LIST deklaracja wspólna (wschód).doc

LIST [DEKLARACJA WSPÓLNA]

RINGRAZIAMO DIO ANCHE

OJCA ŚWIĘTEGO

JANA PAWŁA II

I PATRIARCHY EKUMENICZNEGO

KONSTANTYNOPOLA BARTŁOMIEJA I

„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich — w Chrystusie” (por. Ef 1,3).

1.              Dziękujemy Bogu za to, że spotykamy się dziś jak bracia w Jego imię, kierowni pokornym i stanowczym zamiarem wypełnienia Jego woli, aby Jego uczniowie stanowili jedno (por. J 17,21). To nasze spotkanie nawiązuje do innych wielkich wydarzeń, podczas których nasze Kościoły wyraziły gotowość wymazania z pamięci dawnych ekskomunik i wejścia na drogę wiodącą do przywrócenia pełnej jedności. Nasi czcigodni poprzednicy Athenagoras I i Paweł VI udali się z pielgrzymką do Jerozolimy, aby spotkać się w imię Pana właśnie tam, gdzie przez swoją śmierć i zmartwychwstanie przyniósł On ludziom przebaczenie i zbawienie. Ich późniejsze spotkania w Fanarze i Rzymie ukształtowały tę nową tradycję braterskich spotkań, które mają sprzyjać prawdziwemu dialogowi miłości i prawdy. Do ponownej wymiany wizyt doszło w latach posługiwania Patriarchy Dimitriosa, kiedy to ogłoszono między innymi rozpoczęcie dialogu teologicznego. Ponownie odkryte braterstwo w imię jednego Pana skłoniło nas do szczerej rozmowy, do dialogu zmierzającego do zrozumienia i jedności.

2.              Dialog ten — prowadzony na forum międzynarodowej Komisji mieszanej — okazał się owocny i poczynił znaczne postępy. Wyłoniła się z niego wspólna wizja sakramentalna Kościoła, podtrzymywanego i przekazywanego w czasie przez sukcesję apostolską. W naszych Kościołach sukcesja apostolska ma zasadnicze znaczenie dla uświęcenia i jedności Ludu Bożego. Przyjmując, że w każdym Kościele lokalnym urzeczywistnia się tajemnica Bożej miłości i że w ten sposób Kościół Chrystusa objawia swą czynną obecność w każdym z nich, Komisja mieszana mogła stwierdzić, iż nasze Kościoły uznają się za Kościoły siostrzane, wspólnie odpowiedzialne za zachowanie jedynego Kościoła Bożego w wierności wobec Bożego zamysłu, w szczególny sposób w tym, co dotyczy jedności.

Z głębi serca dziękujemy Panu Kościoła, bo poprzez te wspólnie składane oświadczenia nie tylko przyspieszył proces rozwiązywania istniejących trudności, ale już od tej chwili uzdolnił katolików i prawosławnych do dawania zgodnego świadectwa wiary.

3.              Jest to szczególnie wskazane u progu trzeciego tysiąclecia, to znaczy w czasie, gdy w dwa tysiące lat po narodzinach Chrystusa wszyscy chrześcijanie przygotowują się do rachunku sumienia z tego, jak dokonywało się głoszenie Jego zbawienia w historii i pośród ludzi.

Będziemy obchodzić ten wielki Jubileusz, zmierzając w pielgrzymce do pełnej jedności i do tego błogosławionego dnia — o który modlimy się, by nadszedł niebawem — kiedy to będziemy mogli mieć udział w jednym chlebie i jednym kielichu, w jednej Eucharystii Pana.

Wzywamy naszych wiernych, aby wspólnie podjęli tę duchową pielgrzymkę ku Jubileuszowi. Refleksja, modlitwa, dialog, wzajemne przebaczenie i obopólna braterska miłość przybliżą nas bardziej do Pana i pozwolą lepiej zrozumieć Jego wolę wobec Kościoła i ludzkości.

4.              W tej perspektywie zachęcamy naszych wiernych, katolików i prawosławnych, aby umacniali ducha braterstwa, wypływającego z jednego chrztu i z udziału w życiu sakramentalnym. W ciągu dziejów i w bardziej niedawnej przeszłości nie brakło wzajemnych krzywd i aktów przemocy; gdy przygotowujemy się dzisiaj, aby prosić Boga o Jego wielkie miłosierdzie, wzywamy wszystkich, by przebaczyli jedni drugim i okazali stanowczą wolę ustanowienia nowej więzi braterstwa i czynnej współpracy.

Taki duch powinien skłaniać katolików i prawosławnych, zwłaszcza tam, gdzie żyją blisko siebie, do intensywniejszej współpracy kulturowej, duchowej, duszpasterskiej, wychowawczej i społecznej; winni przy tym wystrzegać się wszelkiej pokusy nadgorliwego zabiegania o sprawy własnej wspólnoty kosztem drugiej. Niech zawsze przeważa dobro Kościoła Chrystusowego! Wzajemne wsparcie i wymiana darów z pewnością zwiększą skuteczność samej pracy duszpasterskiej i wiarygodność świadectwa o Ewangelii, którą pragniemy głosić.

5.              Uważamy, że bardziej aktywna i zgodna współpraca ułatwi też działalność Kościoła na rzecz pokoju i sprawiedliwości w regionach, gdzie toczą się konflikty na tle politycznym czy etnicznym. Wiara chrześcijańska kryje w sobie nieoczekiwane możliwości usuwania napięć i wrogości między ludźmi.

6.              Papież Rzymski i Patriarcha Ekumeniczny podczas swego spotkania modlili się o jedność chrześcijan. Swoją modlitwą objęli wszystkich, którzy jako ochrzczeni są włączeni w Ciało Chrystusa; prosili też dla różnych wspólnot o coraz głębszą wierność Jego Ewangelii.

7.              Obydwaj noszą w sercu troskę o całą ludzkość, niezależnie od wszelkich różnic rasy, koloru skóry, języka, ideologii i religii.

Dlatego zachęcają do dialogu — nie tylko z Kościołami chrześcijańskimi, ale także z innymi religiami, przede wszystkim z religiami monoteistycznymi.

Wszystko to jest bez wątpienia przesłanką i wkładem w umocnienie pokoju na świecie, o który nasze Kościoły modlą się nieustannie. W tym duchu oświadczamy stanowczo, że popieramy zgodę i współpracę między narodami, zwłaszcza w tym, co bardziej bezpośrednio nas dotyczy; modlimy się też o pełne i niezwłoczne urzeczywistnienie jedności europejskiej, wyrażając nadzieję, że jej granice zostaną rozszerzone ku Wschodowi.

Jednocześnie kierujemy apel do wszystkich, aby z jak największym zaangażowaniem zajęli się niezwykle naglącą kwestią ekologiczną i zażegnali w ten sposób wielkie niebezpieczeństwo, jakie grozi dziś światu na skutek niewłaściwego użytkowania bogactw, które są darem Boga.

Niech Bóg uleczy ludzkość z nękających ją dzisiaj plag i niech wysłucha modlitw, które zanosimy wraz z naszymi wiernymi o pokój w Kościołach i na całym świecie.

29 czerwca 1995 r.

Jan Paweł II