Kirst Hans Hellmut - Rok 1945 - koniec 02 - Ratuj się kto może.pdf - Kirst Hans Helmut - mirued

HANS HELLMUT KIRST

Rok 1945 - koniec

tom 2

Ratuj się, kto może!

araz następnego dnia po 20 kwietnia 1945 roku - tak jak

to przewidział komendant policji Strassner - ponownie

zorganizowano nagonkę na Ericha Wienanda.

W południe tego dnia z okręgowego partyjnego kierow-

nictwa w Monachium nadeszła do rejonowego kierownictwa

partii w Schoenau wiadomość, iż należy tego tak zwanego

„pisarza" postawić do dyspozycji funkcjonariuszy gestapo,

którzy już znajdują się w drodze do Schoenau. Chodziło

jedynie - jak to określono w telefonogramie - o rutynowe

przesłuchanie; zadanie Erichowi Wienandowi kilku pytań.

Z treścią tego telefonogramu musiał oczywiście zostać od

razu zapoznany kapitan Abendrot -partyjny szef rejonu.

Dobrze, że stało się to tuż po zjedzeniu przez niego dobrego

śniadania - a nie przed. Dzięki temu był w dużo lepszym

nastroju, a mimo to, gdy tylko zjawił się u niego wezwany

pilnie burmistrz Breisgauer, już z daleka wrzasnął:

- Co znowu! Dowiaduję się, że żyje tu sobie spokojnie

między nami jakiś agitator, niejaki Wienand. Dlaczego

wcześniej nikt mnie o tym nie powiadomił! Że też taki

prowokator może sobie tutaj spokojnie siedzieć i uprawiać

swoje niecne praktyki! Na takiego sukinsyna tylko czekałem!

Dlaczego ten fakt ukrywano dotąd przede mną?

- Naprawdę ukrywano? - zapytał, udając zmartwionego,

Breisgauer.

- To chyba tylko jakieś niedopatrzenie? Bardzo żałuję, że

tak się stało! Ale odpowiedzialny za to jest komendant

naszego posterunku policji.

- Dawać go tutaj! - zawołał zdecydowanie Abendrot.

Strassner pojawił się po kilku minutach. Wysłuchał ze

spokojem wszystkich zarzutów wyrażonych z dużą zapalczy-

wością, po czym wolno odpowiedział:

- A więc chodzi o tego Wienanda! Ten człowiek znajdu-

je się pod moją osobistą kontrolą - oczywiście jako jeden z

wielu. Wienand niedawno został zwolniony z obozu kon-

centracyjnego z bardzo dobrymi papierami. Zaraz po wyj-

ściu zameldował się u mnie i został odpowiednio u nas

zarejestrowany.

- I uważa pan, panie Strassner, że to wystarczy? Akurat

w przypadku takiego faceta, jak on?

- Ja oczywiście cały czas mam na niego oko i nie stwier-

dziłem żadnych nieprawidłowości. Jest nieszkodliwym czło-

wiekiem, trzymającym się raczej z boku i nie rzucającym się

specjalnie nikomu w oczy.

- On nieszkodliwy? W żadnym wypadku nie on! To

wróg numer jeden, znam się na takich - twierdził dalej,

przekonany o swojej racji, Abendrot - na pewno coś próbuje

nam tu wykręcić, tylko co?

- Oczywiście, że tak też może być - przyznał Strassner,

jakby chcąc przytaknąć Abendrotowi.

- Ale znajduje się pod ścisłą kontrolą naszego Strass-nera

- natychmiast dodał burmistrz - a on potrafi odpowiednio

dopilnować sprawy, jeśli już coś weźmie w swoje ręce.

- Mam nadzieję! - powiedział kapitan Abendrot, jednak

jakby nie do końca o tym przekonany. Po chwili bowiem

dodał:

- Wobec tego pan, Strassner, będzie za niego osobiście

przede mną odpowiedzialny. Mam nadzieję, że pan wie, co

to oznacza.

- Wiem - odpowiedział ten sucho.

Po tych słowach komendant policji wyszedł, by od razu

zatelefonować do Wienanda. Odezwała się, jak tego oczeki-

wał, czuwająca nad wszystkim pani Elwira; zareagowała

bardzo uprzejmie, słysząc jego nazwisko. Strassner spojrzał

w tym momencie na zegarek kieszonkowy, który położył

przed sobą, zamierzając poświęcić na uprzejmą wymianę

zdań nie więcej niż dwie minuty. Spytał, jak się czuje, jak

zniosła wczorajszy dzień, a przede wszystkim - jak się ma

młoda para?

Po tych grzecznościowych pytaniach, mniej więcej po

dwóch minutach, zwrócił się bardziej już urzędowym tonem:

- Czy mógłbym rozmawiać z pani szanownym małżon-

kiem, droga pani?

- Jest w tej chwili w swojej piwnicy, panie Strassner, je

tam śniadanie. Myślę, że nareszcie zaczął znowu coś pisać.

Czy mam mu przeszkodzić?

- Chyba będzie pani musiała, szanowna pani. Są bowiem

w tej chwili sprawy ważniejsze od jego planów literackich.

Gdy po chwili Wienand zgłosił się przy telefonie, Strass-

ner już bez żadnego wstępu przystąpił do rzeczy, gdyż czas

naglił. Spytał więc:

- Czy pamięta pan o mojej radzie, panie Wienand? To

znaczy, że w wypadku jakiegokolwiek zagrożenia od razu

wieje pan tylnymi drzwiami.

- Czy to znaczy, że już mam się czuć zagrożony, panie

Strassner?

- Jak najbardziej - odparł - gdyż w każdej chwili w Wel-

penhof może się zjawić kilku osobników i to z gestapo. Że

niby chcą tylko z panem porozmawiać, ale - jak pan wie -

zwykle tak to nazywają. Czy słyszy pan dokładnie, co do

pana mówię?

- Tak, panie Strassner. Stoję już jak na rozżarzonych

węglach. Czy dobrze zrozumiałem?

W odpowiedzi usłyszał potwierdzenie.

iedługo po tej rozmowie telefonicznej, której motywy

były przejrzyste, przed komendantem policji w Schoe-

nau stanęło dwóch tajniaków z gestapo przybyłych w celu

przesłuchania Ericha Wienanda.

Jeden z nich był potężnej budowy, niemal człowiek-gi-

gant, wysoki, barczysty, silnie umięśniony, miał głos dziecka

i takież oczy, które wydawały się jeszcze niewinne. Drugi,

stojący jakby w jego cieniu, mały, lekko przygarbiony, łatwo

mógł być nie zauważony. I tak też się stało.

Strassner zwrócił się bowiem do gestapowca-olbrzyma:

- Czego ty chcesz, przyjacielu, od naszego biednego

Wienanda? Aresztować go?

- Chciałem mu zadać kilka pytań, to znaczy wyjaśnić

sprawy, które szczególnie interesują kierownictwo okręgu.

Ale gdyby nie odpowiedział zadowalająco, będę zmuszony

zabrać go ze sobą.

- I wtedy już z niego wydusimy to, co nas interesuje! -

szczeknął ten „mały".

Strassner znów nie zwrócił na niego uwagi, nie popatrzył

nawet w jego stronę. Pokiwał jedynie ze zrozumieniem głową.

- Jakbym czuł, co się święci. Starałem się już dowie-

dzieć, czy Wienand jest w tej chwili u siebie. Nie ma go

jednak w Welpenhof. Musicie wiedzieć, przyjaciele, że to

człowiek bardzo ruchliwy, miłośnik przyrody, stale gdzieś

wędruje. Potrafi godzinami bez celu włóczyć się po polach,

łąkach, lasach. Taki trochę „postrzelony" facet.

- Co za gówno - oświadczył „olbrzym" o głosie dziecka.

- Nie mamy czasu, żeby na niego czekać. Mamy jeszcze

wiele innych spraw do załatwienia, kolego Strassner.

- Jeśli nie możecie poczekać - odpowiedział Strassner,

starając się przy tym być bardzo uprzejmym - przekażcie

mnie te pytania, a ja jeszcze dzisiaj odszukam go i punkt po

punkcie odpytam na tę okoliczność. W końcu siedzimy w tej

samej łodzi - co wy na to?

- To nie jest twoja sprawa - mruknął znów „mały" w

kierunku Strassnera.

Kirst Hans Hellmut - Rok 1945 - koniec 02 - Ratuj się kto może.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: