Rice Luanne - Barwy lata (Świetliste lato).pdf - do posortowania - kadorka1

Luanne Rice

Barwy lata

( Summer Ltght)

PROLOG

Jezioro było głębokie, wydawało się nie mieć dna. Gdy zamarzało, grubość lodu

osiągała dziewięć metrów. Na północy, wschodzie i zachodzie wznosiły się góry;

imponująca warstwa śniegu okrywała każde urwisko i każdą sosnę. Tuż przed

wschodem słońca na północnym niebie zajaśniała zorza polarna. Nie podnosząc

wzroku, chłopiec przypiął łyżwy i chwycił łopatę.

Temperatura spadła pięć stopni poniżej zera. Wcześniej napełnił kuchenny piec

węglem i drewnem. Płomień zamigotał, lecz nie był wystarczająco silny, by ogrzać

dom. Martinowi zawsze było zimno – mimo grzanek podawanych przez matkę na

śniadanie, mimo grubych skarpet i swetrów, jakie robiła mu na drutach.

Ostry wiatr boleśnie szczypał go w policzki, palił płuca i odmrażał palce. Cięcia

na piersi – świeże, zszyte czarną nicią – rwały, jakby niedźwiedź chwycił go w

pazury. Lekcje zaczynały się za kilka godzin; najpierw miał się spotkać z Rayem na

jeziorze.

Słońce zajaśniało nad wschodnimi górami, przebijając drzewa sztyletami

pomarańczowego blasku. Martin sunął po lodzie i pchając przed sobą łopatę

odgarniał śnieg, który spadł ostatniej nocy. Nasypało kilka centymetrów...

Usłyszawszy zgrzyt ostrza, podniósł wzrok, pomachał ręką. Ray szuflował ze

swego końca szybciej i mocniej.

Chłopcy spotkali się i minęli. Nim słońce uniosło się wyżej, oczyścili większą

część tafli. Martin czuł się jak Zamboni w hali Mapie Leaf Gardens przygotowujący

ojcu lód do gry. Tłum wiwatował, wokół rozlegały się okrzyki...

A teraz wielki Martin Cartier ma się spotkać z wielkim Rayem Gardnerem...

Odłożyli na bok szufle i sięgnęli po kije i krążki, schowane pod starym pniem.

Martinowi burczało w brzuchu. Wieczorem nie najadł się do syta, a tego ranka chleb

nie wyrósł matce jak należy. Ogień przygasł o świcie i kuchenny piec nie był

wystarczająco nagrzany do pieczenia. Przełknął pół kromki, żeby zrobić jej

przyjemność, próbując równocześnie nie zważać na to, co mówiła o ojcu.

Burczało coraz głośniej, nawet przez ciężką kurtkę. Wiedział, że Ray to słyszy –

odgłos przypominał pomruk niedźwiedzia albo warczenie wilka – krępowało go, iż

Ray gotów pomyśleć, że nie starcza im pieniędzy na opał i jedzenie.

– Gotowy? – zapytał Ray, udając, że nie słyszy.

– Bien sûr – odparł Martin z wdzięcznością, ale rzucił Rayowi tak groźne

spojrzenie, jakby zobaczył środkowych w natarciu.

Szczęknęły kije, Martin przejął krążek i gra toczyła się dalej.

Mknąc po lodzie, słyszał prędki zgrzyt ich łyżew. Śniegowe czapy opadały cicho

z sosnowych konarów na zamarznięte jezioro. Rodzina jeleni skubała koniuszki

wysokich traw wystających spod białej okrywy. Jakaś sowa przeleciała nisko nad

lodem polując na polną mysz.

Martin widział to wszystko nawet wtedy, gdy koncentrował się na grze. Dookoła

świat wirował tysiącem obrazów jednocześnie, a on całą uwagę skupiał na krążku.

Walcząc wpadali na siebie, obijali sobie kostki i wrzeszczeli z radości. Martin był

dziś w formie, czuł się najwspanialszym hokeistą na świecie.

Oczy z tyłu głowy, tego ci trzeba, co? Właśnie to mają prawdziwi mistrzowie –

słyszał głos swego ojca, tak wyraźny, jakby ojciec stał tuż za nim na jeziorze Lac

Vert, a nie tkwił gdzieś w Kalifornii. Zmierzając do bramki, wyobrażał sobie, że

ojciec teraz na niego patrzy, że obserwuje go z dumą. Zostawił Raya w tumanie

śniegu, uniósł ramię, wycelował w siatkę, strzelił...

– Martin, co jest? – zapytał Ray.

– Jak to co?! – odparł ze śmiechem Martin i chwytając przyjaciela w niedźwiedzi

uścisk, stuknął go głową. – Pokonałem cię, ot co! Nie kapujesz?

– Ja nie o tym, spójrz! – Ray, odsuwając go, wskazał na lód. Krople czerwieni

prowadziły do szkarłatnej kałuży. Krew spływała po nogach Martina na łyżwy i lód,

przesączając się przez cienką warstwę śniegu usianą śladami łyżew. – Co się stało?

– Nic – rzekł Martin.

– Merde!

Niezdarnie borykając się z zamkiem błyskawicznym, Ray rozpiął mu kurtkę.

Martin próbował się opierać, ale dreszcze wstrząsały nim za mocno. Ray zdjął

rękawiczki i rozpiął Martinowi koszulę.

Rany były głębokie i w twardej grze szwy się rozeszły. Z krzyżujących się cięć

płynęła krew. Tamten mężczyzna jedną ręką trzymał go za gardło, w drugiej zaś

ściskał nóż. Płać, nie przestawał powtarzać, płać albo wbiję go głębiej!

A ojciec patrzył na to i milczał.

– Co, u diabła...?! – Ray spojrzał Martinowi w oczy. Było zimno, krew zaczęła

zamarzać. Ray zdjął kurtkę i przycisnął ją do piersi przyjaciela. Martin nie mógł, nie

chciał rozmawiać. Nie zdradziłby nikomu, ani matce, ani najlepszemu kumplowi, co

mu zrobiono.

I nigdy nikomu tego nie wyjawił... dopóki nie spotkał May.

May, jego jedyna miłość. Jej opowiedział całą tę historię.

Widział tamten jasny, rześki poranek na Lac Vert. Jakby wszystko miał tuż przed

oczami: każdy kryształek lodu, każdą sosnową igłę, wyraz rywalizacji w oczach

przyjaciela. Widział to jak na dłoni. Dopóki nie otworzył oczu.

Leżał w łóżku, spocony i zaplątany w prześcieradła.

– Martin, krzyczałeś przez sen – szepnęła leżąca obok May.

– Śniło mi się... – zaczął, lecz umilkł.

– Opowiedz – odparła.

Słyszał w jej głosie ból, lecz i najgłębszą miłość, jaką kiedykolwiek poznał.

Spotkali się w dziwnym, trudnym dla obojga momencie życia. Powiedziała mu, że

mają sobie do zaoferowania coś wyjątkowego, coś czego nie mógłby im dać nikt

inny. A on się bał, tak bardzo się bał, że stracił siłę ofiarowania jej czegokolwiek.

– ... jezioro – powiedział.

– Co się stało?

– Widziałem.

May przycisnęła twarz do jego piersi. Rany nie bolały już tak jak niegdyś, ale

blizny były twarde i napięte niczym druciane kable. Martin nie widział dłoni May,

którą wyciągnęła, by dotknąć jego twarzy. Nie widział ich pokoju, okna, widoków

Lac Vert na ścianie ani swej jedynej miłości leżącej obok niego. Tracił wzrok i nie

widział niczego prócz swoich snów.

ROZDZIAŁ 1

Samolot był zatłoczony. Gdy pasażerowie znaleźli się na pokładzie, stewardesa

poprosiła o zajęcie miejsc i umieszczenie podręcznych bagaży na górnych półkach

bądź pod fotelami. May Taylor upewniła się, czy jej torby nikomu nie zawadzają.

Szepnęła Kylie, że ma siedzieć na swoim miejscu i nie naprzykrzać się

biznesmenowi, który zajmował fotel obok przejścia.

Start był gładki i samolot wspiął się poprzez szare obłoki w jaśniejące niebo. Aż

do tego roku May nie latała zbyt często samolotem; po prostu nie miała powodu.

Bostoński lekarz Kylie zalecił jednak, by mała wzięła udział w pewnym badaniu w

Twigg University w Toronto. Prowadziła je grupa psychologów zajmujących się

jasnowidztwem i zaburzeniami osobowości.

May i Kylie mieszkały z leciwą babcią w starym domu na wybrzeżu Connecticut.

May kochała swą córeczkę nad życie, ale rozejrzawszy się wokół nie mogła nie

zauważyć siedzących w pobliżu par. Siwowłosych małżonków dzielących się gazetą

małżeństwa młodych dyplomatów w doskonale zharmonizowanych strojach, którzy

rozmawiali właśnie przez telefony komórkowe, i rodziców dwóch nastoletnich

chłopców zajmujących miejsca po drugiej stronie za środkowym przejściem.

Przez kilka minut wpatrywała się w tych rodziców, zastanawiając się, jak by to

było, gdyby miała kogoś, kto dzieliłby z nią troskę o Kylie; kto by z nią podróżował,

śmiał się i martwił. Matka chłopców pochyliła się ku mężowi, szepcząc mu coś z

uśmiechem. Jej włosy opadły na jego ramię. Mężczyzna pochylił głowę, kiwając nią

z aprobatą.

May poczuła, że coś dławi ją w gardle, i szybko spuściła wzrok. Miała do

przeczytania plik dokumentów od doktora Whitpena z Wydziału Psychologii Twigg

University: zaświadczeń, wyników badań i zaleceń odnoszących się do Kylie. Gdy

wylądują w Logan, pokaże wszystko doktorowi Kylie przy Barkman Street, a potem

czeka je długa droga do Connecticut. Wpatrywała się w nagłówek, w zlewające się

bałamutne, dokuczliwe słowa, i ucisk w gardle stał się jeszcze bardziej bolesny.

– Mamusiu...? – szepnęła Kylie.

– O co chodzi, kochanie?

– Wielkoludy.

Sądząc, że ma na myśli pasażera siedzącego obok niej, May natychmiast

pochyliła się do ucha Kylie. Czasami ludzie się irytowali, gdy mała zwracała się do

nich. Widząc drogi garnitur tego mężczyzny, jego ciężki złoty zegarek i teczkę, którą

postawił przed fotelem Kylie, zamiast przed własnym miejscem, May powiedziałaby,

że jest jednym z tych, którzy mogą się zirytować.

– Ten pan pracuje – cicho napomniała córeczkę. – Nie przeszkadzaj mu.

– Nie – odpowiedziała szeptem Kylie, potrząsając głową. – W przedziale

specjalnym... jacy wielcy! Czy to giganci?

Siedziały w pierwszym rzędzie foteli i Kylie spoglądała przez na wpół rozsuniętą

zasłonę dzielącą klasę ekonomiczną od klasy biznes. Istotnie, siedziało tam kilku

potężnych młodzieńców, otoczonych wianuszkiem ślicznych stewardes. Z ich

umięśnionych torsów, rąk, szerokich ramion emanowała siła. Niektórzy mieli znaki

klubowe na rękawach koszul – pewnie należeli do jakiejś drużyny. Stewardesy się

śmiały, jedna mówiła, że uwielbia hokej, i prosiła o autograf. May, nie znając się na

hokeju, ponownie skierowała uwagę ku Kylie.

– To zwykli ludzie – powiedziała. – Nie giganci.

– Jednak wielcy – rzekła Kylie.

– Tak – odparła May. – Wielcy.

Myślała o słowie „wielki”, o tym, jak wiele może oznaczać. Ojciec Kylie miał

prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Był adwokatem w Bostonie, w jednej z owych

renomowanych firm posiadających biura w drapaczu chmur spoglądającym na

zatokę, wielkim adwokatem... Wydawało się, że kocha May, dopóki nie powiedziała

mu, że jest w ciąży, a wtedy on oświadczył, że jest żonaty. Co miesiąc przysyłał jej

pieniądze na utrzymanie dziecka, ale nie chciał poznać córki. To uczyniło go małym.

Za ten przelot płacił Wydział Psychologii, pokrywając też wszystkie dodatkowe

wydatki. Nawet z pomocą Fundacji życie z dala od domu drogo kosztowało.

Samoloty, hotele, restauracje były dla innych – dla podróżnych udających się na

wakacje lub dla tych, którzy mieli partnerów służbowych wojaży. May nagle poczuła

się samotna.

Opuściła wzrok, wsłuchując się w szept siedzącej obok Kylie. Nie planowała

macierzyństwa, nie liczyła, że coś tak cudownego jak Kylie zrodzi się z najgorszego

doświadczenia jej życia. Kylie była dzieckiem wyjątkowym, osobliwym i – jeśli

wierzyć doktorowi Whitpenowi – posiadającym szczególny dar, a nie „zaburzenia”.

Polecono May, by prowadziła dziennik wizji małej. Wypełniała więc niebieski zeszyt

opowieściami Kylie i szczegółami, które sama zaobserwowała.

Kylie miała sześć lat. Była mała jak na swój wiek. Wijące się ciemne włosy

opadały jej na ramiona, a z twarzy o śmietankowej cerze spoglądały aksamitne

orzechowe oczy, promieniejące tak, jakby rozświetlał je od środka blask świec.

Właśnie teraz wpatrywała się w sportowców coraz intensywniej, a w jej oczach

pojawiło się to, co May nazywała „lśnieniem”. Miała wizję. Przygryzła wargę, aby

powstrzymać się od wykrzyczenia jej na głos. Jej wzrok przesuwał się z May na

przedział klasy biznesowej i z powrotem.

– Kylie, nie... – powiedziała May.

– Ale... – zaczęła Kylie.

– Jestem zmęczona – odparła May. – Spoglądaj gdzie indziej. Albo narysuj coś.

Zamienię się z tobą miejscami i będziesz siedzieć przy oknie.

Kylie potrząsnęła głową i zadrżała, unosząc się w fotelu. Wpatrywała się w

rosłych mężczyzn, a jej brwi zbiegły się w wyrazie nieugiętego skupienia.

– To jeszcze dziecko... – powiedziała, zaciskając dłonie na kolanach.

Jakby czując uparty wzrok Kylie, jeden z hokeistów spojrzał przez ramię.

Zajmował fotel obok przejścia i gdy się odwrócił, May dostrzegła w jego

szaroniebieskich oczach figlarny błysk. Stewardesa ruszyła do przodu, by zaciągnąć

zasłonę, lecz rozmowy i śmiechy brzmiały równie donośnie. Kylie nawet nie drgnęła

– jakby miała w oczach promienie Roentgena, jakby tamten przedział wciąż był w

zasięgu wzroku.

– Wspaniale! – zabrzmiał czyjś poirytowany głos z rzędu za nimi. – Wystarczy

umieścić na pokładzie drużynę Boston Bruins, by zobaczyć znikające stewardesy!

Rice Luanne - Barwy lata (Świetliste lato).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: