JAYNE ANN KRENTZ
SZEPCZĄCE ŹRÓDŁA
Ściany znowu krzyczały.
- Niech to szlag - szepnęła Zoe Luce.
Zatrzymała się w drzwiach pustej sypialni i zapatrzyła na białe mury. Nie teraz. Nie dzisiaj. Nie tym razem. Naprawdę potrzebuję tej pracy.
Ściany zaszlochały. Przerażenie pulsowało przez warstwy tynku i świeżej białej farby. Milczący krzyk odbijał się rykoszetem od podłogi i sufitu. Przycisnęła palce do skroni odruchowym, całkowicie bezużytecznym gestem. Zacisnęła mocno powieki i napięła mięśnie; chaotyczne przebłyski lodowatego światła przeszywały jej ciało jak pędzące pociski i zamarzały w skurczonym żołądku.
Davis Mason szedł tak blisko za nią, że kiedy nagle stanęła, wpadł na nią.
- Ups. - Odzyskał równowagę. - Przepraszam. Zagapiłem się.
- Nie, to moja wina. - Cofnęła się z drzwi sypialni na korytarz.
Miała nadzieję, że dostatecznie dyskretnie. Tu było o wiele lepiej, czuła się pewniej. Uśmiechnęła się do Davisa, wierząc, że jej uśmiech wydaje się wystarczająco pogodny i szczery. Nie było to łatwe; z sypialni ciągle dobiegały stłumione krzyki.
Chciała wydostać się z tego domu. I to szybko. Cokolwiek wydarzyło się w tej sypialni, z pewnością było straszne.
- Hej. - Davis dotknął lekko jej ramienia. - Wszystko w porządku, Zoe?
Obdarzyła go kolejnym słabym uśmiechem. Do Davisa łatwo było się uśmiechać - przystojny, elegancki i zadbany facet - ale bez przesady, dokładnie tyle, ile trzeba. Gdyby był samochodem, z pewnością byłby zgrabnym, sportowym kabrioletem.
Sądząc po tym przestronnym domu, szytej na miarę koszuli i spodniach oraz sygnecie z onyksem i brylantem, był także zamożny. Krótko mówiąc, pomyślała ze smutkiem, aż do tej pory wydawał się idealnym klientem.
Oczywiście teraz wszystko się zmieniło.
- Tak, wszystko w porządku. - Przez chwilę oddychała głęboko; technika rozluźniająca, której nauczyła się na zajęciach z samoobrony. Przypominając sobie wskazówki nauczyciela, spróbowała odszukać pewny, stały punkt, który podobno każdy ma w swoim wnętrzu. Niestety tej części kursu nie zdążyła jeszcze przećwiczyć. Pewne było tylko to, że za chwilę będzie się trzęsła jak osika.
- Co się dzieje? - Davis wyglądał na zaniepokojonego.
- Po prostu zaczyna się migrena - powiedziała Zoe. - Często mi się to zdarza, kiedy zapomnę zjeść śniadania.
Kłamstwa przychodziły jej teraz z taką łatwością. No cóż, miała sporą praktykę. Szkoda tylko, że nie była na tyle sprytna, żeby przekonać samą siebie. Trochę autosugestii dobrze by jej zrobiło.
Davis patrzył na nią uważnie przez chwilę, w końcu uspokoił się.
- Zapomniałaś o porannej porcji kofeiny?
- I o jedzeniu. Mam za niski poziom cukru we krwi. Powinnam bardziej uważać. - Poczuła, że koniecznie musi zmienić temat. Spojrzała w głąb sypialni i powiedziała to, co przyszło jej do głowy.
- Co się stało z łóżkiem?
- Z łóżkiem?
Oboje spojrzeli na połać nagiej, drewnianej podłogi między dwoma masywnymi stolikami nocnymi.
Zoe przełknęła z trudem ślinę.
- Reszta domu jest umeblowana - powiedziała. - Trudno nie zauważyć, że brakuje tu łóżka.
- Zabrała je - powiedział ponuro Davis.
- Twoja była żona?
Westchnął.
- Uwielbiała to cholerne łóżko. Przez całe miesiące go szukała. Dałbym głowę, że znaczyło dla niej więcej niż ja. Odchodząc, zabrała tylko łóżko. I oczywiście osobiste rzeczy.
- Aha.
- Wiesz, jak to jest z rozwodami. Czasami największe awantury dotyczą najmniej szych rzeczy.
Jakiekolwiek było to łóżko, pomyślała Zoe, z pewnością nie należało do najmniejszych.
- Rozumiem.
Davis obserwował uważnie wyraz jej twarzy.
- Bardzo boli?
- Jak wypiję filiżankę kawy i zjem lunch, od razu mi się polepszy - zapewniła.
- Wiesz co? Widziałaś już resztę domu. Jestem pewien, że masz już ogólne wyobrażenie. Może zróbmy sobie przerwę i zjedzmy coś w klubie. Przy okazji powiesz mi, co sądzisz o domu.
Na myśl o jedzeniu zrobiło się jej niedobrze. Wiedziała, że nie utrzyma jedzenia w żołądku, dopóki nie ustaną dreszcze. A to mogło jeszcze chwilę potrwać. Nie spodziewała się, że będzie znów to przeżywać.
Sama jest sobie winna. Powinna być ostrożniejsza. Ale pochłonęło ją oglądanie wnętrz, skoncentrowała się na swoich planach, a poza tym reszta ogromnej rezydencji wydawała się taka nowa i czysta. Po prostu nie przewidywała żadnych problemów i, jak to się często zdarzało, musiała za to zapłacić.
- Chętnie zjadłabym z tobą lunch, ale obawiam się, że musimy to przełożyć. - W dość teatralny sposób spojrzała na zegarek. - Mam dziś po południu jeszcze jedno spotkanie i muszę się do niego przygotować.
Davis nie był całkowicie przekonany.
- Jeśli naprawdę musisz iść...
- Przykro mi, ale tak. - Starała się, by zabrzmiało to tak, jakby naprawdę żałowała. - Muszę się zbierać. Miałeś rację. Zobaczyłam już wszystko, co trzeba. - A wyczułam o wiele więcej niż trzeba, serdeczne dzięki. - Mam plany domu. Zrobię kilka kopii i szkiców, żebyś mógł się ogólnie zorientować, co zamierzam zrobić.
- Będę wdzięczny za rysunki. - Davis rzucił okiem na sypialnię i potrząsnął głową jakoś ze smutkiem. - Brakuje mi wyobraźni przestrzennej. O wiele łatwiej się zorientuję, jeśli zobaczę to na rysunku.
- Zawsze jest łatwiej, kiedy patrzy się na szkice. Poczekaj, zajrzę do terminarza.
Sięgnęła do pojemnej torby, która służyła jej również jako aktówka. Miała jeszcze pięć podobnych, w różnych kolorach. Dzisiaj wzięła tę w kolorze żółtawej zieleni; podobał jej się kontrast z ciemnofioletowym kostiumem.
Grzebiąc po omacku w przepastnym wnętrzu, odsunęła na bok mały aparat fotograficzny, szkicownik, miarkę, plastikowe pudełko pełne kolorowych długopisów i markerów, teczkę z próbkami tkanin i wielką, mosiężną gałkę od drzwi przymocowaną do kółka z kluczami od mieszkania.
Terminarz był na samym dnie. Wyłowiła go i otworzyła.
- Przeleję swoje pomysły na papier - powiedziała z ożywieniem - I postaram się, żeby wstępne plany były gotowe do końca tygodnia. Może spotkamy się w moim biurze w piątek po południu?
- W piątek? - Davis był wyraźnie zawiedziony. - To prawie tydzień. Musimy z tym czekać aż tak długo? Chciałbym zacząć tak szybko, jak to możliwe. Ten dom jest cholernie przygnębiający, odkąd odeszła moja żona.
Wcale się nie dziwię, pomyślała.
- Rozumiem - powiedziała głośno, starając się, by zabrzmiało to współczująco.
Nie było to łatwe, zważywszy, że pod rękawami lekkiej marynarki wciąż czuła gęsią skórkę.
- Nie chciałbym wyjść na zgorzkniałego rozwodnika - powiedział Davis - ale to wszystko słono mnie kosztuje. Mam przeczucie, że jeszcze długo będę dostawał rachunki od prawników.
Wszystko wskazywało na to. że Davis Mason wyszedł z rozwodu w doskonałej kondycji finansowej. Miał rezydencję, która musiała kosztować fortunę, był gotów dobrze zapłacić za to, żeby zmieniła wystrój wnętrz i stać go było na drogie członkostwo w snobistycznym klubie. Ale postanowiła trzymać język za zębami.
Bardzo szybko uczyła się, jak być dyplomatką w stosunkach ze świeżo rozwiedzionymi klientami, odkąd odkryła, że stanowią świetną klientelę dla projektantów wnętrz, takich jak ona. Mnóstwo ludzi mających za sobą nieudane małżeństwo marzyło o zmianie wystroju mieszkania w ramach terapii, chcąc zostawić za sobą negatywne emocje rozstania.
Kartkowała oprawiony w skórę terminarz, udając, że sprawdza rozkład zajęć. Nagle zamknęła go z trzaskiem i powiedziała stanowczo:
- Niestety, jestem potwornie zajęta. Piątek to jedyny dzień, kiedy będę mogła poświęcić ci tyle czasu, na ile zasługuje ten projekt. Czy druga ci odpowiada?
- Wygląda na to, że nie mam wielkiego wyboru. - Davis nie był zadowolony. Przyzwyczaił się, że zawsze dostaje to, czego chce. - Niech będzie piątek. Nie chciałem cię poganiać. Po prostu bardzo mi zależy, żeby jak najszybciej ruszyć z pracami.
- Oczywiście. Kiedy się już podejmie decyzję o zmianie wystroju przestrzeni życiowej, jest zupełnie naturalne, że chce się natychmiast zacząć działać. - Mówiła szybko, starając się nadać swojemu głosowi profesjonalne, rzeczowe brzmienie. - Ale takie przeprojektowanie całej rezydencji to poważne przedsięwzięcie i każda pomyłka może słono kosztować.
- Tak. Już się o tym boleśnie przekonałem. - Ponownie zerknął na sypialnię. - Kiedy przemalowałem ten pokój, zdałem sobie sprawę, że nie obejdzie się bez pomocy fachowca. Sądziłem, że pomalowanie ścian na biało to niezły pomysł, ale kiedy skończyłem, zorientowałem się, że sprawa nie wygląda zbyt dobrze. Chciałem, żeby pokój był jasny i przestronny, a wyszło coś... - Urwał i wzruszył ramionami.
Jego mina wskazywała, że nie jest zadowolony z osiągniętego efektu.
Wyszło coś, co atmosferą przypomina prosektorium albo kostnicę, dokończyła w myślach Zoe. Nawet jasne słońce Arizony, którego promienie tańczyły po powierzchni szafirowego basenu, nie było w stanie złagodzić tego efektu. Czyste białe ściany z pewnością częściowo powodowały jej nieprzyjemne odczucia, ale Zoe wiedziała, że nie tylko o to chodzi.
Najważniejsze było to, co kiedyś wydarzyło się w tej sypialni. Niektórych rzeczy nie da się ukryć pod warstwą farby. Wiedziała też, że Pan Idealny Klient nie jest świadom emocji uwięzionych w ścianach.
Zawsze żałowała, że nigdy nie udało jej się spotkać kogoś, kto odbierałby rzeczy w ten sam sposób, co ona - jako czystą, surową energię. Ale widziała wystarczająco dużo przypadków subtelnych, nieświadomych reakcji ludzi na atmosferę poszczególnych miejsc, by mieć pewność, że wiele osób podświadomie reaguje na otaczającą przestrzeń.
Dostała też bolesną nauczkę. Należało zatrzymać tę wiedzę dla siebie.
- Zdecydowałeś się na czystą, jaskrawą biel. - Znów cofnęła się o krok, jeszcze dalej od drzwi sypialni. - Ludziom się zdaje, że z bielą nie powinno być najmniejszego problemu, ale tak naprawdę bardzo trudno z nią pracować, bo odbija dużo światła, zwłaszcza tu, na pustyni. Poza tym kiedy doda się meble, powstają zimne cienie. W ostatecznym efekcie brak tu harmonii i spokoju. Miałeś rację, że skończyłeś malowanie na tym pokoju.
- Wiedziałem, że to nie najszczęśliwszy pomysł. - Davis swobodnym gestem zachęcił ją, żeby poszła za nim wzdłuż korytarza. - Ale powiem ci Zoe, że mimo iż postanowiłem skorzystać z pomocy profesjonalnego projektanta, nie przywiązuję zbytniej wagi do tego całego Feng Shui, którym się zajmujesz.
- Wiele ludzi ma wątpliwości, dopóki nie zobaczą rezultatów.
- Wiedziałem, że to teraz modne i tak dalej. Panie z klubu naprawdę w to wierzą. Kiedy Helen Weymouth poleciła mi ciebie, rozwodziła się bez końca o tym, jak radykalnie zmieniłaś jej dom po jej rozstaniu z mężem. Powiedziała, że początkowo miała zamiar sprzedać dom z powodu wszystkich złych wspomnień, jakie budził. Teraz jest pełna uznania dla ciebie, bo zmieniłaś zupełnie jego atmosferę.
- To zlecenie było bardzo interesujące. - Już coraz bliżej do drzwi frontowych. Jeszcze kilka minut i wydostanie się stąd. - Pani Weymouth dała mi wolną rękę.
- Radziła mi, żebym zrobił to samo. Parę miesięcy temu, zaraz po odejściu Jennifer, powiedziałbym, że to przestawianie mebli i regulacja przepływu negatywnej i pozytywnej energii to jakieś bzdury. Ale im dłużej mieszkam sam w domu, który urządzaliśmy wspólnie, tym bardziej jestem przekonany, że może coś jest w tych teoriach.
- Nie trzymam się jednej szkoły. Ku swojemu przerażeniu zdała sobie sprawę, że mówi o wiele za szybko. Zachowuj się normalnie. Wiesz, jak to zrobić. - Stosuję elementy z kilku różnych technik Feng Shui w połączeniu z podstawowymi założeniami innych klasycznych tradycji projektowania, takich jak vastu.
- Co to takiego?
- Starożytna hinduska nauka, która wyznacza główne zasady w architekturze i projektowaniu. Włączam też w moje projekty najbardziej użyteczne elementy ze współczesnych teorii, dotyczących harmonii i proporcji. Mój styl jest dość eklektyczny.
Prawdę mówiąc, głównie improwizuję, dodała w myślach. Ale jej klienci woleliby tego nie wiedzieć.
Szła szybko w stronę drzwi frontowych, rozpaczliwie pragnąc wydostać się na świeże powietrze. Teraz, kiedy doświadczenie z sypialnią wyostrzyło jej zmysły, wyczuwała także wiązki mrocznych, niezdrowych emocji z innych ścian w rezydencji. Musiała jak najszybciej wydostać się z tego miejsca.
W końcu znalazła się w wyłożonym terakotą holu. Davis szedł tuż za nią. Kiedy otworzył przed nią drzwi wejściowe, uciekła w krzepiące ciepło listopadowego dnia.
- Dotrzesz spokojnie do swojego biura? Czujesz się już dobrze? - dopytywał się Davis.
Zachowuj się normalnie.
- Mam energetyczny batonik w samochodzie. - Kolejne kłamstwo.
Czyżby naprawdę aż tak się wyrobiła?
- Doskonale. No cóż, uważaj na siebie. Widzimy się w piątek.
- Jasne. W piątek.
Rzuciła mu pogodny, profesjonalny uśmiech - a przynajmniej miała nadzieję, że tak to wyglądało, ścisnęła mocniej torbę i energicznym krokiem ruszyła do samochodu. Starała się, by nie wyglądało to na paniczną ucieczkę.
Kiedy znalazła się przy samochodzie, odetchnęła z ulgą. Szarpnięciem otworzyła drzwi i rzuciła torbę na siedzenie. Wsunęła się za kierownicę, włożyła ciemne okulary i przekręciła kluczyk w stacyjce. Wszystko stało się tak szybko, że niemal nie zauważyła, kiedy samochód ruszył.
Ręce ciągle jej drżały. Jeszcze nie opadł jej poziom adrenaliny. To nie pierwszy raz, umie sobie z tym poradzić. Ale musiała mocno ściskać kierownicę, żeby wyjechać z tego eleganckiego osiedla. Po lewej stronie rozciągała się wielka połać nieprawdopodobnie zielonego trawnika, podziurawionego dołkami golfowymi klubu Desert View. Wokół pola golfowego, malowniczo rozrzucone, stały wytworne domy, podobne do rezydencji Masona.
Za polem golfowym ciągnęła się surowa przestrzeń pustyni Sonora i niskie, pofalowane pogórze. Osiedle z klubem golfowym i leżące nieopodal miasto Whispering Springs znajdowały się niewiele ponad godzinę jazdy samochodem od Phoenix, dostatecznie blisko, żeby czerpać profity z przemysłu turystycznego, ale na tyle daleko, by uniknąć wielkomiejskiego tłoku i zakorkowanych ulic.
Gdy przeprowadziła się tu przed rokiem, surowy pustynny krajobraz wydawał jej się dziwnym i obcym miejscem, ale stopniowo nowe otoczenie stało się znajome i nawet zaczęła się czuć swobodnie. Odkryła nieoczekiwane piękno pustyni, z jej widowiskowymi wschodami i zachodami słońca, zdumiewającą głębią światła i cienia. Zawsze interesował ją kontrast, a tu - wbrew nazwie Szepczące Źródła - nie było niczego łagodnego.
Pomysł, żeby zamieszkać w Whispering Springs, był całkiem niezły, ale decyzja dotycząca kariery zawodowej, którą podjęła w tym samym czasie, wymagała jeszcze przemyślenia. Projektowanie wnętrz wydawało się naturalną, logiczną drogą. W końcu miała przecież wykształcenie w dziedzinie sztuk pięknych, dobre, wyrobione oko i z całą pewnością wiedziała, jak nadać wnętrzom określony charakter. W dodatku nie potrzebowała żadnych dodatkowych stopni naukowych czy kwalifikacji, żeby legalnie założyć ten interes. Ale dzisiejsze wydarzenia sprawiły, że zaczęła się poważnie zastanawiać.
Umundurowany strażnik wyszedł z niewielkiego budynku obok strzeżonego wejścia. Emblemat na eleganckiej kurtce koloru khaki wskazywał, że jest pracownikiem firmy Radnor Security Systems. Przywitał ją uprzejmie, życzył udanego dnia i wrócił do swojego klimatyzowanego azylu, żeby zrobić wpis w rejestrze.
W tej świetnie zaprojektowanej enklawie bogactwa przykładano wyjątkową wagę do środków bezpieczeństwa. A jednak komuś w rezydencji Masona wcale to nie pomogło.
Dopiero kiedy przejechała przez bramę i ruszyła w drogę powrotną do śródmieścia Whispering Springs, wzięła do ręki telefon. Wybrała jedyny numer, który był zapisany w jego pamięci.
Arcadia Ames odebrała telefon po trzecim sygnale, podając nazwę swojego sklepu z upominkami:
- Galeria Euphoria - powiedziała niskim, zmysłowym głosem.
Arcadia sprzedawała kosztowne, luksusowe drobiazgi klienteli z wyższych sfer, ale Zoe była przekonana, że z takim głosem udałoby się jej sprzedawać nawet piasek na pustyni.
Arcadia była jej najlepszą przyjaciółką. Właściwie jedyną przyjaciółką. Kiedyś Zoe miała innych przyjaciół. Ale to było dawno temu, kiedy jeszcze żyła zwyczajnym życiem i nie musiała się ukrywać.
- To ja - powiedziała Zoe.
- Co się stało? Coś nie tak z Panem Idealnym Klientem?
- Można tak powiedzieć.
- W końcu postanowił, że cię nie zatrudni, tak? Idiota. Ale nie martw się, będziesz miała innych dobrych klientów. Ludzie nie przestają się rozwodzić.
- Niestety, Mason nie zmienił zdania - odparła Zoe. - Szkoda że się nie rozmyślił.
- Czy ten dupek dobierał się do ciebie?
- Nie. Zachowywał się bez zarzutu.
- Chyba nie chodzi o pieniądze? Musi być bogaty, bo każdy, kto mieszka w Desert View, z definicji śpi na pieniądzach - powiedziała cierpliwie Arcadia. - W takim razie co poszło nie tak?
- Nie wiem, czy Mason nie zamordował swojej żony.
Dwadzieścia minut później Zoe postawiła samochód na parkingu dla klientów Fountain Square, ekskluzywnego centrum handlowego. Przeszła chodnikiem i skręciła w ocienione palmami wejście. Arcadia czekała na nią przy małym stoliku na patio jednej z licznych knajpek.
Arcadia, jak zwykle, przypominała srebrną rzeźbę lodową. Krótko ostrzyżone włosy miały kolor platyny i świetnie harmonizowały z długimi, akrylowymi paznokciami. Oczy podkreślał niecodzienny srebrzystoniebieski cień.
Była wysoka, smukła i pełna leniwego wdzięku paryskiej modelki. Miała na sobie bladoniebieską jedwabną bluzkę i przewiewne jedwabne białe spodnie. W uszach i na szyi połyskiwała srebrna biżuteria z turkusami.
Zoe właściwie nie wiedziała, ile naprawdę lat ma Arcadia. Jej przyjaciółka nigdy tego nie zdradziła. Poza tym było w niej coś takiego, co kazało zastanowić się dwa razy przed zadaniem osobistego pytania. Zoe zakładała, że Arcadia zbliża się do czterdziestu pięciu lat, ale nie dałaby sobie za to uciąć ręki.
W innych czasach i okolicznościach, pomyślała Zoe, Arcadia mogłaby wieść życie emigrantki w Paryżu, popijać absynt i zapisywać w dzienniku spostrzeżenia na temat początkujących gwiazd. Wokół niej unosiła się aura wyrafinowanego znużenia, sugerującego, że niewiele na tym świecie może ją jeszcze zadziwić. W rzeczywistości była kiedyś odnoszącym sukcesy brokerem.
Przed Arcadią stała mała filiżanka kawy espresso. Na Zoe czekała szklanka mrożonej herbaty. Sąsiednie stoliki były puste. Zoe rzuciła torbę na krzesło i usiadła. Jak zwykle uderzył ją głęboki kontrast pomiędzy nią i jej przyjaciółką. Zewnętrznie bardzo się różniły.
Włosy Zoe były w głębokim odcieniu rudego brązu, a oczy w niespotykanym, trudnym do opisania kolorze, będącym mieszanką zieleni i złota; w prawie jazdy określono je w końcu jako piwne. I w przeciwieństwie do Arcadii uwielbiała żywe, jaskrawe kolory. Stanowimy zupełne przeciwieństwo, pomyślała Zoe, ale łącząca nas więź jest tak silna, jak między rodzonymi siostrami.
Spojrzała przelotnie na koniuszki palców. Już nie drżały. To dobry znak. Arcadia zmarszczyła lekko płowe brwi.
- Wszystko w porządku?
- Tak. Najgorsze mam już za sobą. Dałam się wciągnąć w pułapkę przez zaskoczenie, to wszystko. Powinnam pomyśleć, zanim wpadnę beztrosko do nieznanego pokoju, jakby nigdy nic.
Podniosła przyjemnie zimną, oszronioną szklankę i pociągnęła wielki łyk mrożonej herbaty. Podniecenie, zawsze towarzyszące tego typu wydarzeniom, już opadało, ale wiedziała, że minie jeszcze chwila, zanim dojdzie do siebie. Nieuchronnym następstwem silnych emocji był dziwny niepokój i głód.
- Zamówiłam nam sałatki - powiedziała Arcadia.
- Świetnie. Dzięki.
Kelner przyniósł pieczywo i przyprawioną rozmarynem oliwę z oliwek. Poustawiał naczynia na stole i odszedł. Zoe oderwała wielki kawałek chleba i zamoczyła w oliwie. Poczekała chwilę, aż chleb dobrze nasiąknie, posypała go solą i odgryzła solidny kęs.
- Na pewno wszystko w porządku? - Arcadia nie była do końca przekonana. - Nie obraź się, ale nie wyglądasz najlepiej.
- Czuję się dobrze - odpowiedziała Zoe, przeżuwając chleb. - Problem polega na tym, że nie wiem, co mam teraz zrobić.
Arcadia pochyliła się do przodu i zniżyła głos, mimo że w pobliżu nikogo nie było.
- Jesteś absolutnie pewna, że facet zabił swoją żonę?
- Nie, jasne, że nie jestem pewna. - Zoe przełknęła kolejny kęs. - Nie umiem się dowiedzieć, co dokładnie stało się w tamtym pokoju. Odbieram tylko ślady jakichś wydarzeń, ale nie wiem, co dokładnie zaszło. Powiem ci tylko tyle, że cokolwiek tam się stało, było naprawdę straszne. - Wzdrygnęła się. - I to niedawno.
- Potrafisz to wszystko stwierdzić na podstawie tych twoich dziwnych odczuć?
- Tak. - Pomyślała o swoich wrażeniach. - Co więcej, mam pewne dowody na poparcie moich wniosków. A przynajmniej tak mi się wydaje.
- Jakie dowody?
- Nic takiego, co można przedstawić przed sądem. Ale zniknęło łóżko.
- Łóżko?
- Twierdził, że zabrała je jego eksżona.
- Może naprawdę zabrała. Brak łóżka to jeszcze nic podejrzanego.
- Wiem, ale zniknęło nie tylko łóżko. Pod ścianami drewniana podłoga pociemniała, ale obok miejsca, gdzie kiedyś stało łóżko, mały prostokątny kawałek jakimś cudem nie zmienił koloru.
- Dywanik?
- Uhm. - Zoe odgryzła kolejny kawałek chleba. - Też zniknął. Mason nie mówił o tym, że żona zabrała również dywanik. Poza tym ściany w sypialni zostały niedawno przemalowane na biało, co w ogóle nie pasuje do całości. Mason powiedział, że sam je malował i rzeczywiście na to wygląda. Zupełna amatorszczyzna. Przecież taki zamożny człowiek jak on, który mieszka na luksusowym osiedlu, wynająłby malarza, skoro sam nie ma o tym najmniejszego pojęcia.
- Hm. - Arcadia bębniła lekko platynowym paznokciem w małą filiżankę. - Przyznaję, że nie brzmi to zbyt dobrze.
- Im dłużej się zastanawiam, tym bardziej niepokoją mnie te białe ściany. To ma jakieś symboliczne znaczenie. Zupełnie jakby próbował ukryć pod warstwą bieli coś bardzo mrocznego.
- Wiem, co masz na myśli.
Kelner pojawił się z sałatkami. Zoe wzięła widelec i zabrała się do jedzenia.
- Najgorsze jest to, że on naprawdę chce mnie zatrudnić - powiedziała, jedząc. - To Helen Weymouth dała mi doskonałe referencje. Jestem umówiona z nim na spotkanie w piątek.
- Możesz je odwołać. Powiedz, że nie możesz zająć się jego rezydencją, bo masz poważny problem z innym zleceniem i nie będziesz miała dla niego czasu.
Zoe parsknęła rozbawiona.
- Niezła wymówka. Dobra jesteś, wiesz? Ale odnoszę wrażenie, że Mason nie byłby zachwycony, gdybym się wycofała. Bardzo mu na mnie zależy. Może nieświadomie też odbiera część negatywnych wibracji z sypialni. A może dręczą go wyrzuty sumienia i myśli, że dzięki zmianie wystroju poczuje się lepiej. Tak czy owak wydaje mi się, że mógłby mi urządzić nieprzyjemną scenę.
- Co ci zrobi? Poskarży się Stowarzyszeniu Konsumentów?
- Masz rację. Właściwie co może mi zrobić? Jeśli ma na sumieniu coś naprawdę paskudnego, nie będzie chciał ściągać na siebie niepotrzebnej uwagi i nie zrobi awantury szanowanej projektantce w jej własnym biurze.
- Więc dlaczego nie odwołasz tego piątkowego spotkania?
- Wiesz dlaczego. - Zoe przełknęła ostatni koreczek anchois, usiadła wygodniej i spojrzała Arcadii w oczy. - A jeśli naprawdę zamordował żonę?
- Jak na razie wiesz tylko tyle, że w tej sypialni stało się coś okropnego.
- Tak.
Arcadia przyglądała się przyjaciółce przez dłuższą chwilę, a potem westchnęła łagodnie, wiedząc, że ...
MaLiza