Palmer Diana - Gorąca krew.pdf - Diana Palmer - MyszaMala

Diana Palmer

GORĄCA KREW

Tytuł oryginału: Now and Forever

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nad białymi, z lekka spienionymi grzebykami fal niebo mieniło się

feerią płomiennych kolorów i tylko krzyk mew zakłócał plusk wody

uderzającej o brzeg. Lutecia Peacock zamknęła oczy. Oparta plecami o

zimny, nabrzeżny głaz, siedziała nieruchomo niczym smukły posąg, chłonąc

spokój panujący między lądem a oceanem.

Kawałek dalej z wody na plażę wychodził Frank Tyler. Jego blade

ciało lśniło w ostrym, porannym słońcu, a blond włosy zdawały się jeszcze

jaśniejsze. Zanim wszedł do wody, usilnie namawiał ją, żeby popływała

razem z nim, ale nie chciała. Od zeszłego lata nie cierpiała wody. Dokładnie

od dnia, gdy Russell zastał ją w pawilonie plażowym i...

Wzdrygnęła się na to wspomnienie i gwałtownym ruchem głowy

odrzuciła na bok długie, czarne, falujące włosy. Podciągnęła pod brodę nogi

w dżinsowych kloszach, objęła rękami kolana, a kiedy Frank podszedł

bliżej, rzuciła mu ręcznik.

– Dzięki. – Roześmiał się i parskając, zaczął się wycierać. – Ale się

zmęczyłem! A ty dlaczego nie chciałaś pływać?

– W tym? – Wskazała jasnoniebieską koszulkę i dżinsy. W jej

szarych, zamyślonych oczach pojawiły się wesołe iskierki. – Gdyby

zobaczył mnie jakiś rekin, zdechłby ze śmiechu. Jaka ta woda, zimna?

– Lodowata, ale było wspaniale. – Naciągnął koszulkę i usiadł na

piasku obok Lutecii, odgarniając niesforne włosy. – A ty? Dobrze się

bawisz?

– Mhm – mruknęła ospale. – To był wspaniały tydzień. Szkoda, że

już się kończy.

Przyglądał się jej przez chwilę.

– Lubię ten twój akcent z Georgii.

– O co ci chodzi? – Nagle zaczęła się bronić.

– Chodzi mi o to, że lubię, jak zaciągasz. Czy powiedziałem coś

obraźliwego? – speszył się.

– Przepraszam. – Pokręciła głową. – Na uczelni wszyscy się ze mnie

nabijali, choć nie tylko z powodu akcentu. Ludziom się zdaje, że

dziewczyny z farmy to niepiśmienne kmioty, co to cały rok chodzą boso.

Wziął ją za zimną rękę i uścisnął.

– Ja się nie nabijam. Poza tym – dodał z uśmiechem – do twojej

rodziny należy jedna z największych farm w całym stanie. Jesteś zbyt

wyrobiona, żeby brać cię za kmiota z prowincji, moja droga.

– Dziękuję, sir. – Uśmiechnęła się. – Frank, było wspaniale i żałuję,

że muszę wracać do domu. Gdyby Baker tak nie nalegał, to...

– Tylko do Bożego Narodzenia – pocieszał ją. – Poza tym

przyjedziemy tam z Belle już za niecałe trzy tygodnie. Bardzo się cieszę, że

będziemy sąsiadami.

– Zdążycie z remontem Bright Meadows akurat na sezon. Będziecie

mieli wspaniałe miejsce na wakacje, więc postaraj się zanadto ich nie

skracać.

Pochylił się i musnął jej usta.

– Nie zawiedziesz się.

Spojrzała na morze, zadowolona z przyjaznego milczenia, które

między nimi zapadło. Wróciła wspomnieniem do dni tak wypełnionych

zabawą, że nie tylko opuściła na uczelni cały semestr, ale pod koniec

wakacji pojechała z Frankiem, jego matką i siostrą nad morze do Georgii. W

czasie tych olśniewających nowojorskich wieczorów Frank był dla niej

niezwykle miły, troskliwy, delikatny, w czym zupełnie nie przypominał

ciemnookiego potwora z Currie Hall...

Wspomnienia były tak żywe, że nadal czerwieniła się i wciąż czuła ten

okropny wstyd pomieszany z zażenowaniem, co zmusiło ją do tego, żeby

przez cały rok trzymać się z dala od rozległej, rodzinnej farmy, a potem

szukać wykrętów, by uniknąć powrotu do domu na wakacje.

Russell zdawał się nie zauważać jej rzucającej się przecież w oczy

nieobecności ani tego, że w nieczęstych listach i telefonach do domu w

sposób ostentacyjny w ogóle o nim nie wspominała. Ale jego i tak nic nie

ruszało. Obchodziła go tylko ziemia, która była całym jego życiem i pasją.

Ziemia, ziemia i jeszcze raz ziemia. Nieraz widywała go, jak stał bez ruchu

niczym mroczny bóg z greckich mitów i spoglądał na pola i pagórki swoich

włości, jakby patrzył na ukochaną, którą złe moce zmieniły w piaszczystą

glinę. Było w tym coś, czego nie pojmowała, ponieważ nienawidziła

czarnej, żyznej ziemi, która odebrała jej rodziców.

Pod wpływem wspomnień oczy zaszły jej łzami. Na dzieci takie jak

ona Frank Tyler i jemu podobni nie patrzyli inaczej niż z obrzydzeniem.

Brudna, w znoszonej, spłowiałej, bawełnianej sukience, zawsze bosa, z

wiecznym kołtunem we włosach mimo usilnych starań schorowanej matki.

Wysławiała się tak fatalnie, że nawet Russell unosił brwi. Tego strasznego

roku, gdy jakiś robotnik rolny przez karygodne niedbalstwo doprowadził do

śmierci jej ojca, a przybita stratą męża matka zmarła na zapalenie płuc,

Lutecia kończyła osiem lat i była niedouczona i gwałtowna.

Russell Currie wziął wówczas tego wojowniczego obdartusa na swoje

wielkie, silne ręce i zaniósł do ogromnego domu, bez trudu radząc sobie z

jej wierzgnięciami i przekleństwami. Nakazał Mattie, by przygotowała dla

niej pokój, zaś ojcu i macosze dał do zrozumienia, by nie ważyli się

kwestionować jego decyzji.

– Ona jest moja – powiedział do Bakera i Mindy z ogniem

determinacji w ciemnych, posępnych oczach. – Obiecałem jej matce, gdy

leżała na łożu śmierci, że się nią zajmę i na Boga, niech skonam, jeśli nie

uczynię z niej damy!

Nie było to łatwe, przyznawała z żalem. Na szczęście Baker i Mindy

przyjęli ją z otwartymi ramionami. Nawet mała Eileen przylgnęła do niej

niczym rozdokazywane kocię. Z Russellem sprawa była inna. Był surowy i

wymagający. Nie znosił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał. Przy jego żelaznej

konsekwencji jej bunt słabł. Pracował nad nią dzień w dzień, delikatnie, ale

zdecydowanie usuwając z jej wspomnień okoliczności śmierci ojca.

Kupował ubrania, dawał lekcje i wygładzał nieokrzesany język. I tak, nie

zrażając się niczym i bez zbędnego pośpiechu, ukształtował z niej damę w

całkiem rozsądnym wydaniu. Kiedy skończyła osiemnaście lat, zaczęła z

nim walczyć, żeby pójść na studia, a gdy Baker ją poparł, wściekł się nie na

żarty. Jednak ojcu, o dziwo, udało się wpłynąć na upartego syna i Lutecia,

co zdarzyło się tylko ten jeden jedyny raz, postawiła na swoim.

W czasie pierwszego roku studiów dom odwiedzała często. Aż do

owego pamiętnego dnia zeszłego lata...

Objęła kolana rękami i oparła kształtną, ale zdradzającą wyjątkowo

uparty charakter brodę na gładkich kloszowych dżinsach. Czyżby Frank

miał rację, sugerując niekiedy, że jest snobką? Owszem, nie opowiadała mu

Palmer Diana - Gorąca krew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: