magia z innej strony.pdf

Biblia o kontaktach z duchami ks. Andrzej Zwoliński

Magia i jej odmiany - część 1

Biblia o kontaktach z duchami

Objawienie biblijne potwierdza możliwość pojawiania się dusz (lub duchów) zmarłych

– żywym.

Biblia opowiada o Królu Saulu, który w obliczu czekającej go bitwy ze znacznie

potężniejszymi Filistynami "radził się (...) Pana, lecz Pan mu nie odpowiadał ani przez

sny, ani przez urim (dosł. «światło i doskonałość» – święte losy, przechowywane w

pektorale arcykapłana, por. Wj 28,15-30), ani przez proroków. Zwrócił się więc Saul

do swych sług: «Poszukajcie mi kobiety wywołującej duchy, chciałbym pójść i jej się

poradzić»". Obrzęd wywołania ducha nie jest więc dostępny każdemu człowiekowi,

lecz może nim kierować jedynie "specjalna" osoba. Działanie Saula było wbrew

prawodawstwu Mojżesza, które zabraniało wywoływania zmarłych. Słudzy

odpowiedzieli mu: "Jest w Endor kobieta, która wywołuje duchy" (1 Sm 28,6-7). Gdy

wróżka z Endor wywołała ducha, Saul nie widział go. Pytał niecierpliwie kobietę: "Co

widzisz?" Biblia opowiada dalej: "Kobieta odpowiedziała Saulowi: «Widzę istotę

pozaziemską, wyłaniającą się z ziemi». Król zapytał: «Jak wygląda?» Odpowiedziała:

«Wychodzi starzec, a jest on okryty płaszczem». Saul poznał, że to Samuel, i upadł

przed nim twarzą na ziemię, i oddał mu pokłon. Samuel rzekł do Saula: «Dlaczego

nie dajesz mi spokoju i wywołujesz mnie?» Saul odrzekł: «Znajduję się w wielkim

ucisku, bo Filistyni walczą ze mną, a Bóg mię opuścił i nie daje mi odpowiedzi ani

przez proroków, ani przez sen; dlatego ciebie wezwałem, abyś mi wskazał, jak mam

postąpić» (1 Sm 28,13-15). Praktyki Saula zostały zdecydowanie potępione.

Przegrana bitwa z Filistynami, śmierć jego i jego synów oraz przejęcie władzy

królewskiej przez Dawida tłumaczono jako karę za niewierności, "które popełnił

wobec Pana, przeciw Słowu Pańskiemu, którego nie strzegł. Zasięgał on nawet rady

u wróżbiarki, a nie radził się Pana" (1 Krn 10,13-14).

Innym biblijnym przykładem na pojawienie się istot zmarłych jest Przemienienie

Jezusa na Górze Tabor: "Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak

słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz,

którzy rozmawiali z Nim" (Mt 17,2-3). Jeżeli Mojżesz i Eliasz nie żyli już od kilku

wieków, to w takim razie Apostołom mogły się ukazać tylko duchy tych patriarchów

pod ludzkimi postaciami. Chrystus celowo objawił chwałę oczekujących swego

zmartwychwstania, aby pouczyć, że jest także Panem "tamtego świata."

Za www.katolik.pl

Chrystus w przypowieści o bogaczu i Łazarzu mówi o bezskuteczności ingerencji

świata umarłych w świat żywych. "Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono

Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany". Bogacz, "pogrążony w mękach,

podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie". Gdy prośba o

ulżenie mu w jego osobistych mękach okazała się bezskuteczna, bogacz zwrócił się

do Abrahama z prośbą dotyczącą żywych: "Proszę cię więc, ojcze, poślij go (Łazarza)

do domu mego ojca! Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie

przyszli na to miejsce męki". Odpowiedź Abrahama była jednoznaczna: "Mają

Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!" Bogacz jednak nadal nalegał: "Nie, ojcze

Abrahamie(...), lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą". Prośba o

ukazanie się umarłego żyjącym, nawet w celu ich nawrócenia, została odrzucona,

gdyż "jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie

uwierzą" (zob. Łk 16,19-31).

Pouczając naród wybrany, na temat potępionych kultów, Biblia uczy: "Nie znajdzie

się pośród ciebie nikt, kto by (...) pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych.

Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to czyni" (Pwt 18,10-12). Przewidziano

także surowe kary dla łamiących ów zakaz: "Jeżeli jaki mężczyzna albo jaka kobieta

będą wywoływać duchy albo wróżyć, będą ukarani śmiercią. Kamieniami zabijecie

ich. Sami ściągnęli śmierć na siebie" (Kpł 20,27).

Biblia dowodzi, że duchy ludzi zmarłych mogą w szczególnych przypadkach objawiać

się żyjącym.

Jednakże Kościół Katolicki, zgodnie z nauką Pisma Świętego, jednoznacznie potępia

spirytyzm. Najstarszy, znany dziś, dokument Kościoła na ten temat pochodzi od

papieża Aleksandra IV, z 1258. r. Św. Tomasz z Akwinu podjął w "Sumie

teologicznej" zagadnienie pojawiania się zmarłych ludziom żyjącym. Jego zdaniem

jest to możliwe dzięki szczególnemu zezwoleniu Boga i dokonuje się przez działanie

bądź aniołów lub demonów, bądź przez same dusze, które objawiają się w ciałach

pozornych. Pisał on: "Dusze zmarłych mogą się troszczyć o sprawy żyjących, chociaż

nie znają ich stanu, podobnie jak my troszczymy się o zmarłych, spiesząc im z

pomocą, chociaż nie znamy ich stanu. Mogą też one znać sprawy żyjących nie przez

siebie, ale przez dusze tych, co stąd do nich przychodzą, albo też przez aniołów lub

szatanów, czy też przez objawienie Ducha Bożego" (Suma teologiczna, I, 89,8).

Akwinata słusznie uzasadniał, że dusza ludzka jest bytem niematerialnym, zatem po

śmierci nie może się ukazać w sposób widzialny. A więc człowiek żyjący może jedynie

ujrzeć nie tyle ducha, ile skutek jego działania właśnie w formie ciała pozornego. Nie

wyjaśniał jednak bliżej czym jest owo ciało pozorne. Według współczesnych

teologów ciało pozorne, pod którym byt duchowy pojawia się ludzkim zmysłom, jest

skutkiem jego oddziaływania na ludzką wyobraźnię, w której wytwarza "obraz"

samego siebie. "Obraz" ten nasza świadomość projektuje na zewnątrz, wskutek

czego możemy widzieć tę osobę w rzeczywistości. Jest to widzenie rzeczywiste, tylko

inne niż optyczne.

Za www.katolik.pl

Podobne wyjaśnienie "widzenia" umarłych przedstawiła mistyczka Stefania Horak.

Opisuje ona wizje świętych, którzy się jej objawiali w sposób zmysłowy. Jedną z nich,

św. Magdalenę Zofię Barat (1779-1865), zapytała, jak się to dzieje, że będąc istotą

duchową, objawia się jej tak realnie. Otrzymała odpowied?: "Mogłaś była tylko

słyszeć mój głos. Mogłam była przychodzić do ciebie we śnie, jak to nieraz czynię,

albo mogłam ci była tylko dyktować zlecenie. Pan Jezus jednak pozwolił mi

przychodzić do ciebie tak, jak mnie widzisz. Abyś mnie mogła rozeznać zmysłami.

Chwytam w powietrzu atomy materii, potrzebne do utworzenia mego kształtu, a

potem – gdy odchodzę – rozpraszam je na powrót. Mogłabym ci się pokazać małym

dzieckiem, młodą dziewczynką, dorosłą lub staruszką. Nam wszystko z woli Boga

możliwe. Ani czas, ani przestrzeń dla nas nie istnieją" (S. Horak, Święta Pani,

Warszawa 1939, s. 96).

Od połowy XIX wieku Kościół potępił "spirytyzm nowożytny", gdyż – jak to wyjaśniał

Katechizm Piusa X – jest on "zabobonem", a "często nie jest wolny od interwencji

diabelskiej". Ze zmarłymi może być tylko łączność modlitewna – "wzajemne

udzielanie sobie dóbr duchowych", przypomina także II Sobór Watykański. Ponadto

komisja doktrynalna Soboru wyraźnie zabroniła "prowokowania za pomocą ludzkich

środków doświadczalnego kontaktu z duchami lub duszami ludzi zmarłych w celu

otrzymania od nich informacji" (LG,49).

Analogiczne stanowisko zajmuje większość teologów protestanckich, chociaż ich

stosunek do mediumizmu psychicznego jest bardziej liberalny niż w Kościele

Katolickim. Znane są przypadki udziału pastorów nie tylko w badaniach tych zjawisk,

lecz również w ruchu spirytystycznym.

Zdecydowanie przeciw praktykom spirytystycznym wypowiadają się przedstawiciele

Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, Zielonoświątkowcy, Świadkowie Jehowy,

opierając swe poglądy na Biblii. J. Decaris, adwentysta, pisze: "Skąd bierze się w

czasie seansu głos podobny do głosu naszych zmarłych oraz kto odpowiada na

pytania, które zadajemy? Odpowiedź jest prosta. U podstaw tych wszystkich zjawisk

znajdujemy wielkiego mistyfikatora, tego, który – poczynając od raju – maskuje się,

żeby zwodzić człowieka. W spirytyzmie przybiera on postać ukochanych zmarłych,

imituje ich głos, gesty, pismo itp."

Dalekowschodnie religie traktują zjawiska spirytystyczne jako przejawy działalności

demonów, rzadziej jako uświadamianie sobie poprzednich wcieleń. Buddyzm,

odrzucając możliwość istnienia duszy po śmierci – pojmowanej jako indywidualna

osobowość – tym samym wyklucza możliwość kontaktu z duszami.

Nowy Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina wierzącym: "Należy odrzucić

wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów,

przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość" (p.

2116). "Spirytyzm często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne.

Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich" (p. 2117).

Za www.katolik.pl

ks. Andrzej Zwoliński

Templariusze ks. Andrzej Zwoliński

Magia i jej odmiany - część 2

Templariusze

W wiekach XVI, XVII i XVIII nastąpiła prawdziwa epidemia opętań, czyli zawładnięć

ciałem człowieka przez szatana.

Określono nawet objawy opętania u człowieka:

1. Zdolność czytania myśli innych ludzi;

2. Rozumienie obcych języków;

3. Mówienie tymi językami;

4. Wiedza o zdarzeniach przyszłych;

5. Wiedza, co się dzieje w oddali;

6. Występowanie wyższych sił fizycznych;

7. Unoszenie się w powietrzu przez określony czas.

Ponadto wymieniano konwulsje, zesztywnienie ciała, wytrzymałość na uderzenia,

niewrażliwość na ból pewnych części ciała, które wyszukiwano ukłuciami. Wiele z

nich to zwykłe objawy choroby psychicznej, elementy zjawisk określanych jako

parapsychologiczne oraz umiejętności nabyte nauką lub ćwiczeniami ciała. W wieku

XIV potępiony został zakon Templariuszy. Jego Rycerze, nazywający siebie

obrońcami Grobu Chrystusa, mieli być powiązani w tajemnym bractwie, wielbiącym

szatana pod postacią kozła, zwanego Bafometem. Zakonnicy władali ogromnym

majątkiem, którego zdobycie przypisywano sztuce czarnej magii. Templariusze byli

rycerskim zakonem, który przybrał nazwę: Militia templi Salomonis („Wojska świątyni

Salomona”) albo Fratres militiae Salomonis. Został on założony w 1118 r., pod koniec

obrad Synodu w Troyes. Ich strojem był biały habit oraz biały płaszcz dla rycerzy,

czarny dla kwatermistrzów i dla giermków.

Czerwony krzyż na lewym ramieniu nadał im dopiero papież Eugeniusz III po 1145 r.

Zakon bardzo szybko rozwijał się i bogacił. Z początkiem XIV w. w samej tylko

Francji templariusze posiadali około dwóch milionów hektarów gruntów wolnych od

Za www.katolik.pl

wszelkich zobowiązań podatkowych czy dziesięciny. 14 września 1307 r. król Francji

Filip IV Piękny, z dynastii Kapetyngów, wydał rozkaz aresztowania wszystkich

templariuszy „na podstawie poprzednio starannie przeprowadzonego śledztwa w

związku z publicznymi pogłoskami”. Śledztwo prowadził „drogi nam w Chrystusie brat

Wilhelm z Paryża, inkwizytor przewrotności heretyckiej” – głosił rozkaz królewski. 12

maja 1310 r. spalono, jako odszczepieńców, 54 templariuszy. Po procesie trwającym

siedem lat, 18 marca 1314 r. Wielki Mistrz, Jakub de Molay został publicznie spalony,

jako heretyk i odstępca, na stosie wzniesionym na cyplu wyspy Cité, obok katedry

Notre Dame. Wraz z nim spalono jego najbliższych i zaufanych rycerzy.

Naoczny świadek śmierci Jakuba de Molay, Godfryd z Paryża, zapisał: „Kiedy Wielki

Mistrz zobaczył przygotowany stos, rozebrał się bez wahania. Przytaczam to, co

widziałem. Został w samej koszuli, rozbierał się powoli, był spokojny, ani nie zadrżał,

chociaż ciągnięto go i silnie popychano. Przywiązano go do słupa, związano mu ręce

sznurem, a on powiedział do katów: «Pozwólcie, abym przynajmniej trochę mógł

złożyć ręce i pomodlić się do Boga, bo to naprawdę odpowiednia chwila, wkrótce

umrę. Bóg wie, że niesłusznie. Wnet nieszczęście spadnie na tych, co nas

niesprawiedliwie karzą. Bóg pomści naszą śmierć; z tym przekonaniem umieram.

Proszę Cię, Panie, odwróć moją twarz do Najświętszej Maryi, Matki Jezusa

Chrystusa». Zezwolono mu na to, o co prosił, śmierć zabrała go łagodnie w

modlitewnej postawie, aż się wszyscy zdziwili”.

Papież Klemens V bullą „Vox clamantis” z 1312 r. wydał własną ocenę templariuszy:

„Zważywszy złą reputację templariuszy, podejrzenia i oskarżenia, jakich są

przedmiotem; zważywszy tajemniczą metodę i sposób, w jaki przyjmuje się do

zakonu, złe i niechrześcijańskie zachowanie wielu jego członków; zważywszy

zwłaszcza przysięgę, jakiej się wymaga od każdego z nich, aby nie ujawniali żadnego

szczegółu przyjmowania i nigdy nie występowali z zakonu; zważywszy, że nie można

naprawić zgorszenia, jak długo zakon będzie istniał; zważywszy ponadto

niebezpieczeństwo, jakie grozi Wierze i duszom oraz potworne zbrodnie większości

członków zakonu; zważywszy wreszcie, że z mniejszych powodów Kościół rzymski

znosił inne sławne zakony – znosimy bez goryczy i cierpienia, nie na mocy wyroku,

lecz postanowieniem i wyrokiem apostolskim, mieniony Zakon Templariuszy i

wszelkie jego instytucje”. Bulla „Ad providam” z 2 maja tegoż roku jednoznacznie

stwierdzała: „Od tej chwili zabraniamy komukolwiek wstępować do tego zakonu,

wkładać jego strój i zachowywać się jak templariusz, bo gdyby to zrobił to ipse facto

narażałby się na ekskomunikę”.

Filip IV Piękny, doprowadzając do likwidacji Templariuszy, kierował się racjami

politycznymi. Swoją decyzją osiągnął jednocześnie dwa cele: uwolnił władzę

monarszą od silnej konkurencji oraz zabrał duże majątki.

Jedna z legend masońskich podaje, że w dniu spalenia Jakuba de Molay kilku

wtajemniczonych, przebranych za mularzy, przyszło zebrać jego popioły i wówczas

poprzysięgło katom zemstę. Rocznica śmierci Wielkiego Mistrza jest w lożach

obchodzona uroczyście. W dawnym domu templariuszy, zwanym Temple, był

Za www.katolik.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: