Kronika Blackstone 01 - Oko za oko.Lalka.pdf - John Saul - joe77joe77

Kronika Blackstone

JOHN SAUL

OKO ZA OKO:

LALKA

Do Czytelnika

Od ponad dwudziestu lat z przyjemnością dostarczałem Czytelnikom rozrywki, pisząc

książki pełne straszliwych, przerażających zdarzeń. Ale, jak się łatwo domyślić, mam

w zanadrzu przynajmniej drugie tyle historii, których jeszcze nie opowiedziałem, z

bardzo prostego powodu - nie pasują do literackiej formy uważanej powszechnie za

powieść.

Teraz, dzięki Stephenowi Kingowi i rewolucji, jaką zrobił powieścią w odcinkach Thu

Green Mile, znów dysponujemy tą odświeżoną formą. Nie jest bynajmniej nowa, jej

historia sięga odcinkowych powieści Dickensa, drukowanych w latach pięćdziesiątych

i sześćdziesiątych XIX wieku, i prowadzi przez filmy przygodowe, które moje pokole-

nie oglądało w kinach w sobotnie popołudnia. Jednak powieści odcinkowe zniknęły z

rynku w czasach mojego dziadka - aż pojawiła się The Green Mile.

Dlatego z rosnącym podnieceniem obserwowałem publikację kolejnych odcinków

powieści Kinga, bo przekonywałem się, że ta forma pisarska jest równie dobra teraz,

jak wówczas, gdy do jej pisania zatrudniano Dickensa. Od chwili, gdy napisałem

moją pierwszą powieść, Suffer the Children, w wyobraźni mieszkałem w wymyślonym

mieście Blackstone. Wyraźnie widziałem tę mieścinę w New Hampshire począwszy od

drogi, która prowadziła tam z Port Arbello, poprzez ulice ocienione drzewami, a

skończywszy na jeszcze mroczniejszych dziejach. Jej mieszkańcy, jak żywi, stają przed

moimi oczami. (Na dodatek, jak się wkrótce przekonacie, postacie z innych powieści

przeniosły się do Blackstone). Ich tajemnice, grzechy oraz grzechy ich ojców stały się

dla mnie tak realne, że wydają mi się wręcz wspomnieniami, a nie zmyśleniem.

W moim miasteczku Blackstone osiadło kilka szanowanych rodzin: Connally, Becker,

McGuire, Hartwick. Wraz z rozwojem akcji każda odegra istotną rolę. Już od pokoleń

ich losy splatały się ze sobą: narodziny, śluby, pogrzeby, wspólne interesy, starcia,

trudności i od czasu do czasu sukcesy (innymi słowy to wszystko, z czego składa się i

nasze życie) stworzyły między nimi związki - i podziały - w które uwikłani są

poważni obywatele mego miasteczka. A przede wszystkim

jedna osoba ziączyia ich poprzez łańcuch wstrząsających i skrzętnie ukrywanych

wydarzeń. Jednak, jak miałem ukazać te powiązania, zdarzenie oraz bodziec, który

sprowokował zło kładące się cieniem na ich życie? Jaki byłby najlepszy sposób

opowiedzenia tych oddzielnych historii, skoro każda z nich jest powiązana z głęboko

ukrytą tajemnicą w przeszłości, każda powiązana z pozostałymi, każda powiązana z

przemożną, zdradziecką siłą, która za chwilę się objawi?

Stwierdziłem) że najlepiej będzie się do tego nadawała „nowa" forma powieści w

odcinkach lub częściach i wtedy Kronika Blackstone zaczęła nabierać konkretnego

kształtu, tak samo jak przedmioty - diabelskie pamiątki - bo symbolizowały dla mnie

każdą kolejną historię, którą chciałem opowiedzieć. Lalka jest pierwszą z nich

- ta właśnie zabawka pojawia się na progu domu rodziny McGuire w części pierwszej.

Kto i dlaczego wysłał ten prezent Elizabeth i Billowi

- pozostawiam do odkrycia tobie, Czytelniku. Ale ostrzegam) że pełną odpowiedź

poznali dopiero na samym końcu, za kilka miesięcy! A przez ten czas kolejne prezenty

z przeszłości dotrą do starannie wybranych mieszkańców Blackstone. I mam nadzieję,

że gdy będziesz czytał ostatnie strony następnych części, zobaczysz, jak pojawia się

kolejny fragment układanki i z rozkosznyn dreszczem oczekiwać będziesz na kolejny

odcinek historii. I gdy będziesz kończył każdą z części Kroniki Blackstone, może

pozwolisz, by wyobraźnia podsunęła ci przedsmak straszliwych wydarzeń, które

dosięgną ofiary w następnym odcinku.

A teraz już bez dalszych wstępów ofiarowuję ci Oko za oko: Lalka, pierwszy z sześciu

prezentów, które dla ciebie przygotowałem w tym roku.

Mam nadzieję, że przyniosą ci tyle radości, co mnie ich staranne pakowanie.

John Saul 10 października 1996

Początek

Stary zegar zaczął wybijać godzinę. Oliver Metcalf jeszcze chwilę uderzał w

klawiaturę komputera; skończył zdanie, a potem zostawił pisanie komentarza

redakcyjnego do gazety i zapatrzył się na drewniany ścienny zegar, od nie-

pamiętnych czasów wiszący w redakcji „Kroniki Blackstone". Cała redakcja

mieściła się w jednym pokoju. Kiedy stryj przyprowadził go tutaj po raz

pierwszy ponad czterdzieści lat temu i nauczył odczytywać godzinę, to

właśnie chronometr najbardziej go zafascynował i ta fascynacja trwa do dziś;

podziwiał nie tylko rytmiczne tykanie, ale także niezwykłą dokładność - w

ciągu roku spóźniał się najwyżej o minutę.

Teraz, odmierzywszy swym łagodnym biciem tysiące godzin życia Olivera,

przypomniał mu, że nadeszła chwila, by spełnił swą rolę w wydarzeniu, które

nastąpi tylko raz.

Dziś miasteczko Blackstone postawi pierwszy, ważny krok na drodze

zniszczenia części swej

historii.

Olivera Metcalfa, redaktora i wydawcę miejscowego tygodnika, poproszono o

wygłoszenie przemówienia. Od wielu dni sporządzał notatki, ale nadal nie

był pewien, co też powie, kiedy nadejdzie ta chwila - gdy wstąpi na podium i

będzie miał za plecami potężną, kamienną budowlę, a przed sobą morze

twarzy mieszkańców Blackstone. Kiedy wziął plik notatek i schował je do

wewnętrznej kieszeni tweedowej marynarki, zastanawiał się, czy w momencie

rozpoczynania wystąpienia dozna olśnienia, a może będzie tkwił na środku

bez słowa, patrząc na tłum wpatrujący się w niego wyczekująco. W ich

głowach pojawią się pytania. Pytania, których od lat nikt nie zadał głośno.

Pytania, na które nie umiał odpowiedzieć. Zamknął za sobą na klucz drzwi

biura i znalazł się na chodniku. Przechodząc przez ulicę, prowadzącą przez

główny plac w miasteczku, zastanawiał się, czy by nie wrócić, zrezygnować w

ogóle z udziału w uroczystości i skończyć komentarz redakcyjny, nad którym

biedził się przez cały ranek. Nisko wisiało szare niebo, wiatr wiejący w nocy

zdarł ostatnie liście z potężnych drzew, które od wiosny aż do jesieni chroniły

miasto swym baldachimem. Wczesną wiosną, gdy pojawiały się pączki na

gigantycznych dębach i klonach, baldachim był jasnozielony. Wraz z nadej-

ściem lata listowie dojrzewało i gęstniało, nabierając ciemnozielonej barwy i

osłaniało Blackstone przed ostrymi promieniami sierpniowego słońca, a także

było parasolem przed rzęsistymi deszczami, które przemykały tędy w drodze

do wybrzeży Atlantyku, ciągnących się wiele mil na wschód od miasta.

Ostatnio, w ciągu kilku tygodni kaskady zieleni ustąpiły miejsca kolorom

jesieni i przez krótki czas miasteczko tonęło w ciepłych barwach: w złocie,

czerwieni i słonecznych radościach. Teraz ziemię pokrywały liście o

martwym, brązowym kolorze, już dotknął ich powolny rozkład, niedługo

powrócą do ziemi, z której soków zrodziły się wiosną.

Oliver Metcalf ruszył w kierunku wzgórza, gdzie wkrótce zbierze się

większość mieszkańców. Śnieg jeszcze nie spadł, ale ubiegłej nocy wiatr

przyniósł ze sobą przenikliwy, chłodny deszcz. Oliver czuł, że nadchodzi już

wilgotna, lodowata zima. Szary dzień doskonale współgrał z jego ponurym

nastrojem. Drzewa o wielkich, nagich konarach wznosiły groteskowo ku

niebu swe powyginane gałęzie, jakby chciały odegnać chmury, a ich gałęzie

przypominały palce szkieletu powykręcane reumatyzmem. Oliver pochylił

gło-

wę, przygięty do ziemi ciężarem tego przełomowego dnia, szedł szybko

odpowiadając tylko skinieniem na słowa powitania i starał się skupić na tym,

co powie do tłumu, który rychło zbierze się wokół najbardziej znanego

budynku w mieście. Zakład dla obłąkanych w Blackstone.

Przez całe życie Olivera - tak samo jak przez życie każdego mieszkańca

Blackstone - ten potężny budynek, zbudowany z kamieni wykopanych z pól

otaczających miasteczko, wznosił się na najwyższym wzgórzu. Zdawał się

patrzeć na miasto zza zamkniętych od dawna okiennic, jakby nie niszczał

opuszczony, lecz nadal kró-lował we śnie.

Spał i czekał, aż pewnego dnia się obudzi.

Oliver aż się wzdrygnął na tę myśl, ale szybko otrząsnął się z niepokoju. To

niemożliwe, do tego nigdy nie dojdzie, stwierdził stanowczo.

Dziś rozpoczynają burzenie zakładu dla obłąkanych.

Powietrze przetnie ciężka stalowa kula zawieszona na żurawiu i całą siłą

ugodzi w te ciężkie, szare kamienie, a budynek, który przez ponad sto lat

panował nad miastem, wreszcie zostanie zniszczony, jego mury się rozsypią,

wieżyczki upadną; dach z miedzi pokrytej śniedzią wyląduje na złomowisku.

Oliver przeszedł przez metalową bramę kutą w wytworne wzory, która

znajdowała się w murze otaczającym cały spory teren zakładu, i zapatrzył się

na szeroka, krętą drogę prowadzącą do drzwi frontowych. Ktoś położył mu

dłoń na ramieniu; usłyszał znajomy głos wuja.

- Co za dzień! Nie sądzisz, Oliverze? - spytał Harvey Connally, nadal

donośnie i gromko, chociaż miał już osiemdziesiąt trzy lata.

Oliver spojrzał w tym samym kierunku co starzec i patrząc na rozłożysty

budynek zastanawiał się, o czym myśli wuj. Mógł sobie oszczędzić trudu

zadawania pytania; choć byli sobie bliscy, wuj zawsze czuł się znacznie lepiej

rozmawiając

O konkretnych sprawach, niż o tym, co czuje.

- Jeśli mówisz o swoich uczuciach, musisz rozmawiać o ludziach - powiedział

mu wuj Harvey dawno temu, gdy Oliver miał około dziesięciu lat

Kronika Blackstone 01 - Oko za oko.Lalka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: