I ślubuję Ci miłość 04 -James Sandra - Panna młoda w kolorze blue(1).pdf - I ślubuję Ci miłość - kadorka1

SANDRA JAMES

Panna młoda w kolorze blue

Bride In Blue

Tłumaczyła: Maria Hądzlik-Margańska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nie tak planowała spędzić swój pierwszy dzień letnich wakacji.

Kate Harrison stała w przebieralni Salonu Ślubnego Mary Ellen,

poruszała palcami w uwierających ją butach i modliła się o wybawienie.

Piętnaście minut w satynowych pantofelkach to o piętnaście minut za dużo – oto

jeden z powodów, dla których bibliotekarka w szkole podstawowej w Gold

Beach przez dwanaście lat, jakie tu przepracowała, ani razu nie włożyła

obcasów.

Powód drugi wiązał się z tym, że miała metr siedemdziesiąt pięć bez

butów i że jej życie nie było takie, jak pragnęła.

– Nie ruszaj się, Kate, bo skończy się na tym, że cię ukłuję!

– usłyszała damski głos w okolicy talii. Już to zrobiłaś, pomyślała Kate

ponuro. – Zobaczmy, jeszcze jedna zakładka w pasie... tam, i to by było na tyle

– wykrzyknęła radośnie Mary Ellen. Delikatnie pchnęła Kate ku ustawionym

pod kątem lustrom.

– Dobra, Kate, powiedz mi, co o tym sądzisz.

Kate ostrożnie się przesuwała, z niedowierzaniem przyglądając się swemu

odbiciu. Suknia była prosta, a mimo to elegancka; wdzięku dodawały jej

szerokie fałdy z atłasu i koronek. Warstwy lekkiego szyfonu spod gustownie

ozdobionego kwiatami diademu okalały błyszczące, półdługie włosy w kolorze

mahoniu. Naprawdę śliczna suknia, orzekła Kate melancholijnie...

Ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że patrzy na kogoś obcego.

W końcu odchrząknęła.

– Wygląda... ładnie – zaryzykowała nieśmiało.

– Ładnie! – Mary Ellen parsknęła śmiechem. – To za mało powiedziane,

kochanie!

Stojąca za Kate Ann, jej młodsza siostra, klasnęła w dłonie.

– Ona ma rację, Kate – zawołała. – Jeszcze nie widziałam, żebyś

wyglądała tak... tak oszałamiająco!

Oszałamiająco. O kurcze, pomyślała Kate. Ann zawsze, już od dziecka

miała skłonność do przesady.

Matka Kate, Rose, wręcz promieniała. Kate wykorzystała chwilę ciszy i

czym prędzej dała nura do przebieralni.

Gdy się z niej wynurzyła, w spodniach i lekkim bawełnianym sweterku,

zarówno matka jak Ann okupowały wejście do salonu. Nikt nie zauważył jej

ponownego pojawienia się. Matka mówiła coś z przejęciem, gestykulując

obiema rękami, podczas gdy głowa Ann potakująco kiwała się w górę i w dół.

To nie był dobry znak – bynajmniej.

– Ach, o mało co zapomniałam! – wykrzyknęła matka. – Nie

powiedziałam kwiaciarzowi, żeby stół na powitanie był ozdobiony fiołkami. –

Wiesz, to ulubione kwiaty Kate.

Kate o mało nie jęknęła. Matka i Ann od rana wlokły ją ze sobą. Najpierw

odfajkowały wizytę u kwiaciarza, żeby raz jeszcze przejrzeć zarządzenia, które

wydały przed tygodniami. Potem przyszła kolej na dostawcę żywności na

przyjęcie weselne i fotografa. Kate nie była pewna, czy z matką i siostrą u boku

uda jej się przeżyć kilka następnych tygodni.

– Mamo – powiedziała łagodnie. – Nie ma potrzeby robić tyle hałasu o

każdy drobiazg.

– Nie trzeba... Jakżeż, Katie, oczywiście, że trzeba! Kochanie, wesele to

najważniejszy dzień w życiu kobiety. Chcę, żebyś miała wesele, którego nigdy

nie zapomnisz!

Na jej twarz powrócił rozanielony uśmiech. Tak samo marzycielski wyraz

twarzy miała Ann. Z żarem zagadnęła swoją starszą siostrę:

– Wiesz, Kate, tak sobie myślę. Dlaczego nie założysz diamentowego

naszyjnika w łezki, który mamusia i tatuś dali mi, gdy wychodziłam za Steve’a?

Możesz go założyć, a pewnego dnia może Stacy go założy. I kto wie? Może ty i

Derek też będziecie mieli córkę – wkrótce, mam nadzieję! – i ona też założy go

na swój ślub. No, pomyśl tylko. To mógłby być początek całkiem nowej tradycji

rodzinnej! – Zarzuciła Kate ręce na szyję i dziko ją wyściskała. – Ach, Kate,

jestem taka podniecona! Nie wiem, jak możesz być tak opanowana.

Kate niby to uśmiechała się, ale w środku krzywiła się z bólu. Wobec

pięciolatków, które przetrząsały półki z książkami w jej bibliotece, była

cierpliwa jak święta, jednak przez ostatnie dni jej cierpliwość się wyczerpała.

Kiedy tylko była u siebie, telefony urywały się. Jak nie matka, to Ann... „Jaki

zestaw kolorów wolisz Kate?... Słyszałam, że w tym roku popularny jest motyw

czarno-biały, ale srebrno-różowy tak bardzo przyciąga wzrok... A co z obiadem

powitalnym?... Przy stole czy na stojąco?... A kwiaty?... Lilie czy

chryzantemy?...”

A dla Kate ślub był bardziej zadaniem niż przyjemnością, bardziej

obowiązkiem niż zabawą. Gdyby po raz pierwszy przez to przechodziła,

znajdowałaby w tym przyjemność, przywiązywałaby ogromną wagę do każdego

punktu planu swego wesela, aż po najdrobniejszy szczegół.

Ale tak nie było i świadomość tego uwierała ją niczym drzazga pod skórą.

Wspomnienie owego dawno minionego dnia, kiedy również wszystko było

zapięte na ostatni guzik, nikło, ale rana nie... rana nie chciała się zabliźnić.

Nieuchwytny ból ścisnął na chwilę serce Kate. Niezupełnie żartowała

zeszłej nocy, proponując Derekowi, żeby w weekend uciekli do Reno na

przyśpieszony ślub. Matka i Ann, z chwilą gdy dowiedziały się o jej

zaręczynach, postanowiły, że będzie miała bogate, tradycyjne wesele – wesele, z

jakiego została okradziona przed dwunastu laty. Kate po prostu nie miała serca

ich zawieść. Zbyt je kochała, by którąś rozczarować.

A może to przekorny diabełek w niej domagał się rekompensaty za

urażoną dumę? Być może chciała udowodnić wszystkim mieszkańcom Gold

Beach, w stanie Oregon, że niezamężna bibliotekarka Kate Harrison mimo

wszystko nie skończy jako stara panna?

Jednak pomimo usilnych starań Kate jej entuzjazm dla zbliżających się

zaślubin nie dorównywał entuzjazmowi matki i Ann.

Stukot damskich pantofelków wyrwał ją z zamyślenia. Mary Ellen

wróciła zadyszana z salonu obok i wszystkie trzy powędrowały w stronę lady w

salonie. Matka odliczała coś na palcach, bez wątpienia recytując Mary Ellen całą

listę gości.

Kate z westchnieniem znużenia spojrzała przez okno wystawowe.

Niedaleko sklepu stała samotna postać. Patrzyła w dół, na wody Rogue River,

które w tym miejscu wpadały do Pacyfiku. Przeszyło ją poczucie żalu – teraz

dałaby po prostu wszystko, by zamienić się miejscami z samotnikiem.

Pukanie do okna ponownie wytrąciło ją z zamyślenia. Gdy do środka

wpadła jej najlepsza przyjaciółka i powiernica, Joanne Simms, Kate zrobiła

wielkie oczy.

– Och, Kate, nigdy nie zgadniesz, co się stało!

Kate zaciągnęła ją pod odległą ścianę, pod którą stały dwa krzesła. Matka

nie zwróciła najmniejszej uwagi na nowoprzybyłą. Jej ożywiona rozmowa nadal

przebiegała w tym samym rytmie. Joanne natomiast, jak wkrótce stwierdziła

Kate, była tyleż podekscytowana, co zrozpaczona.

– Och, Kate, ja... ja nie wiem, co robić! Wiesz, że w ten weekend

przypada nasza piętnasta rocznica?

Joanne i Bill pobrali się jak tylko on skończył studia, a ona – rówieśnica

Kate – lat dziewiętnaście. Bill uczył przedmiotów technicznych w miejscowej

zawodówce. Mieli dwóch synów, dziesięcio – i dwunastoletniego. Latem

prowadzili nieduży zajazd nad rzeką, sto kilometrów w górę Rogue.

Kate ledwie zdążyła skinąć głową, a już Joanne pośpiesznie ciągnęła

dalej.

– Zeszłej nocy Bill mi powiedział, że zrobił rezerwację na

dwutygodniowy wypad do Acapulco. Rozumiesz, właśnie w ten weekend, tylko

my dwoje... Wzruszyłam się, bo nigdy nie zrobił nic tak szalonego... On

zaplanował to w ten sposób, że wrócimy parę dni przed twoim ślubem, dzięki

Bogu, ale... Och, Kate, powinniśmy odlecieć z Medford już w sobotę! A

przecież tyle spraw mamy na głowie!

Głos jej się załamał; wyglądała, jakby za chwilę miała się rozpłakać. Kate

zamrugała oczami.

– Jeżeli chodzi o chłopców – powiedziała półgłosem – z przyjemnością

wezmę ich do siebie...

– Wyjechali rano na obóz i będą tam do końca miesiąca. Problem z

zajazdem – w sobotę przyjeżdża do nas klient na dwa tygodnie. Bill załatwił ze

swoimi rodzicami, że tam będą, kiedy my wyjedziemy, ale dziś rano okazało się,

że jego matka złamała sobie kostkę. Chodzi o kulach i nie ma mowy, żeby

mogła nam pomóc...!

Kiedy tak rozmawiały, Kate zaświtał w głowie wspaniały pomysł. Zajazd

był cichy i odludny, niedostępny dla samochodów, skoro najbliższa droga

dochodziła tylko do Agnes, trzydzieści trzy kilometry dalej na zachód. Można

się tam było dostać tylko łodzią. A gdyby tak... Mama nie narzucałaby się jej i

nie zawracała głowy menu. Nie doprowadzałby jej do białej gorączki wesoły

szczebiot Ann. Mogłaby znaleźć trochę spokoju i ciszy, to pewne...

– Nici z naszej podróży do Meksyku, jeżeli nie uda nam się znaleźć

kogoś, kto by za nas pokierował zajazdem! Ale tak późno nikogo już nie

znajdziemy... nikogo! – lamentowała Joanne.

Kate wzięła głęboki, krzepiący oddech.

– Posłuchaj, Joanne – powiedziała spokojnie – myślę, że właśnie

znaleźliście waszego wybawcę.

Mama była przerażona, siostra zdumiona. Ale – jak to Kate cierpliwie

tłumaczyła – wszystko zostało już drobiazgowo przygotowane, więc nie ma

mowy, żeby wesele nie mogło odbyć się tak, jak to zaplanowano. Kate poza tym

czuje się tak czy owak zbyteczna. A Derek, drogi, kochany Derek – pocałował

ją tylko w policzek i powiedział, że rozumie.

I w ten oto sposób trzy dni później Kate stała na szerokim, drewnianym

pomoście z sekwoi przed zajazdem Riverband. Olbrzymie jodły pięły się ku

niebu, tworząc łuk nad zakrętem rzeki, która zwalniała tu na chwilę biegu.

Powierzchnia jej była gładka i spokojna. Przeciwległy stok gęsto porastały polne

kwiaty.

O tak, zawyrokowała z uśmiechem zadowolenia, którego nie mogła sobie

odmówić. Tego właśnie było jej trzeba! Zacisnęła dłonie na relingu i zamknęła

oczy pozwalając, by oczyścił ją spokój przyrody. Przez długą, błogą chwilę

istniał tylko żarliwy poszept wiatru sunącego przez korony drzew, łagodny

szmer wody na brzegu rzeki...

... piskliwy sygnał telefonu.

Kate otworzyła oczy. Zadzwonił raz i drugi, a potem znowu – nieznośnie

natarczywy. Z nachmurzoną miną ruszyła sztywno do przeszklonych,

dwuskrzydłowych drzwi i dalej przez salon. Złapała za słuchawkę. Jeśli to była

mama lub Ann...!

– Zajazd Riverband – powiedziała do słuchawki. Z trudem hamowała

zniecierpliwienie.

Nastąpiła długa pauza, potem zaś odezwał się dość nienaturalny męski

I ślubuję Ci miłość 04 -James Sandra - Panna młoda w kolorze blue(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: