Simpson Patricia - Wieczna lilia.pdf - Simpson Patricia - LadyHenrietta

Patricia Simpson

Wieczna

lilia

Przełożyła Magdalena Rakowska

Prolog

Październik. Rezydencja Cbauberea.

Współcześnie

A więc, du Berry, albo odzyskam śmiertelność, albo

umrę!

Aleksander Chaubere podniósł do ust kielich napełniony

bursztynowym płynem, a za oknami jego rezydencji w

Charleston rozległ się grzmot.

—Aleksandrze, non. Nie bądź głupcem! — Gilbert du

Berry rzucił się, aby wyrwać kielich z rąk przyjaciela, lecz

ten zwinnie usunął się z drogi. Gilbert westchnął i wzniósł w

górę swe wypielęgnowane dłonie.

—To już postanowione - powiedział Aleksander,

wiedząc, że przyjaciel nie zdoła mu już w niczym

przeszkodzić.

Z ogrodu dochodził szum liści karłowatych palm, o

które uderzał wiatr, a światła w laboratorium migotały,

rzucając białe i srebrne blaski na elegancki wieczorowy strój

Gilberta. Aleksander ściągnął go do siebie z balu

przebierańców. Było to w wigilię Wszystkich Świętych. Du

Berry uwielbiał ten dzień, gdyż mógł się wystroić w jakiś

swój ulubiony historyczny strój. Aleksander nie wątpił, że

popsuł przyjacielowi wieczór, ale wiedział, że czeka go

jeszcze wiele takich imprez, więc nie miał wyrzutów

sumienia.

Na ten niezwykły wieczór, wieczór magii i czarów,

Aleksander przygotował niezwykłą ceremonię. Postanowił

oddać swe życie z powrotem w ręce losu.

- Aleksandrze! — Przejęty głos Gilberta wyrwał go z

zamyślenia. - Odstaw ten kielich, błagam cię!

Aleksander odsunął wprawdzie nieco kielich, ale tylko

po to, żeby przemówić.

- Pragnę, abyś był moim świadkiem, du Berry -

wyjaśnił -a również zanotował szczegóły eksperymentu, w

miarę jego przebiegu. W tym notatniku. — Wskazał głową

na leżący na stole laboratoryjnym dziennik.

Du Berry spojrzał niecierpliwie na czarny zeszyt ze

śladami niewyraźnego pisma Aleksandra, a następnie znów

na przyjaciela, ze złością i niedowierzaniem.

- Czy chcesz, żebym opisywał twe ostatnie chwile, jak

gdybyś był jakimś królikiem doświadczalnym? Zaniechaj

tych eksperymentów, mon ami! Igrasz ze śmiercią.

- Czy można nazwać igraniem ze śmiercią to, co chcę

zrobić dziś wieczorem?

- W każdym razie, grozi ci śmierć, jeśli nie dziś

wieczorem, to może jutro. Będziesz żałował swojej decyzji.

- Czy śmierć jest naprawdę taka straszna? - Aleksander

uniósł czarną brew.

- Śmierć, śmierć! - Gilbert załamał ręce w

dramatycznym geście i przemierzał nerwowym krokiem

laboratorium. Przez szpary w okiennicach dostawało się

chwilami światło błyskawic. — Jesteśmy bogaci, nie mamy

żadnych kłopotów, możemy jechać, dokąd chcemy...

Aleksandrze...

- I urywać przyjaźnie, nim się ludzie zorientują, że

nigdy się nie starzejemy, nie przyznawać się do owoców

swojej pracy, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Zmęczyło

mnie to, du Berry! Nawet na moment nie możemy przestać

być ostrożni, bo nawet takie głupstwo jak prawo jazdy może

nas zdradzić. Coraz trudniej jest o nową osobowość, gdy

komputery i bazy danych mogą śledzić nasz każdy krok.

- To są tylko kłopotliwe drobiazgi, Aleksandrze.

- Nie, całe to nasze życie jest jednym wielkim

kłopotem...

Oszustwo, czujność, samotność...

—Samotność? Nasze życie może być jednym wielkim

festynem, Aleksandrze, pełnym muzyki, sztuki,

fascynujących ludzi!

Jak możesz mówić, że jesteś samotny, skoro wokół jest

tyle przyjemności?

Aleksander zaczął się zastanawiać, czy w ciągu trzystu

lat, jakie Gilbert du Berry przeżył na ziemi, choć przez

moment pomyślał o swoim życiu. Prawdopodobnie obce mu

były chwile wewnętrznego skupienia i rozmowy z samym

sobą, gdyż zawsze wolał salonowe pogwarki od poważnych

dyskusji i przedkładał subtelne przyjemności nad mrożące

krew w żyłach przygody, jakie były udziałem Aleksandra.

Może zbyt się różnili, aby mieć takie samo podejście do

życia.

Aleksander uśmiechnął się. Zastanawiał się, jakim

cudem wciąż się przyjaźnił z du Berrym. Stanowiło to dla

niego wciąż nie zgłębioną tajemnicę. Byli jednak

przyjaciółmi od zawsze i pozostaną nimi prawdopodobnie

wiecznie.

- Dlaczego tak się uśmiechasz, Aleksandrze? - Du

Berry zatrzymał się na środku pokoju. - Myślałem, że jesteś

nieszczęśliwy i samotny, gotów na śmierć. A teraz te

uśmiechy. Mon Dieu! Czyś ty kompletnie oszalał?

—Możliwe.

—Tracę już cierpliwość, mon ami. Wyciągnąłeś mnie z

cudownego przyjęcia, przejechałem przez miasto podczas

tego okropnego huraganu tylko po to, żeby patrzeć, jak

umierasz, i jeszcze robić notatki? Nie będę brał udziału w

twoim samobójstwie, Aleksandrze, nie licz na to.

- Ale może będzie to powrót do normalnego życia,

przyjacielu. Weź i tę możliwość pod uwagę. — Poruszył

zawartością kielicha. - Jeśli mój eksperyment się uda,

osiągnę swój cel: moje życie kiedyś się skończy.

Popatrzył na przyjaciela, wysokiego i smukłego,

ubranego w atłasy i koronki, jakie noszono dwieście lat

temu, w epoce, którą obaj lubili najbardziej, choć z różnych

względów.

Du Berry uwielbiał stroje i sztukę końca siedemnastego

wieku, Aleksander szalał jako korsarz przechwytujący na

morzach statki dla Republiki Francuskiej. W wyprawach

wzdłuż południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki zdobył

olbrzymi majątek i sławę, a nawet kilka tytułów

szlacheckich. Te czasy należały jednak do przeszłości i

poszukiwanie szczęścia poprzez przygody nie stanowiło już

dla niego recepty na życie. Dom miał zapuszczony,

wymagający remontu, ogród zaniedbany, a on sam

odgradzał się od życia i ludzi gęstym, zarośniętym

żywopłotem, zaniedbując swą duszę, podobnie jak

wszystko, co go otaczało.

Nadszedł czas, aby „znikł" i pojawił się na nowo jako

ktoś inny, ale nie miał zupełnie chęci do kolejnego

powtarzania całej operacji. Od trzystu lat on i du Berry

pomagali sobie w „modernizowaniu" swoich postaci. Jeden

z nich wyjeżdżał gdzieś daleko na kilka lat, by powrócić pod

zmienionym nazwiskiem, innym stylem ubrania,

zmodyfikowanym życiorysem i kontem otwartym na nowe

nazwisko, by rozpocząć inne życie, nawiązując nowe

znajomości. W tym czasie drugi zajmował się jego mająt-

kiem i innymi sprawami. Aleksander był już tym wszystkim

znużony. Śmiertelnie znużony. Zaśmiał się z

przypadkowego dowcipu. Nie mógł nic zrobić „śmiertelnie".

Mógł przeżyć wszelkie rany i choroby. Jego ciało fizyczne

nie przyjmowało ingerencji sił zewnętrznych i rzadko miało

typowo cielesne potrzeby, jak jedzenie i spanie. Dzięki

spożytemu już dawno eliksirowi jego ciało, podobnie jak

ciało du Berry'ego, regenerowało się po mistrzowsku.

Trzysta lat temu, gdy mieszkał w Paryżu, Aleksander spo-

rządził napój z soku egzotycznej rośliny. Przeprowadził

eksperyment na sobie przekonany, że osiągnięcie

nieśmiertelności będzie największym triumfem alchemika i

przez wiele lat upajał się swym zwycięstwem. Jego

przyjaciel, Gilbert du Berry, którego obchodziła tylko

najbliższa przyszłość, gdy dowiedział się o eliksirze,

włamał się do paryskiego laboratorium Aleksandra, spożył

napój i nigdy tego nie żałował. Jednak Aleksander w miarę

upływu lat znienawidził swe nie kończące się życie i

rozpoczął usilne prace nad wynalezieniem antidotum. Był

prawie pewien, że w kieliszku, który trzymał w ręku,

znajdował się sekret śmiertelności.

Aleksander otrząsnął się ze wspomnień i podszedł bliżej

do Gilberta.

—Kiedy to wypiję, mogę mieć straszne boleści. Jednak

cokolwiek się wydarzy, obserwuj to i notuj.

—Aleksandrze, przemyśl to! Przecież możesz się zabić!

—Jestem tego w pełni świadomy, Gilbercie -

odpowiedział, spoglądając na ozdobny kielich trzymany w

ręku, i westchnął. -Jeśli mnie to zabije, będzie mi znacznie

lepiej.

—Będzie ci lepiej? W ogóle cię nie będzie, mon ami!

Będziesz martwy jak pień.

—Martwy jak kłoda, du Berry.

—Te idiomy! — Wzruszył lekko ramionami. - Ten

angielski! Skomplikowany, nieregularny! Nigdy go nie

opanuję, choćbym żył tysiąc lat.

Aleksander pokiwał głową z żalu nad językiem, który

jego przyjaciel wciąż kaleczył. Nie był pewien, czy du Berry

nie ma zupełnie zdolności językowych, czy jego pogarda dla

wszystkiego, co brytyjskie, trwająca trzysta lat, była świetną

wymówką, żeby nie doskonalić angielskiego.

—Może ty lepiej ode mnie nadajesz się do tego

przeklętego życia.

—Przeklętego? Ależ to jest cudowny dar, mon ami, czy

nie widzisz tego?

—To zależy od patrzącego, du Berry. — Odgarnął

ciemne kosmyki ze skroni. - Myślałem o tym wiele razy i

sądzę, że może różnica wieku ma wpływ na nasze opinie w

tej sprawie.

Spojrzał na du Berry'ego w wytwornym stroju i upudro-

wanej peruce, skrywającej przerzedzające się włosy, i

doskonały makijaż, który ożywiał rysy człowieka nie

pierwszej już młodości.

—Wszedłeś w to nasze nowe życie jako mężczyzna

sześćdziesięcioczteroletni, niemalże u progu śmierci.

—Śmierci? Też coś. - Du Berry ze śmiechem odganiał

go ręką.

- W każdym razie nie trapią cię pragnienia młodego

mężczyzny.

- Czyżbyś powątpiewał w moją męskość, Aleksandrze?

- Męskość? - Aleksander zaśmiał się gorzko. - Obaj

znamy cenę, jaką przyszło nam zapłacić za przedłużenie

naturalnego życia.

- To prawda. A przecież my, Francuzi, mamy być

romantyczni i namiętni, Bon? Cóż za okrutny żart. - Zamilkł

i przez chwilę nawet on, zawsze wesoły, zdawał się

przygnębiony. Patrzył na Aleksandra ze współczuciem. - A

ty, mon ami, wszedłeś w takie życie jako młody

trzydziestojednoletni mężczyzna o gorącej krwi, non?

- Tak.

- I mający ochotę na panienki, a tu nic z tego.

- Exactement.

Aleksander poznał doskonale frustrację mężczyzny,

który odczuwał w stosunku do kobiety wszystko to, co czuł

normalny mężczyzna, lecz nie mógł tego dowieść fizycznie.

Systemy hibernacyjne w jego ciele objęły również organy

rozrodcze, które choćby nie wiem jak chciał się kochać z

kobietą, ani drgnęły. Dłużej tego nie mógł znieść.

- Aleksandrze, jesteś przygnębiony, dziwnie się

zachowujesz. Jestem pewien, że do jutra ci przejdzie. Chodź,

Simpson Patricia - Wieczna lilia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: