David Eddings-Elenium 3-Szafirowa Róża.pdf

David Eddings

Szafirowa róża

Księga trzecia dziejów Elenium

Przełożyła Maria Duch

PROLOG

Otha i Azash

wyjątki ze Skróconej historii Zemochu , opracowanej na Wydziale Historii

Uniwersytetu Borraty

W czasach starożytnych kontynent Eosii był bardzo słabo zaludniony.

Zamieszkiwali go Styricy w z rzadka porozrzucanych wioskach. Z biegiem lat

pierwotnych mieszkańców kontynentu poczęli stopniowo wypierać Eleni, migrujący

na zachód ze stepów centralnej Daresii. Najpóźniej został zasiedlony Zemoch.

Tamtejsze plemiona znacznie ustępowały pod względem rozwoju ludom

mieszkającym na Zachodzie. Nie dorównywali im stopniem społecznego

zorganizowania ani rozwojem ekonomicznym, a ich miasta sprawiały wrażenie

bardzo prymitywnych w porównaniu z tymi, które wyrastały w powstających na

Zachodzie królestwach. Klimat Zemochu trudno nazwać łagodnym, toteż życie

toczyło się tam głównie wokół zaspokajania podstawowych potrzeb. Kościół

przejawiał niewielkie zainteresowanie tak biednym i niegościnnym rejonem; w

rezultacie kaplice Zemochu pozostawały w większości bez duszpasterzy, a

kongregacje bez opiekunów. Z tej przyczyny Zemosi byli zmuszeni gdzie indziej

szukać duchowej strawy. Jako że w dalekiej krainie działało zaledwie kilku księży,

nie miał kto nakłaniać osiadłych tam ludzi do poszanowania nałożonych przez

Kościół zakazów, dotyczących obcowania z pogańskimi Styrikami. Powszechnie

dochodziło zatem do bratania przedstawicieli obu ras, a kiedy prości wieśniacy Eleni

spostrzegli, że ich styriccy sąsiedzi czerpią konkretne korzyści ze znajomości sztuk

tajemnych, naturalną koleją rzeczy szerzyła się apostazja. W Zemochu całe wioski

zamieszkane przez Elenów nawracały się na styricki panteizm. Wznoszono świątynie

ku czci tego lub innego boga; ciemne styrickie kulty przeżywały swój rozkwit.

Małżeństwa między Elenami a Styrikami stały się powszechne i z końcem

pierwszego tysiąclecia Zemochów nie można już było uważać za naród Elenów. Wraz

z upływem kolejnych stuleci coraz bliższe związki ze Styrikami spowodowały nawet

tak znaczne zniekształcenie języka, że stał się on ledwie zrozumiały dla Elenów

mieszkających w zachodniej Eosii.

W jedenastym wieku młody pasterz kóz z górskiej wioski w Gandzie, w

centralnym Zemochu, przeżył doświadczenie, które w ostateczności wstrząsnęło

światem. Chłopak imieniem Otha podczas poszukiwań zbłąkanej w górach kozy

natknął się na ukryty i porośnięty winoroślą przybytek, wzniesiony w starożytności

przez wyznawców jednego z licznych styrickich kultów. Kapliczka była poświęcona

bożkowi, którego posążek o groteskowo powykrzywianych kształtach miał dziwnie

przyzywającą moc. Otha odpoczywał po trudach wspinaczki, gdy usłyszał

dobywający się z głębi kapliczki głos, mówiący po styricku.

- Kimże jesteś, chłopcze?

- Nazywam się Otha - odpowiedział chłopak, z wyraźnym trudem

przypominając sobie mowę Styrików.

- I przybyłeś do tego miejsca, aby mi się pokłonić, paść na kolana i wielbić

mnie?

- Nie - odparł Otha z nietypową dla siebie szczerością. - Próbuję odszukać

jedną z moich kóz.

Na dłuższą chwilę zapadło milczenie. Potem głuchy, przejmujący dreszczem

głos odezwał się ponownie:

- A co musiałbym ci ofiarować, abyś zechciał mi się pokłonić i oddać cześć?

Od pięciu tysięcy lat nikt z twego rodzaju nie odwiedzał mojej świątynki, a ja łaknę

uwielbienia i wiernych dusz. Otha był pewien, że przemawia do niego jakiś pastuch,

chcący płatać figle, i postanowił ciągnąć zabawę dalej.

- Och, chciałbym być królem świata, żyć wiecznie, mieć tysiące dziewcząt

chętnych do spełnienia każdej mojej zachcianki i górę złota... aha, i jeszcze

chciałbym znaleźć swoją kozę - wyliczył jakby od niechcenia.

- I w zamian za to oddałbyś mi swą duszę?

Otha się zastanowił. Zaledwie zdawał sobie sprawę z tego, że miał duszę, tak

więc jej strata nie powinna mu zbytnio przeszkadzać. Poza tym -jak rozmyślał dalej -

jeżeli to nie był figiel któregoś z wyrostków pasących kozy i propozycje można by

potraktować poważnie, to niespełnienie choćby jednego z tych niewykonalnych żądań

unieważniłoby całą umowę.

- No dobrze - zgodził się z obojętnym wzruszeniem ramion - ale najpierw

udowodnij mi swą moc. Chcę zobaczyć moją kozę.

- A zatem spójrz za siebie, Otho - polecił głos - i odbierz to, co było zgubione.

Pastuszek się obejrzał. Zgubiona koza spokojnie obgryzała krzaki.

Otha był przeciętnym zemoskim chłopakiem. Lubował się w zadawaniu bólu

bezbronnym istotom. Z upodobaniem oddawał się okrutnym żartom, drobnym

kradzieżom i gdy tylko miał po temu okazję, chętnie bałamucił samotne pasterki. Był

chciwy i niechlujny, a o swoim sprycie miał wygórowane mniemanie.

Przywiązując kozę do krzaka myślał gorączkowo. Jeżeli ten zapomniany

styricki bożek potrafi na żądanie zwrócić zaginioną kozę, do czego jeszcze mógłby

być zdolny? Otha doszedł do wniosku, że oto trafiła mu się okazja, której żal nie

wykorzystać.

- Dobrze - zgodził się - na razie masz u mnie jedną modlitwę za zwrot kozy.

Potem możemy porozmawiać o duszach, cesarstwach, bogactwie, nieśmiertelności i

kobietach. Ukaż się. Nie będę się kłaniał powietrzu. Jakie masz imię? Muszę je znać,

aby ułożyć poprawną modlitwę.

- Jam jest Azash, najpotężniejszy ze Starszych Bogów. Jeżeli zostaniesz mym

sługą i przyprowadzisz innych, aby oddawali mi cześć, nagrodzę cię sowicie.

Wywyższę cię i obdarzę bogactwami, jakich nie możesz sobie wyobrazić.

Najpiękniejsze z panien będą twoje. Będziesz żył bez końca, a co więcej, będziesz

miał taką władzę nad światem, jakiej nie miał jeszcze nigdy żaden człowiek. W

zamian za to proszę jedynie o twą duszę i dusze tych, których do mnie przywiedziesz.

Wielkie są moje potrzeby i samotność, ale moja nagroda dla ciebie będzie równie

wielka. Spójrz w me oblicze i zadrżyj przede mną.

Powietrze wokół pokracznego posążka zamigotało i Otha ujrzał wznoszące się

nad niezdarnie wyrzeźbionym wizerunkiem prawdziwe oblicze Azasha. Wzdrygnął

się z przerażenia przed okropnym duchem, który pojawił się tak nagle, i padł na

ziemię, korząc się przed zjawą. W głębi duszy Otha był tchórzliwy i obawiał się, że

bardziej racjonalna reakcja na zmaterializowanego Azasha - natychmiastowa

ucieczka - może sprowokować ohydnego boga do uczynienia czegoś okropnego, a

Otha bardzo bał się o własną skórę.

- Chwal mnie, Otho - ozwało się bóstwo. - Moje uszy są żądne twej adoracji.

- O potężny... ojej, jak ci na imię... aha, Azashu. Bogu bogów i władco świata,

wysłuchaj mej modlitwy, wysłuchaj swego pokornego czciciela. Jestem niczym pył

przed tobą, a ty wznosisz się nade mną jak góra. Czczę cię, sławię i składam z głębi

mego serca dzięki za zwrot mej nieszczęsnej kozy - którą, gdy tylko wrócę do domu,

stłukę na kwaśne jabłko za to, że odeszła od stada. - Trzęsący się ze strachu Otha miał

nadzieję, że jego modlitwa zadowoliła Azasha lub przynajmniej na tyle rozproszyła

uwagę boga, aby nadarzyła się okazja do ucieczki.

- Modlitwa była odpowiednia, Otho - oznajmiło bóstwo. - Zaledwie

odpowiednia. Z czasem nabierzesz biegłości w swej adoracji. Ruszaj teraz swoją

drogą, a ja będę delektować się twą niezdarną modlitwą. Wróć jutrzejszego ranka,

odsłonię przed tobą swe zamysły.

Kiedy po ciężkim marszu Otha przybył z kozą do swej brudnej chaty,

poprzysiągł sobie nigdy nie wracać do kapliczki wstrętnego bożka. Tej nocy nie mógł

zasnąć, przewracał się z boku na bok na nędznym posłaniu, dręczony przez wizje

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: