Przeklęci 02 - Krzywe zwierciadło.pdf - Przeklęci - ged14

ALAN DEAN FOSTER

KRZYWE ZWIERCIADŁO

Tytuł oryginału: The false miror

Cykl: Przeklęci tom 2

Przełożył: Radosław Kot

Data wydania polskiego: 1997

Data wydania oryginalnego: 1992

Rozdział 01

Kończąc dwanaście lat, Randżi wiedział już, że lubi zabijać. Rodzice nie kryli aprobaty.

Inaczej być przecież nie mogło.

Od Prób dzieliły go wówczas jeszcze cztery lata. Cztery lata edukacji, zdobywania

doświadczeń, cztery lata nabierania sił i słusznego wzrostu. Z czasem rosła wiara w jego

możliwości, podziw dla wyrażanej łagodnym głosem pewności siebie, stawiano go za wzór.

Ale nikt mu nie zazdrościł. Zazdrość mogła lęgnąć się tylko w prymitywnych umysłach

tych potworów, które postawiły sobie za cel zniszczenie cywilizacji. Tutaj nie było miejsca na

emocje tego pokroju. Czyż wszyscy kadeci nie dążyli do tego samego, czyż nie ożywiał ich

wspólny entuzjazm? Osiągnięcia przyjaciół godne były słów uznania, a nie zawiści. Przecież

każdy pragnie, by w boju osłaniał go jak najwprawniejszy w wojennym rzemiośle towarzysz.

Współzawodnicząc, kadeci tylko zagrzewali się nawzajem do coraz większych wysiłków.

Kiedyś, przed nadejściem potworów, cywilizacja ogarniała niewstrzymanie coraz większe

połacie kosmosu. Chaos ustępował z wolna, porażki były rzadkie, a stracony grunt zawsze w

końcu odzyskiwano.

Jednak około tysiąca lat temu trafiono na sojusz potworów. I nic nie było już takie, jak

kiedyś.

Niektórzy spośród obcych przedstawiali sobą paskudny zgoła widok, a ścieżki ich

myślenia były wręcz odrażające. Inni jednak przypominali gatunek, który wydał Randżiego.

Najgorsze wśród nich były pewne zgoła nieprzewidywalne monstra, istoty dzikie i

niewiarygodnie przebiegłe, a przy tym inteligentne i straszne w walce.

Od pewnego czasu pojawiały się zawsze w pierwszych szeregach wroga, który dzięki

temu odniósł wiele zwycięstw. Jednak ostatecznie udało się powstrzymać jego pochód i

sytuacja wojenna zaczęła się stabilizować. Jeszcze trochę a ludy cywilizowane odrobią straty i

wyzwolą te wszystkie nieszczęsne rasy, które od stuleci cierpią pod knutem potworów.

Randżi i jego przyjaciele wiedzieli, że nie może być inaczej. Zostali wyszkoleni na

wspaniałych żołnierzy i wzorowych obywateli. Nikt i nic nie zdoła oprzeć się światłu prawdy,

gdy doborowi wojownicy, tacy jak Randżi-aar, ruszą na pierwszą linię frontu, by bronić

zdobyczy cywilizacji.

Cywilizowane istoty nie znają zazdrości, ale zazdrość to jedno, a duma to drugie,

szczególnie uzasadniona duma. W grupie młodzieńców od piętnastu do siedemnastu lat

drużyna Randżiego zajmowała jedną z najwyższych lokat. Prawdę mówiąc, na całym Kossut

tylko jedna drużyna uzyskiwała regularnie podobne wyniki. Była to grupa ćwicząca w okręgu

Kizzmat, po drugiej stronie łańcucha gór Massmari, w pobliżu wideł rzek Nerse i Joutoula.

Dość blisko, by nawiązać przyjazną rywalizację, szeroko zresztą rozreklamowaną przez

media. W trakcie końcowych egzaminów obie drużyny bez kłopotów zakwalifikowały się w

swej grupie wiekowej do planetarnych finałów.

Matka i ojciec Randżiego czerpali sporo skrywanej dumy z przychodzących tak łatwo

postępów syna i jego przyjaciół. Ostatecznie też mieli w tym swój udział, pomimo że żadne z

nich nigdy nie próbowało wojaczki. Ojciec Randżiego pracował w zakładach produkujących

mikropodzespoły elektroniczne, matka była nauczycielką. Bez wątpienia jej talenty

pedagogiczne odegrały znaczącą rolę w dobrym wychowaniu Randżiego, jego młodszego

brata Saguio i ich maleńkiej siostry imieniem Synsa.

Wprawdzie, jak wspomnieliśmy, kadeci nie wiedzieli, co to zazdrość, jednak należy

uznać za szczęśliwy traf, że Randżi nie we wszystkim był najlepszy. Jego przyjaciel, Biraczii-

uun, miał więcej siły, Kossinza-iiv zaś szybciej biegała. Jednak to właśnie Randżi

reprezentował najlepszą kombinację cech, czyniącą zeń idealnego wojownika, co znajdywało

odbicie w jego indywidualnej punktacji. Bez wątpienia wyróżniał się też bystrością umysłu.

Miał dopiero szesnaście lat, ale mimo to podczas ćwiczeń często wyznaczano go na

dowódcę. Stanowiska wodzów i strategów piastowali zwykle chłopcy ze starszych grup,

siedemnasto i osiemnastolatkowie i nie zdarzyło się dotąd, by powierzano je podobnym

młodzikom. Randżi doceniał wyróżnienia i nie zawodził. Obdarzony sporym zmysłem

organizacyjnym, zapałem i determinacją, wiódł swoich od sukcesu do sukcesu; rzadko

bywało inaczej.

Cieszył się ze spadających nań zaszczytów, wiedział bowiem, ile radości sprawia swymi

osiągnięciami rodzicom. Sam nie przywiązywał większej wagi do otaczającego go podziwu,

myślał tylko o tym, jak dobrze wykonać powierzone mu zadania, i niecierpliwie wypatrywał

końca szkolenia.

Był świadom, że zawsze może zdarzyć się jakaś porażka. Wiedział też, że nawet najlepsi

kadeci załamywali się czasem w ogniu walki. Nikt ich za to nie potępiał. Przesuwano ich po

prostu na inne odcinki, gdzie wspierali wysiłek wojenny zgodnie ze swymi umiejętnościami.

Randżi ze spokojem wypatrywał finału. Był gotowy. Nie zamierzał zawieść. Nie mógł

zawieść. Jak wszyscy, chciał być żołnierzem, a nawet więcej: czuł, że musi nim zostać.

Wiedział, że po to się właśnie urodził. Aby zabijać i, być może, zginąć samemu w obronie

cywilizacji. Walczyć z prawdziwym przeciwnikiem, którego dotąd znał tylko z symulacji.

Podczas ćwiczeń usiłował zawsze wmówić sobie, iż to nie test, nie ułuda, ale rzeczywista

walka. Że naprawdę unicestwia potwory, eliminuje je kolejno, by uchronić przed zagładą

swój świat, cywilizację, przyjaciół.

No i aby pomścić swych prawdziwych rodziców.

Podobnie jak rodzice większości przyjaciół z kompanii, zginęli oni podczas inwazji

potworów na Housilat. Wraz bratem i siostrą został potem zaadoptowany przez rodzinę z

planety Kossut.

Od najwcześniejszych lat zgłębiał historię owej batalii, aż wszystkie szczegóły zapadły

mu głęboko w pamięć. Wiedział, że potwory zaatakowały bez ostrzeżenia i w swym dzikim

pędzie do destrukcji nie zostawiły kamienia na kamieniu. Spustoszyły powierzchnię planety

tak dalece, że nie nadawała się już do zamieszkania. Tylko kilka wahadłowców wymknęło się

z pułapki, unosząc nielicznych szczęśliwców, między innymi jego samego z rodzeństwem.

Czekający na orbicie okręt wojenny zabrał ich potem na Kossut.

Nauczyciele opowiedzieli mu to wszystko dopiero wtedy, gdy podrósł nieco i sam spytał

o los prawdziwych rodziców. Miał już dość lat, by zrozumiawszy przyczyny tragedii,

rozwinąć w sobie chłodną determinację. Z jej to bagażem wkroczyć miał w dorosłość.

Pamięć okrutnego losu Housilat towarzyszyła mu podczas rozwiązywania każdego testu,

podczas wszystkich ćwiczeń. Starał się być lepszym kadetem niż koledzy, których życie nie

doświadczyło wcale mniej okrutnie.

W plutonie było ich dwudziestu pięciu, dokładnie tylu, ile etatów przewidziano dla

standardowej grupy szturmowej. Ćwiczyli razem od dzieciństwa, zostawiając niezmiennie w

pobitym polu kolejnych szkolnych przeciwników, a teraz zbliżał się najważniejszy moment

edukacji. Niektórzy wypatrywali go radośnie, inni z obawą. Randżi aż płonął z

niecierpliwości.

W pewnej chwili okazało się, że pluton Randżiego pokonał już wszystkich konkurentów i

znalazł się na samym szczycie tabeli rywalizacji. Spośród setek szkolonych na planecie grup

ta drużyna okazała się plutonem niekwestionowanych mistrzów. Na drodze do ostatecznego

sukcesu stał tylko znany już oddział z okręgu Kizzmat. Znany, ale tajemniczy zarazem,

zwyciężający przeciwników z niemal taką samą biegłością, jak grupa Randżiego.

On sam nie widział powodów do niepokoju. Mniejsza o wspaniały dorobek punktowy

rywala, pluton Randżiego też nie dostał niczego za darmo. Kadeci ciężko zapracowali na

sukces i wiedzieli dobrze, ile są warci.

Instruktor Kouuad był niższy, niż się wydawał. Jego sylwetkę ukształtowało

doświadczenie wojenne i wiele zaszczytów, którymi go obsypywano. Rzadko kierowano

jemu podobnych wiarusów do szkolenia grup młodszych kadetów. Randżi i koledzy nie od

razu pojęli, jak wielkie wyróżnienie ich spotkało, jednak z czasem zaczęli wysoko cenić sobie

przewodnictwo Kouuada.

We wczesnych latach kariery wojskowej Kouuad-iel-an odniósł poważną ranę, której

skutków nawet najlepsi lekarze nie potrafili całkowicie zneutralizować. Plotka głosiła, że

stało się to podczas walki wręcz z najgorszymi potworami przeciwnika. Nawet pozostali

nauczyciele odnosili się do Kouuada ze sporym szacunkiem, a co dopiero kursanci.

Szeptano też, iż grupa posiadająca takiego instruktora z miejsca zyskuje przewagę nad

pozostałymi i że nie jest to do końca sprawiedliwe. Ale władze szkoły nie chciały słuchać

podobnych narzekań. Drużyna z Siilpaan jest po prostu dobra, powtarzali.

Poza tym, to nie instruktor zdobywa dla niej punkty, ale sami kadeci. Randżi i jego

przyjaciele wiedzieli jednak, komu zawdzięczają swe sukcesy.

– Muszę was ostrzec – powiedział pewnego ranka stary wiarus, gdy jak zwykle zebrali się

przed kolejnymi ćwiczeniami. – Dotąd rozbijaliście wszystkich w puch, ale okręgowe

rozgrywki dobiegły końca. Przed wami planetarny finał. W ciągu kilku najbliższych dni

rozstrzygnie się, kim zostaniecie, jaka sposobność kariery będzie wam dana. Nie

zapominajcie, że kursanci z Kizzmat również o tym wiedzą. Ich dorobek jest porównywalny z

waszym. Widziałem rejestry. Nie spotkaliście jeszcze takiego przeciwnika. – Kouuad chodził

w tę i z powrotem przed wielkim ekranem symulatora. – Lepiej, żeby bąbelki sukcesu nie

uderzyły wam do głowy. Wasze dotychczasowe zwycięstwa to już historia. W walce, tak

prawdziwej, jak symulowanej, liczy się tylko to, co nadejdzie. Tak wygląda prawda.

Pamiętajcie też, że teraz, dokładnie w tej chwili, tamta grupa słyszy podobne słowa. Będą

przygotowani nie gorzej niż wy. – Przystanął i uśmiechnął się z dumą. Zmrużył starcze oczy,

które aż do przesytu napatrzyły się już na śmierć. – Zdobyliście już wszystko i została wam

tylko jedna rozgrywka: o mistrzostwo planety. Pamiętajcie, iż potem czeka was już

prawdziwa walka. Jeśli weźmiecie to sobie do serca i podejdziecie do konkurencji tak, jakby

chodziło o rzeczywisty bój, to sądzę, że powinniście sobie poradzić. Miejcie świadomość, iż

w rzeczywistości gra idzie nie o zwycięstwo w testach, ale o zachowanie cywilizacji.

Słuchacze zaszemrali zdumieni.

– Oczywiście, zdobycie pierwszego miejsca też jest godnym celem. Wasze wyniki, tak

grupowe, jak indywidualne, będą podstawą późniejszej oceny. Przecież chcecie, by były jak

najlepsze.

– Nie martw się, szanowny – wyrwała się Bielon. – Wygramy. – Reszta zaraz ją poparła.

– A co z taktyką tych z Kizzmat? – spytał ktoś z tylnego szeregu.

– Właśnie – dodał inny głos. – Na ile są różni od grup, które dotąd spotykaliśmy?

– Po prawdzie nie wiem, czego można oczekiwać – wyjaśnił Kouuad. – Mówi się, że są

nieprzewidywalni, to właśnie decydowało dotąd o ich sukcesach, podobnie jak o waszych.

Słyną z talentu do improwizacji, nie marnują czasu na próżne rozmyślania. Dowódców

drużyn czeka ciężkie zadanie, reszta musi wypełniać ich rozkazy dokładnie i natychmiast.

Tym razem nie będzie czasu na dyskusje o taktyce. Nie myśleć; działać. Ten przeciwnik

będzie naprawdę szybki. – Popatrzył znacząco na grupę. – Ale mam nadzieję, że nie tak

szybki, jak wy. Liczę na was.

Zapadła dłuższa chwila ciszy.

– To są finały planetarne. Przegrany nie okryje się niesławą; taka porażka to nie hańba.

Być drugim miedzy tysiącami, to i tak wielkie osiągnięcie.

Przeklęci 02 - Krzywe zwierciadło.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: