Buhner Stephen - Suplement.pdf - A Artykuły (Zioła, Diety, Uroda, Choroby i Inne) - Klaryssas

- 1 -

ZASTOSOWANIE JADU PSZCZELEGO I Bi-EDTA

W LECZENIU BORELIOZY Z LYME

Napisał Stephen Harrod Buhner

Niniejszy artykuł miał być w pierwotnym założeniu zamieszczony jako dodatek w

mojej książce o boreliozie z Lyme zatytułowanej Healing Lyme (Leczenie boreliozy z

Lyme). Z powodu braku miejsca został jednak z niej wyłączony i opublikowany tutaj

dla osób które będą nim zainteresowane.

W miarę postępu wciąż trwających badań nad leczeniem boreliozy, coraz większa

liczba naturalnych substancji będzie testowana pod kątem aktywności przeciwko

krętkom borrelii, i z czasem możemy się spodziewać odkrycia nowych,

skuteczniejszych metod leczenia ziołami i innymi substancjami naturalnymi.

Jak dotąd zbadano i stwierdzono działanie przeciwko krętkom borrelii dwóch

substancji nie będących antybiotykami: mellityny wchodzącej w skład jadu

pszczelego (znanego też jako preparat Apis ), oraz Bi-EDTA (związek bizmutu).

Artykuł jest krótką prezentacją ich działania i potencjalnych zastosowań.

Obydwie substancje są trudno osiągalne, posiadają przy niewłaściwym zastosowaniu

szereg możliwych poważnych działań ubocznych, tym niemniej obie, a zwłaszcza

jad pszczeli, znalazły z powodzeniem zastosowanie w praktyce klinicznej.

Jad pszczeli posiada najdłuższą historię stosowania w lecznictwie, i pomimo

trwających zarówno wśród zielarzy jak i lekarzy medycyny kontrowersji wokół jego

zastosowań, dawniej i obecnie uzyskiwane efekty lecznicze są doskonałe, a

niepożądane działania uboczne niezwykle rzadkie. Proszę o uważne przeczytanie

części artykułu poświęconej skutkom ubocznym.

APIS (preparaty z jadu pszczoły miodnej Apis mellifica )

Surowiec: Jad pszczeli.

Składniki chemiczne: 40-50% jadu pszczelego stanowi mellityna. Jad zawiera

ponadto szereg innych składników, są nimi: apamina, peptyd 401 degranulujący

komórki tuczne (MCDP), sekapina, tertiapina, adolapina, inhibitory proteazy,

prokamina A i B, minimina, polipeptydy kardioaktywne, fosfolipaza A2, hialuronidaza,

kwaśna fosfomonoesteraza, glukozydaza, lizofosfolipaza, histamina, dopamina,

norepinefryna, leukotrieny, glukoza, fruktoza, liczne fosfolipidy, kwas

r-aminomasłowy, kwas beta-aminoizomasłowy.

Działanie lecznicze: Mellityna ma silne działanie przeciwbakteryjne, silniejsze niż

wiele dostępnych w handlu leków, działa też przeciwzapalnie. Pobudzając układ

przysadkowo-nadnerczowy zwiększa produkcję kortyzonu. Mellityna stabilizuje też

błonę lizosomów hamując proces zapalny. Apamina jest psychostymulantem i działa

przeciwzapalnie. Wpływa podobnie jak mellityna na wytwarzanie kortyzonu i hamuje

działanie składnika C3 układu dopełniacza biorącego udział w przebiegu procesu

zapalnego. Peptyd degranulujący komórki tuczne (MCDP albo inaczej peptyd 401)

ma zdumiewająco silne działanie przeciwzapalne. Jest 100 razy bardziej skuteczny w

zwalczaniu stanu zapalnego niż hydrokortyzon. Wstrzymuje wytwarzanie kwasu

arachidonowego i hamuje syntezę prostaglandyn. Adolapina działa przeciwzapalnie i

przeciwbólowo. Jest inhibitorem mikrosomowej cyklooksygenazy i działa 70 razy

silniej niż indometacyna. Adolapina jest też inhibitorem lipooksygenazy płytkowej,

tromboksanu i prostacykliny uaktywnianych w trakcie procesu zapalnego.

- 2 -

Inhibitory proteazy zawarte w jadzie pszczelim hamują procesy zapalne wywołane

przez karageninę, prostaglandynę E1, bradykininę i histaminę. Działają też jako

inhibitory chymotrypsyny i aminopeptydazy leucynowej.

Jad pszczeli jest silnym przeciwutleniaczem, ma działanie przeciwgrzybicze,

przeciwbakteryjne, przeciwzapalne a nawet chroniące przed skutkami

promieniowania. Stwierdzono jego silne działanie jako środka przeciwbakteryjnego,

przeciwzapalnego, przeciwko zapaleniu stawów, przeciwreumatycznego, przeciw

chorobom neurodegeneracyjnym, kardiotonicznego, antyoksydacyjnego, napotnego i

moczopędnego. Odkryto także że jest silnym czynnikiem immunologicznym

stymulującym mechanizmy obronne organizmu przeciwko chorobie. Lekarze

praktykujący eklektyczną medycynę naturalną uważali go za silny lek przestrajający.

Lekiem przestrajającym (jednym z nich jest smilax [sarsaparilla, kolcorośl] ) nazywa

się wzmacniający preparat ziołowy lub inną substancję która stopniowo przywraca

prawidłowe funkcjonowanie organizmu. W przeszłości nazwa ta odnosiła się głównie

do ziół które miały oczyszczać krew, zwłaszcza wiązać endotoksyny, zmniejszać

stopień zatrucia krwi, zwalczać zakażenia i choroby skórne. Stopniowo odwracały

one (stąd nazwa) przebieg procesu chorobowego i przywracały normalne

funkcjonowanie i wydolność organizmu.

Obecne zastosowania jadu pszczelego w Azji i Europie skupiają się głównie na

leczeniu chorób reumatycznych, zapalenia stawów, dny moczanowej, neuralgii,

stwardnienia rozsianego i raka. Niektóre z ostatnich badań pokazują że mellityna ma

silną zdolność zmniejszania guzów nowotworowych.

Historia jadu pszczelego: Jad pszczeli ma liczącą co najmniej 3000 lat tradycję

stosowania w Chinach i prawie tak samo dawną w Japonii i Korei. Rzymianie używali

go jako silnego środka przeciwbólowego, podobnie jak i starożytni Grecy. Jest

integralnym elementem współczesnej medycyny w Chinach, Japonii, Korei, na

Tajwanie, w Rosji, Europie Wschodniej (Bułgaria, Czechy, Węgry, Polska, Rumunia),

w niektórych państwach Europy Zachodniej (Austria, Niemcy, Szwajcaria, Francja)

oraz wzrasta jego zastosowanie w Ameryce Południowej. Był często stosowany w

amerykańskiej praktyce leczniczej, zwłaszcza w homeopatii oraz w naturalnej

medycynie Eklektycznej od roku 1847 do II Wojny Światowej. Jest wciąż

powszechnie używany przez homeopatów. W eklektycznej medycynie naturalnej

stosowano nalewkę z jadu pszczelego podawaną doustnie. Eklektycy używali jej

przede wszystkim do leczenia schorzeń dróg moczowych, zwłaszcza kiedy pomimo

odczuwania potrzeby oddania moczu nie było to możliwe. Lista schorzeń w których ją

stosowano obejmuje: zatrzymanie moczu, podrażnienie cewki moczowej i pęcherza,

zwłaszcza z bolesnym parciem na mocz, przewlekłe zapalenie nerek, zapalenie

pęcherza moczowego, nadmierne krwawienia miesiączkowe, brak miesiączki, białe

upławy, obrzęki genitaliów, zapalenia jamy ustnej, bóle gardła, puchlina, urazowe

uszkodzenia tkanek podskórnych, reumatyzm, zapalenia tkanek podskórnych.

Wysuszenie, pieczenie, zaczerwienienie skóry, zapalenia skóry, narządów

wewnętrznych, mózgu i ośrodkowego układu nerwowego. Najczęściej w

przypadkach pieczenia, zaczerwienienia lub obrzęku, zwłaszcza błon śluzowych,

oraz w schorzeniach dróg moczowych.

Jad pszczeli wprowadzony został do amerykańskiej farmakopei w 1847 roku dzięki

członkini plemienia Narragansett, ”kobiecie idącej obok” jak podaje jej imię

oryginalne źródło. Zaproponowała ona jego zastosowanie w leczeniu 12-letniego

chłopca cierpiącego od jakiegoś czasu na wyniszczającą chorobę któremu żadne

znane leki nie były w stanie pomóc. Wśród tubylczej ludności obu Ameryk istniała

długa tradycja stosowania użądleń przez pszczoły w celach leczniczych.

- 3 -

Pozyskiwanie: Początkowo używano całych pszczół, często umieszczanych w

zamkniętym pojemniku który wstrząsano aby ”pobudzić ich złość”. Następnie

macerowano je w alkoholu i przygotowywano leczniczą nalewkę. Obecnie jad

pszczeli pozyskuje się w bardziej łagodny i kontrolowany sposób. Najlepszy zbiór

jadu występuje w okresie obfitości nektaru i przy wysokiej temperaturze powietrza.

Urządzeniem służącym do zbierania jadu jest druciana siateczka której pszczoły

dotykają wchodząc do ula. Słaby prąd elektryczny przepływający przez siatkę

pobudza je do wydzielania jadu. Pszczoły nie są zabijane w tym procesie jak to ma

miejsce w przypadku leczenia rzeczywistymi użądleniami lub miało miejsce dawniej

podczas przygotowywania nalewki. Prąd wywołuje u pszczół skurcze powodujące

uwalnianie jadu który gromadzi się na płytce zbiorczej. Jad pozostawia się do

wyschnięcia po czym jest zeskrobywany z płytki. Na jeden gram wysuszonego jadu

pszczelego składa się jad pobrany od ok. 9000 pszczół.

Jad pszczeli jest zasadniczo dostępny w dwóch postaciach: surowego, brązowawego

proszku nieoczyszczonego oraz w postaci bardziej oczyszczonej, kiedy został

poddany po zbiorze odpowiedniej obróbce. Zazwyczaj to ta druga jego postać jest

stosowana w terapii jadem pszczelim. Dostępne są także płynne preparaty

przygotowane z oczyszczonego proszku. Są one zwykle używane przez lekarzy do

przygotowywania leków podawanych w formie zastrzyków.

O jadzie pszczelim i boreliozie : Zainteresowanie zastosowaniem jadu pszczelego

w leczeniu boreliozy wzbudziły dwa fakty: 1) odkrycie że mellityna jest silnym

środkiem przeciwbakteryjnym działającym przeciwko krętkom borrelii, oraz 2) w

praktyce wielu terapeutów okazał się pomocny w leczeniu boreliozy, jej objawów,

oraz chorób o podobnym przebiegu takich jak stwardnienie rozsiane.

Badania naukowe: Przeprowadzono setki badań nad zastosowaniem jadu

pszczelego. Składają się na nie badania in vitro oraz in vivo , próby kliniczne oraz

raporty kliniczne od terapeutów na temat jego zastosowania w różnych stanach

chorobowych. Większość badań jest prowadzona w Europie Wschodniej i w Azji

(zwłaszcza w Chinach). Dwoma najlepszymi źródłami informacji o nich są serwisy

PubMed lub Medline oraz rejestr prowadzony przez Amerykańskie Towarzystwo

Apiterapii (AAS). AAS posiada oprócz wykazów badań około 12000 raportów o

przypadkach w których leczeniu zastosowano jad pszczeli. Wiele z tych rejestrów

badań jest (na dzień 01.01.2005) dostępnych pod adresem :

www.sci.fi/~apither/bdbindex.html

Badania nad działaniem mellityny przeciwko bakteriom borrelii prowadzone były w

amerykańskim rządowym laboratorium mikrobiologicznym Narodowego Instytutu

Alergii i Chorób Zakaźnych w Hamilton w stanie Montana ( Rocky Mountain

Laboratories Microscopy Branch, National Institute of Allergy and Infectious

Diseases ). Ich skrócone podsumowanie warto zacytować w całości:

”Borrelia burgdorferi wykazuje w warunkach in vitro odporność na działanie silnych

inhibitorów metabolizmu organizmów eukariotycznych i prokariotycznych. Jednakże,

w laboratoryjnych hodowlach bakterii na podłożu Barbour-Stoenner-Kelly poddanych

działaniu mellityny, 26-aminokwasowego peptydu zawartego w jadzie pszczoły

miodnej stwierdzono natychmiastowe i głębokie efekty zahamowania ich aktywności

podczas obserwacji metodą mikroskopii ciemnego pola oraz pomiarów gęstości

optycznej. Co więcej, przy stężeniach mellityny tak niskich jak 100 mcg/ml ruchliwość

krętków ustawała praktycznie całkowicie w przeciągu sekund po dodaniu inhibitora.

Badania ultrastruktury bakterii za pomocą skaningowego mikroskopu elektronowego

wykazały wyraźne zmiany w zewnętrznej powłoce krętków.

- 4 -

Wyjątkowa wrażliwość B.burgdorferi na działanie mellityny może dostarczyć zarówno

odczynnika przydatnego w badaniach nad wybiórczą przepuszczalnością u

mikroorganizmów jak i ważnych wskazówek dla opracowania nowych skutecznych

leków przeciwko boreliozie z Lyme. (Lubke LL, Garon CF. The antimicrobial agent

melittin exhibits powerful in vitro inhibitory effects on the Lyme disease spirochete.

Clin. Infect. Dis. 1997 Jul.25 Suppl. 1: S48-51) “

Jad pszczeli (zastrzyki domięśniowe) był stosowany w 12-miesięcznej próbie

klinicznej (rok 2000) z udziałem chorych na stwardnienie rozsiane. Stwierdzono jego

skuteczność w zmniejszaniu spowodowanych chorobą ograniczeń funkcji życiowych

pacjentów. Badania przy użyciu skali oceny widocznych objawów towarzyszących

ROSS ( Related Observable Symptoms Scale ) z zastosowaniem nieparametrycznego

testu statystycznego Friedmana wykazały znaczącą poprawę pod względem

utrzymania równowagi, koordynacji, kontrolowania potrzeb fizjologicznych, siły

kończyn górnych i dolnych, zmęczenia, wytrzymałości, spastyczności i drętwienia.

Poprawiły się też istotnie wyniki według skali oceny czynności życia codziennego

( Activities of Daily Living , ADL). Statystycznie znaczącą poprawę zaobserwowano

pod względem chodzenia, poruszania się po schodach, wchodzenia i wychodzenia z

samochodu, łóżka, toalety, wanny, układania się na łóżku. U 68 procent

zakwalifikowanych do badania pacjentów zastosowanie zastrzyków z jadu

pszczelego przyniosło korzystne dla ich zdrowia efekty.

W 1992 roku przeprowadzono z udziałem 180 osób randomizowane badanie z

podaniem placebo w grupie kontrolnej nad zastosowaniem zastrzyków z jadu

pszczelego w leczeniu przewlekłego bólu i stanów zapalnych. Wstrzyknięcia

domięśniowe wykonywano 2 razy w tygodniu przez 6 tygodni. W wyniku leczenia

zaobserwowano znaczące zmniejszenie bólu i stanów zapalnych. Efekty te były

widoczne jeszcze po 6 miesiącach.

W badaniu z roku 1973 u 326 pacjentów cierpiących na zwyrodnieniowe schorzenia

kręgosłupa zastosowano maść z jadem pszczelim aplikowaną z użyciem

ultradźwięków (ultrafonoforezy). Po zakończeniu terapii 60% uczestników zgłosiło

ustąpienie bólu, a 30% jego zmniejszenie.

W 1938 roku spośród 100 osób z zapaleniem stawów 73% wykazywało znaczne

złagodzenie objawów choroby po podaniu niewielkich dawek jadu pszczelego w

formie zastrzyków. Rosyjskie badania nad leczeniem choroby zwyrodnieniowej

kręgosłupa przy użyciu jadu pszczelego dały podobne wyniki.

Badanie z roku 1966 z zastosowaniem standaryzowanego jadu pszczelego w

leczeniu zapalenia stawów wykazało poprawę u 84% spośród 50 uczestników.

W 1996 roku przeprowadzono randomizowaną próbę z udziałem 101 pacjentów nad

skutecznością wstrzyknięć z jadu pszczelego w leczeniu choroby zwyrodnieniowej

stawów. Porównywano między sobą trzy różne schematy dawkowania jadu oraz

zastosowanie niesteroidowego leku przeciwzapalnego Nabumetonu. Wszyscy

badani cierpieli na chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego, kręgosłupa, lub obu

z nich. Stwierdzono znaczącą skuteczność jadu pszczelego w leczeniu choroby

zwyrodnieniowej stawów i łagodzeniu jej objawów.

Liczne prowadzone ostatnio w Chinach badania (np. Kwon, 2001) wykazały że

akupunktura z użyciem jadu pszczelego jest wyjątkowo bezpieczną i skuteczną

metodą leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów. Trwająca 4 tygodnie próba

porównawcza z udziałem 60 osób nad skutecznością akupunktury z użyciem jadu

pszczelego i akupunktury tradycyjnej wykazała większą skuteczność tej pierwszej w

łagodzeniu bólu, choć obie okazały się skuteczne. 82.5% pacjentów poddanych

- 5 -

akupunkturze z użyciem jadu pszczelego oceniło skuteczność leczenia jako

doskonałą lub dobrą. Wszyscy pacjenci zgłosili złagodzenie bólu i wykazali znaczącą

poprawę pod względem wielu parametrów, w tym wyników badań termograficznych

w podczerwieni (IRT); u 18 spośród 26 pacjentów wróciły one do normy po

zakończeniu leczenia.

W 1982 roku przeprowadzona w Niemczech próba leczenia 211 pacjentów z

mezenchymalnymi schorzeniami układu ruchu (choroby tkanki łącznej) wykazała

skuteczność jadu pszczelego w ich terapii.

Istnieją także wyniki badań nad działaniem jadu pszczelego in vivo prowadzonych

zwłaszcza w Chinach i Korei. Odkryto wiele mechanizmów jego działania.

Badacze stwierdzili że jad pszczeli:

1) hamuje wytwarzanie mediatorów stanu zapalnego przez wstrzymywanie

aktywacji czynnika jądrowego kappa NF-kB (podobnie jak resweratrol)

2) łagodzi termiczną hiperalgezję (nadwrażliwość na bodźce termiczne) poprzez

pobudzanie receptorów alfa-2 adrenergicznych

3) zwiększa ekspresję białka Fos w neuronach katecholaminergicznych

4) tłumi reakcje bólowe wywołane formaliną i ekspresję białka Fos w obrębie

rdzenia kręgowego

5) niweluje wywołaną lipopolisacharydem nadmierną ekspresję genów receptorów

IL-6, metaloproteinazy macierzy pozakomórkowej 15, ligandu TRAIL z

nadrodziny czynnika martwicy nowotworów (TNFSF10), kaspazy-6 i tkankowego

inhibitora metaloproteinaz TIMP-1.

6) hamuje aktywność cyklooksygenazy indukowanej (COX-2) i cytokin

prozapalnych TNF-alfa oraz IL-1b.

7) wiążąc się z sekrecyjną fosfolipazą A2 (sPLA2) hamuje jej aktywność

enzymatyczną

8) moduluje indukcję genów alfa1-kwaśnej glikoproteiny (AAG)

9) blokuje wytwarzanie przez neutrofile wolnych rodników tlenowych

10) bezpośrednio wpływając na wytwarzanie IL-1 przez makrofagi pośrednio hamuje

aktywację limfocytów T oraz B.

11) jest skuteczny (jak wykazały liczne badania in vivo ) w leczeniu różnych postaci

zapalenia stawów, w tym wywołanych reakcją autoimmunologiczną przeciwko

kolagenowi typu II.

Dawkowanie: Nalewka: 1 – 5 kropli nalewki o proporcji 1:5 ; 5 – 20 kropli preparatu

o proporcji 1:20, patrz ”dostępność nalewki z jadu pszczelego” poniżej. Proszę

zapoznać się także z opisem działań ubocznych.

UWAGA: nalewkę z jadu pszczelego należy przyjmować podjęzykowo. To znaczy

powinna zostać wchłonięta poprzez błony śluzowe jamy ustnej. Może ona w ten

sposób przeniknąć wprost do krwioobiegu bez przechodzenia przez żołądek.

Jad pszczeli działa ogólnoustrojowo na cały organizm i przenika przez barierę krew-

mózg oddziaływując dzięki temu na ośrodkowy układ nerwowy. Jest następnie

wydalany poprzez nerki i działa moczopędnie, co wykorzystywali Eklektycy stosując

go jako diuretyk.

Krętki boreliozy lokalizują się w wielu obszarach organizmu, a jednym z miejsc gdzie

się skupiają są nerki, jakkolwiek brak jest doniesień o chorobach nerek

powodowanych samą obecnością bakterii. Przepływ i wydalanie jadu pszczelego

poprzez nerki umożliwia jego bezpośrednie oddziaływanie na zgromadzone tam

krętki.

Buhner Stephen - Suplement.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: