1. Główne założenia McLuhana:
- technika sprawia, że któryś ze zmysłów bardziej się specjalizuje
- podział na: przedpiśmienność, piśmienność, cyrograficzność, wizualność
- przejście od kultury ucha do oka
Społeczeństwo niepiśmienne:
- kultura ucha
- żywiołowe
- wspólnotowość
- skupienie na szczegółach
- emocjonalność
- ograniczona wyobraźnia
- złe myślenie = zły uczynek
- nie zna konwencji kina
Społeczeństwo piśmienne:
- kultura oka
- rozbicie wspólnotowości przez możliwość indywidualnej analizy i nauki
- umiejętność ogólnego pojęcia obrazu
- spojrzenie abstrakcyjne
Każde medium, przekaźnik, stanowi „protezę” jakiegoś zmysłu przez to, że go wyręcza, zwalnia z pracy.
Koncentrujemy się na przekazywanej informacji, a nie na jej nośniku.
Media modyfikują, nie potrafią być neutralne.
2. Klasy, w jakich człowiek porządkuje rzeczywistość – podział Waltera Onga:
- werbomotoryka
- oralność
- piśmienność
- wizualność
3. Montaż przezroczysty – niezauważalny dla widza (z racji wielokrotnego powtarzania, publiczność jest z nim oswojona, nie zauważa go.)
Jeżeli powtarzamy coś często, staje się to neutralne. Coś, co nowe, obce, przykuwa naszą uwagę. Rzeczy skonwencjonalizowane stają się dla nas niezauważalne.
4. Cechy kina stylu zerowego:
- plan i kontrplan
- kamera niewidoczna
- postać nie powinna wychodzić poza przestrzeń pracy kamery i patrzeć w kamerę
- neutralny plan (aktor nie może być za blisko kamery)
- perspektywa naturalna (zerowa)
- brak nawiązań do innych filmów
- stosowanie chronologii wydarzeń
- widz ma być najlepiej poinformowany
- wyraźne konwencje umożliwiające rozpoznanie zmian czasu i przestrzeni:
* retrospekcja – daleka przeszłość, wspomnienia
* introspekcja – wejście w czyjeś myśli, wyobrażenia
* retencja – bliska przeszłość
* protencja – bliska przyszłość, wyobrażenie o niej (cechuje je pewna nieuchronność)
- widz ma więcej informacji niż bohaterowie
- dbałość o szczegóły
- lansowanie wizerunku aktorów
- etykietalność postaci (biel/czerń, dobro/zło)
- po dużym napięciu emocjonalnym cięcie sceny, wygaszenie, rozładowanie napięcia
5. Identyfikacja w kinie:
I etap (identyfikacja bazowa): widz musi zapomnieć o kamerze, przyjąć jej punkt widzenia jako swój.
II etap (identyfikacja wtórna): widz musi uwierzyć, że świat przedstawiony jest rzeczywisty.
Marudziara