poprawione3.pdf

lż te dzieci, które znałam i które kochałam, ale które opuściłam i które pewnie

"mnie zapomną·

';, Różnica między mną a moimi nowymi koleżankami była olbrzymia

.i, atychmias t

odbywała się dzielnicami ze względu na zużycie wody. Naszą rozrywką, n

dzieci, było bieganie, by dotykać prześcieradeł rozwieszonych na innyc:.

ulicach, robić wojnę i pilnować, kiedy inne dzieci przychodziły dotyka;

naszej bielizny.

'W istocie do mojego włoskiego włączałam wiele słów w dialekcie. Miałam

'iJ<cent południowy, różnicę w wykształceniu, w pozycji społecznej, gdyż

~w tym czasie nie można zapominać, że ludzie z południa, którzy przyby-

'('walido-miast na północy, nie mieli nawet prawa do mieszkań z minimum

o;· ód'

wygNi~ było również instytucji socjalnych, które interweniowałyby, kiedy

dała się odczuć chociażby w moim sposobie mówienia.

\ t I r '!

Pory roku określały rytm życia na polach. Tu również kobiety, dzieln

i szlachetne, poświęcały swój czas, przede wszystkim przy zbiorze oliwe

Małe ręce zręczne i szybkie były poszukiwane i chętnie widziane w tyIt

okresie. Produkcja oliwy, będąca jednym z głównych środków utrzymanh

wiosek z południa, potrzebowała ich dużo i my, dzieci, dzieliliśmy z naszynU

mamusiami te chwile ciężkiego dla nich trudu, lecz dla nas zawsze będąc~'

okazją do zabawy. Jakże dobrze byłoby żyć w tym małym raju ziemskim!

Miałam tylko pięć lat, minęło od tego czasu pół wieku, lecz brakowało nam'

rzeczy zasadniczej: pracy!

I tak w 1950 moi rodzice,jak i wielu innych, zdecydowali się na zrobienie"

wielkiego kroku: na wyjazd na północ. Oto jesteśmy gotowi wyjechać - stawić'

czoło wielkiemu, odległemu i straszliwemu miastu Turyn.

PrzeClwllle, ze Y rruec c ociaz ma ą mansar ę, w torej rniesz o nas

czworo, ojciec mój początkowo musiał ukrywać przed właścicielem naszą

obecność, a gdy to się wydało, musiał robić wszystko, co tylko możliwe, byśmy

się nie znaleźli na bruku. Była to bardzo trudna sytuacja. .

Jajednak dobrze zadziałałam. Po kilku miesiącach w szkole, po zebraniu

całej kolekcji złych stopni, znosząc ze stoickim spokojem małe tłumione

wybuchy śmiechu moich koleżanek, za każdym razem gdy otwierałam usta,

spojrzenia pełne niedomówień, rozmów, które milkły, gdy się zbliżałam .do

grupy, samotności na podwórku w czasie przerw, złośliwości przy spotkaniu,

zaczęłam rozumieć, że jeśli nie będę taka jak one, nie będę mogła nic zrobić.

Więc zabrałam się do pracy, by to osiągnąć! .

Nauczyłam się pisać wszystkich liter alfabetu, spędziłam dużo czasu, całe

lato, na przepisywaniu stronic liter i słówek. Sprawiało mi to przyjemność.

Z nowym rokiem szkolnym poczułam się zdolna do ataku. Staję się

świetną uczennicą, zawsze wśród pierwszych w klasie. Będąc bardzo

ekstrawersyjną miałam "swój mały dwór", dziewczęta z mojej klasy bar-

dzo mnie lubiły, ponieważ opowiadałam im o moim życiu w Peschici

io wszystkich rzeczach, które tam robiłam! Myślały, że opowiadam niepraw-

dziwe historie i uważały je za bardzo ładne i bardzo interesujące. Nauczycielka

mianowała mnie "narratorką historii" na przerwie, bym wszystkim opowiadała

o swoich przygodach. Oczywiście, pozbyłam się mego akcentu i mówiłam

dobrze po włosku. Koniec końców podjęłam wyzwanie i dobrze poszło. Być

może wiek odegrał rolę, gdyż zmiana ta nastąpiła dokładnie w momencie,

gdy zaczęłam szkołę. Mój brat, nieco starszy, bardziej też introwertyczny,

miał więcej trudności niż ja. Mówił mi często o Peschici i bardzo żałował,

że jest w Turynie.

Naturalnie, to rodzice najwięcej mieli problemów i najwięcej wycierpieli.

Ludzie z północy, którzy byli przecież z tej samej ojczy-Lny,tego samego ko-

loru skóry, tego samego języka ojczystego, traktowali nas jako "emigrantów",

"złodziei", "ignorantów". Traktowani byliśmy jako margines przez naszych

własnych braci! Nigdy moi rodzice nie skarżyli się na to przed nami. Zawsze

d którei

kał

Widzę znów siebie, małą emigrantkę, która nigdy nie widziała pociągu,

autobusu, tramwaju, prawdziwych dróg asfaltowych, w sumie innego świata,

który odkryłam, zastraszona. Sciskałam coraz mocniej rękę mojej matki"

mojego ojca, mojego brata mówiąc sobie, że był to jakiś koszmar, że zaraz,

się obudzę, odnajdę swój dom, moich przyjaciół, moje ulice, morze, moje ';

Peschini. . '. 1

Nic z tego. To była prawda. Zmieniłam świat, nie rozuffiiałam całkiem, .

co mi się przytrafiło. .

Przeszłam mimo wszystko z kraju "tysiąca ljednej nocy", leżącego nieco

.poza światem, do rzeczywistości ze wszystkim tym, co ona obejmowała. Na

razie patrzyłam moimi oczami dziecka i wszystko było całkiem inne, niż

to co dotychczas widziałam i tak dla mnie trudne, by wszystko zrozumieć

i wszystko przeanalizować.

Kontakt ze szkołą był również bardzo trudny. Ponieważ przyjechaliśmy

do Turynu gdzieś około kwietnia, rodzice .zdecydowali, że będzie dla mnie

pożyteczne umieszczenie mnie od razu w szkole, abym zaczęła nieco przesią- .

kać tym nowym otoczeniem i móc dobrze zacząć mój pierwszy rok szkolny

od przyszłego października. . .

Moje wspomnienia stają się bardziej klarowne: ja, mała mieszkanka połu-

dnia Włoch skazana przez moje miejsce urodzenia.jeśli pozostanę w Peschici,

na ubieranie się zawsze na czarno, na pozostanie wśród bandy hałaśliwych

i ruchliwych urwisów i być może, skazana na śmierć w młodości ze zmęczenia

i niedożywienia, znalazłam się oto wobec tych panien czyściutkich, ubranych

.jak laleczki, mających ze względu na swoje urodzenie szanse zostania lekarka-

mi, adwokatami, profesorami. W końcu być może nie domyślają się tego, ale

trzymająjuż w swoich małych piąstkach przyszłość dużo bardziej obiecującą

były dzie~i! . . b ., h ., ł

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: