Hans Christian Andersen - Krasnoludek u kupca.pdf - Bajki i baśnie(1) - K4milosKI

Hans Christian Andersen-Krasnoludek u kupca

Był sobie pewnego razu prawdziwy student, mieszkał na

strychu i nie miał nic; był sobie pewnego razu prawdziwy

kupiec, mieszkał na parterze i był właścicielem całego domu.

Krasnoludek zamieszkał u kupca, gdyż co rok na Gwiazdkę

dostawał od niego talerz kaszy z dużym kawałem masła w

środku: kupiec mógł sobie na to pozwolić. Krasnoludek pozostał

w jego sklepie i możecie sobie z tego wyciągnąć naukę.

Pewnego wieczoru student wszedł drzwiami od tyłu, aby kupić

sobie świecę i ser, nie miał kogo posłać, więc poszedł sam;

otrzymał, czego zażądał, zapłacił, kupiec kiwnął mu głową na

dobranoc, żona kupca również mu się ukłoniła, a była to

kobieta, która potrafiła nie tylko kłaniać się, ale posiadała

jeszcze dar wymowy. Student ukłonił im się także; zatrzymał

się na środku sklepu, z oczami wlepionymi w papier, którym był

owinięty ser. Była to kartka wyrwana ze starej książki, która nie

zasługiwała na podarcie; stara książka była pełna poezji.

- Mam tu więcej tego! - powiedział kupiec. - Dałem za to jednej

staruszce parę ziarenek kawy; niech mi pan da osiem

szylingów, to dostanie pan resztę tego papieru.

- Dziękuję! - odrzekł student. - Proszę mi to dać zamiast sera,

mogę jeść sam chleb bez sera: byłoby grzechem, gdyby taka

książka została podarta w strzępy. Jest pan wspaniałym

człowiekiem, praktycznym człowiekiem, ale na poezji zna się

pan nie więcej niż ta beczka!

Było to niegrzeczne, zwłaszcza w stosunku do beczki, ale kupiec

roześmiał się i student się śmiał, bo to były tylko żarty. Ale

krasnoludek rozgniewał się, że student odważył się tak mówić

do kupca, który był właścicielem domu i sprzedawał najlepsze

masło.

Gdy zapadła noc, zamknięto sklep i wszyscy prócz studenta

poszli spać.

Krasnoludek poszedł do mieszkania i zabrał pani kupcowej jej

dar wymowy (w czasie snu nie był jej przecież potrzebny); na

jakikolwiek przedmiot w pokoju go położył, przedmiot ten

zaczynał mówić i potrafił wypowiadać swoje myśli i uczucia

zupełnie jak pani kupcowa; nie można jednak było obdarzyć tą

wymową wszystkich przedmiotów naraz i miało to dobrą stronę,

bo inaczej wszyscy mówiliby jeden przez drugiego.

Krasnoludek użyczył wymowy beczce kupca, w której leżały

stare gazety.

- Czy to prawda - zapytał - że pani nie wie, co to jest poezja?

- Wiem doskonale! - powiedziała beczka. - To jest coś, co

znajduje się w dole gazety i co ludzie wycinają nożyczkami,

wydaje mi się, że mam tego więcej w sobie niż student, a

jednak w porównaniu z kupcem jestem tylko mizerną beczką.

Potem krasnoludek obdarzył mową młynek do kawy - jakże

zaczął mleć! Obdarzył też darem wymowy beczułkę z masłem i

kasę; wszyscy byli tego samego zdania co beczka, a należy

szanować sądy większości.

Teraz pokażemy studentowi! - I krasnoludek poszedł cichutko

kuchennymi schodami na górę, na poddasze, gdzie mieszkał

student. W pokoju paliło się jeszcze światło, krasnoludek zajrzał

przez dziurkę od klucza i zobaczył studenta siedzącego i

czytającego podartą książkę przyniesioną ze sklepu. Jakże

jasno było w pokoju! Z książki wydobywał się promień, który

przemienił się w potężne, wysoko wznoszące się drzewo,

rozpościerające swe gałęzie szeroko nad studentem. Listki były

świeżutkie, a każdy kwiat był prześliczną dziewczęcą główką,

niektóre z tych główek miały oczy ciemne i promienne, inne

znów jasne i przejrzyste. Każdy owoc był błyszczącą gwiazdą, w

powietrzu unosił się przepiękny śpiew i muzyka.

Krasnoludek nigdy nie wyobrażał sobie, nie widział ani nie

słyszał takich wspaniałości. Stał na paluszkach i patrzał,

patrzał, dopóki nie zgasło światło. Student zdmuchnął lampę i

poszedł do łóżka, ale mały krasnoludek stał mimo to wciąż

jeszcze, bo ciągle słyszał cichy, śliczny śpiew; była to

kołysanka, śpiewana studentowi do snu.

- Jakże tu pięknie! - powiedział mały krasnoludek. - Czegoś

podobnego nie spodziewałem się wcale. Myślę, że chyba

zostanę na zawsze u studenta! - Myślał i myślał, zastanawiał się

rozsądnie i westchnął: - Student nie ma kaszy! - Więc zszedł z

powrotem na dół do kupca i dobrze zrobił, bo beczka zużyła już

prawie całą wymowę, pani kupcowej, wypowiedziała już jednym

bokiem wszystko, co miała do powiedzenia, a teraz miała się

właśnie obrócić na drugą stronę, aby wyczerpać swoją drugą

połowę. Ale w tej chwili krasnoludek wrócił i zabrał dla pani

kupcowej jej dar wymowy.

W całym sklepie, począwszy od kasy, a skończywszy na

łuczywie, wszyscy zaczęli myśleć tak jak beczka, poważali ją do

tego stopnia i ufali jej tak bardzo, że kiedy kupiec czytał

"Kronikę sztuki i teatru" co wieczora w swoim kurierku, myśleli,

że wszystko to pochodzi od beczki.

Lecz mały krasnoludek nie siedział już tak spokojnie jak

dawniej, nie słuchał już tutejszej mądrości i tutejszego

rozsądku; gdy tylko zabłysło światło na poddaszu, wydawało

mu się, że to światło przemienia się w mocne okrętowe liny,

które go wyciągają w górę: musiał uciekać i zaglądać przez

dziurkę od klucza i wtedy ogarniało go takie potężne uczucie,

jak nas, kiedy patrzymy na falujące morze, nad którym Bóg

rozpętał burzę. Wtedy wybuchał płaczem, sam nie wiedział

dlaczego, ale w płaczu tym było coś błogiego. Jakże rozkosznie

byłoby usiąść wraz ze studentem pod drzewem, ale to się nie

mogło stać - więc pozostawało mu tylko patrzenie przez dziurkę

od klucza.

Stał tam w zimnym przedpokoju, a jesienny wicher wiał przez

szczeliny w dachu: było zimno, tak bardzo zimno, ale maleńki

krasnoludek czuł to dopiero wtedy, kiedy gasło światło w

pokoiku na poddaszu i dźwięki zamierały, zagłuszone świstem

wiatru. Brr, jakże mu było wtedy zimno! Wsuwał się znowu w

swój ciepły kącik, było tam tak przytulnie i bezpiecznie. Kiedy

nadeszło Boże Narodzenie i zjawiła się kasza z wielkim

kawałkiem masła, kupiec zwyciężył stanowczo.

Lecz pośród nocy obudził krasnoludka jakiś straszny hałas,

rozlegający się za okiennicami sklepu. Krzyczeli ludzie, walili w

okiennice, stróż nocny trąbił: wybuchł wielki pożar. Cała ulica

stanęła w jasnym blasku. Czy paliło się tu, w domu, czy u

sąsiada? Gdzie? Wszystkich ogarnęło przerażenie! Pani kupcowa

do tego stopnia straciła głowę, że wyjęła sobie z uszu złote

kolczyki i włożyła je do kieszeni, aby cośkolwiek uratować,

kupiec pobiegł do swoich wartościowych papierów, a służąca -

po jedwabną mantylkę, kupioną za zarobione pieniądze. Każdy

chciał ratować to, co miał najmilszego, i krasnoludek tak samo:

w paru podskokach pobiegł na schody i wpadł do pokoju

studenta, który stał spokojnie przy otwartym oknie patrząc na

pożar szalejący w sąsiednim podwórzu. Krasnoludek chwycił ze

stołu cudowną książkę, włożył ją do swojej czerwonej czapeczki

i mocno zacisnął ją obiema rękami. Największy skarb domu

został uratowany. Potem ruszył, skoczył na dach, wysoko na

komin i tam usiadł, oświetlony płomieniami sąsiedniego pożaru:

obiema rękami trzymał czerwoną czapeczkę, w której leżał

skarb. Teraz poznał już swoje uczucia, wiedział, do kogo

właściwie należy jego serce; ale gdy ugaszono pożar i

krasnoludek opamiętał się, powiedział:

- Podzielę się pomiędzy ich obu, nie mogę wyrzec się tak

zupełnie kupca ze względu na kaszę.

Było to całkiem ludzkie uczucie. My wszyscy chodzimy przecież

do kupca - po kaszę.

Hans Christian Andersen - Krasnoludek u kupca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: