17 - Wołanie dalekich wzgórz.pdf - WERNIC WIESŁAW - janko77

Wernic Wiesław

Wołanie dalekich wzgórz

Malarz

Zieleń. Na prawym brzegu rzeki spływająca z kopulastych wzgórz aż ku migotliwej toni wody; na le-

wym — podchodząca do krańców żółtej plaży, przy której zacumowaliśmy łódź.

Blaski i cienie oraz intensywność barw stonowane były szarą mgiełką świtu unoszącą się nad doliną,

nad obu pasmami pagórków, nad wstęgą nurtu. Nagle złociły rąbek słońca wyjrzał zza grzebienia wyso-

czyzn, i padł snopem promieni na moją obnażoną pierś. Natychmiast poczułem się lepiej. Po raz pierwszy

po tej okropnej nocy, zlewającej ziemię potokami przeraźliwie zimnego deszczu. Kątem oka zerknąłem

na brzeg, przy którym tkwiła nasza żaglówka.

Na piachu, w dwu równych szeregach, leżały nasze ubrania, bielizna, wędka Karola, sieć na ryby, kilka

tekturowych pudeł, puszki konserw, dwie pary butów, garnki i mnóstwo drobiazgów. Dziwnie wyglądało

to pobojowisko przedmiotów różnego rodzaju i przeznaczenia, jakie wynieśliśmy z całkowicie

zamkniętej kajuty po to, by wyschły, i po to, aby wyschło również wnętrze opróżnione z bagażu.

Karol spoczywał na pokładowych deskach o krok ode mnie i zdawał się drzemać. Było cicho, sennie i

leniwie. Żagiel zwisający luźno z masztu od czasu do czasu łopotał podmuchem wpadającym w jego

fałdy, a z mokrego płótna poczynał unosić się delikatny opar wilgoci — wynik małej katastrofy, jaka

wydarzyła się wczorajszego popołudnia.

Płynęliśmy wówczas rzeczką spokojną, w dzień pogodny, pod bezchmurnym niebem, przy łagodnym

wietrze — i wszystko to uśpiło naszą uwagę. Widok szerokiego, czystego nurtu, toczącego się leniwie,

brak niesionych prądem pni lub sterczących z dna, ostrych jak włócznie korzeni stępił w nas czujność

tak konieczną podczas żeglugi. I w ten to sposób sprawdziło się powiedzenie o „piorunie z jasnego

nieba", który dlatego jest groźny, że niespodziewany. Ano, nieoczekiwany piorun uderzył w nas, choć

nic go nie zapowiadało.

To było późne słoneczne popołudnie i mimo wiatru, który dął w żagle naszego „Albatrosa", zrobiło

się parno. Powinno to nas ostrzec o możliwości nagłej zmiany pogody. Niestety żeglowaliśmy

beztrosko. Karol przy sterze, ja leniwie rozłożony na krytym dziobie stateczku. Dostrzegłem wtedy

wśród gęsto zarośniętych borem, spadzistych brzegów żółtą płaszczyznę piachu — idealne miejsce do

lądowania i noclegu.

— Karolu! — krzyknąłem. — Holuj w lewo, nigdzie nie znajdziesz lepszej przystani!

Skinął głową, ruszył sterem, dziób łodzi wykonał nagły skręt w lewo, a na prawej burcie woda za -

pieniła się gwałtownie, trafiając na poprzeczną zaporę. Prawdopodobnie ten gwałtowny skręt stał się

przyczyną katastrofy, lecz przy niezmiennej pogodzie nawet ten błędny manewr nie okazałby się

groźny w skutkach.

Wszystko rozegrało się w odstępie sekund. Nagle dostrzegłem w dalekiej gardzieli rzeki czarną

plamę gnającą ku nam z nieprawdopodobną szybkością. Słońce przygasło, mrok ogarnął ziemię i nim

zdążyłem podnieść się z pokładu, nastąpiło uderzenie wiatru tak

gwałtowne, iż nasz stateczek błyskawicznie się prze-

chylił. Wydęty żagiel pociągnął maszt, maszt pociągnął

kadłub i wszystko to runęło w burzliwą, skłębioną toń.

Plusnąłem w wodę jak kamień. Dusząc się i krztusząc

wychyliłem głowę nad powierzchnię. Wówczas oślepił

mnie tuman piachu zmieciony z plaży uderzeniem

wichru. Zwielokrotniona szybkość prądu nie pozwoliła

płynąć do brzegu. Zostałem porwany niczym bezwładna

szczapa drewna i poniesiony nie wiadomo dokąd.

Przypadek zrządził, że prąd wyrzucił mnie na zbawczy

cypel utworzony przez muł, splątane korzenie

zwalonych drzew i pniaki o ostrych jak sztylety

drzazgach. Na szczęście żadna z nich nie wbiła mi się w

ciało. Wygramoliłem się na brzeg i w tym momencie

otworzyły się upusty niebieskie, lunęła kaskada wody.

Począłem przedzierać się między kępami krzaków,

dążąc z powrotem ku miejscu, gdzie powinna by znaj-

dować się plaża, a przede wszystkim Karol, którego

straciłem z oczu przy pierwszym uderzeniu wiatru.

Jakże uradowałem się napotkawszy przyjaciela sku-

lonego pod gałęziami rozłożystego świerku, tuż na

granicy boru i plaży. Dookoła szumiała ulewa, a poprzez

gałęzie spadały strugi wody, tak samo gęste jak i poza

ich zasięgiem. Przykucnąłem obok i wrzasnąłem do

ucha towarzysza:

—- Woda mnie uniosła! A ty?

— Wyrzuciło mnie na łachę! — odpowiedział grom-

kim głosem, starając się przekrzyczeć łoskot walącej z

nieba lawiny.

— Gdzie łódź?!

— Na piachu... prawie zatopiona...

Było to szczęście w nieszczęściu. Gdyby nurt porwał

nasz stateczek, znaleźlibyśmy się w sytuacji rozbitków

pozbawionych broni, jedzenia, jakiegokolwiek sprzętu,

na bezdrożach boru, o dziesiątki mil od jakiegokolwiek

ludzkiego osiedla i najprawdopodobniej padlibyśmy z

głodu i wyczerpania.

Chyba nigdy dotąd nie zdarzyło mi się znaleźć w tak

rozpaczliwej sytuacji, choć podczas wędrówek po

Dzikim Zachodzie przeżyłem niejedną burzę, a nawet

dwa huragany. Jednakże siedząc na końskim grzbiecie

łatwiej uniknąć zaskoczenia. Widać rozległą przestrzeń,

niczym nie przysłonięty horyzont — daje to

człowiekowi szansę przetrwania groźnych ataków sił

przyrody, również pożarów prerii. No tak, lecz obecnie

nie koń miał przesądzać o najbliższej przyszłości, lecz

zatopiona łódź, jedyny środek łączności z

cywilizowanym światem.

Po jakichś dwóch godzinach deszcz ustał, lecz ko-

rytarzem nieba, ograniczonym grzbietami lesistych

wzgórz, nadal płynęły szare, kłębiaste chmury. Ściany

boru wyglądały jak dwie czarne kurtyny, a rzeka,

wezbrana szarą pianą, niczym nie przypominała złocistej

strugi sprzed kilku godzin.

Ledwie ostatnie krople opadły z konarów drzewa,

wyskoczyliśmy na otwartą plażę. Dopiero teraz zauwa-

żyłem naszą łódź. Spoczywała burtą na płyciźnie, a

maszt prawie leżał poziomo, sięgając swym szczytem

lądu. Płachtę żagla, rozpostartą na granicy wody i ziemi,

pokrywała gruba warstwa piachu. Sądzę, że to właśnie

ten piach, wagi paruset funtów, odegrał rolę kotwicy, nie

pozwalając wzburzonym falom porwać łodzi i ponieść

jej środkiem koryta na nieuchronną zagładę.

Zrzuciliśmy z siebie przemokłą odzież, a ponieważ nie

zrobiło się nam ani odrobinę cieplej, zabraliśmy się

skwapliwie do usuwania piachu z żagla, przy pomocy...

dłoni. Jakże przydałaby się chociaż jedna, najmniejsza

łopata! Gdy pokryci potem, ciężko dysząc

spoglądaliśmy na stertę piachu, wydawała się tak samo

wysoka, jak przed rozpoczęciem pracy. Siadłem na

burcie oddychając głęboko i bezradnie rozglądając się za

czymś, co mogłoby jakoś ulżyć naszym trudom.

Wówczas zauważyłem spoczywające we wnętrzu ka-

dłuba, chyba cudem ocalałe oba nasze wiosła. Tępym

wzrokiem przyglądałem się jeszcze przez chwilę zu-

pełnie beznadziejnym wysiłkom Karola, który klęcząc

obiema rękami usiłował zepchnąć z żagla pagórki

piachu.

— Nic z tego, Karolu — ozwałem się słabym głosem.

— Więc co proponujesz? — zachrypiał nerwowo.

— Odpocząć trochę, a później użyć wioseł.

— Są wiosła? To świetnie! Ale... niech to wszystko

licho porwie!

Po półgodzinnej przerwie zaczęliśmy morderczą pracę

na nowo. Wiosła istotnie ułatwiły robotę, lecz już

poczynało i zmierzchać, gdy wreszcie cały żagiel został

oczyszczony z piachu. Jednakże nie oznaczało to końca

naszej mordęgi. Jak wspomniałem, łódź spoczywała na

płyciźnie bokiem, należało ją ściągnąć na głębszą wodę.

Bagatela! Ciężar kilkuset funtów. Trzeba było usunąć

cały ładunek umieszczony w krytej kajucie. Panował

tam — jak łatwo odgadnąć — rozpaczliwy nieporządek.

W wyniku gwałtownego przechyłu runęły na lewą

ścianę wszystkie manatki, tak starannie ulokowane pod

dwiema ławami, które w razie potrzeby zastępowały

nam prycze. Mało tego! Szafka-spiżarnia umieszczona

pod samym pokryciem dziobu — opustoszała.

Puszki konserw walały się tu i tam, wypadły również i

mokły w wodzie nasze prowianty w drelichowych

woreczkach: suszone owoce, cukier, ,sól, herbata. Jakże

teraz żałowałem, że dla oszczędności zrezygnowaliśmy

z ciężkich i kosztownych metalowych opakowań. Co

najmniej połowa naszych zapasów nie nadawała się do

użycia. A suchary? Worek sucharów spoczywał na

pochyłej ścianie, do połowy zamoknięty, Prawdziwa

klęska!

Zacząłem oczyszczać kabinę z tego rumowiska.

Karol odbierał z moich rąk kolejne przedmioty i

odnosił na brzeg. Kiedy uporaliśmy się wreszcie z tą

żmudną robotą, na niebie ukazał się księżyc. A przecież

pozostało jeszcze zadanie najcięższe: wyprostowanie

łodzi.

Wiosłami i garnkiem usunęliśmy piasek spod jednego

boku „Albatrosa". Potem trzeba było zwinąć żagiel i

przywiązać długą cumę do czubka masztu. Bardzo

przydałby się kołowrót lub chociażby lewar. Niestety,

nie było w pobliżu drzewa, przez które można by

przerzucić linę i zgodnie z prawami fizyki zwielo-

krotnić siłę naszych mięśni. Pozostało więc jedynie

ciągnąć za koniec cumy.

Niewiele brakowałoby maszt się złamał, a jednak

„Albatros" ani drgnął. Trzykrotnie odpoczywaliśmy i

— zrozpaczeni — wracali do żmudnej roboty pogłę-

biania dna pod łodzią. W końcu „Albatros" nieco się

wyprostował. W tym momencie o mało nie straciliśmy

swego statku. Gdy bowiem pochylona burta uniosła się,

stawiając opór wodzie, główny nurt zepchnął kadłub na

głębinę. Dziób począł się zsuwać z plaży tak szybko, że

Karol ledwie zdążył go dopaść i wyrzucić na ląd

kotwicę. Jeszcze chwila, a nasza żaglówka zostałaby

porwana przez fale.

Całkowicie wyzuci z sił padliśmy plackiem na mokre

deski pokładu. Lecz cóż to za odpoczynek? Po kilku-

nastu minutach, gdy począłem odczuwać dotkliwy chłód

nocy, wyskoczyłem na brzeg, poganiany marzeniem o

cieple buzującego ogniska. W jasnym blasku księżyca

łatwo było znaleźć leżące tu i tam kawałki drewna.

Uzbierałem spory stos, ale podpalenie go okazało się

rzeczą niewykonalną — wszystko ociekało | wilgocią,

także i nasze zapałki. Nie dał rady i KaroL

który widząc beznadziejność moich wysiłków przyłą-

czył się do akcji. Ostatecznie zmarnowaliśmy dwa pu-

delka bezcennych zapałek. I nie pozostało nam nic

innego, jak przez resztę bardzo chłodnej. nocy biegać

po mokrej plaży, wykonując dla rozgrzewki różne

ćwiczenia gimnastyczne. O spaniu, oczywiście, nie

było mowy. Tak dotrwaliśmy do świtu, który — cóż za

radość! — zapowiadał pogodny dzień.

Gdy tylko słońce zajrzało w głąb doliny, poczęliśmy

rozkładać na plaży wszystkie przemokłe przedmioty i

garderobę, a dopiero później zajęliśmy się śniadaniem.

Niestety, musiała nam wystarczyć puszka gotowanej

fasoli, na zimno, zagryzana rozmiękłymi sucharami.

Oto, do czego może doprowadzić podróżowanie wodą!

Położyłem się na dziobie łodzi czekając, aż zbawcze

słońce przywróci mi lepsze samopoczucie. Karol sta-

rannie porozkładał mokre suchary i zawilgocone pu-

dełka z zapałkami, później poszedł w moje ślady.

Prawdopodobnie natychmiast zasnął, sądząc po bezru-

chu i miarowym oddechu. Ja też zapadłem w drzemkę.

Gdy się obudziłem, słońce błyszczało wysoko na

bezchmurnym niebie, Karol nadal spał i nic nie za-

kłócało ciszy, poza łagodnym pluskiem wody i delikat-

nym poszumem drzew.

Leżałem zakrywszy oczy dłonią, wsłuchany w te od-

głosy przyrody, i nagle wydało mi się, że do wtóru

szumu i plusku dołączył się jakiś inny dźwięk. Czyżby

to nie znany mi ptak?

Siadłem, aby tym lepiej łowić powtarzające się

dźwięki, które coraz mocniej przebijały poprzez inne

odgłosy otoczenia. I nagle aż skoczyłem na pokłado-

wych deskach, budząc przy tym Karola.

— Co się stało? — zapytał, natychmiast otrzeźwiały,

jak to Karol.

— Ktoś woła — odparłem.

17 - Wołanie dalekich wzgórz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: