Miranda Lee - Noc nad oceanem.pdf - ● Harlequin Światowe Życie - blue422

Miranda Lee

Noc nad oceanem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lotnisko w Sydney, godzina dwudziesta.

Pewnego piątkowego wieczoru w marcu.

- Dziękujemy, że wybrał pan naszą linię, panie Armstrong - powiedziała z

przymilnym uśmiechem stewardesa, gdy Sebastian opuszczał samolot wyjściem

przeznaczonym dla pasażerów pierwszej klasy.

Skinął jej głową i wyszedł pospiesznie. Chciał zdążyć do taksówki, nim

na postoju zjawią się hordy pasażerów. Na szczęście miał ze sobą tylko bagaż

podręczny; nie musiał czekać na walizki.

Gorące powietrze na zewnątrz było nie do zniesienia, toteż z radością

wsiadł do klimatyzowanej taksówki. Pomyślał, że trzeba zadzwonić do Emily,

zawiadomić ją, że przyleciał wcześniejszym samolotem i za pół godziny będzie

w domu, ale prawie natychmiast z tego zrezygnował. Nie chciał nic jeść i

zupełnie nie miał ochoty na rozmowę. Chciał tylko wrócić do domu.

Emily drżały ręce, gdy po raz ostatni czytała wydrukowany już list. Tylko

kilka prostych zdań, a jednak ponad godzinę trwało, nim ułożyła je, jak należało.

No, ale w końcu napisała co trzeba. Oficjalnie zrezygnowała z pracy u

Sebastiana Armstronga.

- To jest właściwa decyzja - mruknęła pod nosem.

Włożyła list do koperty i oparła ją o stojący na biurku kalendarz.

Nie mogła przecież dalej prowadzić domu Sebastianowi, nie mogła

pozostać zwyczajną gospodynią po tym, jak zdała sobie sprawę, że go kocha.

Miała mu wręczyć rezygnację, gdy rano przyjedzie do domu. Potem, w

najbliższy poniedziałek, zamierzała zadzwonić do agencji pracy i powiedzieć, że

przyjmie tę posadę, którą jej zaproponowano dzisiaj po południu.

Szczerze mówiąc, Emily sama się zdziwiła, że już po pierwszej rozmowie

dostała atrakcyjne stanowisko asystentki dyrektora w nowo powstałym centrum

- 1 -

konferencyjnym. Centrum wybudowano w Darling Harbour, jednym z

najbardziej prestiżowych miejsc w całym Sydney. Mimo to Emily nie zgodziła

się od razu; poprosiła o kilka dni do namysłu. W poniedziałek miała udzielić

wiążącej odpowiedzi.

Tak naprawdę nie potrzebowała wcale całego weekendu. Wystarczyło jej

kilka godzin zastanowienia, by pójść za głosem rozumu, a nie głupiego

kobiecego serca. Oczywiście nieobecność Sebastiana bardzo pomogła w

podjęciu rozsądnej decyzji, chociaż Emily trochę się obawiała tego, jak praco-

dawca zareaguje na wieść o jej rezygnacji.

Na pewno nie będzie zadowolony. Może nawet będzie bardzo zły.

Doskonale wiedziała, że Sebastian ją lubi. Nie robił z tego tajemnicy.

Tym bardziej było jej ciężko na sercu. Nie potrafiła zapomnieć wieczorów,

kiedy to prosił ją, żeby razem z nim zjadła kolację lub żeby razem wypili

herbatę. Po prostu lubił jej towarzystwo.

Niestety, nie aż tak bardzo, jak ona lubiła jego. Z tego także zdawała

sobie sprawę. Sebastian cenił sprawność, z jaką prowadziła jego gospodarstwo,

oraz ład i spokój, jaki zapanował w domu, kiedy Emily objęła nad nim pieczę.

Sebastian lubił pracowników, którzy robili to, co on chce, kiedy chce i w

taki sposób, w jaki sobie życzy. Źle znosił rozstania z takimi ludźmi.

Rok wcześniej złożyła wymówienie osobista sekretarka Sebastiana.

Ponieważ bardzo sobie cenił jej pracę, zaproponował jej podwyżkę, lepsze

warunki pracy, a nawet nowy tytuł, byle tylko nadal z nim pracowała. Nic nie

pomogło. Dziewczyna odeszła, a on przez kilka tygodni chodził ponury jak

chmura gradowa.

Emily wolała nie myśleć o tym, jak zareaguje na jej rezygnację. Na

pewno z miejsca zaproponuje jej podwyżkę, ale nawet największa podwyżka nie

mogła jej skłonić do pozostania.

Lepszych warunków pracy też nie mógł jej zaproponować, ponieważ te,

które już miała, były doskonałe. W jej pokoju stało palisandrowe biurko, a łoże

- 2 -

z baldachimem, w którym teraz spała, należało kiedyś do jednej z europejskich

księżniczek. Znajdujące się nad garażem mieszkanko Emily było urządzone ze

smakiem i dawało poczucie całkowitej izolacji od reszty domu.

Wiedziała, że będzie tęskniła za swoim przytulnym kątem. No, ale nie aż

tak bardzo, żeby się zgodziła zostać.

Sebastian nie mógł jej zaoferować nowego tytułu. Nie ma zbyt wielu

określeń na osobę prowadzącą dom. Chyba że bogini domowego ogniska.

Emily uśmiechnęła się niewesoło.

W salonie zegar zaczął wybijać godzinę. Spojrzała na swój ręczny

zegarek, choć przecież wiedziała, że jest ósma wieczorem. Należało obejść dom

i pozamykać na noc okna i drzwi. Zawsze to robiła, kiedy Sebastiana nie było w

domu. Nie mogłaby zasnąć, gdyby się przedtem nie upewniła, że dom jest

bezpieczny, że nikt obcy nie może się tu dostać.

Westchnęła, wzięła leżący na biurku pęk kluczy i poszła zamknąć drzwi

wejściowe. Wieczór był wciąż bardzo ciepły, zapowiadana od kilku dni zmiana

pogody nie nadchodziła.

Popatrzyła na dom Sebastiana i smutno jej się zrobiło na myśl, że być

może po raz ostami ma okazję go oglądać.

Dom był naprawdę piękny, rozłożysty, zbudowany z białego piaskowca.

Wzniesiono go na początku dziewiętnastego wieku, a kiedy Sebastian go kupił,

był niemal w ruinie. Odbudował go, starannie i niemałym nakładem kosztów, a

wszystkie duże pokoje umeblował antykami. No i kazał zrobić podgrzewany

basen.

Na piętrze były cztery duże sypialnie i dwie łazienki, z których ta większa

przylegała do ogromnej sypialni pana domu. Z każdego pokoju na parterze

można było wyjść przez oszklone drzwi na ocienione werandy, ciągnące się

wokół całego domu. Po lewej stronie od wejścia znajdował się duży salon, z

którego przechodziło się do jadalni, a stamtąd do oranżerii. W pierwszym

pokoju po prawej od wejścia ustawiono stół bilardowy, w następnym był gabinet

- 3 -

Miranda Lee - Noc nad oceanem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: