Clive Cussler - Czarny wiatr.pdf - Cussler Clive - mirued

CLIVE CUSSLER

CZARNY WIATR

Pamięci mojej matki Barbary.

Wszystkim, którzy ją znali,

bardzo brakuje jej miłości,

współczucia, życzliwości i wsparcia.

D.E.C.

MAKAZE JAPOŃSKI OKRĘT PODWODNY 1-403 I HYDROPLAN SEIRAN

12 grudnia 1944 roku, Baza morska w Kure, Japonia

Komandor podporucznik Takeo Ogawa zerknął na zegarek i z irytacją pokręcił głową.

- Już pół godziny po północy - mruknął niecierpliwie. - Trzy godziny spóźnienia i

ciągle czekamy.

Młody chorąży z oczami szklistymi z niewyspania skinął lekko głową, ale nic nie

powiedział. Stali na szczycie kiosku okrętu podwodnego Marynarki Wojennej Cesarstwa

Japonii 1-403 i patrzyli wyczekująco na portowe nabrzeże. Za rozległą bazą morską

błyszczały światła malowniczego miasta Kure. Mżyło. Nocną ciszę zakłócały dalekie odgłosy

młotków, dźwigów i palników. W innych częściach stoczni bez przerwy naprawiano okręty

uszkodzone przez wroga i budowano nowe, w daremnej próbie utrzymania słabnącej potęgi

floty wojennej.

Nad wodą rozległ się odległy warkot ciężarówki z silnikiem Diesla. Hałas narastał. Po

chwili zza rogu ceglanego magazynu wyłoniło się szare ciężarowe isuzu. Kierowca prowadził

ostrożnie, usiłując dostrzec krawędzie falochronu, ledwo widoczne w słabym świetle

przyciemnionych reflektorów. Z piskiem zużytych hamulców ciężarówka zatrzymała się przy

szerokim trapie.

Ze skrzyni ładunkowej zeskoczyło sześciu uzbrojonych żołnierzy, którzy otoczyli

pojazd. Kiedy Ogawa zszedł z kiosku na brzeg, wyczuł, że jeden z wartowników wycelował w

niego broń. Komandor zauważył, że to nie żołnierze regularnej armii cesarskiej, ale elitarna,

budząca postrach żandarmeria wojskowa Kempei Tai.

Z szoferki wysiedli dwaj umundurowani mężczyźni i podeszli do niego. Rozpoznał

starszego stopniem oficera, stanął na baczność i zasalutował.

- Czekałem na pański przyjazd, panie admirale - powiedział z nutą niezadowolenia w

głosie.

Kontradmirał Miyoshi Horinouchi zignorował jego ton. Był oficerem sztabowym

Szóstej Floty i miał na głowie ważniejsze sprawy. Japońska flota podwodna ponosiła duże

straty na Pacyfiku. Nie mogła sobie poradzić z amerykańską bronią przeciwpodwodną.

Desperackie walki z przeważającymi siłami wroga kończyły się utratą okrętów i załóg.

Horinouchi był tym przybity; jego krótkie włosy przedwcześnie posiwiały, twarz poorały

głębokie zmarszczki.

- Komandorze, to doktor Hisaichi Tanaka z Wojskowej Akademii Medycznej. Będzie

panu towarzyszył podczas pańskiej operacji na morzu.

Ogawa nawet nie spojrzał na niskiego mężczyznę w okularach.

- Panie admirale - powiedział do przełożonego - nie jestem przyzwyczajony do

zabierania pasażerów na patrol.

- Pańskie rozkazy patrolowania rejonu Filipin przestały obowiązywać - odparł

Horinouchi i wręczył Ogawie brązową kopertę. - Tutaj są nowe. Z polecenia dowództwa floty

zabierze pan na pokład doktora Tanakę oraz jego ładunek i natychmiast zaatakuje

przeciwnika.

Ogawa zerknął na jednego z wartowników z niemieckim pistoletem maszynowym

Bergman MP34 wycelowanym w jego stronę.

- To coś nowego, panie admirale.

Horinouchi przechylił głowę i zrobił kilka kroków w prawo. Ogawa poszedł za nim.

Tanaka został poza zasięgiem słuchu.

- Nasza flota nawodna została rozbita w zatoce Leyte - wyjaśnił cicho kontradmirał. -

Liczyliśmy, że w decydującej bitwie zdołamy zatrzymać Amerykanów, ale ponieśliśmy klęskę.

Wszystkie pozostałe środki będziemy musieli skierować do obrony ojczyzny. To tylko kwestia

czasu.

- Amerykanie drogo zapłacą za atak - rzucił gniewnie Ogawa.

- Z pewnością, ale nie ma wątpliwości, że będą chcieli zwyciężyć bez względu na

własne straty. Dojdzie do rzezi naszych rodaków. - Horinouchi pomyślał o śmierci swojej

rodziny. - Armia poprosiła nas o pomoc w przeprowadzeniu śmiałej operacji - podjął po

chwili. - Doktor Tanaka został przydzielony do jednostki 731. Zabierzesz jego i jego ładunek

w rejs przez Pacyfik i zaatakujesz kontynent amerykański. Po drodze nie możesz zostać

wykryty i musisz chronić okręt za wszelką cenę. Jeśli ci się uda, Ogawa, Amerykanie

poproszą o rozejm i nasz kraj będzie bezpieczny.

Ogawa milczał zaskoczony. Jego koledzy, dowódcy innych okrętów podwodnych,

prowadzili głównie działania obronne, żeby chronić resztki floty nawodnej, a on miał w

pojedynkę przepłynąć Pacyfik i dokonać ataku, który zakończy wojnę. Wyśmiałby ten

pomysł, gdyby nie to, że rozkaz wydał mu zdesperowany oficer sztabowy w środku nocy.

- Jestem zaszczycony, że ma pan do mnie takie zaufanie, panie admirale. Zapewniam,

że moja załoga i oficerowie nie zawiodą cesarza. Jeśli wolno spytać, jaki dokładnie ładunek

ma doktor Tanaka?

Horinouchi wpatrywał się chwilę w wody zatoki.

- Makaze - odparł w końcu. - Zły wiatr.

Pod czujnym okiem doktora Tanaki wartownicy z Kempei Tai ostrożnie załadowali do

dziobowej torpedowni 1-403 pół tuzina podłużnych drewnianych skrzyń i mocno przywiązali

ładunek. Ogawa kazał uruchomić cztery dieslowskie silniki i odcumować. O wpół do trzeciej

nad ranem okręt ruszył wolno przez atramentowe wody portu i minął kilka podobnych

jednostek stojących w stoczni. Ogawa zauważył ze zdumieniem, że Horinouchi siedzi w

zaciemnionej ciężarówce na nabrzeżu i najwyraźniej czeka, aż 1-403 zniknie mu z oczu.

Okręt przepłynął obok doków i magazynów bazy i wkrótce zbliżył się do wielkiego

cienia na tle ciemności przed dziobem. W doku remontowym spoczywał potężny pancernik

„Yamato”. Górował nad okrętem podwodnym jak wieża. Miał 457-milimetrowe działa i

pancerz grubości czterdziestu centymetrów. Był najgroźniejszą jednostką pływającą. Ogawa

podziwiał sylwetkę i uzbrojenie największego okrętu wojennego na świecie, czuł jednak

smutek. Obawiał się, że tak jak bliźniaczy „Musashi” zatopiony ostatnio w rejonie Filipin,

„Yamato” też znajdzie swe przeznaczenie na dnie oceanu.

Światła Kure powoli znikały w oddali. 1-403 ominął grupę dużych wysp i wydostał się

na Wewnętrzne Morze Japońskie. Gdy górzyste wyspy zostały za rufą, a niebo na wschodzie

zaczęło jaśnieć, Ogawa kazał zwiększyć prędkość. Kiedy razem z nawigatorem wyznaczał

kurs, do kiosku wszedł pierwszy oficer.

- Gorąca herbata, panie komandorze. - Porucznik Yoshi Motoshita podał dowódcy

małą filiżankę. Szczupły, sympatyczny Motoshita potrafił się uśmiechać nawet o piątej nad

ranem.

- Dziękuję. - Ogawa wypił łyk. Gorący napój świetnie smakował w chłodny grudniowy

poranek, szybko więc opróżnił filiżankę.

- Morze jest dziś wyjątkowo spokojne - zauważył Motoshita.

- Idealne warunki do łowienia - odparł Ogawa.

Był synem rybaka i wychował się w małej wiosce na południu Kiusiu. Miał trudne

życie, ale celująco zdał egzaminy do Etajimy, akademii morskiej. Po jej ukończeniu zaciągnął

się do rozbudowywanych z myślą o wojnie sił podwodnych. Służył na dwóch okrętach, zanim

pod koniec 1943 roku objął dowodzenie 1-403. Pod jego komendą okręt zatopił pół tuzina

statków handlowych i australijski niszczyciel w rejonie Filipin. Ogawę uważano za jednego z

najlepszych dowódców, którzy jeszcze pozostali w szybko kurczącej się flocie podwodnej.

- Kiedy dotrzemy do cieśniny, zaczniemy zygzakować, a potem się zanurzymy -

instruował porucznika. - Nie możemy ryzykować spotkania z wrogimi okrętami

patrolującymi ocean wzdłuż naszego wybrzeża.

- Zawiadomię załogę, panie komandorze.

- I doktora Tanakę. Dopilnuj, żeby było mu wygodnie.

- Odstąpiłem mu swoją kajutę - rzekł Motoshita ze zbolałą miną. - Sądząc po stosach

Clive Cussler - Czarny wiatr.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: