Wspomnienia s. Katarzyny Steinberg.pdf

Orędzie Miłosierdzia

ZE WSPOMNIEŃ O ŚW. SIOSTRZE FAUSTYNIE

WSPOMNIENIA s. Katarzyny Steinberg

W latach 1924-25 bywałam wiele razy w Os-

trówku (Górki) u kilku zaprzyjaźnionych ze mną

rodzin. Spędzałam tam część wakacji 1924 i 1925

roku i często wpadałam do nich na niedziele i świę-

ta. Z początku dojeżdżało się tam do Tłuszcza

i szło się 6 km na piechotę, potem zrobiono przy-

stanek Klembów i szło się 2 km przez ładny, mie-

szany las do domu mojej koleżanki szkolnej i przy-

jaciółki Aldony Jastrzębskiej-Lipszycowej. Na spo-

rej przestrzeni wolnej stał dom z młodym jeszcze,

niedawno założonym ogrodem. Na przeciwległym

skraju lasu biegła droga prowadząca do wsi Lip-

ków, Wymysły i innych. Przy tej drodze stały jesz-

cze dwa domy, jeden z nich należący do rodziny

Lipszyców, w którym mieszkali inni moi przyjacie-

le, u których też przebywałam. Cała ta przestrzeń

wolna, otoczona lasami, była jakimś cichym zakąt-

kiem oddalonym od gwaru Warszawy i letnisk. (…)

Dom Aldony nazywano „Dziecinnym Dwo-

rem”, bo w 1924 roku mieszkało tam jej pięcioro

dzieci i dwoje dzieci siostry jej męża, a Aldona

spodziewała się wtedy szóstego dziecka. Mąż Aldo-

ny był zamiłowanym rolnikiem, kochającym wieś

i proste życie. Aldona pochodziła z Kaukazu, nie-

słychanie była prawa, szlachetna, pogodna, życzli-

wa dla ludzi, zawsze gotowa każdemu pomóc. Miała

coś, co można by nazwać geniuszem macierzyń-

stwa. Trudne warunki materialne, wzrastająca ilość

dzieci, praca w domu i w ogrodzie nie zmniejsza-

ły jej gotowości przyjścia ludziom z pomocą i jej

ofiarności (…) .

Dom był bardzo skromny, Aldona sama wy-

konywała wszystkie domowe roboty, obszywała dzieci

itd. i każda osoba, która jej pomagała w domu była

traktowana jak członek rodziny, a nie jak obca słu-

żąca. W 1924 roku poznałam tam Helę, która właś-

nie zgłosiła się do Aldony jako pracownica i prze-

bywała tam cały rok. Widywałam ją dość często.

Robiła na mnie bardzo jasne, ujmujące wraże-

nie jakiegoś spokoju, powagi, pogody. Miała

w sobie coś, co wzbudzało szacunek, coś, co mog-

łabym nawet nazwać dostojeństwem. I taka zo-

stała w mej pamięci. Wszyscy ją w domu bardzo

lubili i szanowali. Gdy potem wstępowała do

klasztoru, widziałam, że poważali ją nie tylko jako

człowieka i pracownicę, ale odnosili się z pewną

czcią do jej powołania, mimo że była to rodzina

niepraktykująca.

Zawsze słyszałam o Heli wszystko najlepsze.

Nie pamiętam ani jednej skargi od kogokolwiek

na jakąkolwiek trudność z Helą. W kuchni było

czysto, był lad, porządek i spokój. Widać było, że

spełnia wszystkie swoje obowiązki dobrze, cicho

i po prostu bez cienia zwrotu do siebie. Nie pa-

miętam nigdy, aby narzucała swoją pobożność

komuś. Była w niej jakaś dyskrecja i umiar. Gdy

1 sierpnia 1925 roku wyjeżdżała do klasztoru, żeg-

nali ją wszyscy z miłością, wzruszeniem i żalem,

a w domu została jakaś pustka. Choć nie pamię-

tam żadnej rozmowy z nią i tylko ogólnikowo o niej

wiedziałam, że gdzieś wstąpiła do klasztoru i wy-

jechała do Krakowa, to głęboko utkwiła mi w ser-

cu i pamięci, nie zdawałam sobie sprawy dlacze-

go. W ciągu tych lat przychodziła mi na myśl. Mia-

łam ochotę ją zobaczyć, czasem żałowałam, że nie

jest w Laskach. Myślałam o niej, jak o kimś, kto

na pewno żyje w pełni swoim powołaniem i jest

wierny. Okres, w którym ją znałam, był okresem

mego nawrócenia się; był to okres bezpośrednio po

śmierci s. Katarzyny Sokołowskiej, która bardzo na

nim zaważyła. Był to okres wzmożonej jeszcze we

mnie wrażliwości na zetknięcie się z łaską w du-

szy drugiego człowieka. Samo zetknięcie z nadprzy-

rodzonością – faktem wiary, znacznie silniej do

mnie przemawiały, niż słowa i przekonywania. (…)

Laski Warszawskie, 16 listopada 1952

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: