Robert D. Bart - Śmierć w południe.pdf - Bart Robert D - sewulka

Robert D. Bart

MIERĆ W POŁUDNIE

„KB”

ROZDZIAŁ I

Byłem niespokojny. Dlaczego? Morze szumiało, niebo było błękitne, plaża

meksykańska, a najbliższa przyszłość zapowiadała trochę pracy dla przyjemności,

trochę zagadek leżących między kulturami Majów i Olmeków. Specjalista postukałby

się w głowę. Trochę zagadek! Po prostu mroki. Ale ja lubię ciemności. Chyba w

jakimś innym wcieleniu byłem kotem. Ale wracam do sprawy. Dlaczego byłem

niespokojny? Ten facet, dobrze zbudowany doktorant z uniwersytetu’ w Berkeley,

John Simon i ta jego przyjaciółeczka Jąne, oboje przyjechali tu, aby pogrzebać w

ziemi, tak jak ja, są archeologami. Wszystko’ jest w porządku, a jednak coś się nie

zgadza, Bart. Czy powiedziałem, że czuję niepokój? Zgadza się. Ale w namiocie

Simona i Jane byłem całkiem spokojny, zachowuję się tak zawsze, gdy jestem

zaskoczony. W namiocie Simona i Jane zauważyłem pod kupą odzieży coś, co było tu

zupełnie nie na miejscu: miniaturowy komputer z rejestratorem graficznym,

monitorem i mozaikową drukarką termiczną firmy Hewlett-Packard. To ostatnie też

było dziwne. Firma Hewlett-Packard nie produkuje zabawek dla amerykańskich

przedszkolaków trenujących gry wojenne.

Wypiliśmy kilka drinków, Jane była urocza i powiedziałem jej to, nawet ją

pocałowałem. Spostrzegłem, że Simon reaguje ze sztuczną wesołością. A może się

mylę. Chcę mieć święty spokój, chcę zapomnieć, że jestem gliną. Może Simon ma

bzika na punkcie komputerów? Za dużo forsy?

Zaczynałem być zły, bo czułem, że powietrze wokół mnie dziwnie gęstnieje.

A czerwiec w Meksyku zapowiadał się tak spokojnie, do chwili, gdy zobaczyłem ten

cholerny komputer.

Ledwie rozwiązałem sprawę etruskiego grobowca w mojej Italii - zawsze

nazywam tak Włochy, czy to się komuś podoba czy nie - a już spadła na mnie inna

robótka, „nieduża, niebezpieczna, ale dochodowa”, jak „określił ją mój szwajcarski

kumpel Jost, antykwariusz. Chodziło o drobiazg: wykradziony z bazy w S...

szczegółowo rozrysowany plan unowocześnionego zestawu obrony woda-powietrze

Vulcan-Phalanx, sześciolufowej armaty 20 mm o szybkostrzelności 3000 strzałów na

minutę. Taka armata to prawdziwe piekło zionące furią ognia, kierowane komputerem

zdolnym do przechwycenia każdej rakiety. Gdy wykradziono ten plan, w bazie S...

wybuchła panika. W Londynie też. To był cyklon. Kręciło się w nim mnóstwo

facetów. Jost i ja mieliśmy najwięcej szczęścia. Potem Jost poleciał do Zurychu, do

swojego antykwariatu, aby zająć się swoim zwyczajnym procederem, łobuz ma talent

wynajdywania unikalnych przedmiotów sztuki i kupowania ich po najniższych

cenach. Ja poleciałem do Meksyku, aby odświeżyć moją starą znajomość z kulturą

Olmeków, tak zupełnie prywatnie. Musia-r łem wpaść do Mexico, do Muzeum

Narodowego, po certyfikat upoważniający mnie do prowadzenia samodzielnych

wykopalisk, gdziekolwiek zechcę, a wiedziałem dobrze, gdzie zechcę. W Mexico

muszę, mieć dobrą opinię, bo kiedy wyrywałem stamtąd odrapanym, ale zupełnie

sprawnym fordem i mknąłem sobie przepyszną Aleją Reformy, w mojej kieszeni

spoczywał bezcenny dla mnie kawałek papieru z mnóstwem podpisów i pieczęci,

upoważniający mnie do zupełnie legalnego przywłaszczenia sobie pewnej części tego,

co znajdę, mnie, doktora Roberta D. Barta, archeologa. Pogwizdując pogodnie,

pociągnąłem z piersiówki i jeśli po ferii zmieniałem pasy ruchu zbyt szybko, nie

miało to specjalnego znaczenia, nie rzucało się w oczy, w Mexico wszyscy prawie

jeżdżą jak „po piersiówce”. Bart, dobry Boże, będziesz miał kilkanaście tygodni

słońca, spokojnej pracy i żadnej rozróby, gliniarzu.

Z przyczepy mojego forda dobiegała do mnie melodia raegge, szkoda, że nie

wyłączyłem tranzystora, raegge wywołuje zawsze w moim mózgu widok człapiących

w piachu somnambulików, nie cierpię raegge.

Długi cień stanął pomiędzy mną, słońcem i szumiącym oceanem. Zanim

podniosłem ociężałe powieki, przyjaciółka Simona leżała już obok mnie. Spojrzałem

z ukosa na jej opalone ciało. Ładna dziewczyna, ta Jane Ławry.

 Nie cierpię raegge - powiedziałem leniwie.

 Och, ja też nie - pospieszyła z odpowiedzią. Cokolwiek za szybko, czego

właściwie chce ode mnie?

 Założę się, że rzuciłaś Johna, bo zakochałaś się we mnie - powiedziałem.

Jane zaśmiała się, znowu cokolwiek za szybko. Spojrzała na błękitnego talbota-

sambę, którym przyjechała, potem na mnie.

 John nurkuje w zatoce.

 Co za facet. Dostał chyba udaru mózgu, jeżeli zaniedbuje taką dziewczyna.

Słońce wisiało wysoko nad nami, szum oceanu przebijał się jakby przez

drgającą zasłonę rozgrzanego powietrza. Albo się myliłem, albo Jane Ławry czegoś

się bała. Poczęstowałem ją papierosem, przyniosłem z przyczepy colę, sączyliśmy w

milczeniu zimny płyn. Przyglądając się dziewczynie powiedziałem obojętnie:

- Nie wierzę, że lubisz upał i jazdę tą małą żabą - spojrzałem na talbota-sambę

- ...no i mnie. Wczoraj piliśmy szkocką w.waszym namiocie i nic nie zapowiadało, że

złożysz mi wizytę. A jednak zdecydowałaś się przyjechać. Dziesięć mil to mało albo

dużo. Chciałaś mi coś powiedzieć?

Widziałem ‘napiętą skórę wokół kącików jej oczu, gdy popatrzyła na mnie z

wahaniem, długim wahaniem.

 ... Nie, Bart... chyba nie.

 W porządku - nie czekałem z tym oświadczeniem ani chwili - w porządku.

Ale jeśli będziesz miała kłopoty, powiedz, tata Bart cię wysłucha. Czy nie sądzisz, że

John niepokoi się już o ciebie?

 On? Prawie nie zwraca na mnie uwagi! - parsknęła. - Och, nie traktuj tego

poważnie, Rob. Wszystko w porządku, naprawdę.

A więc jednak były jakieś kłopoty.

 Długo tu zostaniesz, Rob?

 W Meksyku dwa miesiące, a tu - do jutra. Zaplanowałem sobie małe

wykopaliska, prywatne stanowisko Rob I, za zgodą Muzeum Antropologii. Jutro po

śniadaniu możesz mi powiedzieć „cześć” przez walkie-talkie, na wzmocnionym

sygnale. A gdybyś zatęskniła za mną wcześniej, to nie krępuj się, Jane, dobrze?

Poszła bez słowa do talbota-samby. Zawarczał silnik. Ułożyłem się wygodnie,

twarzą do słońca. W nocy długo nie mogłem zasnąć, chyba za dużo piję i palę. W

przyczepie było duszno, ale ńie otworzyłem drzwi i miałem pod ręką mojego

scorpiona. Meksyk był kiedyś spokojną, dosyć obszerną dziurą, w której szanowano

turystów do tego stopnia, że tubylcy nie zaczepiali ich. Dawne, dobre dzieje. Teraz,

gdziekolwiek się pojawię, wszędzie widuję ludzi nerwowych, może to kompleks

gliny? Terroryści się mną nie interesują, bo gwiżdżę na politykę i tak dalej.

Przemytnikom marihuany nie wchodzę w drogę, a ci mogliby być groźni. Z

pewnością zatem, Bart, trapi cię kompleks gliny, spojrzyj na świat przez różowe

okulary, co ci to szkodzi, nawet jeśli różni faceci oblewają go brudnym sosem? Tak

czy owak, Bart, nie otwieraj

drzwi w nocy, bo jeżeli nie kropnie do ciebie z czterdziestki piątki terrorysta

czy przemytnik, zrobi to za nich hoaguero, ra-buś grobów i postrach archeologów.

Mój plan wakacyjny był prosty. Z mojej samotni na północ od Coatzalcoalcos

chciałem przedostać się do La Venty, stmtąd przez tropiki do Salina Cruz na

zachodnim wybrzeżu. Z Salina Cruz przez Monte Alban do stanu Guerrero, gdzie

spodziewałem się zakończyć moje długo’ odkładane, któreś już spotkanie z

Olmekami. Gdzieś w okolicach Guerrero, miała być ich kolebka, mnie to wszakże nie

interesowało. Polowałem, nie, chciałem zapolować na pewne drobiazgi, na których

trop wpadłem przed kilku laty. U podnóży Sierra Mądre chciałem zakończyć

włóczęgę. Na równinach nie będzie kłopotów, temperatury czerwca nie przekraczają

30 stopni Celsjusza, czyli 80 Fahrenheita, przynajmniej w pobliżu - Pacyfiku i w

Salina Cruz.

Myśląc o tym, przyglądałem się mapie. W moim małym stereo Teresa

Berganza śpiewała arię z „Carmen”, potem pieśni hiszpańskie, lubię jej głos, trochę

mnie ekscytuje, choć jest to całkiem coś innego niż uczucie, z którym pogrążam się w

tej kipiącej lawie głosu Callas. Zasłuchany, nie zauważyłem tego faceta. Wszedł

cicho jak kot. Prawdziwy meksykański Metys. Marynarkę pod lewą pachą miał

wypchaną. Ktoś inny pomyślałby, że z winy złego krawca albo portfela, ja

pomyślałem, że to spluwa.

 Mister Bart? Robert D. Bart? - spytał cichym, ochrypłym głosem, siadając

przy - drzwiach, chociaż go do tego nie zachęciłem. Dobrze zbudowany, suchy, silny,

typ gościa około czterdziestki Czarne, zaczesane gładko do tyłu włosy, długa twarz z

wystającymi kośćmi policzkowymi, mocny podbródek, oczy głęboko osadzone,

garbaty nos o ruchliwych nozdrzach przypominających węszącego wyżła.

 Może mister Bart, może nie. - Rano nigdy nie mam dobrego humoru, więc

nie byłem uprzejmy. Mój nieoczekiwany gość odwrócił głowę ku drzwiom, chwilę

przypatrywał się plaży i morzu, zanim powiedział od niechcenia:

 Jestem z policji, z Coatzalcoalcos. W nocy otrzymaliśmy telefon z motelu

w Alvarado. Popełniono tam morderstwo.

Podałem mu bez słowa moją licencję i paszport. Nie spojrzał nawet na

papiery.

- Właściwie to dobrze wiemy, kim pan jest. Je pan śniadanie? Do licha,

zapomniałem o patelni, jajecznicy i bekonie! Mruknąłem.-coś, usiadł przy stole. Nie

zadawałem pytań, on

milczał. Zjedliśmy śniadanie. Zapaliłem fajkę, mój gość wydobył ze

skórzanego woreczka kilka liści tytoniu i zwinął z nich na, udzie cygaro. Zrobił to

bardzo zręcznie. Paliliśmy przez chwilę.

- Ten zamordowany to Amerykanin, jakiś naukowiec, Johan Simon -

powiedział wreszcie przybysz.

- A dziewczyna? - spytałem.

 Histeria, wie pan, jak to jest z kobietami.

 Mężczyźni zachowują się niekiedy znacznie gorzej.



 ROZDZIAŁ II



Metys, nieruchomy jak posąg, wpatrywał się w prostokąt otwartych drzwi, za

zieloną zasłoną palm jaśniało morze.

 Nazywam się Raja. Diego Raja. Interesuje pana to morderstwo?

 Ani trochę. Przyjechałem tu jako turysta.

 Niezupełnie. Wiem od policji z Mexico, że ma pan certyfikat dyrekcji

Museo Nacional de Antropologia i wolno panu kopać, gdzie pan zechce. Niezłe

chody. Czy jednak nie chciałby pan pokopać jako cop?

 Znudziło mi się być gliniarzem. Jak zamordowano Johna Simona?

Milczał przez chwilę. Ssałem zgasłą fajkę, zauważył to, zręcznie skręcił na

udzie cygaro. Zapaliłem i zacząłem się dławić.

 To naprawdę dobre cygaro, doktorze Bart.

 Raczej laska dynamitu, za chwilę obaj wylecimy w powietrze. Więc jak

zginął John Simon?

 Zastrzelono go. Strzelano, gdy wychodził z wody. Chwiał się na nogach,

zanim upadł na twarz. Kiedy padł strzał, John Simon zatoczył się do tyłu. Zbadałem

ślady. Strzelano z odległości dwudziestu metrów, z kępy palm. W motelu oddalonym

o dwieście metrów, przeznaczonym nie dla Meksykanów, nie było nikogo...

 Dlaczego?

 Miesiąc temu pojawiła się tam grupa archeologów. Zostawili część bagaży.

Pracują w innym miejscu. O której wyjechała od pana miss Jane Ławry?

 O czwartej.

Robert D. Bart - Śmierć w południe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: