Kim jest ten mężczyzna.pdf

Sheri WhiteFeather

Kim jest ten mężczyzna?

Alisha_Black

- 1 -

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Życie nie jest proste. Z tym dwudziestoośmioletnia Isabella

Swan zgadzała się bez zastrzeżeń. Właśnie dzisiaj jedyny parobek

zatrudniony na ranczu musiał wyjechać do Meksyku w sprawach

rodzinnych i wszystko wskazywało na to, że się więcej nie zjawi.

To nieszczęście było jednak chyba najmniejszą z katastrof, jakie

ją ostatnio spotkały. Painted Spirit, kwitnące niegdyś ranczo, które

Isabella odziedziczyła po dziadku, podupadało z powodów finansowych. Brak

pieniędzy na podatki sprawił, że zaciągnęła długi w banku, a spłata odsetek

pochłaniała znaczną część dochodów, uniemożliwiając uregulowanie niemal

wszelkich pozostałych zobowiązań.

Uciekając przed suchym teksaskim wiatrem smagającym ją po policzkach i

rozwiewającym włosy, Isabella weszła do stodoły i ruszyła w stronę spichlerza po

zapasy, starając się opanować panikę.

Od jej zaradności zależał los rodziny - przyszywanej babki, jej wnuczki nastolatki,

spędzającej na farmie wakacje, i dwójki jej własnych dzieci, czteroletnich bliźniąt.

Miałaby łatwiejsze zadanie, gdyby tylko sytuacja nie była tak rozpaczliwa. Gdyby

tylko ranczo znajdowało się w lepszym stanie.

Gdyby tylko...

Nagle za korcem z ziarnem dostrzegła jakiś ciemny kształt.

Drapieżnik? Zamarła, przyciskając dłoń do piersi. Zwykle niełatwo ją było

przestraszyć, ale zlękła się, gdy na ziemi zobaczyła męską postać.

Isabella wolała zwierzęta.

Mężczyzna w jej stodole oznaczał kłopoty. Był włóczęgą?

Pijakiem odsypiającym kaca? Niebezpiecznym przestępcą?

Rozejrzała się wokół w poszukiwaniu broni i wśród nieużywanych narzędzi w

kącie spostrzegła zardzewiałe widły do siana. Całe szczęście, że nie miała czasu

uprzątnąć bałaganu.

Chwyciła widły i ostrożnie, krok za krokiem, zaczęła się zbliżać do nieruchomego

ciała. W końcu wyjrzała zza korca i aż wstrzymała oddech.

Intruz, rosły mężczyzna oparty bezwładnie o ścianę, nie zdołałby odeprzeć

niczyjego ataku. Był posiniaczony i zakrwawiony. Podeszła bliżej. Jego zmięte

ubranie - drelichowa koszula i dżinsy - nosiło ślady walki. Mógł być poważnie

ranny.

Przyklękła obok niego i na mgnienie oka ich spojrzenia się spotkały. W tym

momencie uświadomiła sobie, że nieznajomy ostatkiem sił stara się zachować

przytomność. Odłożyła widły i przycisnęła mu dłoń do czoła; było gorące i

wilgotne. Isabella odruchowo odgarnęła jego ciemne włosy z twarzy. Pokrywały ją

smugi ziemi i zaschniętej 'krwi, jedno oko było prawie zupełnie zapuchnięte. Jak

długo ukrywał się w stodole? Był tu całą noc czy też zjawił się dopiero dziś rano?

Musi go zabrać do domu, do bezpiecznego, czystego łóżka. Caco będzie wiedziała,

co robić. Przybrana babka była zielarką praktykującą tradycyjną sztukę

uzdrawiania. Wielu Indian w okolicy żyło dzięki jej umiejętnościom. Mężczyzna

nie wyglądał jednak na Indianina. Wyglądał na...

Kogo? Meksykanina? Greka? Włocha? Nie miało to znaczenia.

Caco i tak się nim zajmie.

Isabella podeszła do drzwi i zawołała Amy, wnuczkę Caco.

- 2 -

Nastolatka zjawiła się niemal natychmiast, a na widok obcego omal

nie udławiła się gumą do żucia.

- Kto to jest? - spytała przerażona.

- Nie mam pojęcia. Ale musimy go zabrać do Caco. – Zanim zemdleje, dodała w

myślach.— Trzeba go zaprowadzić do ciężarówki.

Uklękła znowu obok mężczyzny. Musiał ważyć około stu kilogramów, więc nie

zdołałyby go unieść nawet we dwie.

- Dasz radę iść, jeśli ci pomożemy? - zapytała. Zamrugał, po czym skinął lekko

głową, wciąż spoglądając nie do końca przytomnie.

Postawienie go na nogi okazało się bardzo trudne, lecz potem poszło już łatwiej.

Wraz z Amy objęły go w pasie, by mógł się na nich oprzeć. Musiał mierzyć co

najmniej metr osiemdziesiąt siedem; wyglądał między nimi niczym pokonany

olbrzym. Z trudem wtłoczyły go do ciężarówki, zaraz potem bezwładnie osunął się

na Isabella, która usiadła obok. Wszystko w nim zdawało się mroczne i

niebezpieczne: oliwkowa cera, oczy a barwie nocy, czarno-brązowe

włosy.

Isabella rzuciła kluczyki Amy. Dziewczyna chwyciła je radośnie, uruchomiła

silnik i ruszyła gazem na przełaj, wypuszczając balony z gumy przy każdym

wyboju. Isabella nie kazała jej zwolnić.

Półprzytomny mężczyzna wydawał się dobrą wymówką, by jechać szybko.

Amy zahamowała gwałtownie przed domem, wypadła z szoferki i pobiegła na

poszukiwanie babki.

Po chwili zjawiła się Caco, krzepka staruszka z kokiem przyprószonym siwizną.

Bawełniana sukienka wydymała się wokół niej na wietrze. Isabella nigdy nie była

szczęśliwsza na jej widok.

- Amy jest z dziewczynkami - powiedziała Caco, dając do zrozumienia, że

wszystkie dzieci zostały łagodnie usunięte z drogi.

Isabella kiwnęła głową i odsunęła się na bok, żeby babka mogła zbadać rannego.

Indianka najpierw spojrzała mu uważnie w oczy, po czym przesunęła zręcznymi

dłońmi po jego głowie. Mężczyzna drgnął, gdy natrafiła na wrażliwe miejsce.

- Ktoś cię musiał uderzyć jakimś tępym przedmiotem. Dlatego jesteś taki

oszołomiony - wyjaśniła. - Dasz radę ustać na nogach, aż cię doprowadzimy do

łóżka?

Przytaknął i choć kosztowało go to wiele wysiłku, starał się trzymać prosto.

Jednak w momencie, kiedy Caco i Izabella przywlokły go w pobliże łóżka, runął

na nie i stracił przytomność, którą udało mu się zachować aż do tej chwili.

Ocknął się podczas badania. Caco oceniła rozmiar źrenic i rakcję na światło, by

wykluczyć- uszkodzenie mózgu. Wyglądało na to, że ranny ma problemy z

pamięcią, bo mętnie odpowiadał na zadane pytania.

- Pilnuj go - rzuciła babka do Isabella, wychodząc z pokoju. - Zawołaj mnie, jeśli

znowu zemdleje. Idę przygotować wywar z korzeni.

Kiedy zostali sami, nieznajomy obrócił się, jęknął i złapał poduszkę. Podwójne

łóżko okazało się dla niego za krótkie, nogi wystawały mu poza jego obręb.

Koszula, która częściowo wysunęła się ze spodni, miała urwany rękaw i dwa

dolne guziki. Dżinsy były poplamione i prawie zsuwały mu się z bioder.

Chwilę później wróciła Caco, niosąc miskę z wodą oraz myjkę, i ustawiła je na

szafce. Pokój dla gości był niewielki, ze ścianami wykładanymi drewnem,

barwnymi pledami miejscowego wyrobu i złoconym lustrem z czasów, gdy

- 3 -

Isabella się urodziła. Spojrzała w stronę łóżka i zastanowiła się, ile lat może mieć

nieznajomy.

Podejrzewała, że trzydzieści parę.

- Pomóż mi go rozebrać - poleciła Caco, kiedy obcy zamknął oczy.

Ma mu zdjąć tę zakrwawioną koszulę i dżinsy?

- To konieczne? - spytała głupio. Caco spojrzała na nią z irytacją.

- Oczywiście. Muszę zbadać, czy nie ma innych obrażeń, i trzeba go umyć.

Oczyścić z gorączki.

Sięgnęła po koszulę, zostawiając Isabella buty i spodnie. Cholera, dam sobie radę.

Potrafię ściągnąć z nogi kowbojski but.

- Mówił coś do ciebie? - spytała babka.

- Nie.

- Ma wstrząs mózgu. - Caco rozpięła guziki koszuli. – Musimy go pilnować. Nawet

łagodny uraz głowy powoduje zmiany w pracy mózgu. Na wiele dni, a nawet

tygodni. - Odkryła połę koszuli i krzyknęła cicho ze zdumienia.

Isabella podniosła głowę, by zobaczyć, co się stało. Zrozumiała natychmiast.

Srebrny krzyżyk na szyi obcego wyglądał zdumiewająco znajomo. Sięgnęła po

niego. Wyglądał identycznie jak tamten należący do jej ojca. Sentymentalne

dziedzictwo Isabella, które jej mąż kilka lat temu zastawił w lombardzie wraz z

resztą jej biżuterii.

Straciła wiele cenniejszych przedmiotów, lecz tego żałowała najbardziej. Obróciła

krzyżyk i znalazła wygrawerowany napis.

Aby cię chronił.

To był jej krzyżyk. Jej dziedzictwo. Jej serce.

Czy mężczyzna kupił go wtedy, dawno temu w lombardzie? Gdy Isabella odkryła,

co się stało, próbowała odzyskać pamiątkę, lecz krzyżyk został już sprzedany.

- Skąd go ma? - zapytała na głos.

I czemu zjawił się na jej ranczu, pobity i ranny?

Caco milczała. Cofnęła się w cień, gdy nieznajomy wyciągnął rękę i pogładził

Isabelle po policzku. Czubki jego palców przesunęły się po jej skórze, budząc ją do

życia. Dotknięcie kochanka.

Nieoczekiwana pieszczota obcego.

Zaraz potem dłoń opadła bezwładnie na białe wy-krochmalone prześcieradło.

Mężczyzna leżał nieruchomo, oszołomiony, zagubiony w labiryncie własnego

umysłu. Ja też jestem oszołomiona, pomyślała Isabella, patrząc raz jeszcze na

srebrny krzyżyk.

Caco zbliżyła się, rozpięła mankiety koszuli i podjęła przerwaną pracę. Isabella

wiedziała, że powinna zrobić to samo. Nie było to jednak łatwe pod szklistym

spojrzeniem nieznajomego. Czując, że narusza jego intymność, rozpięła mu pas i

dżinsy, pilnując, by bokserki pozostały na miejscu, kiedy zsuwała spodnie.

Długie, długie nogi, muskularne i pokryte ciemnymi włosami.

Podczas gdy Caco przesuwała zręcznymi dłońmi po jego ciele, szukając

pękniętych żeber i obrzmiałych kości, Isabella przetrząsnęła spodnie mężczyzny

w poszukiwaniu portfela - oraz dokumentu tożsamości z jego nazwiskiem, datą

urodzenia, adresem, zdjęciami rodziny. Przejrzała wszystkie kieszenie i nie

znalazła absolutnie nic.

- Musieli go obrabować - stwierdziła na głos, zerkając na jego otarte dłonie.

- 4 -

Czy się bronił? Rozgniewał napastników, stawiając im opór? Bo z pewnością było

ich więcej. Dwóch, trzech?

- Żadnych połamanych kości - oświadczyła Caco.

Mężczyzna zamrugał i obrócił głowę na dźwięk jej głosu.

Indianka zmoczyła myjkę w letnim naparze i przetarła mu twarz, zapewniając, że

wszystko będzie dobrze.

Gdy zniknęły brud i krew, Isabella nie mogła mu odmówić urody. Nawet mimo

zapuchniętego oka, rozciętej wargi i sińców był niezwykle przystojny.

Caco podała jej myjkę.

- Dokończ, a ja się zajmę resztą lekarstw.

Kiedy starsza kobieta wyszła, Isabella przysiadła na brzegu łóżka i przesunęła

wilgotną myjką po jego szyi. Potem wzięła niepewnie oddech i zaczęła myć piersi

oraz umięśniony brzuch z ciemną linią włosów biegnącą w dół od pępka i

okropnymi śladami w miejscach, gdzie go kopano i bito. Zastanawiała się, czy

mężczyzna zdaje sobie sprawę, jak czule pogładził ją po policzku; czy chciał, by

poczuła się z nim związana. On sam nie mógł rozwiać jej wątpliwości - spał, a na

jego piersi błyszczał krzyżyk, jej najcenniejsza pamiątka.

Kilka godzin później, gdy Isabella uporała się z codziennymi pracami, zabrała się

do obiadu. Mimo paru nowoczesnych urządzeń, kuchnia zachowała wiele ze swego

staroświeckiego wdzięku. Dom wzniesiono w latach czterdziestych i

przebudowano w siedemdziesiątych; w wystroju kuchni ciemne drewno łączyło się

ze złoto-zielonymi płytkami i kryształowymi gałkami u drzwi.

Isabella podgrzała kotlety i dodała tartego sera do wielkiej misy makaronu,

przygotowując ulubione danie swoich córek. Weszła Caco i wywołała ją na stronę.

- Jak się czuje? - spytała Isabella.

- Nadal półprzytomny, lecz to nic dziwnego. Mamrotał jakieś bzdury, potem

zasnął.

- Powinnyśmy zadzwonić do szeryfa.

- Po co?

- Zgłosić wypadek.

Caco odstawiła do zlewu pusty kubek po herbacie korzennej, którą zaaplikowała

nieznajomemu, umyła ręce i wytarła je papierowym ręcznikiem.

- Nie wiemy, co go spotkało - odezwała się po chwili. Izabella odwróciła się, by

wymieszać makaron.

- Został pobity.

- To prawda - zgodziła się starsza kobieta, zaczynając przyrządzać sos do sałaty. -

Ale było mu pisane się tu zjawić. Znaleźć ciebie i oddać naszyjnik. - Uniosła

głowę, oczy jej błyszczały. – A nam było pisane mu pomóc. I dobrze się stało.

Isabella chciała zaprotestować, lecz nie potrafiła. Caco wyczuwała różne sprawy,

które u zwykłych śmiertelników budziły dreszcz niepokoju. Co oczywiście nie

czyniło z niej osoby wszystkowiedzącej. Niekiedy naginała logikę i przedstawiała

pewne wydarzenia jako bardziej niezwykłe niż w rzeczywistości. Była też

niezwykle przesądna. Podczas burzy nie spoglądała w lustro w obawie, że

błyskawica zajrzy w nie również i ją zabije. Przywiązała krucze pióra do kołysek

bliźniaczek, by je chronić od złych uroków. Proponowała też zawieszenie

wypchanego nietoperza, ale na to Isabella się nie zgodziła.

Podniosła wzrok i napotkała spojrzenie starej kobiety. Okej, no i co z tego? Zjawił

się jakiś obcy z jej najdroższą pamiątką na piersi.

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: