Wiktor Suworow - Złoty Eszelon.pdf - Książki (pdf) - JMBP

WIKTOR SUWOROW

IRINA RATUSZYŃSKA IGOR GIERASZCZENKO WŁADIMIR BUKOWSKI MICHAEL

LEDEN

ZŁOTY ESZELON

(TŁUMACZYLI: ANDRZEJ BOBROWICKI I DOROTA MAJEŃCZYK)

PROLOG

Mówi Moskwa. Dzień dobry, towarzysze! Nadajemy wiadomości z ostatniej chwili.

Trwa wizyta prezydenta ZSRR, sekretarza generalnego KC KPZR Michaiła Siergiejewicza

Gorbaczowa w Brazylii. Dziesiątki tysięcy mieszkańców Rio de Janeiro od rana zapełniły

odświętnie udekorowane ulice w oczekiwaniu dostojnego radzieckiego gościa. Panuje iście

karnawałowa atmosfera: wszędzie muzyka, śpiew, tańce. Brazylijska prasa, radio i telewizja

poświęcają w tych dniach sporo miejsca Związkowi Radzieckiemu, jego historii, a zwłaszcza

rewolucyjnym przeobraŜeniom, które wniosła w nasze Ŝycie pierestrojka...”

Harding westchnął i przełączył odbiornik na inną stację. Kiedyś funkcja, jaką pełnił w

ambasadzie Stanów Zjednoczonych, uwaŜana była za jedną z nudniejszych. Rzeczywiście,

cóŜ interesującego moŜna zaczerpnąć z tasiemcowych informacji agencji TASS o

przodownikach pracy, ze wstępniaków ”Prawdy” i takich oto wiadomości z ostatniej chwili,

które oby naprawdę okazały się ostatnie? I jakiŜ poŜytek z potęŜnej aparatury radiowej, która

mogła przechwycić praktycznie kaŜdy sygnał na terytorium ZSRR, skoro ów sygnał

nieodmiennie okazywał się powtarzanymi w kółko informacjami o przodujących dojarkach?

śeby nie wiem jak człowiek kręcił gałkami tego cudu japońskiej techniki, niczego innego nie

słyszał. Olbrzymi kraj nie chciał opowiedzieć o sobie nic ciekawego, zupełnie jakby jego

gigantycznych obszarów nie zamieszkiwały setki narodów, albo jakby plany produkcyjne

były jedyną interesującą je rzeczą. I co tu pisać w raportach politycznych dla Departamentu

Stanu? No, chyba Ŝeby jakiś partyjny bonza podpił sobie na kolejnym bankiecie i z czymś się

wygadał, a i to jeszcze pytanie, czy nie naumyślnie. A więc całe pokolenia poprzedników

Hardinga przepisywały w kółko niekończące się zestawienia statystyczne i wysysały z palca

historyjki o cichej walce w Biurze Politycznym między ”jastrzębiami” i ”gołębiami”.

Hardingowi jednak się powiodło - trafił do Moskwy juŜ w epoce głasnosti, kiedy jego

stanowisko stało się bardzo atrakcyjne. Chyba nawet zbyt atrakcyjne, jako Ŝe teraz brakowało

mu czasu, by przynajmniej pobieŜnie zapoznać się ze wszystkimi dostępnymi informacjami,

nie mówiąc juŜ o tym, by je opracować. Milczący dotychczas kraj nagle rozjazgotał się na

wszystkie strony, co zupełnie oszołomiło przywykłych do ciszy pracowników ambasady.

Tysiące stowarzyszeń, partii, ruchów, wszystkie oczywiście z własną gazetą albo

tygodnikiem, dziesiątki narodów, kaŜdy oczywiście z własnym, nikomu nieznanym językiem

i własnymi roszczeniami.

I jak tu się połapać, gdzie jeszcze tylko się kłócą, a gdzie się juŜ pobili? Tak oto, nie

sięgnąwszy ku jasnym niebiosom, runęła wieŜa Babel socjalizmu, a jej dawni

budowniczowie, dotknięci pomieszaniem języków, walczyli na ruinach, nie rozumiejąc i nie

słuchając się nawzajem.

Na domiar złego nawet w Biurze Politycznym rzeczywiście zaczęło się coś dziać, i to

prawie co tydzień. Ledwie człowiek zaliczył kogoś do „liberałów”, juŜ tego „liberała”

wyrzucano za dogmatyzm. No i kłopot - sprawozdanie jest juŜ przecieŜ w Waszyngtonie!

Wpatrywał się więc Harding w twarze radzieckich przywódców, próbując ocenić: zawiedzie,

czy nie zawiedzie? Cholera ich wie, mordy wszystkie, jakby je ktoś specjalnie wybierał,

nalane, bez wyrazu. śadnych przebłysków.

Za to po obejrzeniu obowiązkowego Dziennika TV, po przejrzeniu komunikatów

TASS i prasy centralnej, Harding sadowił się wygodnie w fotelu, zapalał papierosa i z

lubością zaczynał kręcić gałkami swego wspaniałego radia, wypływając na falach eteru w

przestwory bezkresnego kraju. Przez parę godzin moŜna się było nasłuchać takich rzeczy, tyle

się dowiedzieć, Ŝe starczyłoby tego nawet na trzy sprawozdania.

„Mówi Magadan, stolica wolnej Republiki Dalekowschodniej. Trwa zjazd

uczestników konstytuanty republiki. Na porannym posiedzeniu wystąpił z długim

przemówieniem przedstawiciel Autonomicznej Republiki Czukockiej pisarz Jurij Rytchen,

który oświadczył, Ŝe naród czukocki cierpi najbardziej ze wszystkich. Jego ziemia została

rozgrabiona, bogactwa naturalne wyczerpane, a zanieczyszczenie środowiska odpadami

przemysłowymi doprowadziło do tego, Ŝe Czukcze nie mogą juŜ uprawiać swego

tradycyjnego rzemiosła - myślistwa i rybołówstwa. Renifery wymierają jak mamuty, a foki

jak jeden mąŜ wyemigrowały na Alaskę, powiedział mówca. CzyŜ nie jest to symboliczne dla

całego naszego kraju? Pozbawieni moŜliwości prowadzenia swojego zwykłego trybu Ŝycia,

Czukcze stali się pośmiewiskiem dla innych narodów, obiektem głupich i często obraźliwych

dowcipów. Tymczasem zaś, kontynuował mówca, inne narody powinny uwaŜniej przyjrzeć

się samym sobie. PrzecieŜ nie tylko Czukcze, ale wszystkie te ludy, oprócz tradycyjnych

uczuć głodu i chłodu, przez ostatnie siedemdziesiąt pięć lat Ŝywiły uczucie głębokiej

wdzięczności wobec ukochanej Partii Komunistycznej. Wśród burzliwych oklasków

delegatów mówca zakończył wystąpienie apelem o oddzielenie Półwyspu Czukockiego od

ZSRR i przyłączenie go do Alaski. Obowiązkiem Czukczy, powiedział, jest być tam, gdzie

jego foki. Owe mądre zwierzęta pierwsze znalazły wyjście ze stworzonego przez ludzi

impasu.”

ChociaŜ Harding z całego serca współczuł Czukczom, jakoś zupełnie nie mógł sobie

wyobrazić przyłączenia Czukotki do Alaski. AleŜ będzie popłoch w Departamencie Stanu po

takiej propozycji!

„Mówy Erewan. Tu Armansky radyo. Drogy towarzyszy. Prosymy o ne przysyłane

Ŝadnych pytań. Armansky radyo ne jest w stanę odpowdac na wszystke pytana słuchaczy.

Pawtarzamy dla wszystkych, który nas zapytywał: ne wemy, czym se zakończy perestrojka...

A teraz chwyla lekkej muzyka...”

Wysłuchał juŜ długiej audycji z Nowogrodu o przywróceniu Wiecu Nowogrodzkiego*

[*Wiec (miecze) - zgromadzenie ludowe w miastach dawnej Rusi; uzyskało całkowitą

samodzielność w Nowogrodzie i Pskowie] i utworzeniu Samodzielnej Republiki

Nowogrodzkiej, potem chyba z Samarkandy, apelu do wszystkich narodów islamskich, aby

się zjednoczyły w świętej wojnie przeciw niewiernym, kiedy nagle natknął się w eterze na

jakiś dziwny ryk, który początkowo wziął za odgłosy zagłuszania. Pomyślał, Ŝe to jakieś

zakłócenia, i juŜ miał ruszyć dalej po skali, kiedy w ostatnim momencie rozróŜnił w owym

ryku poszczególne okrzyki i uświadomił sobie, Ŝe to transmisja z jakiegoś wiecu.

Najwyraźniej tłum był tak rozjuszony, Ŝe nie pozwalał mówcy ani na chwilę dojść do głosu.

„- Towarzysze... Pro... Proszę! Przy... Przyjechałem tu... Zbadać sprawę z ramienia

KC... Towarzy... pro... nie...oŜna tak!” - ale jego głos tonął beznadziejnie w chóralnym ryku

tłumu. Wreszcie ryk zaczął powoli cichnąć i Harding zrozumiał, Ŝe gniew obywateli

wywołany jest złym zaopatrzeniem, z którego to powodu całe miasto - Swierdłowsk czy

Czelabińsk, nie sposób się było zorientować - strajkuje juŜ trzeci tydzień. Jazgotała jakaś

kobieta, która najwyraźniej przedarła się do mikrofonów z pomocą tłumu i teraz

przedstawiała moskiewskiemu urzędnikowi pretensje ludu.

„- Powiem jako matka... Tak, jako matka czworga dzieci. Wy, towarzyszu, biedy nie

klepiecie. Tam w Moskwie pewnikiem kawior Ŝrecie łyŜkami... O, jak mu się morda świeci

od tłuszczu! A nam tu, na Uralu, nawet kartofli brakuje. Wy macie to gdzieś! Zresztą co tam

kartofle, od pół roku nie ma ani mydła, ani proszku do prania. Doszło do tego, Ŝe wszyscy

jesteśmy zawszeni...

- AleŜ ja, towarzysze, właśnie po to przyjechałem, KC mnie oddelegowało, Ŝebym

zbadał sprawę” - próbował wtrącić urzędnik, ale zebrani znów zaczęli ryczeć, wyć, gwizdać,

zagłuszając całkowicie i kobietę, i towarzysza z Moskwy. Słychać było tylko, jak stopniowo

narastając i przetaczając się przez tłum niby zaklęcie, wypływa z tego chaosu jedno słowo i,

podchwycone przez tysiące głosów, wypełnia sobą owo uralskie miasto, cały eter, i chyba

cały nieobjęty dla ludzkiego oka kraj.

„- Y...a, y...a, y...a, y...a!”

Harding nie mógł zrozumieć, co nagle tak zjednoczyło zgromadzonych - jakieś

chwytliwe hasło polityczne czy moŜe nazwisko nowego lidera?

„- Y...a, y...a, y...a, y...a!” - wył tłum i było w tym wyciu coś pierwotnego,

odwiecznego, niby zew natury, zagłuszający w człowieku wszystkie inne pragnienia,

usuwający wszystkie podziały, narodowościowe, socjalne, wszystkie nawarstwienia

stworzone przez wieki cywilizacji, które uwaŜamy za niemoŜliwe do wykorzenienia z naszej

ludzkiej społeczności.

„- Y...a! Y...a!”

Przylgnąwszy uchem do odbiornika, Harding próbował dosłyszeć, co skandują ludzie

w tak zgodnym porywie. I nagle zrozumiał:

„-Mydła! Mydła! Mydła!”

Wiktor Suworow - Złoty Eszelon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: