz za grosz politycznego wyczucia.

– Może i racja – odpowiedział Briskin, wzruszając ramionami. Był w tej chwili nastrojony biernie i nieco depresyjnie.

Tak czy inaczej, mowa została nagrana i właśnie przesyłano ją do satelity L-R. Stosunek Briskina do całej sytuacji stał się

w najlepszym wypadku obojętny.

– Słyszałem, co powiedziała Dotty – odezwał się Sal. – Teraz wyjdzie na jaw prawdziwa natura Miniego. Będziemy go

tu mieli, obok innych problemów, z którymi się borykamy. A tak w ogóle, co powiesz na drinka?

– Nie mam nic przeciwko – zareagował Jim. – Prowadź!

4 / 59

Philip K. Dick - Inna Ziemia

– Mogę się dołączyć? – spytała Patrycja, stając obok męża.

– Jasne – odparł Sal, po czym otoczył ją ramionami i uściskał. – Dobry, wysokiej klasy drink, z cudownie

odświeżającymi maleńkimi bąbelkami. Dokładnie to, co lubią kobiety.

Kiedy wyszli na chodnik, Jim Briskin ujrzał dwóch demonstrantów; nieśli transparenty, które głosiły:

POZOSTAWCIE BIAŁY DOM BIAŁYM!

TRZYMAJMY AMERYKĘ W CZYSTOŚCI!

Demonstranci, obaj z elity, gapili się na niego, a Sal z Patrycja przyglądali się manifestującym mężczyznom. Nikt się nie

odzywał. Paru fotoreporterów pstrykało zdjęcia. Lampy błyskowe przez moment silnie oświetlały tę niemą scenę. Sal

i Patrycja, a za nimi Jim Briskin, ruszyli do przodu. Demonstranci kontynuowali marsz w tę i z powrotem.

– Skurczybyki – skwitowała Pat, kiedy zasiedli przy ławie w koktajlbarze naprzeciw studia TV.

– Takie ich powołanie – powiedział Jim Briskin. – Najwidoczniej zostali stworzeni przez Boga właśnie w tym celu.

Osobiście nie przejmował się demonstracjami. W tej czy innej formie, były nieodłączną częścią jego życia.

– Schwarz zgodził się przecież nie podejmować w wyborach tematu religii i pochodzenia – nie ustępowała Pat.

– Bill Schwarz, owszem – odparł Jim Briskin. – Ale Verne Engel nie. A to on przewodzi Partii Czystości.

– Wiem akurat cholernie dobrze, że SRCD płaci ciężkie pieniądze, by utrzymać Czystościowców w stanie płynności

finansowej – wymamrotał Sal. – Inaczej padliby w ciągu jednego dnia.

– Nie zgadzam się z tobą – zaoponował Briskin. – Według mnie zawsze pojawi się wrogo nastawiona organizacja, jak

Czystościowcy, i znajdą się ludzie, którzy ją poprą.

Bądź co bądź Czystościowcy mieli konkretny postulat; nie chcieli czarnego prezydenta. Ich prawo, jedni podzielali to

zdanie, inni nie; zupełnie naturalna sytuacja.

„Dlaczego mielibyśmy udawać – zapytywał siebie Briskin – że nie istnieje problem rasy? Owszem, istnieje. Ja jestem

czarny. Verne Engel ma rację”.

Pozostawało pytanie: jak duży procent elektoratu popierał punkt widzenia Czystościowców. Z pewnością

Czystościowcy nie zranili jego uczuć. Nie byli zdolni tego uczynić; zbyt wiele doświadczył w ciągu lat bycia klaunem

w wiadomościach.

„W ciągu lat bycia amerykańskim czarnuchem – myślał gorzko”.

Mały chłopiec, biały, pojawił się obok ławy z długopisem i notesem w ręku.

– Panie Briskin, czy mogę prosić o autograf?

Jim złożył podpis i chłopak popędził z powrotem do rodziców, stojących w drzwiach baru. Para – młoda, dobrze ubrana,

najwyraźniej z wyższych sfer – radośnie pomachała kandydatowi.

– Jesteśmy z tobą! – zawołał mężczyzna.

– Dzięki – odparł Jim, kiwając ku nim głową i bezskutecznie próbując być równie pogodny jak oni.

– Masz niezły humor – podsumowała Pat. Przytaknął w milczeniu.

– Pomyśl o tych wszystkich ludziach z różowiutkobiałą skórą, którzy zamierzają oddać głos na kolorowego – odezwał

się Sal. – To naprawdę mobilizujące. Dowodzi, że nie każdy z nas, białych, jest aż tak zły.

– Czy kiedykolwiek powiedziałem coś takiego? – zapytał Jim.

– Nie, ale w głębi duszy tak uważasz. W rzeczywistości nie ufasz żadnemu z nas.

– Skąd wyssałeś te brednie? – pytał Jim, rozzłoszczony nie na żarty.

– Co mi zrobisz? – odparował Sal. – Potniesz mnie magnetycznym ostrzem elektrograficznym?

Pat odezwała się gwałtownie:

– Co ty wyprawiasz, Sal? Dlaczego zwracasz się do Jima w ten sposób? – Rozejrzała się nerwowo wokoło. – A jeśli ktoś

podsłuchuje?

– Próbuję wyrwać go z depresji – powiedział Sal. – Nie lubię patrzeć, jak się poddaje. Ci demonstranci zmartwili go, ale

on nie zdaje sobie z tego sprawy. – Rzucił okiem na Jima. – Słyszałem wiele razy, jak mówisz: „Nie można mnie zranić”. Jasne,

że można do diabła. Właśnie zostałeś zraniony. Chcesz, żeby wszyscy cię kochali, biali, czy kolorowi. Przede wszystkim nie

wiem, jak dostałeś się do polityki. Powinieneś pozostać klaunem, bawiącym starych i młodych. Szczególnie bardzo młodych.

– Chcę pomóc ludzkości – odparł Jim.

– Zmieniając ekologię planet? Mówisz serio?

– Jeśli zdobędę stanowisko, mianuję Bruno Miniego dyrektorem programu kosmicznego, nawet bez uprzedniego

wspólnego spotkania. Zamierzam dać Miniemu szansę, jakiej oni nigdy mu nie dali. Nawet, kiedy...

– Jeśli cię wybiorą, będziesz mógł ułaskawić doktora Sandsa – wtrąciła się Pat.

– Ułaskawić? – Spojrzał na nią zbity z tropu. – On nie ma procesu, on się rozwodzi.

– Nie słyszałeś pogłosek? – spytała zdziwiona Pat. – Jego żona chce odgrzebać sprawę jakiegoś wykroczenia, które

kiedyś popełnił. W ten sposób załatwi Sandsa i otrzyma cały ich wspólny majątek. Nikt jeszcze nie wie, o co chodzi, ale pani

Sands dała do zrozumienia, że...

– Nie chcę o tym słyszeć – zaprotestował Briskin.

– Masz rację – rzekła z namysłem Pat. – Rozwód Sandsa staje się coraz bardziej drażliwym tematem; mogłoby się

obrócić przeciw tobie, jeślibyś o nim wspomniał tak, jak chce Sal. Kochanka, Cally Vale, zniknęła. Nawet krążą pogłoski, że

została zamordowana. Może kierujesz się dobrym wyczuciem i wcale nas nie potrzebujesz, Jim.

– Potrzebuję – zaprotestował znowu Briskin. – Ale nie po to, żebyście mnie plątali w matrymonialne problemy doktora

Sandsa.

Umilkł i zaczął powoli sączyć drinka.

Rick Erickson, mechanik firmy Pethel Jiffi-scuttler Sprzedaż i Serwis, zapalił papierosa, uporządkował warsztat, po

czym popchnął kościstymi kolanami stół naprawczy. Na blacie leżał główny napęd uszkodzonego Jiffi-scuttlera, pojazdu

doktora Lurtona Sandsa.

5 / 59

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: