Barton Beverly - Griffin Powell 04 - Piąta ofiara.pdf - Beverly Barton - Seria Griffin Powell - noczbrodni

B EVERLY

B ARTON

Piąta ofiara

Tytuł oryginalny:

The Fifth Victim

Prolog

C iemność. Chłód. Cisza przed świtem. Wiatr smagający korony wysokich,

starych leśnych drzew. Nad Scotsman's Bluff wkrótce wzejdzie słońce. Miał

zaatakować w chwili, kiedy na ołtarz spłynie poranne światło. Kiedy dopełni

dzieła i poświęci pierwszą ofiarę, rytuał zacznie się od nowa. Jak tylko

posmakuje słodkiej, życiodajnej krwi, przestanie odczuwać zimno. Jej krew

go ogrzeje, da mu siłę i przygotuje do kolejnych ceremonii, które doprowadzą

do najważniejszej przemiany w jego życiu. Przez te wszystkie lata pilnie

poszukiwał doskonałości, największej mocy, nieustannie czerpiąc siły ze

zwykłych śmiertelników.

Zmierzył wzrokiem nagie ciało dziewczyny, przywiązanej do

drewnianego ołtarza. Długie, jasne włosy owiewały jej anielską twarz, a

lodowaty wiatr pieścił ponętne ciało. Jej powieki drgnęły. To dobrze. To

znaczy, że środek, który jej podał, przestawał działać i do ceremonii zdąży się

wybudzić. Uwielbiał obserwować przerażenie i strach na ich twarzach, kiedy

pojmowały, co się z nimi stanie.

Uśmiechnął się, zrzucając ciemną pelerynę. Nie ma pośpiechu. Po

wszystkim będzie miał czas, żeby rozkoszować się ofiarą tak długo, jak tylko

będzie chciał. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zaplącze się do lasu o świcie

w styczniu. Oprócz niego i dziewczyny.

Położył misternie rzeźbiony drewniany futerał na jej drżącym ciele,

otworzył go i wyjął ciężki miecz, a futerał odłożył na ziemię. Czekał,

wpatrując się w niebo.

Jęknęła, ale knebel w ustach nie pozwolił jej na nic więcej. Spojrzał na

nią, przesunął dłonią po jej nagich piersiach i uniósł miecz ku niebu.

Nad Scotsman's Bluff rozciągała się bladoróżowa zorza, ledwie

widoczna na ciemnym niebie.

- Zaraz, moja owieczko. Zaraz.

Słońce witało nadejście nowego dnia, oświetlając coraz większy

fragment nieba. Zerwał knebel z ust dziewczyny. Krzyknęła. Trzymając miecz

nad głową, wypowiedział święte słowa w starożytnym języku.

- Z głębi piekieł wysłuchaj mnie i wejrzyj na mój czyn. Niech ta ofiara

będzie ci miła. Składam ci ją, byś zaspokoił pragnienie i spełnił mą wolę.

Zaczął opuszczać miecz niżej i niżej. Rozpłatał ją od szyi do pępka. Jej

martwe oczy patrzyły w górę, na korony drzew.

Wytarł ostrze miękką szmatką i odłożył miecz na miejsce, a poplamiony

krwią materiał wsadził do plastikowego worka i wrzucił do futerału. Kiedy

pochylił głowę, żeby dotknąć wargami otwartej rany, krew była jeszcze

ciepła. Lizał, ssał i połykał krew, chłonąc siłę witalną ofiary, nim się ulotni.

Genevieve Madoc obudziła się nagle, zlana potem, w wilgotnej

flanelowej koszuli. Jej serce łomotało w niebezpiecznie szybkim rytmie.

Poderwała się i usiadła na łóżku.

- O Boże! O Boże! - jęknęła, przypominając sobie sen - mroczną,

przerażającą wizję śmierci.

Jej ciałem wstrząsnęły dreszcze. Nie znosiła tych chwil następujących

tuż po wizji. Była wtedy osłabiona i bezbronna, niezdolna do najmniejszego

ruchu. Opadła na łóżko, zanurzając głowę w pościeli. Kiedy odzyska dość sił,

żeby sięgnąć po telefon stojący na nocnej szafce, zadzwoni po pomoc do

Jazzy. A na razie będzie leżeć i czekać. I modlić się, żeby obrazy nie wróciły.

Wizje nawiedzały ją we śnie, ale równie często doświadczała ich na jawie.

Drudwyn podniósł się z ręcznie tkanego dywanu przed kominkiem i

poczciwymi oczami poszukał w ciemności swojej pani. Zawył zaniepokojony.

- Nic mi nie będzie - uspokoiła go łagodnym szeptem i zaczęła

przemawiać do niego w myślach, telepatycznie zapewniając, że nie grozi jej

żadne niebezpieczeństwo. Wielki mieszaniec zatoczył się, uderzył bokiem o

łóżko, po czym z łoskotem opadł na drewnianą podłogę. Wyczuła jego nastrój

i zorientowała się, że zadziałał u niego instynkt obronny. Pies, którego

wychowała od szczeniaka, uważał się za jej obrońcę. Powstał z krzyżówki

wilka z mieszańcem owczarka niemieckiego i labradora i dzięki temu był

wyjątkowy. Podobnie jak ona. Wprawdzie szkocko-irlandzkie, angielskie i

indiańskie korzenie nie należały w tych regionach do rzadkości, ale dar

jasnowidzenia, który odziedziczyła po babce, na pewno był niezwykły.

Leżała w łóżku, czekając, aż odzyska siły, ale nie mogła przestać myśleć

o wizji. Gdzieś została zamordowana młoda kobieta. Genny była tego tak

pewna, jak własnego nazwiska. Nie widziała twarzy dziewczyny, jedynie jej

nieskazitelne nagie ciało i ogromny miecz, który rozciął ją na pół jak dojrzały

melon. Poczuła w żołądku gorycz, która podeszła jej do gardła i paliła w

przełyku.

Nie, tylko nie to. Tylko nie mdłości. Nie teraz. Nie mam siły, żeby

wyczołgać się z łóżka. Starała się zapanować nad żołądkiem.

Kto mógł popełnić tak ohydną zbrodnię? Jakim trzeba być potworem,

żeby składać ofiarę z człowieka?

Jej kuzyn Jacob wspominał, że w okolicy ktoś złożył kilka rytualnych

ofiar ze zwierząt - cztery od Święta Dziękczynienia. Czyżby były tylko

wstępem do zabicia człowieka?

Najpierw zadzwoni do Jazzy, a potem do Jacoba. Nie zdąży już pomóc

tej kobiecie, ale jako szeryf okręgu będzie musiał przeprowadzić śledztwo w

sprawie morderstwa.

I co mu powiesz? - spytała samą siebie. Zrozumie, jeżeli wytłumaczysz

mu, że miałaś kolejną wizję, tyle że tym razem o wiele okrutniejszą niż

wszystkie poprzednie. Płynie w nas ta sama krew. Nie zlekceważy tego, nie

powie, że to tylko koszmarny sen.

Piętnaście minut później zdołała przesunąć się na brzeg łóżka. Podniosła

słuchawkę i wybrała numer Jazzy. Dopiero po pięciu sygnałach usłyszała

zaspany głos.

- Do cholery, kto wydzwania o tak nieludzkiej porze?

- Jazzy?

- Genny, to ty?

- Tak. Proszę...

- Już jadę. Nie ruszaj się.

- Dziękuję.

Kiedy Jazzy się rozłączyła, Genny wybrała numer Jacoba. Odebrał po

drugim sygnale. Jej kuzyn był rannym ptaszkiem, tak jak ona, i o tej godzinie

pewnie robił sobie śniadanie.

- Butler, słucham - odezwał się niskim, głębokim barytonem.

- Jacob, tu Genny. Proszę, przyjedź do mnie... zaraz.

- Co się stało?

- Miałam sen... wizję.

- Dobrze się czujesz?

- Nie, ale zaraz mi przejdzie. Zadzwoniłam do Jazzy. Przyjedzie

niedługo. Ale muszę ci powiedzieć... - Nagle straciła głos.

- Co powiedzieć?

- Ktoś został zamordowany. - Odkaszlnęła. - Młoda kobieta. Ciało

znajdziesz w Cedar Tree Forest, niedaleko stąd. Widziałam... oczami

zabójcy... widziałam... - Wzięła głęboki oddech. - Podziwiał wschód słońca

nad Scotsman's Bluff.

Barton Beverly - Griffin Powell 04 - Piąta ofiara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: