tom8_numer1_waska_droga.pdf

Wąska droga

Tom 8, numer 1

W numerze:

Strona 3: Świątynki na wyżynach

Wezwanie do usunięcia wszystkich bożków, fałszywych praktyk i ludzkich

dodatków, które zawładnęły sercami wielu ludzi w kościele.

Strona 9: Boże błogosławieństwa znajdujemy w „drodze”

Aby mieć zapewnioną społeczność z Nim, musimy tylko pozostać na

wyznaczonych przez Boga ścieżkach.

Strona 11: Chrześcijański Pielgrzym

Wizja nieba i jego nagród sprawi, że będziemy podróżowali tą wąską drogą,

przechodząc przez pustynię tej ziemi.

Strona 16: Bóg będzie nas prowadził

Kiedy szukamy Boga z całego serca, możemy mieć pewność Jego

prowadzenia.

Strona 18: Dwie drogi

Jeżeli pragniemy nagrody i błogosławieństwa niebiańskiego królestwa,

musimy kroczyć wąską drogą.

ź ą ę

droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez ni ą

wchodz . A ciasna jest brama i w ska droga, która prowadzi

ą ą do ywota;

i niewielu jest tych, którzy j znajduj .” —

ą ą Ew. Mateusza 7:13-14

„Wchod cie przez ciasn bram ; albowiem szeroka jest brama i przestronna

Wąska droga

“Światło Życia” jest publikacją Searchlight.

Searchlight

P.O. Box 5206

Newark NG23 6YL

England

„Ścieżka uczniostwa jest wąska, i niesamowicie łatwo jest przeoczyć swoją drogę i

zboczyć ze ścieżki, nawet po wielu latach uczniostwa. I trudno to odnaleźć. Po

każdej stronie wąskiej ścieżki czają się głębokie przepaści. Być powołanym do życia

niezwykłej jakości, żyć zgodnie z tym, a jednak być całkowicie tego nieświadomym

jest naprawdę wąską drogą. Wyznawać i świadczyć o prawdzie jaka jest w Jezusie i

w tym samym czasie miłować nieprzyjaciół tej prawdy, Jego nieprzyjaciół i naszych,

i miłować ich nieskończoną miłością Jezusa Chrystusa, jest naprawdę wąską drogą.

Wierzyć w obietnicę Jezusa, że Jego naśladowcy posiądą ziemię, i w tym samym

czasie stawiać czoło naszym nieprzyjaciołom nieuzbrojeni i bezbronni, woląc raczej

cierpieć z powodu niesprawiedliwości niż sami zło wyrządzać, jest naprawdę wąską

drogą. Widzieć słabość i zło w innych i w tym samym czasie powstrzymywać się od

osądzenia ich; zwiastowanie ewangelii nie rzucając pereł przed świnie, jest

naprawdę wąską drogą. Droga jest niesamowicie trudna i w każdej chwili

znajdujemy się w niebezpieczeństwie zboczenia z niej. Jeżeli postrzegamy tą drogę

jako tą na której kroczymy w posłuszeństwie zewnętrznemu nakazowi, jeżeli cały

czas obawiamy się o siebie, to naprawdę jest to niemożliwa droga. Jeżeli jednak

widzimy Jezusa Chrystusa idącego przed nami krok za krokiem, nie zbłądzimy.

Jeżeli będziemy martwili się o niebezpieczeństwa które nas dręczą, jeżeli patrzymy

na drogę zamiast na Tego, który idzie przed nami, to już zbaczamy z drogi. Gdyż On

Sam jest drogą, wąską drogą i ciasną bramą. On i tylko On jest końcem naszej

podróży. Kiedy to zrozumiemy, będziemy w stanie iść tą wąską drogą poprzez

ciasną bramę krzyża do życia wiecznego, a wąskość tej drogi będzie zwiększać

naszą pewność. Droga, którą Syn Boży kroczył na ziemi i droga, którą my również

musimy kroczyć jako obywatele dwóch światów na ostrzu pomiędzy tym światem i

królestwem niebios, nie mogłaby być szeroką drogą. Wąska droga jest tą właściwą.

Dietrich Bonhoeffer (1935)

Wąska droga

Świątynki na wyżynach

Bez wątpienia jednym z najciemniejszych okresów w historii Izraela było to, kiedy

Salomon, którego Bóg wybrał na Swoje naczynie do zbudowania miejsca przebywania

dla Jego Imienia, w końcu uległ pragnieniom swoich cudzoziemskich żon i zbudował na

wschód od Jeruzalemu świątynki na wzgórzach dla ich obrzydliwych bogów, Aszery,

Kemosza i Molocha (1 Królewska 11:7; 2 Królewska 23:13). Pismo powiada, że

„podobnie uczynił dla wszystkich swoich cudzoziemskich żon, które paliły kadzidła i

składały ofiary swoim bogom” (1 Królewska 11:8). Idąc na ten fatalny kompromis,

Salomon ustanowił zwyczaj, który trwał przez wiele pokoleń i w rezultacie sprowadził

na Izrael pełnię Bożego gniewu.

Świątynki nie były czymś nowym. Były to miejsca, gdzie oddawano cześć różnym

bogom i składano ofiary bożkom, Baalom, itp. Były one przyczyną Bożego

niezadowolenia z Izraela na pustyni, kiedy „rozgniewali go swoim bałwochwalstwem na

wzgórzach, a bałwanami swymi wzbudzili jego zazdrość” (Psalm 78:58). Niektóre

świątynki były tolerowane w czasach sędziów, a za panowania Króla Dawida namiot

zgromadzenia i ołtarz znajdowały się na miejscu wysokim w Gibeonie. Jednakże kiedy

w Jerozolimie powstała świątynia Boża, nie uznawano więcej żadnego innego miejsca

czci i składania ofiar.

Bóg powiedział do Salomona: „Bo oto wybrałem i poświęciłem tę świątynię, aby tam

było moje imię na wieki, i moje oczy, i moje serce tam będą skierowane po wszystkie

dni” (2 Kronik 7:16). Świątynia miała wskazywać na Boży charakter i być miejscem

przebywania Jego wspaniałej obecności. Tak jak w przypadku namiotu zgromadzenia,

który zbudował Mojżesz, istotny był każdy kierunek, szczegół budowy i praktyk

religijnych, i miał on być skrupulatnie przestrzegany. Absolutnie każdy aspekt budowy,

uwielbienia, ofiar i kapłańskiego porządku wskazywał na niebiańską rzeczywistość,

która ucieleśni się w Jezusie Chrystusie. Skoro to ziemskie ukazanie niebiańskiej chwały

było Bożym celem, wszystkie inne formy uwielbienia i praktyk ofiarnych musiały ustać.

Nie miały służyć innym bogom i oddawaniu im czci. Całe życie duchowe Izraela miało

koncentrować się na tym jednym miejscu — świątyni, gdzie Bóg przyszedł, by

zamanifestować Swoją naturę, charakter i obecność.

Rozwój świątynek

Chociaż Salomon był bardziej niż ktokolwiek inny świadomy Bożego celu związanego z

tą świątynią, ciągle odgrywał główną rolę w składaniu czci innym bogom, obok

świątynnego oddawania czci żywemu Bogu. To sprawiło, że Bóg rozgniewał się na

Salomona i powiedział mu, że wyrwie mu królestwo (1 Królewska 11: 9-13). Kiedy

Salomon umarł, a królestwo zostało podzielone, praktyka budowania świątynek

dramatycznie się wzmogła.

Świątynki na wyżynach

Wąska droga

Jeroboam, pierwszy król podzielonego Izraela, uczynił dwa złote cielce. To miało

trzymać lud z dala od Jerozolimy i dać mu większą kontrolę polityczną. „Pobudował też

świątynki na wzgórzach i ustanowił kapłanami pierwszych lepszych z ludu, którzy nie

należeli do domu Lewiego” (1 Królewska 12:31). Bóg posłał do Jeroboama proroka, by

położyć kres temu duchowemu cudzołóstwu, jednak nadaremnie. Biblia powiada, że „i

po tym wydarzeniu nie zawrócił Jeroboam ze swojej złej drogi, ale w dalszym ciągu

ustanawiał pierwszych lepszych z ludu kapłanami wzgórz. Kto chciał, tego ustanawiał

kapłanem wzgórz” (1 Królewska 13:33).

Rezultatem tego było to, że lud nie odczuwał już dłużej potrzeby chodzenia do

świątyni Pana w Jeruzalemie. Wraz z tym wszystkim odrzucili Jego ofiary, Jego

porządek uwielbienia, Jego wybranych kapłanów i w rezultacie odrzucili Jego Samego.

Świątynki na wzgórzach dostarczyły ludziom sposobu na kontynuowanie „duchowości”

wraz z ołtarzami, ofiarami, kapłanami, i uwielbieniem, ale mogli czynić to tak, jak sami

chcieli, bez upodabniania się do Bożych zamysłów i celów. Oferowało to formę

samousprawiedliwienia bez posłuszeństwa wyższym zamierzeniom Wszechmogącego

Boga. Oznaczało również, że wymknęli się spod Jego suwerennego panowania nad ich

narodem i życiem.

Subtelne oszustwo

Kiedy studiujemy zapiski historyczne, staje się coraz bardziej oczywiste, że te świątynki

nie były rażącym lekceważeniem Boga, które natychmiast wywoływało konsternację ze

strony sprawiedliwych w Izraelu. Biblia mówi, że sprawiedliwi królowie, tacy jak Asa i

Jechoszafat, którzy służyli Panu z całego serca i czynili to, co jest słuszne w Jego

oczach, usunęli niektóre świątynki na wzgórzach, jednak nie widzieli potrzeby by

całkowicie je usunąć, choć były rozproszone po całym Izraelu (1 Królewska 15:14;

22:44; 2 Kronik 15:17; 20:31-33).

Ponieważ ich subtelność była tak wielka, świątynki na wzgórzach stopniowo stały się

powszechnie zaakceptowanym miejscem składania czci przez lud izraelski. Boże zasady

i nakazy zostały odłożone na bok dla religijnych preferencji ludu. Posłuszne oddanie

Bogu Abrahama, Izaaka i Jakuba ustąpiły miejsca „duchowości” ludu i zaprowadziły do

oddawania czci bożkom i fałszywym bogom.

Zamiast być świętym ludem, oddzielonym jako dziedzictwo Boga, ich Ojca, Izrael

stał się miejscem duchowej mieszanki. Po ustanowieniu Samarii przez króla Asyrii

„tworzył sobie każdy z tych ludów własnych bogów i wstawiał ich do świątynek na

wyżynach, jakie pobudowali Samarytanie, każdy w swoich miastach, w których się

osiedlił” (2 Królewska 17:29). „Oddawali też cześć Panu i ustanawiali spośród siebie

kapłanów dla świątynek na wyżynach, i ci sprawowali dla nich obrzędy w świątynkach

na wyżynach” (2 Królewska 17:32). Chociaż były podejmowane zewnętrzne akty

oddawania czci Jahwe, ciało ludzi nadal karmiło się fałszywym uwielbieniem

odpowiednim do ich pożądliwości i pragnień.

Świątynki na wyżynach

Wąska droga

Spośród wszystkich królów Judy tylko dwóch dostrzegło prawdziwą naturę

świątynek na wzgórzach i uczyniło wszystko, co w ich mocy, by je usunąć. Hiskiasz i

Jozjasz zapisali się w historii jako ci, którzy rozprawili się ze świątynkami i związanym

z nimi bałwochwalstwem. Odnowili świątynię, odnowili porządek uwielbienia założony

przez Boga poprzez Dawida i z powrotem sprowadzili naród do miejsca właściwej

społeczności z Panem.

Niezmienne Boże Słowo

Interesujące jest to, że podczas swojego panowania, Hiskiasz ustawicznie dawał posłuch

słowu Pana kierowanemu do niego przez wielkiego proroka Izajasza. Z powodu wpływu

wypowiadanego prawdziwego słowa Pana, Hiskiasz pragnął oglądać Boży dom

całkowicie odnowionym; zdawał sobie również sprawę z fałszywości świątynek. Poszedł

nawet tak daleko, że rozkruszył węża miedzianego, którego uczynił Mojżesz w czasie

wędrówki przez pustynię. Ten akt posłuszeństwa ze strony Mojżesza był chroniony

przez lud — „do tego bowiem czasu synowie izraelscy spalali mu kadzidło” (2

Królewska 18:4). Hiskiasz widział zło tego bałwochwalstwa, bez względu na to jakie

było jego pochodzenie, i położył kres oddawaniu mu czci i wszystkim fałszywym

bogom.

Po Hiskiaszu przez 55 lat panował Manasses. Odnowił świątynki na wzgórzach, a

bałwochwalstwo osięgnęło w Judzie i Izraelu nowy odrażający poziom. Pomimo iż

Manases ukorzył się przed Bogiem, jego syn odnowił wiele z tych odrażających praktyk.

Jednak po śmierci Amona, jego młody syn uchwalił największe oczyszczenie narodu,

jakie miało miejsce od czasu sędziów. Duchowe sprawozdanie z jego życia rzuca wiele

światła na powód dla którego ten młody król tak całkowicie powrócił do Boga.

Czytamy, że „w ósmym roku swego panowania, chociaż jeszcze był młody, zaczął

szukać Boga Dawida, swego praojca, a w dwunastym roku zaczął oczyszczać Judę i

Jeruzalem ze świątynek na wzgórzach, z aszer, z bałwanów i odlewanych posągów. W

jego obecności burzono ołtarze Baalów, on kazał poutrącać znajdujące się nad nimi

ołtarzyki kadzielne, rozbijać aszery i bałwany i odlewane posągi rozkruszyć na miał, i

rozrzucić na groby tych, którzy im składali ofiary. Kości kapłanów wyżynnych kazał

spalić na ich ołtarzach i tak oczyścił Judę i Jeruzalem. W miastach Manassesytów,

Efraimitów, Symeonitów i aż do ziemi Naftalitów w ich ruinach wokoło kazał burzyć

ołtarze, rozbijać aszery i kruszyć bałwany na miał, poutrącać ołtarzyki kadzidlane w

całej ziemi izraelskiej” (2 Kronik 34:3-7).

Takiego duchowego oczyszczenia nie obserwowano jeszcze w historii Izraela.

Oczywiście ten proces rozpoczął się kiedy Jozjasz „zaczął szukać Boga Dawida,

swego praojca.” Zauważył on, że oddawanie czci poza miejscem, które zostało

bezpośrednio usankcjonowane przez Boga, było złe i bez wartości dla duchowego

stanu narodu. Po tym jak oczyścił naród z bałwochwalstwa, zaczął remontować

świątynię Pana, swojego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: