Żeromski Stefan - Ach, gdybym dożył kiedy tej pociechy.pdf - Ebook - alvarez1954

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Stefan Żeromski

Opowiadania,

Publicystyka

Tower Press 2000

„Ach! gdybym kiedy

dożył tej pociechy...”

Prawie idylla

Wąziuchna sandomierska drożyna prowadziła mię - Bóg ją raczy wiedzieć, dokąd prowadzi-

ła... Zapadała niekiedy na dno wąwozu i pełzła na jego dnie, blada z przerażenia wobec wiel-

kich brył gliny, zwieszających się nad nią z groźbą i szyderstwem - to znowu dźwigała się

hardo aż na szczyt wzgórza, skąd widać było całą równinę nieprzejrzaną, leżącą jak' ogromny

kołacz pszeniczny...

Było popołudnie niedzielne jednego z pierwszych dni września. Powietrze dziwnie czyste

pozwalało widzieć najdalsze przedmioty z całą wyrazistością ich zarysów. Pola okrywały się

już ciemnoszmaragdowym puchem ozimin, dobywających się cieniutkimi źdźbłami, co jak

mgła przesłaniały zagony z lekka wygięte, podobne do rąk długich, oplatających w miłosnym

uścisku pierś ziemi. Niekiedy po szczytach okrągłych pagórków, po ziemi popielatej szedł

cień chmury i zasępiał twarz ziemi, podobną do spracowanej twarzy chłopa, ale za chwilę

uciekał, ścigany jasną smugą słońca. Wtedy wydawało się, że ziemia przeciąga się strudzona,

że uśmiecha się i oddaje tej bezmiernej, nieświadomej radości, jaką czuje człowiek, gdy na

progu jego serca staje miłość.

Daleko, daleko w przejrzystych mgłach, niby w ślubnych welonach, wśród zieleni wierzb i

wiklin, na piersiach łąk leżał pas długi, srebrnolity. Jasna to była pani: dumna i piękna -Wisła.

Drożyna zawróciła na prawo. Tuż pod stopami mymi, w głębi wąwozu, tuliła się wieś. Białe

chatynki stały obok siebie wzdłuż drogi błotnistej, wysadzonej wierzbami o wielkich roso-

chatych głowach. Od jednej do drugiej szedł, zataczając się, szary, postarzały płotek z wierz-

bowych palików powiązanych wikliną. W maleńkich ogródkach pod oknami chat kwitły geo-

rginie.

Okna były pootwierane, wieś pusta.

Za trzecią dopiero czy czwartą stodołą usłyszałem głosy. Przeszedłem przez płot i wyjrzałem

spoza węgła chaty - co oni to tam robią?...

Na trawniku pod lipą rozłożyła się niemal cała gromada: chłopi leżeli na brzuchach, podpie-

rając brody pięściami i nacisnąwszy na oczy „kapaluse”, baby i dziewczyny skupiły się opo-

dal i z pobożnym wyrazem twarzy słuchały, wpatrując się w Wicka Dziabasa, co siedział po-

środku na przewróconym wiaderku i... czytał.

- Istna idylla... - pomyślałem - chłopi przy książce!... Nadzwyczaj poważnie, powoli, mono-

tonnie drżącym głosem czytał Wicek:

- „...Tu prze-rwał, lecz róg trzy-mał - wszystkim się zdawało, że Woj-ski wciąż gra jesce...”

Żeromski Stefan - Ach, gdybym dożył kiedy tej pociechy.pdf